Salta was een beetje thuiskomen natuurlijk, je kent al grotendeels je weg, weet de goeie plaatsjes zijn om te eten en te drinken dus. De dag doorgebracht met wat musea, de cabilda en tentoonstellingen. Perfecte vlucht naar Cordoba.
Hebben een schitterende hotel studio, heel trendy van inrichting en leuke sfeer. Cordoba is de tweede grootste stad van Argentinie en een heel erg bruisende stad. Hoewel we in het weekend zijn aangekomen was er overal animo in de straten. Toestanden met groepshuwelijken op zaterdag avond om tien uur en groepsdopen op zondag om elf uur enz. Wel erg katholiek hoor, in de kathedraal 5 missen op zondag, en telkens uitpuilende kerk De stad is behoorlijk overzichtelijk in een lijnenpatroon opgebouwd. Hoewel niet echt groot is het toch rap telkens een paar kilometer stappen. Twee schitterende musea van moderne kunst gedaan met allebei een verassend hoog niveau. De ene met een vaste collectie van voornamelijk vorige eeuw, met heer erg gelijkende werken en stromingen van onze beroemde Europese kunstenaars. Het ander museum puur tijdelijke exposities in een schitterend architecturaal knap gebouw. Twee van de kunstenaars sprongen echt uit, en zouden naar ons bescheiden appreciatie op internationaal niveau mee kunnen spelen. (We sturen vandaag een kunstboek van één ervan per post naar huis om hem niet te moeten mesleuren).
Het contrast met de Puna kan niet groter zijn, Cordoba is op en top Europees, maar heel erg druk, ook s nachts niet alleen in de autovrije winkelstraten, maar ook op de avenues is het mega druk. Enige constante is dat de Argentijnen ook hier met hun thermos Mate en hun potje met zilveren rietje zeulen. Mate is een gebruik dat de jezuïeten invoerden om de Argentijnen van de alcohol te houden, en blijkbaar zijn ze daar heel erg in gelukt.
Hoewel je geen onveiligheid gevoel hebt, en iedereen behoorlijk stressloos en nonchalant de straten dweilt is er een heel erg intense politie aanwezigheid. Zowel overdag als s avonds tref je er minstens op elk krijspunt één aan. Geeft eerder een onveiligheidsgevoel dan omgekeerd - ze zijn wel allemaal heel jong, 50-50 mannen-vrouwen, en staan er wel nogal nonchalant bij, maar wel goed gewapend .
Zondag namiddag naar een soort pretparkje geweest, zeg maar en vaste kermis. Niveau begin jaren 60 van bij ons. Hilarisch om ook volwassen mensen op de botsautos of op zon ronddraaiend wiel te zien zitten.En overal kindjes, kindjes..Argentijnen hebben er rap en stuk of zes hebben ze ons verteld. Buggys worden hier zelden gebruikt, dus zie je overal mamas en papas die kun kind op de arm meesleuren - soms moeten die kleintjes slapen terwijl ze rechtzitten, of krijgen ze de borst terwijl de moeder in de drukke straten zich een weg zoekt, raar hoor.
De mensen zijn hier ook heel erg dik, de vrouwen zien er allemaal drie a zes maand zwanger uit, de nog dikkere veronderstellen we dat die dan wel echt zwanger zijn.ze leven hier op taartjes en zoet, soms ze je zie een ijsje bestellen in een is isomo pot, en is gemakkelijk een halve kilo dat ze binnen lepelen.
Maar ze zijn wel heel erg vriendelijk, en willen altijd weten waar we vandaan komen. In het spaans natuurlijk, want engels is hier hun ding niet - andere talen ook niet eigenlijk.
De zoo was een teleurstelling, heel oud van kooien en inrichting, eel te enge behuizing voor de beesten, en behoorlijk slordig. Het park eromheen was dan wel weer uitgestrekt en divers van beplanting.
Onze timing voor Cordoba was niet echt ok, heel wat musea zijn de maandag gesloten, en zondag hebben we dus keuzes moeten maken wat wel en wat niet. Voor morgen hebben we een autootje en trekken we tot vrijdag rond in de groot Cordobaanse regio voornamelijk gericht op bezoeken van Estencias van de jezuïeten, natuurparken en een nederzetting ontstaan na de tweede wereldoorlog door Duitsers die er blijkbaar een soort tirolerdorp hebben gebouwd.
Internet blijkt ook hier een probleem, soms wel, soms niet, vandaag al de ganse dag niet. Weer nog altijd heel erg zonnig en extreem warm.
De rit van Tikara naar Jujuy was een wandeling van tachtig kilometer door de bergen. Helemaal geen zin om ons op te jagen gingen we telkens opzij naar de vluchtweg in grind om agressieve vrachtwagens, bussen maar evenzeer andere toeristen voor te laten. Jujuy was, is tot onze verassing een erg grote stad. Na het primitieve, maar vooral na de eenzaamheid en het desolate van de afgelopen twee weken behoorlijke shock om plots weer in een winkelgalerij te lopen van een niveau waar wijzelf toch niet direct een vergelijking voor hebben. Een heerlijk vegetarisch restaurant aanbevolen door onze gids, voor de rest eigenlijk niet direct een omgeving om erg lang te blijven. Bij het buiten rijden van de stad nogal wat sloppen. Weer de weg op, dit keer naar vertrouwde omgeving, Salta. Omdat de temperatuur ondertussen geklommen was tot 40 graden ( 39 voorspeld)in de schaduw een voorstadje San Lorenzo afgereden, en daar een hotel gezocht en gevonden met zwembad. Duidelijk de beter buurt rond de stad. Denk maar Damme of Oostkerke. Bij onze avondwandeling blijven hangen na het aperitief, een heerlijke Ninna Torontes en van hetzelfde huis een Cabernet-sauvignon gedronken bij een maaltijd waar we de afgelopen weken alleen maar hebben kunnen van dromen. Leny een forel en ikzelf een heerlijke steak. Na de jungle van Iguazu met zn enorm hoge vochtigheidsgraad, maar vooral na een week hoog gebergte, met ontplofte tubes zalf en volledig uitgelopen toiletzak als zichtbare verschijnselen, maar vooral met de fysieke ongemakken met hoofdpijn, snotvallingen, vertopte sinussen, kleine oogjes en darmproblemen, een ongelofelijk gevoel van herborenheid. Met de voeten op de grond (minder dan 1000 meter) weer helemaal in orde. Zal even wennen worden dat alles er weer is. Het contrast met de eenzaamheid, het uitgestrekte, de zee van ruimte, maar ook het gebrek aan mogelijkheden is gigantisch. Morgen vroeg uit de veren, de stad Salta in om de auto in te leveren, en in de avond naar Cordoba, waar het contrast vermoedelijk nog groter zal zijn.
Vandaag een rustige dag, we hadden eigenlijk maar 30 km te rijden, en bovendien normale baan, geen ripio. Vanmorgen dus eens uitgeslapen tot 8 uur, en tegen alle verwachtingen in een heerlijk ontbijt gekregen. Van de eigenaars in Chicoana kregen we te horen dat de overheid zich steeds meer gaat bemoeien met de uitbatingingen qua basiscomfort en uitrusting, en beginnen het te verstaan. In elke kamer die we tot nu toe sliepen liggen er twee zeepjes, twee zakjes shampoo en twee conditioner. Ontbijt bestaat steevast uit vers geperst fruitsap, een paar toastjes en voor elk één medialunes, een piepkleine croissant. De koffie is meestal ondrinkbaar en het brood oudbakken en niet te vreten. Deze morgen dus niet, dus opgewekt de dag in. Eerste stop was een provinciaal museum in een oude post-afspanning. Leuk gedaan, niet te geloven dat je met zo weinig zoveel zaaltjes kunt vullen. Zijn in Maimara, onze volgende halte, verzeild geraakt in een kruidenierswinkel waar de man ons heel zijn leven wilde vertellen, hij had fotos van mensen over heel de wereld die hij net als ons had aangeklampt en die dan verwacht worden als ze thuis komen een foto op te sturen als souvenir. Had er een boek vol. Eigenlijk echt aandoenlijk, na de obligate foto met ons alle drie erop, genomen door een van zn klanten die fotograaf van dienst moest zijn, kregen we elk een snoep van hem en een warme accolade. Het hoogtepunt van de man zijn dag, en misschien wel ook van die van ons. Zijn manier van dromen om even uit zn dorp te ontsnappen.
Algemeen is de streek hier alle normen in acht genomen veel rijker. Huizen zijn groter en verzorgder, mensen mooier en kleurrijker gekleed, je ziet al weer eens een hospitaal of tandarts kabinet. Tikara waar we deze avond slapen is heel kleurrijk, volledig op het toerisme afgestemd. De grote markt heeft wellicht dertig toeristen kraampjes die nagenoeg allemaal hetzelfde verkopen. Er is sfeer en niemand dringt zich op. We hebben dit keer een héérlijk hotel, met zwembad en spa, een verademing na de laatste dagen in de Punja. Misschien krijg ik het verslag niet op de blog want internet ligt alweer de ganse namiddag uit in de regio, we kijken daar niet echt meer van op. Alle kranten hebben het natuurlijk over de overleden ex-president, en de televisie zend permanent de begrafenis uit. Grappig want in de hoek van het scherm staat er dat de uitzending live is (Vivo de Buenos Aires) en toch krijg je beelden te zien waarop Kirchner zelf zijn volk toespreekt. In Argentinie is het gebruikelijk dat een overledene de dag na zn overlijden wordt begraven. De ganse middag was het defilé van mensen die de weduwe (huidig president) gaan begroeten. Voor ieder uit de stoet heeft ze een attentie, een kushandje, even knikken, aan haar ooglid trekken en met een vinger wijzen om te zeggen ik heb je gezien of haar rechter hand op haar linker borst om te bedanken voor het medeleven. Sommigen mogen dicht komen om een knuffel te krijgen Blijkbaar bij niemand van de hooggeplaatste tranen of emotie. Het plein staat wel vol met spandoeken en vlaggen om eer te betonen vermoeden we. Op sommige momenten zie je de menigte voorbij schuiven en daar zie je wel emotie en oprecht medeleven. Ten zien aan de beelden is gans Buuenos Airos op de been. Blijkbaar was vandaag ook een dag van volkstelling en mocht geen enkele Argentijn zn huis verlaten, niet echt compatibel met de begrafenis van een staatshoofd natuurlijk. Hebben wij alvast niks van gemerkt.
Morgen wel weer veel afstand, eerst richting Jujuy (goegoei) tegen de avond moeten we dicht tegen Salta zijn want daar moet onze huurwagen voor tien uur binnen worden gebracht. s Avonds hebben we er dan een vlucht naar Cordoba.
Vanmorgen na een onrustige nacht opgestaan met allebei barstende hoofdpijn en erg gebrek aan adem. Blijkbaar hadden we de hoogte toch wat onderschat hoewel we wel degelijk vooraf waren gewezen op de gevaren. We waren vroeg (6u30) opgestaan om de zware rit van vandaag aan te gaan. Geen overbodige luxe. De rit van San Antonio de los Cobres naar de zoutmijnen was het zwaarste stuk Ripio, zo noemen ze de steenslagwegen hier, dat we ooit hadden. Onze tocht verder door de Andes was er vanmorgen één in volledige eenzaamheid. Op iets minder dan drie uur tijd kregen we twee tegenliggers te zien, telkens een zware truck met aanhanger. Nooit eerder reden we door zon uitgestrekt en desolaat landschap. Kilometers zicht voor je, achter je, links en rechts. Slechts nu en dan eens doorbroken door een kudde lamas, een paar verdwaalde ezels of een stel koeien die bij een hutje horen. Enorm vermoeiend rijden zowel voor chauffeur als convoyeur, je moet constant je ogen op de weg houden want je dient voortdurend te slalommen tussen putten en brokken steen. Als je wilt kijken moet je stoppen en uitstappen. Temperatuur is heel bizar, het is 4 graden, de snel stomende riviertjes zijn aan de randen echter bevroren. Het voelt 16 graden, en zodra je in de zon gaat staan zou je zweren dat het 25 graden is.
Het hoogtepunt van vandaag waren de Salinas Grandes, een gigantisch uitgestrekte zoutvlakte waar je gewoon met de wagen over kan rijden. In de zoutwinning zones hakken ze rechthoekige putten die zich opnieuw met water vullen en opnieuw kristalliseren. De zoutvlakte is kilometers en kilometers groot.
Van dan af kregen we opnieuw asfaltbaan, maar daarom niet minder lastig, een zestig kilometer lange bergpas voerde ons naar Purmamarca door een wondermooie kloof die sedert 2001 Unesco werelderfgoed is. Hier eindelijk weer kleur en prachtige verzichten. Het dorp zelf is ook erg kleurrijk, en natuurlijk door hun benoeming overspoeld door toeristen. Hoogste punt op de bergpas is 4170 meter, El Quemado.
Al bij al waren we kort na de middag al op onze bestemming, en hebben we heel lekker en spotgoedkoop geheten in een lokaal restaurant. (ongeveer 14 voor twee drank in) (ps drank zijnde twee liter spuitwater) Tegen de middag ging de zon heel erg fel branden, en tekende meer dan 32 graden. Na ons middagmaal was met de auto dan ook niet meer te rijden. De dagen die komen beloven alvast weer veel mooiere Andes te tonen dan het desolate van gisteren. Toch zullen het wellicht die eindeloze landschappen zijn die op ons netvlies gebrand zullen blijven.
zes uur in de namiddag - we zitten hier heel hoog in de bergen, in de andes - op een 3800 meter
in een godvergeten nest zo stofferig, nog erger dan in de cowboyflms, zo een lange lange stofwolk iedere keer dat er een auto voorbij komt. er is in gans dit stadje geen enkel plantje, boom of bloemetje , enkel huizen , meestal in leem dus zelfde kleur van de rest van de omgeving. het is hier heel warm maar iedereen loopt hier ingepakt lijk dat het ieder moment kan gaan vriezen. Niet te geloven maar hier woont bijna 6000 man, en er is nauwelijks een winkel te bespeuren. In de store die wij vonden lag wat groente en fruit te rotten, en was het assortiment voor de rest frisdrank en blikken.
deze morgen een zalig ontbijt gehad bij Bo, de zon was al weer van de partij, en redelijk rap de klim in de bergen begonnen. een stop gehad bij ruines , niet zo duidelijk of het nu incas of mayas geweest zijn die daar gewoond hebben want niets van uitleg- de weg was gelukkig grotendeels geasfalteerd, zodat herman ook wat van de omgeving kon genieten in plaats van continue stenen te ontwijken.
heel veel lama's gezien in de bergen, hele kuddes - ze verkopen hier ook handwerk om wat te verdienen, maar is niet echt mooi, spijtig want die lamawol is nochtans prachtig .
morgen gepland om vroeg te vertrekken, een hele weg te gaan naar de salinas, enome zoutmijnen dat ze hier hebben .
Zoals we hadden vermoed was er geen internet in Cachi, in de lobby van ons hotel een extreem traag qwerty-geval. De weg van Cafayate naar Cahi was niks overdreven. Op de onverharde wegen haal je nauwelijks een gemiddelde snelheid van 30 per uur. De landschappen zijn ongelofelijk wisselend. Het meeste van de tijd rijd je door dorre verlaten berglandschappen, met hier en daar een boerderij, zeg maar een lemen huis met wat stallen rond en altijd een oven. Heel armoedig, je kunt je niet voorstellen dat daar iemand kan in wonen. Plots duiken dan oases op, waar groen overheerst, waar water stroomt en waar velden netjes zijn ingezaaid. Sommige dorpen hebben heel mooie oude huizen, de meeste van die mooie ingericht als hotel of restaurant. In zo'n 'estancia' 's middags lekker geheten, en later op de middag in een andere een kop koffie. De voorspelling van 6 uur was onderschat, na bijna 8 uur waren we in Cachi. Buiten het eten slechts een kort oponthoud voor het vervangen van een wiel. Op de steenslag die soms in heel grote putten ligt, niet gemerkt dat we een platte band hadden, en dus helemaal in friet gereden voor een jongentje druk 'gesticuleerde' dat er iets met onze auto was. In Cachi gelukkig een bandencentrale gevonden (heel veel banden in een groezelige garage) die zowaar een nieuwe had van die maat. Zondag hadden we een dag ter plekke om wat te rusten en te wandelen, iets wat nagenoeg onmogelijk was met meer dan 35°. Het kerkhof bezocht, dat in schril contrast staat met dat van Buenos Aires, hier armoede troef, de meeste graven zijn niet meer dan een houten kruis bovenaan een stapel keien. Het hotel was naar Argentijnse normen heel erg netjes en ruim. Eigendom van de Automobiel club van Argentinie.
Deze morgen opnieuw zo'n rit over onverharde weg van Cachi naar Chicohana. Eerste stuk is een baan door de woestijn zoals je alleen in films ziet, kilometers lang geen auto te zien noch voor, noch achter je. Aan het begin van onze trip een man en een oude dame opgepikt aan een bushalte die autostop stonden te doen. De madam gaf heel de tijd uitleg over wat we zagen. Het grootste en moeilijkste stuk was een rit op 3500 meter hoogte helemaal in de wolken. Zichtbaarheid bijna nul, geen verharding, alleen haarspeldbochten en geen vangrail of iets dergelijk. Dik uur aan 10 a 15 per uur, buitentemperatuur maar 4 graden. Eenmaal daaruit weer schitterende landschappen met bergen vol cactussen. Soms weer dor, na een bocht dan weer rijkelijk groen. Al bij al een vlotte rit gehad, doordat we op het eerste stuk goed hadden kunnen doorgeven. Hier in Chicoana een super mooie B&B, op aanranden van vrienden die hier al eens een hele week zijn komen logeren. Het koppel is een Peruviaanse en een Engelse Fransman. Ze spreken vloeiend engels en Frans tegen elkaar. Hij is architect, en in de zeven jaar dat ze in Argentinie wonen hebben ze al evenveel projecten opgezet. De inrichting is ronduit schitterend. Vandaag is de temperatuur echter beduidend lager, denk niet dat we boven de 16 graden zijn geraakt. Voor eind van de week geeft men weer meer dan 35.
We zijn toegekomen in Cafayate , een stadje een 180 km ten zuiden van Salta. stadje leuk, is wijncentrum, heel erg bekend voor de torrontes druif ( ref Echart wijn die bij ons ook te koop is ) - maar vooral de weg hiernaartoe was heel bijzonder, een 60 km door een gorge gereden, de quebrada de las conchas , uniek landschappen van bergen en rotsformaties, sommige heel erg geerodeerd, in prachtige kleuren, van licht tot oker tot donker donker rood. buiten de baan waar je op rijdt geen enkel teken van menselijke aanpassingen, geen mensen, huizen, electriek palen, reclame, enkel landschap.
wat regen vanmorgen, een grote aanpassing na de hitte en zon van de laatste dagen, nu is het pullekes weer, maar we zitten toch nog buiten hoor.
morgen veel onweer voorspeld, juist op een heel moeilijk stuk dat we gaan doen, een 160 km, maar we moeten er we blijkbaar toch 6 uur voor uittrekken want weg is niet verhard. zal dus traag maar zeker worden.
de tijd van overal wifi zal ook voor een paar dagen verleden tijd zijn !
voor het zekerste een overlevingspakketje eten en drinken in de koffer geladen daarnet.
Aaangekomen in Salta, de uitvalsbasis voor onze komende week.Alhoewel uitvalsbasis, we huurden vanaf vrijdag een auto voor 8 dagen, en Leny stippelde een heel parcours uit. Afgemeten een 1500 km dus een kleine 2000 zeker. Afstanden zijn hier behoorlijk groot, wegen maar in 15% van de gevallen verhard. Zal wel meevallen zeker. Hier een compleet andere sfeer, behoorlijke stad, schitterend centraal plein met als bewaker een grote 'roze' kathedraal. Vanmorgen was het natuurlijk weer koekenbak, we waren stipt vertrokken, maar bij het opstijgen verminderde de kracht van een van de motoren en gooide hij alles dicht. Terug naar huis getaxiet en twee uur gewacht op niemand weet wat. Enfin, we hebben er al leren mee leven. We boeken de volgende twee vluchten met een andere maatschappij, maar dat belooft ook al niet veel goeds, z'n computer werkte niet op de luchthaven, kregen het adres van de maatschappij in salta maar daar lag z'n internet plat. Sfeer is hier veel losser, stedelijker, maar ook westerser. Op de weg van de luchthaven naar de stad merkten we wel direct dat er veel armoediger wordt gewoond dan we hadden gedacht. Vanmiddag het eerste museum gedaan in Salta, museo archeologica alta montana. Eigenlijk een museum over een aantal kinderen die door de inca's werden begraven 500 jaar geleden en die door de koude en de hoogte heel erg bewaard waren gebleven. Indrukwekkend. Net zoals in Buenos aires ook hier betogingen, ze staan hier al een uur te schreeuwen voor ik weet niet wat. Werkt wat op de zenuwen, gaan een rustiger plekje zoeken denk ik... het heeft geholpen, ze trekken weg.
Zoals gezegd hebben we vandaag opnieuw de 40 minuten bus ondergaan (en 40 terug) om nog eens intens en nu met veel mooier weer te genieten van de watervallen. Hebben het ons geen seconde beklaagd, blijft van het mooiste en meest indrukwekkende van wat we ooit in de natuur zagen. Na een halve, bijna hele dag het internet plat in gans het dorp zijn we weer online. Ik post een eerste kleine reeks van fotootjes van Iguazu. Er zijn ook fotos van Buenos Aires, maar die volgen, staan op Leny haar toestel. Morgen een dag zonder verslag, gaan we eens lekker lui aan ons zwembadje liggen en de weg en accommodatie uitstippelen voor Salta Die dag zit er ondertussen ook al weer op, was heerlijk ontspannen, maar de laptoptijd was telekens inegnomen voor het verder plannen van de reis. First things first. Deze avond los ik het probleem van de foto's op... als onze geboekte massage en het aansluitend laatste avondmaal in Iguazu niet uitloopt
Vandaag eigenlijk onze eerste echte dag van de vakantie. Heel wat beter weer dan gisteren, toen hebben we nogal moeten schuilen. Deze morgen al direct zon en na een buiten alle verwachting heerlijk ontbijt naar de bushalte getrokken met de overtuiging dat het wachten opnieuw kon beginnen. Toen de bus die we nodig hadden voorreed toen we aan de halte kwamen kon eigenlijk opnze dag niet meer stuk.
Een klein uurtje tot aan het nationaal park van Iguazu, en daar direct een junglepad ingetrokken. Een leuke niet vermoeiende wandeling van 8 km met heel veel vlinders, vogels, leguanen en zelfs een drietal miereneters gezien.
Op de midag met een treintje het park dieper ingetrokken en daar de eerste echte watervallen gezien. Dit is wereklijk één van de hoogtepunten van onze reizen de afgelopen jaren. Een uitgestrektheid aan watervallen, met watermassa's die zich naar beneden storten waar je het vermoeden niet van hebt dat het bestaat. Het is zo overweldigend dat je er blijft naar kijken, en blijft de paden afgaan om opnieuw een andere invalshoek te krijgen.
We hebben besloten om morgen opnieuw de rit te doen om een extra dag va de watervallen te genieten. Vermoedelijk gaan we ook zo'n adventure arangement boeken die met trucks de jungle ingaat (ziet er wat braaf uit) maar ook met reuze speedboten tot heel dicht bij de waterval gaat. Iedereen die eruitkomt is wel nat tot op z'n vel, maar voor avontuur moet je iets over hebben natuurlijk.
Echt warm hebben we het hier niet, 24° en geen regen vandaag was al een goed begin voor onze lente. Wij hebben het geluk dat het hier normaal altijd maar beter moet worden hé.
Ik probeer vandaag eens wat foto's te posten of zet een link naar Picassa.
Hoi,
We zijn eindelijk opgestegen op de luchthaven van Buenos AIres domestic flight richting Iguazu. Deze morgen ons om 6u30 laten wekken, we moesten immers die kwartier taxi rekenen vanaf ons hotel. Na twintig minuten waren we er al, dus veel te vroeg, onze vlucht stond zelfs nog niet op het bord. Eerst ontbijt dus, een platte croc en een paar medialunes (halve manen). Toen we gingen inchecken mega veel volk, en constant stress dat we het niet op tijd zouden halen. Ondertussen veranderde onze vlucht een paar keer van 9u20 naar 9u10 en terug. Dat hadden ze per mail in de afgelopen weken ook al een paar keer laten weten. We raakten nog op tijd aan onze gate, en zaten stipt op uur in onze stoel, jammer genoeg met 20 rijen ertussen. In een rateltaaltje werd een paar keer iets gewauweld. Om dan een uur later te vertellen dat het erg druk was en wellicht nog een uur zou duren; Argentijnen blijven daar ijzig kalm bij, vinden dat heel normaal dat ze moeten wachten. Uiteindelijk om 11 uur opgevlogen, meer dan anderhalf uur vertraging. De uitleg die in het Spaans drie minuten neemt wordt door een hostess in het engels vertaald in heavy trafic.
Ondertussen heeft Leny al het programma voor de komende dagen kunnen uitwerken, dus beloofd een leuke natuur driedaagse te worden om en rond de watervallen van Iguazu, blijkbaar bij de mooiste van de wereld, je moet ze maar eens googelen.
Verslag van onze eerste ervaring met Argentinie, meer bepaald Buenos Aires.
Onze studio is ruim, modern en net, we hebben er alles war we willen. De buurt Telma is wat oud, maar er zijn leuke winkeltjes, bars en restaurantjes. De dag gebruikt om kennis te maken met de grootstad. Buenos Aires heeft alles van zon grootstad, hoogbouw, brede grote boulevards, vooral druk. Vanuit Telma naar de plaza Mayor, zeg maar het centrum van de stad. Getuige van een betoging zoals je die in de boekskes ziet, met vlaggen en aftandse bussen en autos rook uitspuwend en toeterend door de stad. Grimmig soms ook, met verwittigingen van voor pinchers dat je je fototoestel moet wegstoppen. De haven, of de oude pakhuizen aan de vroegere binnenhaven zijn trendy winkels, bars, restaurants en bewoning. Schitterende look, maar jammer genoeg een grijze en regenachtige dag, geen sfeer dus. Een wandeling door heel de stad (ik geef opzettelijk geen afstanden) brengt ons bij het hoogtepunt van de dag, Het kerkhof van de stad. Net als Pere La Chaise of ons Schoonselhof een groepering van de belangrijkste mensen van het land. Nooit eerder gezien, monumenten waar menig kerkje bij ons jaloers zou van zijn. Stuk voor stuk juweeltjes, met schitterende sculpturen, hel bijzondere architectuur, en een heel aparte sfeer. Aansluitend in de buurt een bezoek gebracht aan een design museum, die eigenlijk een grote vekoophall is met design winkeltjes. Een rode kruismedewerker probeerde ons te overtuigen onze volgende trip naar Palermo Viejo uit te voeren, in de namiddag zou het er immers stikken van de zakkenrollers en de travestieten. In werkelijkheid een heel trendy buurt met schitterende shops, Leny kon haar ogen niet van de schoenen afhouden, ikzelf kon mijn ogen niet afhouden van de travestieten, en keurde en bestudeerde ze uitvoerig om vast te stellen dat ze volgens mij wel heel erg goed waren in hun vermomming. Schoon volk » zouden ze bij ons zeggen. Na een paar glazen witte Argentijnse Chardonnay die we zullen moeten leren drinken want is heel erg zwaar, een taxi naar huis om in onze buurt een Argentijns grillhuis op te zoeken om een eerste keer hun Parrilla, typiche grillade mixt te proberen. Dikke tegenvaller we hadden de basic one genomen, en is een mengeling van slachtafval, bloedworst en ribben, uiteraard allemaal van de koe. Met lange tanden wat zitten kauwen, volgende keer niet op onze centen kijken en een dure « el lomo beef bestellen, is blijkbaar een zacht vlees waar we in Europa alleen kunnen van dromen.
Na onze eerste dag weten we dat we hier geen tien dagen moeten terugkeren, maar gericht een paar dagen zullen spenderen aan wat cultuur en shoppen. Buenos Aires voelt niet onveilig aan, toch wordt je constant aangesproken om je rugzak vast te leggen aan een ketting, je fototoestel weg te stoppen of na het eten een taxi naar huis te nemen. Wat vooral duidelijk is na één dag is dat wachten deel is van hun cultuur, je kunt je niet zenuwachtig maken, zelf staan ze uren in de rij zowel aan het loket van de bank of aan de kassa bij de apotheek vinden ze heel normaal en maken zich schijnbaar niet druk. Stoppen geblazen, gordels want heel veel turbulentie
tien na acht savonds - juist aangekomen in ons appartementje na een ganse dag ronddolen in de stad . we hebben ons dus aangepast aan de zuidamerikaanse gewoonte en pas rond een uur of twee gelunched , zodat we nog niet direct weer honger hebben.
volgens mijn gevoel zeker 15 km gewandeld, volgens herman 30 km; dus de waarheid zal er wel ergens tussen in liggen.
tis hier raar, wij zien of ondervinden hier niets raars , maar het is de argentijnen zelf die ons schrik doen krijgen. vanmiddag in een restaurant vroegen ze om handtas ergens anders te hangen, deze namiddag zei er iemand dat we beter niet naar palermo gingen omdat er daar niet anders dan dieven en travestieten rondliepen. toch geweest natuurlijk, en toen we daar op een gezellig terrasje zaten toonde de serveerster ons een slot onder de tafel waar we onze rugzak moesten aan vast maken. enfin, tot nu toe niets kwijt en we vinden het hier eigenlijk wel vriendelijke mensen . En zo vreselijk mooie dingen in de winkels en helemaal niet duur , en dan niets kunnen kopen omdat je het dan anders een maand op je rug moet sleuren. droom van schoenen gezien, en prachtige handtassen overal, en veeeel goedkoper dan bij ons. tzal voor een een andere keer zijn.morgen vroeg uit de veren want om negen uur hebben we een vlucht naar het noorden.
is nu 8 uur smorgens en zitten in de zetel van ons mini appartementje in san telmo buenos aires. nog een beetje licht gevoel in thoofd en gedesorienteerd maar dat is altijd zo. trein ongelofelijk op tijd ; inchecken letterlijk 5 minuten na aankomst in de luchthaven - geslapen terwijl we naar madrid vlogen - niet al te lang tussentijd maar dan wel een uur op de tarmac gestaan wegens congestie - versta dat niet goed maar ja - vlucht was dus nog een uur bovenop de 12 uur die voorzien was maar die Leny ergens niet geregistreerd had, dus tegenvaller
wel goede stoelen, en we zaten aan de zijkant helemaal vooraan, en zijkanten was maar voor twee dus dat was goed; naast ons eennkoppel met een babytje van een maand of drie, en meer achteraan een koppel met eentje van een jaar - waren eigenlijk ongelofelijk braaf - de mama wel dikwijls baby aangelegd , dus sliep veel op haar arm zal wel lastig geweest zijn
weer is hier betrokken en fris, gisteren regende het - zijn dan nog rond middernacht japans gaan eten - vandaag een verkenningsdag, want morgen zitten we al weer om 9 uur op een vliegtuig richting iguazu. we komen hier wel nog terug.
niet echt veel rond gekeken, maar zijn hier wel superleuke trendy winkeltjes, je zou je goesting vinden - allemaal jong volk in deze buurt, is een beetje leuven sfeer maar veel rommeliger.
ze eten hier savonds ook maar vanaf 22.30 of 23.00 uur, en smorgens kun je pas ontbijten vanaf half negen.
