Ik had gisteren nood aan rust, daarom heeft
het me wel deugd gedaan om rustig in de zetel een film te kijken en even te
ontsnappen van al het denkwerk waar ik mee bezig ben. Wat ik wel al ondervind
van al het denk- en voelwerk dat ik deze week gedaan heb, is dat ik de pijn al
iets beter kan dragen. Ze is er wel nog en ze zal misschien ook nog veel
terugkomen, maar t zal me al veel verder brengen als ik ze telkens op deze
manier zal aanpakken en zelf voelen.
Voor één punt ga ik heel aandachtig moeten
zijn, want het is het kind in mij die enorm veel angst en pijn voelt. De
laatste tijd ben ik er stilaan bewust van geworden dat wanneer dat kind in mij
bovenkomt, mijn logisch en volwassen denken volledig geblokkeerd wordt en dat mijn
kinderlijke koppigheid, intimidatie en wrok de bovenhand neemt. Op zon
momenten behandel ik mijn partner zoals ik mijn moeder behandel wat me ervan
overtuigd maakt dat dit gaat om aangeleerd gedrag en dus niets met karakter te
maken heeft.
Als dit gedrag aangeleerd is, dan kan ik ook
beginnen te leren nu om in die situaties op een andere manier te gaan reageren.
De klik, die in mijn hart gebeurt, om over te gaan naar mijn koppig kind, komt
voor als ik een opmerking krijg die me kwetst en me pijn doet, ook al was dat
helemaal niet de bedoeling van de andere om me te kwetsen, het gaat hier
duidelijk om het gevoel dat bij mij naar boven komt. Het gevolg dat ik dit kind
de vrije loop laat, is dat ik idiote, kinderlijklijke opmerkingen ga geven om
de andere te kwetsen en mijn eigen kwetsuren niet hoef te voelen zoals ik
mezelf dat als kind geleerd heb. Jammer genoeg ben ik op die moment de
volwassen Braam niet meer.
Dat het kind nog in me boven gaat komen, is
een feit. Elke gezonde mens laat dit best af en toe eens naar boven komen. Volwassen
zijn betekende wel dat het laten bovenkomen van je kind op een gepaste manier
diende te gebeuren en niet zomaar eender waar en wanneer. Het is dus tijd dat
ik de wonden van mijn kind aanpak en deze kan genezen. Zoals ik er nu mee bezig
ben om zijn wonden te herkennen en ze zelf te voelen en te uiten i.p.v. ze af
te stoten, zal al een grote stap in de goeie richting zijn. Misschien krijg ik
ooit het kind in mij terug een stuk, blij en vrolijk en zal het dus ook veel
aangenamer zijn om met mij en het kind in mij te leven.
Hoe maak
ik nu die klik om het gekwetste en intimiderende kind te laten omschakelen in
het voelende en verdrietige kind op de moment dat hij naar boven komt en zich
gekwetst of zich aangesproken voelt?
Op dit moment kan ik blijkbaar die klik maken
omdat ik tijd heb voor mezelf en veel alleen kan zijn. In een leerproces is
veel herhaling en oefening natuurlijk ook belangrijk, dus kan ik best wel nog
wat tijd gebruiken om er verder op te oefenen zodat dit een gewoonte kan
worden. (Mijn lessen psychologie van vroeger gaan me dus toch nog iets
bijbrengen in mijn leven J). Als
het kind in mij pijn voelt of aandacht wilt als ik bij petra ben, ga ik best
gewoon mijn lippen op elkaar persen en heel eventjes tijd voor mezelf neem om
met die pijn om te gaan. Ook al is zij op dat moment lastig en wil ze direct
een antwoord, ik mag er niet op ingaan en ga moeten leren mezelf even te
verwijderen om die pijn een plaats te kunnen geven. Vooral in t begin zal dit
nodig zijn en heb ik geen andere keus want als ik direct ga reageren, loopt dit
fout af, daar ben ik zeker van.
K ben blij dat ik je straks ga kunnen zien, ik
ga uit deze situatie sterker en gezonder kunnen worden en ik kijk er al naar
uit om met het gelukkigere kind in mij terug in een relatie te kunnen stappen,
maar eerst nog wat tijd nemen en leren met die pijn en aandacht verder om te
gaan
