Omdat ik nu zelf op 2 krukken ga en de mest niet kan ophalen, komt de mede-eigenaar langs met de tractor om alle paddocks proper te trekken... Een beetje stoffig dat wel, maar zoals je kan zien hebben de paarden absoluut geen angst van grote machines en veel lawaai Mooi gesocialiseerd
Zoals jullie wisten was er al in juli bepaald geworden dat ik op 24 augustus onder t mes zou gaan. Tegen dan zouden de paarden immers zijn opgehaald en vervoerd naar Ndl. zo werd me verzekerd op 14 juli ll.
Alleen kwamen ze ze niet ophalen....steeds kwam er iets tussen en bleef ik met de paarden zitten.
Uiteindelijk heb ik de operatie vorige week dan ook afgebeld want ik had niet de hulp om voor 7 paarden, 7 honden- en rescuekatten te zorgen. Uiteraard was ik diep bedroefd want ik had al zo lang zo veel pijn.
Afgelopen WE kreeg ik echter een crisis en was de pijn oncontroleerbaar geworden waardoor ik zelfs s nacht niet meer kon slapen ondanks de pijnmedicatie. Zondagnacht heb ik dan ook besloten dat dit zo niet verderkon. Maandagochtend heb ik direct iedereen in de buurt opgebeld en gevraagd in hoeverre ze me konden helpen (iets wat ik haat te doen, nl. om hulp vragen). En alzo komt Michael de paarden s middags voederen. De mede-eigenaar doet het s'ochtends en s 'avonds. Een vriendin Van Campello is gisteren de hele dag bij me in huis gekomen zodat de honden niet alleen zouden zijn. Ze had echter schrik van de 2 zussen zodat ik Tony heb gevraagd haar op te halen (Tony was die nacht om 5u terugkomen vanuit the UK en helemaal kapot van de lange bootreis en de 2000 km die hij had moeten rijden).
Vanaf vandaag zijn de honden helemaaal alleen dus ik hoop vanharte dat de arts een oogje wil dichtknijpen en mij vandaag wil laten gaan (normaal moet ik nog een nacht blijven).
De rolstoel staat thuis klaar zodat ik op m'n eentje mijn plan kan trekken binnen in huis (op 2 krukken kan je zelf niets dragen (drank, eten,...)en dan is het kwestie van me proberen kalm te houden. Normaal mag ik ook minstens een maand niets doen, niet naar beneden gaan (hellingen-stijgen)bij de paarden, geen auto besturen, hmhm dat wordt moeilijk De 2 afgelopen jaren was het telkens de linkerknie die ze opereerden en kon ik dus overal naartoe rijden (automaat) , nu dus niet (maar k zal wel eens proberen hoor
Dit is een normale knieschijf, mooi rond en glad dit was de mijne (komt door de degeneratieve ziekte die condromalacia rotuliana w genoemd)
en nu is ze voorlopig terug zo Door de ziekte zal ze terug verder aftakelen.. Vandaar dat ik dus in beide knieën een prothese moeten laten plaatsen....want ze kunnen de mijne niet blijven afslijpen... en hier de kruisband die ze hersteld hebben ben mooi ingepakt,
Afgelopen vrijdag weer eens met Boomer naar de DA geweest voor een bloedcontrole...en onze kerel vond dat ik daarna maar niet te lang treuzelen moest bij het benzinestation....
Hey jij daar... Ja jij...komaan zeg Allez rijden, hupsakee Mmm lekker... een tochtje
Ondertussen hebben we de uitslag al en doet onze jongen het goed !!!
Astrid was op 1 augustus op bezoek bij Minny en Brownie....en die 2 leiden daar een luxeleven met grote velden en gras en een lieve familie... Hier al wat foto's en ...
9 veulens-jaarlingen redden met een aanvankelijk budget van 18.000 in december 2009 (+ wat er daarna nog zou binnenkomen)...ik dacht dat ik ruimschoots voldoende zou hebben... Paarden voederen, verzorgen en adoptiefamilies zoeken, ze laten vertrekken in april-mei...
Sedert deze week zijn alle rekeningen leeg en heb ik mijn eerste schulden in 10 jaar tijd gemaakt...
Wie had ooit gedacht dat ik er zo'n kater zou aan overhouden, want wat is de stand van zaken vandaag ?
Ik heb nog steeds 6 rescuepaarden hier staan en van de 9 is er nog maar 1 geadopteerd... Al mijn spaargeld is op, mijn lijf is kapot en ik kan niets doen....niets doen dan wachten totdat er nog enkele worden opgehaald.
Vandaag heb ik de manen van Punkie verder afgeknipt....het is een PRE hé en van t vele spelen waren er teveel kapotte stukjes in. Enkel zijn PUNKIEstukje vooraan moet er nog af...
Ach 't is misschien moeilijk voor te stellen, maar k ben een echt wrak... En alles kost me vreselijk veel moeite. Ik ben zolang over m'n krachten gegaan de laatste maanden en met de stress van de afgelopen weken welke tot een hoogtepunt kwam op woensdag toen de vrachtwagen hier plots stond (dank u wel BSS ) ben ik daarna als een kaartenhuisje ineengestort.
En mijn fibro is in volle glorie tot uiting gekomen in een aanval waar ik niet overheen kom momenteel....het maakt niet uit hoeveel ik rust, ik blijf doodmoe, maag en darmen compleet in de war, hoofdpijn, spierpijn...mijn hele lijf doet pijn en alles is teveel... Ik moet nog brieven schrijven, blog aanvullen, forumberichten & foto's plaatsen...ook dat is allemaal teveel. Het kost me vreselijke moeite dit zelfs te schrijven. Ik ben nog enkel buitengeweest om naar de fibrokliniek te gaan, (en onderweg dan wel ineens de rest gedaan) meer niet...
Ik ben heel blij dat mijn kinders zijn kunnen vertrekken en uiteindelijk bij de opvang/adoptiefamilie zijn aangekomen...maar mijn lichaam is tijdelijk op... En van zodra de volgende lading vertrokken is zal ik een OP moeten plannen want het onderzoek bij de trauma van afgelopen woensdag toonde aan dat ik wel degelijk een kapotte meniscus heb....
Yade heeft al volop foto's van Filly maar zoekt nu even het kabeltje om de foto's op de pc te plaatsen Geduld dus.... En nu moet ik opstaan...Eerst een pijnstiller nemen denk ik...
Om 8u45 kreeg ik volgend bericht binnen van Astrid:
...de trailer is binnen een half uur na aankomst hier ook alweer vertrokken MET MINNY ! De mannen waren niet bij de trailer... ik had vanmorgen al het gevoel dat ze zou gaan met mij naar de trailer ik heb haar aan het touw langzaam meegenomen en Steffi met emmer voer bij de trailer. Minny ging er dus zo zelf in en toen zijn de mannen gekomen en hebben de trailer dicht gedaan. Ik heb haar heel goed het gevoel kunnen geven van "minny dag minny ga maar minny het was leuk maar nu is het tijd om te gaan" Ik zit er totaal doorheen en heb tranen met tuiten ,maar het is goed zo.
Deze namiddag kreeg ik de eerste foto's binnen van Steffi:
, nu dus niet (maar k zal wel eens proberen hoor 
Door de ziekte zal ze terug verder aftakelen.. Vandaar dat ik dus in beide knieën een prothese moeten laten plaatsen....want ze kunnen de mijne niet blijven afslijpen...
ben mooi ingepakt, 
Pineau houdt de wacht !! 
Geduld dus....
