 |
|
|
| |
|
|
| 07-06-2016 |
 Dag 18 naar Mongol Els |
Het was weer heel erg koud vannacht. Je voelt de kou door je matras heen. Margo heeft zelfs met haar jas aan geslapen. Toen ik wakker werd was Margo weg en zat er een Mongoolse dame in de tent om de kachel aan te maken. Margo had dit aan haar gevraagd, zodat het binnen warm zou zijn als ik wakker werd. "That's were friends are for". We zaten vanmorgen weer om half 8 aan het ontbijt en om half 9 reden we weg.We zijn op weg naar de resten van de stad die Ödögei Khan vanaf 1235 als hoofdstad heeft laten bouwen. In die tijd stonden er imposante gebouwen zoals het Paleis van de Wereldvrede. 25 Jaar later al verruilde Dzenghis' kleinzoon Koeblai Khan de stad voor Beijing, zodat Khar Kharin aan het barre klimaat en de plunderende nomaden werd overgelaten. De nog aanwezige stenen werden vanaf 1586 gebruikt voor de bouw van het Erdene Zoeoe Chiid (een klooster). Dit klooster werd in later eeuwen door invallende Mantsjoes verwoest. Tijdens de stalinistische periode werden slechts 3 tempels van de vroegere honderd ongemoeid gelaten. In de immense muren van 400 meter lang die het gebied omringen, staan 108 stoepa's. Voor de boeddhisten is dit een heilig getal. In de omgeving van Mongol Els, halverwege Khar Kharin en Ulaanbaatar, logeren we voor het laatst in een ger.
07-06-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 06-06-2016 |
| Dag 17 Orkhon-vallei |
Vannacht was het heel erg koud. ik heb met een fleecetrui en fleecebroek geslapen en moest vannacht 2 keer naar het toilet, dat betekent ......in het donker slaapdronken de zaklamp zoeken dan de ger uit en je weg in het stikkedonker zien te vinden naar het toiletgebouw. Stel je voor, ik loop nog half in slaap buiten en hoor ineens Alex zeggen; "Hé Wil heb je die prachtige sterrenhemel al gezien?" (de heren hadden weer tot heel laat zitten drinken) dus ik riep; "Stil, ik slaap nog". Dat heb ik dus nog lang moeten horen, het feit dat Alex mij op zoiets moois attendeerde en ik heel bitserig deed.
We konden vanmorgen uitslapen, om half 9 was het ontbijt en om half 10 het vertrek. Het doel van deze dag was de Orkhon-vallei waar vulkaanuitbarstingen en aardbevingen een indrukwekkend landschap hebben gecreëerd. We gaan ook op bezoek bij een nomaden familie. Orla (onze Mongoolse gids) legt uit hoe nomaden leven en wat hun dagbesteding is. We zitten met 20 mensen en de nomadenfamilie in de ger. De familie bestaat uit oma en opa (opa was bij zijn vee) 3 dochters en vier kleinkinderen, waarvan één nog een baby was. De hele familie woont, kookt en slaapt in één ger. Hun kudde loopt buiten vrij rond en graast. Wanneer er niet meer genoeg gras is, pakt de familie de hele handel in (inclusief ger) en verhuist naar een plek waar wel gras is. Het opvallende was dat de familie wel een schotel buiten had staan en binnen een tv, zij zijn dus steeds meer op de hoogte van wat er in de wereld gebeurt. De kinderen heb ik blij kunnen maken met bellenblaas en kleine kleurpotloden. Na het bezoek aan de familie zijn we richting waterval verder gegaan. De waterval en de omgeving waren prachtig, mede door de regenval van de afgelopen 24 uur, viel er over een grote breedte water naar beneden. Een aantal mensen gingen de uitdaging aan om naar de bodem van de waterval te klimmen. Ik wilde ook graag mee, alleen toen ik de afdaling zag ben ik er van teruggekomen. Het was een hele klimpartij over grote en kleine rotsen, dit vond ik te risicovol. Sander vertelde later dat ik een goed besluit had genomen. Na het bezoek aan de waterval gingen we op weg naar het volgende gerkamp. Twee busjes waren al ver vooruit gegaan en de andere volgden iets langzamer. Op een gegeven moment stopte het busje waar wij niet inzaten. Er brandde een lampje op het dashbord, er was iets met de koeling. Er was duidelijk iets mis want er kwam vloeistof onder de bus vandaan. Na enig onderzoek bleek de radiator kapot. De chauffeurs zijn volgens mij ook volleerde monteurs, want in no time lag de radiator naast de bus. Eén van de compartimenten was kapot. Inmiddels kwam er een bus terug om te kijken wat er met ons aan de hand was. Nu waren er dus 3 monteurs. Eén van de chauffeurs is naar een dichtbij stromende rivier gereden om water te halen en de hele handel werd na reparatie weer in elkaar gezet, met water gevuld en we konden weer verder.
06-06-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 05-06-2016 |
| Dag 16 Naar de Orkhon vallei |
Vandaag vertrekken we naar de Orkhon vallei. Vulkaanuitbarstingen en aardbevingen hebben een indrukwekkend landschap gecreëerd met o.a.de Ulaan Tstulan waterval. In 2004 is de vallei door de UNESCO uitgeroepen tot wereld erfgoed. De vallei heeft een grote betekenis voor de Centraal Aziatische volkeren en hun historie.
De wekker liep om 6.15u af, want we moesten om 8.15u vertrekken. We hebben een lange dag voor de boeg over bijna onberijdbare sporen met hele diepe kuilen en af en toe een stroompje waar we doorheen moeten. We hebben korte sanitaire stops en lunchen in een restaurant. De lunch was weer behoorlijk uitgebreid en veel, we gingen dus allemaal met een volle buik de bus weer in. We hebben de Gobi woestijn verlaten en rijden over de graslanden van Mongolië, maar nog steeds over onbegaanbare paden. We verbazen ons er iedere keer over dat de chauffeurs zo goed de weg weten te vinden door dit landschap. Er zijn geen wegen, alleen een wirwar van autobandsporen die ineens naar rechts of naar links kunnen ombuigen. Verder is er geen enkele aanwijzing welke kant je op zou moeten gaan. Je moet hier geboren zijn en geleefd hebben om nog enigszins je weg te kunnen vinden.
Onze chauffeur is niet zo'n licht. Op een gegeven zagen we de andere 3 busjes niet meer en onze chauffeur werd een beetje zenuwachtig. Wij vermoedden al dat hij helemaal de weg kwijt was. We waren verdwaald op een onmetelijke vlakte. Na wat heen en weer gerij naar alle kanten, zagen Margo en ik in de verte lichten van een auto knipperen en wezen de chauffeur erop. Met een zucht van verlichting reed hij in de richting van de lampen en ja hoor het waren de andere busjes. Onderweg hebben we een heel oude begraafplaats bezocht en konden we even de benen strekken. We hebben de hele dag vreselijk gehotsebotst (geen Nederlands). We vertrokken om 8u s'morgens en kwamen om 5u bij het gerkamp aan. Bijna, we zagen het gerkamp al liggen maar om daar te komen moesten we over een houten brug en die brug was ingestort, dus er zat niets anders op dan door een riviertje te gaan. We werden van de ene kant naar de andere kant geslingerd in de bus, iedereen zat onder de blauwe plekken.
05-06-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 04-06-2016 |
| Dag 15 Khujirt-vallei |
Vanmorgen konden we "uitslapen" om 8u werd het ontbijt geserveerd, om 9u reden we weg. Vandaag rijden we noordwaarts en we verlaten de Gobi woestijn die hier overgaat in de droge steppen. Het heeft vannacht behoorlijk geregend en een groot deel van de ochtend regent het nog steeds. Op een gegeven moment komen we in een gebied waar de grond heel vochtig is en er daardoor veel struiken groeien. Tel daar de regen van vannacht bij op en je hebt een gebied waar alle spoorvorming van auto's die daar hebben gereden vol staan met water. Het zijn net kleine beekjes. Uiterste concentratie en stuurmanskunst worden van de chauffeurs gevraagd. In deze omstandigheden moet je snelheid houden anders heb je een groot probleem en wij als passagiers ook, want dan moet er geduwd worden. We hebben ruim een half uur geglibberd, gegleden en geslipt. Eén busje kwam vast te zitten, maar had gelukkig al vrij snel weer grip. Toen de laatste bus ook vaste grond onder de wielen had, begonnen de chauffeurs te claxoneren met een bergclaxon. Dat betekende voor ons dat de chauffeurs het ook wel als heel spannend hadden ervaren. We zijn doorgereden naar het gerkamp, waar een heerlijke lunch op ons stond te wachten. We hadden toen een rit achter ons van 160 km. over een bandenspoor wat vergeleken kon worden met een wasbord. Na de lunch zijn we met de hele groep gaan wandelen naar de ruines van het in de jaren dertig verwoeste Ongiinklooster. Het monnikenklooster en bijgebouwen heeft ooit vele vierkante meters beslagen. In 1920 kwamen de Russen om Mongolië te veroveren en zij hebben aardig huisgehouden. De Russen gingen ervan uit dat als zij alles wat te maken had met Boedisme en Sjamanisme zouden verwoesten, het geloof ook niet meer bestond. De gebouwen en het klooster werden verwoesd, de oudere monniken werden van de kliffen gegooid. De jongere monniken gingen de gevangenis in en de allerjongsten werden elders onder gebracht.Margo en ik zijn later nog een berg op gegaan, omdat op de top van de berg een paar beelden stonden en daar wilden we naar toe, maar op de top stond zo'n wind dat we bijna van de berg werden geblazen. We zijn dus maar weer naar beneden gegaan. We overnachten in de Khujirt-vallei. Al met al was het weer een prachtige dag.
04-06-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 03-06-2016 |
| Dag 14 Bayanzag |
Ik werd vanmorgen wakker en was vreselijk verkouden, verder ging het wel weer. In de gers staan 2, 3, of 4 bedden en de sanitaire voorzieningen staan net als op een camping, in een afzonderlijk gebouw. Als je s'nachts naar het toilet moet, loop je dus in het stikkedonker, met zaklamp, naar het toiletgebouw. In het nationale park Goervansaichan zijn veel verschillende inheemse diersoorten te zien.
Het landschap bij Yolan Am (adelaarsbek) is zeer verrassend, midden in de woestijn is hier een spectaculaire canyon. De canyon is ons doel voor vandaag, liefhebbers kunnen naar de gletsjer wandelen. Een aantal mensen van onze groep gingen inderdaad de canyon in om de gletsjer te bewonderen. Dit ging allemaal zomaar niet, het was een smal pad dat telkens een smalle snel stromende rivier kruiste, er moest dus over stenen geklauterd worden of we moesten met een flinke sprong aan de andere kant zien te komen. Gelukkig ging het allemaal goed. De gletsjer was indrukwekkend, natuurlijk niet zo groot als ik ooit in Alaska heb gezien. Een aantal mensen besloten om over de gletsjer te lopen om te zien hoe ver ze zouden komen. Margo en ik besloten het niet te doen, ten eerste omdat we ervaring hebben opgedaan in Alaska en weten dat je het lopen over gletsjers niet moet onderschatten. In Alaska mochten we alleen de gletsjer belopen met ijzers onder onze schoenen en die waren hier niet voorradig.
Het was fantastisch in de canyon en als we even op een rots gingen zitten, hoorden we alleen maar vogels om ons heen. Het was weer een dag met een gouden randje.
We hebben in de busjes bij zandduinen gelunched. De bedoeling was om de zandduinen te beklimmen, maar het weer was te slecht. Veel regen en wind. Aan het eind van de dag komen we aan bij Bayanzag, waar we overnachten.
03-06-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 02-06-2016 |
| Dag 13 Gobi-woestijn en ziek |
Als ik wakker word, voel ik me al niet goed. Hoofdpijn, een dichte neus. algehele malaise. Ik neem 2 paracetamol en ontbijt wat, daarna weer opruimen en koffer en tassen inpakken. We rijden vandaag door naar Ömnögov, het zuidelijke deel van de Gobi-woestijn. Het is de heetste en droogste streek van Mongolië en daarmee ook het meest dunbevolkte gebied. Op deze vlakte lopen veel kamelen. De vlakte wordt onderbroken door het Goervansaichan-gebergte. Onderweg zie je het landelijk leven aan je voorbij trekken en kun je je goed voorstellen hoe tweederde van de Mongoolse bevolking in hun gers leeft die je langs de hele route ziet. Gers zijn nomadententen waarin de Mongolen van oudsher leven en waarmee ze het land doorkruisen. Ze bestaan uit een houten raamwerk dat overdekt is met vilt en canvas. We hebben ook een school bezocht in een klein dorp. Van tevoren werd ons door de Mongoolse gids gevraagd om zakken snoep te kopen, want dan konden we de kinderen op snoep trakteren. Dit stuitte mij heel erg tegen de borst, waarom snoep? Margo en ik hebben ook geen snoep gekocht. Ik ben heel even een schoolklas binnen gegaan en zag daar een klas vol kinderen met grote bergen snoep op hun tafeltjes. Ze wisten gewoon niet wat ze er mee aan moesten, daarbij komt dat de jeugd heel erg slechte en verwaarloosde gebitten heeft. De gids had beter kunnen adviseren om tandenborstels en tandpasta te geven. Margot en ik waren de enigen die geen snoep hadden gekocht. Wij hadden balonnen, kleurpotloodjes en bellenblaas mee genomen.
Van deze dag heb ik niet veel meegekregen, want ik heb bijna de hele dag in het busje geslapen. Als we aankomen in ons gerkamp ga ik gelijk naar bed. Ik heb koorts en voel me ziek, ik heb totaal geen trek in eten. Hoop dat het morgen beter gaat.
02-06-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 01-06-2016 |
| Dag 12 Per bus door de Gobi-woestijn |
Om 5.00u gaat de wekker, door al het gedoe van gisteren sliep ik pas na 2u dus het was een heel korte nacht. Ik had gisteravond uitgebreid gedoucht, dus ik was vanmorgen snel klaar. Na een uitgebreid ontbijt, vertrokken we om 8u richting Gobi-woestijn. We rijden met 4 busjes, de Mongoolse gids (Orla) zit in het eerste busje en Sander in de laatste. De Gobi-woestijn bestaat uit een mengeling van zandvlakten en rotsbergen. Zodra we de stad uit zijn valt de verlatenheid van het landschap op. Het land is 3 keer zo groot als Frankrijk en het merendeel van de wegen is onverhard. Op deze wegen maken we met name aan het begin van de reis lange dagen, maar het uitzicht maakt veel goed: groene heuvels, rotsen, uitgestrekte vlaktes, kraanvogels, marmotten, kuddes kamelen, paarden of geiten en hier en daar een ger. Onderweg zagen we nog 2 gieren, ze zijn erg indrukwekkend groot. Het eerste deel van de rit gaat door de midden-Gobi. We logeren in de buurt van Mandalgov in gers. De rit was erg ruw alleen maar dirt-road. Om 13.30u kwamen we aan in het gerkamp. We hebben onze bagage weggezet in de ons toegewezen ger, Margo, Marianne en ik delen een ger. Aansluitend stond er een heerlijke lunch voor ons klaar. Na de lunch zijn we nog een eind gaan rijden en hebben een ruïne bezocht van een oude nederzetting. Om 18.30u werden we voor het diner verwacht, het diner zag er ongeveer hetzelfde uit als de lunch, maar het smaakte weer heerlijk.
01-06-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 31-05-2016 |
| Dag 11 Aankomst en sightseeing Ulaanbaatar |
Om 6.00u komen we aan op het station van Ulaanbaatar, waar de lokale vertegenwoordiging de groep staat op te wachten om ons naar het hotel te brengen. We konden de bagage kwijt in een voorraadkamer van het hotel en vervolgens werden we aan het ontbijt verwacht. Inmiddels was de Mongoolse gids ook in het hotel aangekomen. Na het ontbijt konden we ons even opfrissen in de hotelkamer en daarna moesten we weer de bus in voor een stadstour en een bezoek aan het Zaisan-monument op een heuvel ten zuiden van de stad. Het monument herdenkt alle gevallen Sovjet-soldaten uit de Tweede Wereldoorlog. We zijn nog naar een het "Rode Plein" van Mongolië geweest en hebben een museum bezocht, daarna hebben we met de hele groep heerlijk gelunched. Aansluitend zijn we nog naar een voorstelling geweest van Mongoolse dansen en zang. Hier trad ook een Mongoolse keelzanger op, dit was heel bijzonder om te horen. Na de voorstelling ging het weer richting hotel. Bij het hotel aangekomen besluiten een paar mensen uit eten te gaan, maar Margo en ik gaan wat boodschappen doen in een winkeltje om de hoek. In de winkel zie ik op een gegeven moment dat er een rits van mijn tas open is, dus ik denk "potverdrie er heeft iemand aan mijn tas gezeten" en sluit de rits. Bij het afrekenen aan de kassa is mijn grote rits open en ja hoor.....mijn portemonnaie is eruit. Ik word heel erg boos, want sukkel die ik ben mijn creditkaart en betaalpas zitten erin. Margo is in de winkel gebleven om de boodschappen af te rekenen en ik ben naar het hotel gegaan om te kijken of ik intercontinentaal kon bellen. De receptioniste sprak heel slecht Engels, maar ik mocht bellen. Dat ging natuurlijk allemaal niet goed, want ik kreeg steeds een bandje met Mongoolse tekst en dat versta ik niet. Met mijn telefoon naar Nederland bellen lukte niet. Uiteindelijk kwamen er 2 dames van een Mongools reisburo binnen, waar Djoser mee samenwerkt, zij waren door de receptioniste gebeld. Met de telefoon van één van de dames kon ik ING bellen om mijn kaartjes te laten blokkeren. Dat was gelukkig 35 minuten nadat ik gerold was, gelukt. De dames van het reisburo hadden de politie gebeld en Margo had Sander (de reisbegeleider gebeld), het was dus een aardige drukte in de lobby. De politie arriveerde gelijk met Sander en nadat zij een paar vragen hadden gesteld, werd mij verteld dat ik mee moest naar het politieburo. Eén dame van het reisburo ging ook mee om mijn aangifte te vertalen en zo werden Sander, de dame van het reisburo en ik in een politie auto afgevoerd naar het politieburo. Excact op het moment dat er een paar mensen van onze groep weer bij het hotel kwamen, zij wisten niet wat ze zagen. Op het politieburo moest ik het hele verhaal vertellen en opgeven wat ik kwijt was, er werd een rapportje gemaakt voor de verzekering.....in het Mongools, daar heb ik dus niets aan. De schade viel achteraf nogal mee omgerekend 65,00, mijn creditkaart en betaalpas, mijn museumkaart (een normaal mens laat die thuis als hij/zij gaat reizen) mijn Makro kaart en kaart van de ziektekostenverzekering.
31-05-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 30-05-2016 |
| Dag 10 Grensovergang Rusland-Mongolië |
Na een verblijf in Irkoetsk stappen we in de avond weer in de trein, die langs de zuidelijk oever van het Baikalmeer rijdt. Bij Oelan-Oede buigt het spoor naar het zuiden af richting Mongolië. Ons einddoel van vandaag is Ulaanbaatar de hoofdstad van Mongolië. Bij het laatste kleine station in Rusland gaan we stilstaan en iedereen moet uit de trein. We kunnen in een klein dorpje eten kopen en ons vermaken. Om 15.00u worden we weer bij de trein verwacht, maar we mogen er nog niet in. Om 16.00u wordt het sein gegeven dat we naar binnen mogen om te wachten op de douane ambtenaren en de paspoortcontroleurs. Uiteindelijk hebben we 4.00u en een kwartier in Rusland bij de grens gestaan en 3.00u bij de grens in Mongolië. Tijdens het stilstaan van de trein worden de toiletten afgesloten en moet je maar zien waar je je behoeften doet. In de loop van de avond passeren we bij Naoeski de grens van Mongolië.
30-05-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 29-05-2016 |
| Dag 9 Bezoek aan het Baikalmeer |
Het is vandaag prachtig weer 22 graden. We worden om 9.30u opgehaald door een bus met chauffeur en een gids voor een excursie naar het Baikalmeer, het grootste zoet water reservoir ter wereld. We rijden ongeveer 60km door de bossen van Siberië. In deze bossen leeft veel wild, beren, wolven, vossen enz. Er wordt door de overheid geadviseerd niet door het bos te lopen, dat is niet vanwege het wild, maar omdat er dit jaar heel veel teken zijn. Hier zijn de teken een groter gevaar dan het wild. Onderweg stoppen we bij een openluchtmuseum en zien en horen van de gids hoe hier vroeger werd geleefd. Op één foto is te zien hoe de leraressen, als ze in funtie zijn, heden ten dage nog gekleed gaan. Daarna rijden we naar Listvyanka, een dorp aan de monding van de rivier. Op diverse plaatsen langs het Baikalmeer staan prachtige huizen en liggen grote boten aan de aanlegsteigers. Hier wonen de rijken van Siberië. Bij de haven was een markt waar voor 80% vis wordt verkocht. De gids adviseerde ons om toch vooral de gerookte vis te proberen. Margo en ik hebben ieder een vis gekocht en op een stoepje op zitten eten. Het was heerlijk.
29-05-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 28-05-2016 |
| Dag 8 Aankomst in Irkoetsk |
Na 5185 kilometer arriveren we in Irkoetsk. We komen om 9u aan op het station. Iedereen had zijn of haar wekker op 7u gezet, omdat het nogal wat tijd kost om met 4 mensen in een kleine ruimte op te ruimen en in te pakken. Om 6u werd de schuifdeur van de coupe open gedaan en Merel stond in de deuropening met in haar kielzog de provodnik. Merel zei zachtjes dat we op moesten staan. De provodnik vulde dat luidruchtig aan met een hoop Russisch, het kwam er op neer dat we al het beddengoed inclusief matras op moesten rollen en wel zo snel mogelijk. Moet je je voorstellen wat het dan een puinhoop wordt in zo'n kleine coupé. Om 9u precies stopte de trein in het station en daar stond de bus om ons naar het hotel te brengen. We konden pas om 11u inchecken, maar het personeel was bereid om onze kamers zo snel mogelijk schoon te maken. Ik kon vrij snel naar de kamer en toen kwam de beloning...een heerlijke warme douche en schone kleding. Even alles opruimen en daarna aan de koffie. Om 13u hadden we in de lobby van het hotel afgesproken om een stadswandeling te maken. Margo en ik zijn een uur bij de groep gebleven en zijn toen op eigen gelegenheid verder gegaan. Het ging ons allemaal te langzaam. We hebben wat gegeten op een terras. Het was heerlijk weer en dat in Siberië.
Irkoetsk is een leuke stad met vriendelijke mensen. De stad is in 1651 ontstaan als garnizoensnederzetting en handelspost en later opgebouwd door ballingen die naar Siberië werden gezonden. In het centrum staan nog de houten huizen die toen zijn neergezet. De helft is verzakt en in elkaar gezakt. Men zegt dat het komt omdat de permafrost in de loop der jaren is gesmolten.Het leuke aan Irkoetsk is dat de stad aan een brede snelstromende rivier ligt, met langs de hele rivier een brede boulevard. Het is zaterdag, dus het is heel erg druk op de boulevard. Er lopen allemaal gezinnen met kinderen. Het ziet er allemaal heel erg gezellig uit.
28-05-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 27-05-2016 |
| dag 6 en 7 Trein |
Het klinkt heel romantisch....reizen met de Trans Siberië Express, maar je moet toch heel veel inleveren, b.v. hygiëne en privacy. Voor je in de trein stapt moet je al weten wat voor kleding je nodig hebt en wat je wilt eten gedurende de treinreis. Het is de bedoeling dat je dat meeneemt in een aparte tas, want de koffers gaan in een bak onder de banken en daar kun je pas weer bij als je de trein verlaat.We moeten ons s'morgens en s'avonds wel alle 4 omkleden, wassen en tandenpoetsen, maar met een beetje respect voor elkaar komen we een heel eind. De wereld is klein in een coupé, dus soms ga je even buurten bij de andere medereizigers en minstens één keer per dag gaan we even naar de restauratiewagon. De maaltijden stellen niet veel voor, dus we eten regelmatig onze gevriesdroogde noedels, heet water erbij 10 minuten wachten en het eten is klaar. Alleen toen ik de derde noedelmaaltijd ging klaarmaken en heet water erop deed, werd ik een beetje onpasselijk van de geur. De noedels stonden me ineens tegen. Ik heb liever een bruine boterham met kaas. Om in de restauratiewagen te komen moeten we 3 wagons 3e klas door en 15 deuren open en dicht doen. In de 3e klas is het droevig gesteld. Er reizen alleen Russen in de 3e klas. Aan één kant zijn 4 bedden 2 aan 2 boven elkaar en aan de andere kant 2 bedden boven elkaar langs de wand. Als je dan over het middenpad loopt. stoot je steeds tegen voeten of armen, want iedereen ligt of hangt in zijn bed. We hebben 2 dagen en 2 nachten in de trein doorgebracht.
27-05-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 25-05-2016 |
| Dag 5 Jekaterinaburg |
Vandaag bezoeken we Jekaterinaburg.De Romanov familie heeft hier in juli 1918 de laatste dagen doorgebracht. De eerste indruk van de stad en zijn bewoners is dat de stad een prettiger uitstraling heeft dan Moskou. De bewoners zijn hier een stuk beter gekleed en kijken ook veel vriendelijker dan de mensen in Moskou. Je kunt met de groep mee lopen of op eigen gelegenheid de stad in gaan. Margo en ik gaan met de groep mee en na een uur besluiten we onze eigen weg te gaan.Voor een toerist is het niet moeilijk om de hoogtepunten van de stad te gaan bekijken. In Jekaterinaburg kun je niet verdwalen als je alle highlights van de stad wilt zien. Langs alle highlights loopt een rode band die op het trotoir is geschilderd, als je de band volgt kom je vanzelf weer bij het beginpunt uit. Vanuit ons hotel moesten we eerst de rode band zien te vinden en als je die gevonden hebt is het appeltje-eitje. We hebben prachtige gebouwen gezien en zijn met de lift naar de 52ste verdieping van het hoogste gebouw van Jekaterinaburg gegaan. Boven heb je een prachtig uitzicht over de stad met zijn kerken met torens van bladgoud. Margo en ik hebben bijna de hele dag door de stad gesjouwd en waren moe toen we weer bij het hotel kwamen. We zijn met ons allen weer bij een Italiaan gaan eten. Bij terugkomst in het hotel moesten we alle bagage uit de bagageruimte halen en werden we met een bus naar het station gebracht, voor de trein die om 22.12u vertrok. Margo en ik zijn dit keer ingedeeld in een coupé met Jan en Alex en dat gaat prima.
25-05-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 24-05-2016 |
| Dag 4 Trein naar Jekaterinaburg |
Vanmorgen stonden we relaxed op, de katten waren weg. We zijn heerlijk van onze vrijheid in de coupe gaan genieten. In iedere wagon zit een provodnik (wagenmeester) zij is verantwoordelijk voor haar wagon. Zij wijst de plaatsen aan, opent en sluit de deuren van de trein en is verantwoordelijk voor het schoonhouden van het sanitair, de coupé's en de gang.. We slapen in vierpersoonscoupé's op slaapbanken, het beddengoed wordt uitgedeeld door de prodvodnik. Op een aantal stations is er een stop die lang genoeg duurt om even de benen te strekken. Bij elke stop worden de wielen gecontroleerd door met een staaf tegen de wielen te slaan. Op de perrons staan kiosken waar etenswaren worden verkocht. Na een stop op het perron gaat de trein weer rijden zonder daar een signaal voor te geven. Je moet er dus altijd voor zorgen om niet te ver bij de trein vandaan te gaan. Halverwege de avond stappen we uit in Jekaterinaburg. Als we aankomen in het hotel krijgt iedereen de gelegenheid om zich even op te frissen, daarna gaan we met ons allen eten in alweer een Italiaans restaurant. Het eten was heerlijk.
24-05-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 23-05-2016 |
| Dag 3 Treinreis van Moskou naar Jekaterinaburg |
Vandaag is de grote dag. Het eerste traject van de treinreis wordt een reis van 2 dagen van Moskou naar Jekaterinaburg, we slapen dus één nacht in de trein. Toen we op het perron een kwartier hadden gewacht, kwam de trein aanrijden getrokken door een locomotief. Onze groep was voor het grootste deel ingedeeld in één wagon. 2 Personen waren ingedeeld in een andere wagon en ja hoor Margo en ik waren de gelukkigen. Toen we bij de coupé kwamen, waren daar al 2 jonge Russische dames (ongeveer 22 jaar oud) zich aan het installeren. Nadat zij iets hadden gegeten, wilden zij hun bedden opmaken. Zij hadden een reservering voor de 2 onderste banken, dus het verzoek aan ons was om van de banken te gaan en op de bovenste bedden te gaan zitten, want zij wilden slapen. Het was 2u in de middag. Wij waren niet van plan om op te staan en wij boden ze aan om in de bovenste bedden te gaan slapen. Dit was geen goed plan vonden zij, want ze hadden betaald voor de onderste banken. De conversatie gaat dan in het Russisch, Engels en Nederlands. Er werd nog het één en ander geroepen in het Russisch wat vast niet zo netjes was, maar wij bleven zitten. Zij moesten dus het voeteneind van de matras oprollen. Het ging er allemaal iets heftiger aan toe dan ik hier beschrijf en op een gegeven moment voelde ik mijn adrenaline stijgen en ik werd heel erg boos, dan heb ik 2 keuzes.....ik sleep één van hen aan haar haren naar buiten of ik moet mijn boosheid in bedwang houden. Ik heb voor het laatste gekozen, omdat je altijd het onderspit delft als de situatie uit de hand loopt en je spreekt de taal niet. Op een gegeven moment moest ik gebruik gaan maken van het toilet en wat ik al verwachtte, gebeurde ook......de bank was helemaal in beslag genomen. Ik ben wel gaan zitten en met wat duwen had ik weer een plekje, alleen haar voeten zaten klem tussen mijn achterwerk en de muur. Ik voelde haar steeds wurmen om haar voeten los te trekken en op een gegeven moment lukte dat en had ik mijn plek weer veroverd. Even later kwam Marianne even een praatje maken en stond in de deuropening van de coupé, één van de dames schoot overeind en begon tegen Marianne te schreeuwen dat ze weg moest gaan, want ze kon niet slapen (dat begrepen we er tenminste uit). Na wat heen en weer gesteggel ging Marianne weg en was de rust weergekeerd. Margo en ik hadden besloten om ons niet meer druk te maken. De katten (zoals ze door Margo waren gedoopt) moesten toch om 2u s'nachts de trein uit. We hebben verder heerlijk geslapen.
23-05-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 22-05-2016 |
| Dag 2 Moskou |
Wie vandaag mee wilde met de reisbegeleider om de highlights van Moskou en het metronetwerk met zijn prachtig gedecoreerde stations te bekijken, moest om 9 uur in de lobby van het hotel zijn. Met 12 mensen zijn we op pad gegaan. Vlak achter het hotel bevindt zich een metrostation. We zijn bij het Kremlin met zijn verdedigingswerken en op het Rode Plein geweest. Vervolgens ging de wandeling naar de wisseling van de wacht bij het monument voor de gevallen soldaat. Het was een hele bijzondere ervaring om op de plekken te zijn die je zo vaak op de tv hebt gezien. Daarna ging het op naar de metrostations, volgens mij hebben we een groot deel van het metronetwerk afgelegd. We hebben alle stations die er toe doen bekeken. Het is één en al pracht en praal. Hier is zo vreselijk veel geld aan uitgegeven, terwijl de bevolking vaak heel erg arm is. De lampen op de perrons zijn uit de art deco periode en prachtig. Het metronetwerk van Moskou heeft de langste roltrap van de wereld en hij is lang, heel erg lang. We zijn dus op de roltrap omhoog gegaan, dat was eng, maar we zijn ook omlaag gegaan en dat was vele malen enger, maar we hebben het wel gedaan. s'Avonds hebben we met de hele groep in een Italiaans restaurant gegeten, het was erg lekker.
22-05-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 21-05-2016 |
| Dag 1 Vlucht naar Moskou |
Vanmorgen om 7.30u stond de taxi al voor de deur. rijkelijk vroeg ik hoefde pas om 9u op Schiphol te zijn. De dag ervoor had ik al ingechecked, maar bij de controle door de grondstewardes bleek dit niet goed gegaan te zijn. Ik werd verwezen naar rij 16 mij niet geheel onbekend, want daar word ik vaker naar toegestuurd. Bij deze rij lukte het inchecken wel. Nadat ik door de douane was, heb ik wat gewinkeld en nog een tijdje zitten lezen en uiteindelijk ben ik naar de gate gegaan. Bij de gate werd ik gelijk aangesproken door een man die zich voorstelde als Guido, een reisgenoot. Tegelijkertijd stond Margo achter mij. Het was een warm weerzien. Na een vlucht van 2 uur en 55 minuten landden we op de luchthaven van Moskou. De paspoortcontrole duurt bijna even lang als in de VS. Bij de bagageband ontmoetten we de andere medereizigers en de reisbegeleider (Sander). Met de bus werden we naar ons hotel gebracht in een buitenwijk van Moskou. Nadat we onze spullen naar de kamer hadden gebracht zijn Margo en ik naar buiten gegaan om de omgeving te verkennen en om een restaurantje te zoeken. De rest van het gezelschap ging gelijk naar het centrum van Moskou. Het regende pijpenstelen, we waren tot op ons hemd nat. We hebben alle menukaarten bestudeerd, maar kwamen er niet uit wat de restaurants te bieden hadden. Uiteindelijk zijn we naar Starbucks gegaan voor een broodje en koffie. Ik heb s'avonds nog geprobeerd om tekst via het blog te verzenden, maar dat lukte niet.
21-05-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
|
|
=======================================================================================================
TRANSSIBERIË EXPRESS
=======================================================================================================
21-05-2016, 00:00 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 01-05-2016 |
| Het verhaal van Joop over 5 fantastische dagen |
In Tucson, Arizona zou het gebeuren. Er werd een datum geprikt en er werden afspraken gemaakt. Al naar gelang ieders mogelijkheden zou de vliegreis naar de USA op verschillende tijdstippen en naar uiteenlopende bestemmingen aanvangen.
Zodra voet op Amerikaanse bodem was gezet, zou uit diverse windrichtingen en in omtrekkende bewegingen de koers worden verlegd naar het episch centrum in Arizona. Want daar rommelde het al enige tijd en zou ongetwijfeld deze groep gezworen Amerika-gangers na aankomst voor de nodige (aard)beving gaan zorgen.
En zo is het gekomen!
De groep samenzweerders was een goed uitgevallen mix van reizigers uit diverse delen van ons land met verschillende achtergronden. Zogezegd de 'fine fleur' van onze samenleving, behept met een en dezelfde virus: het reizen en trekken per motorhome, camper of trailer door Amerika.
Van idee tot plan
Yvon en Sil, geworteld in het Brabantse land, Marion en Clemens, afkomstig uit Twentse streken en Wil, woonachtig onder de rook van Amsterdam. Verder Hinke en Hans, die weggestopt zijn in het hoge noorden en ten slotte Ine en Joop, die niet genoeg hebben aan de Veluwe. Geen van allen heeft de lokroep van Amerika kunnen weerstaan.
Al geruime tijd was er jaarlijks tenminste één ontmoeting, waarin de leden van deze informele club elkaar troffen en ervaringen uitwisselden.
Zo werd het idee geboren dat iets dergelijks toch ook maar een keer in Amerika zou moeten gebeuren. Makkelijker gezegd dan gedaan. Want een ieder had zo zijn of haar eigen tijdvak en/of reisdoelen, verspreid over het immens grote land.
Maar 2016 werd het jaar waarin plannen op elkaar werden afgestemd en de GPS op een gezamenlijk doel zou worden afgesteld.
Tuscon, Arizona. Tijdvak 16-20 april.
'Da Pats'
De keuze van Tucson was vanzelfsprekend. Daar wonen al sinds geruime tijd "The Pats" in hun ruime woning. De eerste Pat komt oorspronkelijk uit Massachusetts USA, de andere Pat, heeft roots in Java, voormalig Nederlands Indië. Zij emigreerde al vele jaren geleden vanuit Nederland en is de taal nog redelijk machtig. 'Da Pats', zoals ze door ons allen liefkozend worden genoemd, spelen een belangrijke rol bij het ontstaan en groeien van de onderlinge vriendschap. Want allen hebben in de afgelopen jaren op hun reizen een of meerdere keren Tucson bezocht en genoten van hun gastvrije ontvangst.
Zaterdag, met de zon hoog aan de hemel, arriveren wij om 14:30 in Tucson. De tocht vanaf Wickenburg dwars door Phoenix duurde wat langer dan voorzien. De hoofdstad van Arizona is a.h.w. een conglomeraat van verschillende grote plaatsen, verbonden met elkaar door brede autowegen. Het is dus altijd druk.
Al bij het binnenrijden van het grote terrein dat het huis van 'da Pats' omzoomt, kun je zien dat er iets gaande is. Naast het huis staan 4 campers in formatie opgesteld.
Aan de wapperende Nederlandse leeuw die nostalgische gevoelens oproept aan de betere Olé-olé-tijden van 'Oranje', kun je direct zien dat je op het punt staat een Nederlandse nederzetting te betreden. De brandende zon doet de lucht zinderen, het is stil op het zoemende geluid na van de airco's op de wagens. De warmte heeft iedereen naar binnen gejaagd. Temperatuur naar schatting: hoog in de 30 graden.
Op het punt dat wij uitstappen komt er leven in de brouwerij en worden we hartelijk welkom geheten. Met onze komst is de groep compleet. Nu is het onze beurt om ons te installeren. Voor ons is een plek gereserveerd aan de andere kant van het huis en even later zijn we aangesloten op de elektriciteit.
Iedereen verdwijnt weer naar binnen in afwachting van een beter te verdragen temperatuur in de late namiddag.
The Pats, ervaringsdeskundigen in het overleven van het klimaat in dit deel van Arizona, laten zich wijselijk nog niet zien.
In de vroege avond waagt iedereen zich weer naar buiten om te ontdekken dat Sil en Yvon uit het Brabantse land, in de hitte al druk doende zijn met het voorbereiden en opdienen van het diner. Met het noemen van hun namen, brengen wij ook een eresaluut aan deze ras-Brabanders, die in meerdere opzichten een steun en toeverlaat zijn van the Pats en op hun terrein een tweede thuis hebben gevonden waar ze ongeveer 5 tot 6 maanden per jaar bivakkeren, afgewisseld met korte trips naar andere oorden. Verder zijn zij altijd een vraagbaak voor de anderen, immer opgeruimd en vol ideeën en daadkracht.
Tot voor kort hebben zij lange reizen gemaakt naar andere Staten en al veel van Amerika kunnen zien. Maar dat geldt in meer of mindere mate voor allen in de groep.
Met the Pats en Sil en Yvon is meteen de kern van deze homogene groep genoemd.
Ik ben er van overtuigd namens de hele groep te spreken als ik jullie vier van harte dank zeg voor alles wat is gedaan om deze 'onmogelijk geachte' happening tot stand te brengen!
Toon gezet.
In de koelte van de vallende avond kunnen wij dan eindelijk the Pats omhelzen. Het was op de kop af 3 jaar geleden dat wij ze voor het laatst hadden gezien.
Die avond werd het na het diner, het gezellige samenzijn voortgezet rondom een - jawel, je leest het goed - goed vlammend kampvuur.
Daarop werden onder veel hilariteit en volgens goed Amerikaans gebruik marshmallows aan een stokje geprikt om te worden verhit en daarna te worden opgesmikkeld. De sfeer van die avond zette de toon voor de rest van ons verblijf.
De volgende dag, zondag, werd het kamp al in de loop van de ochtend opgebroken en ging de karavaan op weg naar een schitterende campground in het beroemde Saguaro National Park, 15 miles verderop.
In de winter een geliefd toevluchtsoord voor de zogenaamde snowbirds, mensen die de noordelijke koude gebieden ontvluchten om in Arizona te overwinteren. Vanaf april is het park beperkt toegankelijk en wordt door de hitte alleen maar door durfals zoals wij bezocht. De hitte kan in de middag bijna ondraaglijk zijn, maar de schoonheid van de natuur en de prachtige zonsondergang maken het alleszins waard. In de koelte van de avond is het aangenaam onder een vaak laag hangende kristalheldere sterrenhemel.
Shoppen met 5 vrouwen
In de middag ontvluchtten de vrouwen het park om te gaan winkelen in een grote outlet. Drie mannen hadden ineens drukke bezigheden elders en ik werd gewiekst ingepalmd. Al snel werd duidelijk waarom. Er ontbrak een auto en dus groepeerden de vrouwen zich pijlsnel om vervolgens het enige weerloze mannetje te omsingelen en in hun greep te krijgen. In zoete bewoordingen werd mijn stuurmanskunst geprezen. Heel berekenend, heel intimiderend en heel slim.
Een mooi voorbeeld in deze weinig vergevingsgezinde omgeving waarin alles prikt, steekt of bijt, hoe de natuur z'n beloop krijgt en vrouwen hun zin kunnen doordrukken.
Met een wagen volgeladen ging het op de outlet aan. Het begrip afstanden heeft in dit land een andere betekenis. Dus even naar de outlet rijden duurt langer dan je denkt, maar dan ben je ook ergens. Laat een groep vrouwen los op merkartikelen, luister hoe ze elkaar aanmoedigen en adviseren, verkondig al vanaf de parkeerplaats dat men op het punt staat het kortingsparadijs te betreden en er staat wat te gebeuren. Gaandeweg die middag voelde ik de spanning stijgen. Het gezelschap is klaar om toe te gaan slaan. Gelukkig bracht een koffiebreak de dames weer bij zinnen en in alle eerlijkheid moet ik bekennen dat ze uiteindelijk allemaal met een kleine oogst tevreden waren. Maar niet nadat ik als enige man in het gezelschap hoogstpersoonlijk bij de bedrijfsleider een extra korting van 10% wist te bedingen.
Vooroordeel?
Nog een opmerking tot slot. Er is een hardnekkig gerucht, dat vrouwen in het algemeen gesproken nogal eens gehinderd worden door een haperend oriëntatievermogen. Ik ben geneigd dat nu te geloven. De 5 uur durende strooptocht in de outlet had immers met zeker 3 uur ingekort kunnen worden, als bij het begin van de outlet niet rechtsaf, maar linksaf was geslagen. Want vrijwel alle inkopen werden gedaan in dezelfde store aan het eind van de rit. En die winkel lag op korte afstand van de ingang vlak bij de parkeerplaats
..Voilá!
Dus dames, volgende keer graag iets meer research. Dan ga ik zeker weer met jullie mee, al was het maar al om de jaloerse blikken van menige man en natuurlijk ook van menige vrouw. Jawel
., all is vanity!
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat de dag volmaakt eindigde met weer een smakelijk diner, bereid en opgediend door een van de mannelijke thuisblijvers en met de verzuchting van de anderen dat zij die middag kennelijk toch wat gemist hadden.
Flora en fauna in de desert
Op de volgende dag werd een bezoek gebracht aan het bekende Desert Museum in de buurt. Voor iedereen die ooit een keer naar Tucson wil gaan, een must.
Er is geen betere indruk te krijgen van de flora en fauna in de woestijn dan een bezoek aan dit museum. Het is gelegen temidden van het Saguaro National Park en biedt o.a. de mooiste vergezichten.
Harmonie van begin tot eind
Zo gingen de dagen voorbij, waarbij opviel dat er een perfecte balans was tussen rustmomenten en activiteiten, de gulle lach nooit ontbrak en een ieder gelegenheid had om gezelschap op te zoeken of zich even terug te trekken. Nimmer was er een onvertogen woord, geen haast, maar juist een sfeer waarin iedereen kon gedijen. Allen hebben zich laten ontvallen hoe bijzonder het was om in kleine kring gedurende vijf dagen met elkaar in harmonie op te trekken.
Na een afsluitend diner in een casino brak toch werkelijk het moment aan om dit bijzondere kamp op te breken. Het maken van een laatste groepsfoto luidde het vertrek in. De verte lonkt, de motoren ronken. Deze lange tussenstop met elkaar is ten einde. De weg ligt weer open naar nieuwe streken met nieuwe avonturen. Maar niet nadat eerst een afspraak is gemaakt om elkaar na terugkomst in Nederland opnieuw te treffen. Dan zal er in Augustus op een tuinparty alle gelegenheid zijn om nog een keer na te kaarten over deze prachtige dagen in Tucson, Arizona. See ya!
01-05-2016, 11:35 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
| 30-04-2016 |
| Mijn afscheid |
Vandaag is het voor mij de laatste dag in Tucson. Het wordt een dag van koffer en tassen inpakken en opruimen. Na een vroege avondmaaltijd neem ik afscheid van Hans en Hinke en de Pats en brengen Yvon en Sil mij naar mijn hotel in Phoenix. Daar word ik door de airportshuttle s'nachts om 5u opgehaald en naar de airport gebracht voor een lange reis naar Schiphol.
Lieve Yvon en Silvester, jullie hebben mij 2 fantastische weken bezorgd. Ik heb er van genoten en wil jullie hier heel erg voor bedanken.
30-04-2016, 16:37 geschreven door Wil
|
|
|
|
|
|
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
