De rit van Tikara naar Jujuy was een wandeling van tachtig kilometer door de bergen. Helemaal geen zin om ons op te jagen gingen we telkens opzij naar de vluchtweg in grind om agressieve vrachtwagens, bussen maar evenzeer andere toeristen voor te laten. Jujuy was, is tot onze verassing een erg grote stad. Na het primitieve, maar vooral na de eenzaamheid en het desolate van de afgelopen twee weken behoorlijke shock om plots weer in een winkelgalerij te lopen van een niveau waar wijzelf toch niet direct een vergelijking voor hebben. Een heerlijk vegetarisch restaurant aanbevolen door onze gids, voor de rest eigenlijk niet direct een omgeving om erg lang te blijven. Bij het buiten rijden van de stad nogal wat sloppen. Weer de weg op, dit keer naar vertrouwde omgeving, Salta. Omdat de temperatuur ondertussen geklommen was tot 40 graden ( 39 voorspeld)in de schaduw een voorstadje San Lorenzo afgereden, en daar een hotel gezocht en gevonden met zwembad. Duidelijk de beter buurt rond de stad. Denk maar Damme of Oostkerke. Bij onze avondwandeling blijven hangen na het aperitief, een heerlijke Ninna Torontes en van hetzelfde huis een Cabernet-sauvignon gedronken bij een maaltijd waar we de afgelopen weken alleen maar hebben kunnen van dromen. Leny een forel en ikzelf een heerlijke steak. Na de jungle van Iguazu met zn enorm hoge vochtigheidsgraad, maar vooral na een week hoog gebergte, met ontplofte tubes zalf en volledig uitgelopen toiletzak als zichtbare verschijnselen, maar vooral met de fysieke ongemakken met hoofdpijn, snotvallingen, vertopte sinussen, kleine oogjes en darmproblemen, een ongelofelijk gevoel van herborenheid. Met de voeten op de grond (minder dan 1000 meter) weer helemaal in orde. Zal even wennen worden dat alles er weer is. Het contrast met de eenzaamheid, het uitgestrekte, de zee van ruimte, maar ook het gebrek aan mogelijkheden is gigantisch. Morgen vroeg uit de veren, de stad Salta in om de auto in te leveren, en in de avond naar Cordoba, waar het contrast vermoedelijk nog groter zal zijn.
Vandaag een rustige dag, we hadden eigenlijk maar 30 km te rijden, en bovendien normale baan, geen ripio. Vanmorgen dus eens uitgeslapen tot 8 uur, en tegen alle verwachtingen in een heerlijk ontbijt gekregen. Van de eigenaars in Chicoana kregen we te horen dat de overheid zich steeds meer gaat bemoeien met de uitbatingingen qua basiscomfort en uitrusting, en beginnen het te verstaan. In elke kamer die we tot nu toe sliepen liggen er twee zeepjes, twee zakjes shampoo en twee conditioner. Ontbijt bestaat steevast uit vers geperst fruitsap, een paar toastjes en voor elk één medialunes, een piepkleine croissant. De koffie is meestal ondrinkbaar en het brood oudbakken en niet te vreten. Deze morgen dus niet, dus opgewekt de dag in. Eerste stop was een provinciaal museum in een oude post-afspanning. Leuk gedaan, niet te geloven dat je met zo weinig zoveel zaaltjes kunt vullen. Zijn in Maimara, onze volgende halte, verzeild geraakt in een kruidenierswinkel waar de man ons heel zijn leven wilde vertellen, hij had fotos van mensen over heel de wereld die hij net als ons had aangeklampt en die dan verwacht worden als ze thuis komen een foto op te sturen als souvenir. Had er een boek vol. Eigenlijk echt aandoenlijk, na de obligate foto met ons alle drie erop, genomen door een van zn klanten die fotograaf van dienst moest zijn, kregen we elk een snoep van hem en een warme accolade. Het hoogtepunt van de man zijn dag, en misschien wel ook van die van ons. Zijn manier van dromen om even uit zn dorp te ontsnappen.
Algemeen is de streek hier alle normen in acht genomen veel rijker. Huizen zijn groter en verzorgder, mensen mooier en kleurrijker gekleed, je ziet al weer eens een hospitaal of tandarts kabinet. Tikara waar we deze avond slapen is heel kleurrijk, volledig op het toerisme afgestemd. De grote markt heeft wellicht dertig toeristen kraampjes die nagenoeg allemaal hetzelfde verkopen. Er is sfeer en niemand dringt zich op. We hebben dit keer een héérlijk hotel, met zwembad en spa, een verademing na de laatste dagen in de Punja. Misschien krijg ik het verslag niet op de blog want internet ligt alweer de ganse namiddag uit in de regio, we kijken daar niet echt meer van op. Alle kranten hebben het natuurlijk over de overleden ex-president, en de televisie zend permanent de begrafenis uit. Grappig want in de hoek van het scherm staat er dat de uitzending live is (Vivo de Buenos Aires) en toch krijg je beelden te zien waarop Kirchner zelf zijn volk toespreekt. In Argentinie is het gebruikelijk dat een overledene de dag na zn overlijden wordt begraven. De ganse middag was het defilé van mensen die de weduwe (huidig president) gaan begroeten. Voor ieder uit de stoet heeft ze een attentie, een kushandje, even knikken, aan haar ooglid trekken en met een vinger wijzen om te zeggen ik heb je gezien of haar rechter hand op haar linker borst om te bedanken voor het medeleven. Sommigen mogen dicht komen om een knuffel te krijgen Blijkbaar bij niemand van de hooggeplaatste tranen of emotie. Het plein staat wel vol met spandoeken en vlaggen om eer te betonen vermoeden we. Op sommige momenten zie je de menigte voorbij schuiven en daar zie je wel emotie en oprecht medeleven. Ten zien aan de beelden is gans Buuenos Airos op de been. Blijkbaar was vandaag ook een dag van volkstelling en mocht geen enkele Argentijn zn huis verlaten, niet echt compatibel met de begrafenis van een staatshoofd natuurlijk. Hebben wij alvast niks van gemerkt.
Morgen wel weer veel afstand, eerst richting Jujuy (goegoei) tegen de avond moeten we dicht tegen Salta zijn want daar moet onze huurwagen voor tien uur binnen worden gebracht. s Avonds hebben we er dan een vlucht naar Cordoba.
Vanmorgen na een onrustige nacht opgestaan met allebei barstende hoofdpijn en erg gebrek aan adem. Blijkbaar hadden we de hoogte toch wat onderschat hoewel we wel degelijk vooraf waren gewezen op de gevaren. We waren vroeg (6u30) opgestaan om de zware rit van vandaag aan te gaan. Geen overbodige luxe. De rit van San Antonio de los Cobres naar de zoutmijnen was het zwaarste stuk Ripio, zo noemen ze de steenslagwegen hier, dat we ooit hadden. Onze tocht verder door de Andes was er vanmorgen één in volledige eenzaamheid. Op iets minder dan drie uur tijd kregen we twee tegenliggers te zien, telkens een zware truck met aanhanger. Nooit eerder reden we door zon uitgestrekt en desolaat landschap. Kilometers zicht voor je, achter je, links en rechts. Slechts nu en dan eens doorbroken door een kudde lamas, een paar verdwaalde ezels of een stel koeien die bij een hutje horen. Enorm vermoeiend rijden zowel voor chauffeur als convoyeur, je moet constant je ogen op de weg houden want je dient voortdurend te slalommen tussen putten en brokken steen. Als je wilt kijken moet je stoppen en uitstappen. Temperatuur is heel bizar, het is 4 graden, de snel stomende riviertjes zijn aan de randen echter bevroren. Het voelt 16 graden, en zodra je in de zon gaat staan zou je zweren dat het 25 graden is.
Het hoogtepunt van vandaag waren de Salinas Grandes, een gigantisch uitgestrekte zoutvlakte waar je gewoon met de wagen over kan rijden. In de zoutwinning zones hakken ze rechthoekige putten die zich opnieuw met water vullen en opnieuw kristalliseren. De zoutvlakte is kilometers en kilometers groot.
Van dan af kregen we opnieuw asfaltbaan, maar daarom niet minder lastig, een zestig kilometer lange bergpas voerde ons naar Purmamarca door een wondermooie kloof die sedert 2001 Unesco werelderfgoed is. Hier eindelijk weer kleur en prachtige verzichten. Het dorp zelf is ook erg kleurrijk, en natuurlijk door hun benoeming overspoeld door toeristen. Hoogste punt op de bergpas is 4170 meter, El Quemado.
Al bij al waren we kort na de middag al op onze bestemming, en hebben we heel lekker en spotgoedkoop geheten in een lokaal restaurant. (ongeveer 14 voor twee drank in) (ps drank zijnde twee liter spuitwater) Tegen de middag ging de zon heel erg fel branden, en tekende meer dan 32 graden. Na ons middagmaal was met de auto dan ook niet meer te rijden. De dagen die komen beloven alvast weer veel mooiere Andes te tonen dan het desolate van gisteren. Toch zullen het wellicht die eindeloze landschappen zijn die op ons netvlies gebrand zullen blijven.
zes uur in de namiddag - we zitten hier heel hoog in de bergen, in de andes - op een 3800 meter
in een godvergeten nest zo stofferig, nog erger dan in de cowboyflms, zo een lange lange stofwolk iedere keer dat er een auto voorbij komt. er is in gans dit stadje geen enkel plantje, boom of bloemetje , enkel huizen , meestal in leem dus zelfde kleur van de rest van de omgeving. het is hier heel warm maar iedereen loopt hier ingepakt lijk dat het ieder moment kan gaan vriezen. Niet te geloven maar hier woont bijna 6000 man, en er is nauwelijks een winkel te bespeuren. In de store die wij vonden lag wat groente en fruit te rotten, en was het assortiment voor de rest frisdrank en blikken.
deze morgen een zalig ontbijt gehad bij Bo, de zon was al weer van de partij, en redelijk rap de klim in de bergen begonnen. een stop gehad bij ruines , niet zo duidelijk of het nu incas of mayas geweest zijn die daar gewoond hebben want niets van uitleg- de weg was gelukkig grotendeels geasfalteerd, zodat herman ook wat van de omgeving kon genieten in plaats van continue stenen te ontwijken.
heel veel lama's gezien in de bergen, hele kuddes - ze verkopen hier ook handwerk om wat te verdienen, maar is niet echt mooi, spijtig want die lamawol is nochtans prachtig .
morgen gepland om vroeg te vertrekken, een hele weg te gaan naar de salinas, enome zoutmijnen dat ze hier hebben .
Zoals we hadden vermoed was er geen internet in Cachi, in de lobby van ons hotel een extreem traag qwerty-geval. De weg van Cafayate naar Cahi was niks overdreven. Op de onverharde wegen haal je nauwelijks een gemiddelde snelheid van 30 per uur. De landschappen zijn ongelofelijk wisselend. Het meeste van de tijd rijd je door dorre verlaten berglandschappen, met hier en daar een boerderij, zeg maar een lemen huis met wat stallen rond en altijd een oven. Heel armoedig, je kunt je niet voorstellen dat daar iemand kan in wonen. Plots duiken dan oases op, waar groen overheerst, waar water stroomt en waar velden netjes zijn ingezaaid. Sommige dorpen hebben heel mooie oude huizen, de meeste van die mooie ingericht als hotel of restaurant. In zo'n 'estancia' 's middags lekker geheten, en later op de middag in een andere een kop koffie. De voorspelling van 6 uur was onderschat, na bijna 8 uur waren we in Cachi. Buiten het eten slechts een kort oponthoud voor het vervangen van een wiel. Op de steenslag die soms in heel grote putten ligt, niet gemerkt dat we een platte band hadden, en dus helemaal in friet gereden voor een jongentje druk 'gesticuleerde' dat er iets met onze auto was. In Cachi gelukkig een bandencentrale gevonden (heel veel banden in een groezelige garage) die zowaar een nieuwe had van die maat. Zondag hadden we een dag ter plekke om wat te rusten en te wandelen, iets wat nagenoeg onmogelijk was met meer dan 35°. Het kerkhof bezocht, dat in schril contrast staat met dat van Buenos Aires, hier armoede troef, de meeste graven zijn niet meer dan een houten kruis bovenaan een stapel keien. Het hotel was naar Argentijnse normen heel erg netjes en ruim. Eigendom van de Automobiel club van Argentinie.
Deze morgen opnieuw zo'n rit over onverharde weg van Cachi naar Chicohana. Eerste stuk is een baan door de woestijn zoals je alleen in films ziet, kilometers lang geen auto te zien noch voor, noch achter je. Aan het begin van onze trip een man en een oude dame opgepikt aan een bushalte die autostop stonden te doen. De madam gaf heel de tijd uitleg over wat we zagen. Het grootste en moeilijkste stuk was een rit op 3500 meter hoogte helemaal in de wolken. Zichtbaarheid bijna nul, geen verharding, alleen haarspeldbochten en geen vangrail of iets dergelijk. Dik uur aan 10 a 15 per uur, buitentemperatuur maar 4 graden. Eenmaal daaruit weer schitterende landschappen met bergen vol cactussen. Soms weer dor, na een bocht dan weer rijkelijk groen. Al bij al een vlotte rit gehad, doordat we op het eerste stuk goed hadden kunnen doorgeven. Hier in Chicoana een super mooie B&B, op aanranden van vrienden die hier al eens een hele week zijn komen logeren. Het koppel is een Peruviaanse en een Engelse Fransman. Ze spreken vloeiend engels en Frans tegen elkaar. Hij is architect, en in de zeven jaar dat ze in Argentinie wonen hebben ze al evenveel projecten opgezet. De inrichting is ronduit schitterend. Vandaag is de temperatuur echter beduidend lager, denk niet dat we boven de 16 graden zijn geraakt. Voor eind van de week geeft men weer meer dan 35.
