Dit wordt beangstigend aftellen, is echt wel de laatste stop, van hieruit gaat het huiswaarts.
De temperatuur is ondertussen weer ok, tussen 2 3 en 25 graden, fris windje, heldere hemel, ideaal voor het bezoeken van een grootstad.
Als uitvalsbasis de oude wijk Palermo gekozen (Palermo Viecho) die is op vandaag een trendy buurt met heel leuke winkels, ook van grote westerse merken. In vergelijking met een maand geleden is de stad tot leven gekomen, hoewel isommigen nog met dikke jassenof truien rondloopt is er opvallend meer leven op straat.
De stad is enorm, met meer dan 12 miljoen inwoners één van de grootste van de wereld. Reeds bij ons eerste bezoek hadden we een New-York gevoel, wellicht door de locatie van de uitvalsbasis wordt dit alleen versterkt. Hoogbouw, brede lanen, raster straten opbouw, schitterende architectuur, shopping en eten om U tegen te zeggen.
De stad heeft ongelofelijk veel groen, dat vreemd genoeg grotendeels tussen de haven en de stad ligt. Dichtst tegen de stad diverse parken, die heel erg op Central Park doen denken idyllische rozentuin die op zn mooist is gezien het seizoen, waar jonge Argentijnse meisjes voor elkaars lens poseren alsof ze elk moment uitverkoren kunnen worden om op een cover van een magazine te staan. Opnieuw schitterend museum van hedendaagse kunst.
Vandaag uitgetrokken om te winkelen, maar toch heel wat kerken, musea, tentoonstellingen, galerijen ingetrokken. Genoten van het contrast met de buiten, hoewel die ons misschien wel meer aanspreekt, dit is een land dat zich na de crisissen die het doormaakte opnieuw op de kaart heeft gezet, en in niks moet onderdoen voor het westen. Bovengronds zijn afstanden moeilijk te overbruggen, enorm veel bussen en taxis, maar het staat heel veel stil. De metro is een verschrikking, de gebruikelijke sfeer van een ondergrondse, vuil, drukkend, geur van zweet en olie, maar hier ook mega druk. Op elkaar gepakte mensen massa, in behoorlijk aftandse treinstellen. Wel goedkoop en efficiënt.
Ook de haven die we de vorige maand aandeden had vandaag een totaal andere aanblik, en was vol sfeer. San Telmo waar we de vorige keer sliepen en die s avonds een beangstigende buurt was is overdag met wat zon, the place to be voor antiek en brocante. Hele hallen met stalletjes die schitterende kwaliteit van curiosa aanbieden. Was zo moeilijk om iedere keer neen te zeggen.
Het stedelijk museum had een schitterende expositie van oud kinderspeelgoed, een kunstige textiel collectie en oude hekkens en schrijnwerk uit de buurt. De bewaker vertelde ons in wat hij noemde tarzan engels dat de inkom 1 peso was, en omdat wij van Brujas kwamen en die prijs wellicht belachelijk gingen vinden liet hij ons binnen zonder aan de kassa te passeren. Eigenlijk toch wel de rode draad door onze reis aan Argentinie, overal heel vriendelijke, behulpzame en geïnteresseerde mensen, fier ook over hun Argentijn zijn.
Morgen wordt het voorbereiding van het tjolen, verwacht van ongeveer 24 uur onderweg te zijn. Zullen ons dus nog eens goed ontspannen voor we die hel weer instappen (verstand op nul, en hopen op een goeie vlucht met dito aansluitingen)
Na het feestgedruis van San Antonio aangekomen is een prachtig koloniaal herenhuis in Tigré. Een schitterende locatie, een omsloten tuin met zwembad en tennisveld, met heel erg smaakvol ingerichte kamers door een Zweeds echtpaar. Na de piepkleine en duistere accommodatie van de vorige nachten een verademing. Het weer zit niet mee, maar dat zal slechts één dag zijn, is hier heel normaal dat na een super hete dag de temperatuur de dag erop met twintig graden valt. Tigré is eigenlijk een voorstad van Buenos op de delta van de Parana. De stad zelf is maar een fractie van die delta, die eigenlijk bestaat uit een doolhof van waterwegen met allemaal eilandjes waar huizen, cabannes en hotels op staan. Slechts een dertig km van Buenos is dit hier duidelijk de up-scale place to be, prachtige promenades, mooie (en ook heerlijk) restaurants en een heel erg westers aanbod.
Anderhalve dag rust, met een boot op de delta, met ons boekje in een ligstoel in de heerlijke tuin, met vooral genot van het zonnetje en de heerlijke Argentijnse wijn.
Stilte voor de storm, want morgen vroeg eruit voor de trein naar Buenos Aires.
Zoals verwacht nog heel lang gewacht op onze vlucht, ipv van om 19u20 finaal rond 21u30 opgestegen. Aangekomen in Palomar, een militaire luchthaven waar een soort tentencomplex is gemaakt voor de gelegenheid. Behoorlijk snel onze bagage gekregen die een blauw lintje had gekregen om aan te duiden waar ze naartoe moest Gelukkig was onze chauffeur blijven wachten, en stond met ons naambord braaf aan de uitgang. 22u30 en nog een rit van dik anderhalf uur langs onverlichte wegen met een auto zonder snelheidsmeter of kilometerteller. Hééél veel sterren in de stikdonkere buiten. Ingecheckt na twaalf uur, en dan het stadje in op zoek naar een restaurant. Om half een eten bestellen, de normaalste zaak in Argentinie.
San Antonio De Areco staat voor gans het weekend in het teken van het festival de la tradition, het grootste gaucho festival van de regio. Vreemd, maar je hebt meer dan het gevoel dat mensen zich echt niet moeten inspannen om aan folklore te doen, ze zijn gewoon nog zo
Het contrast met de vorige dagen kan niet groter zijn, we zijn in een rijke stad niet alleen aan gebouwen maar ook aan geschiedenis en traditie. Heel open, schitterende parken, gemoedelijke sfeer.
In de namiddag naar het feest terrein getrokken, waar er allerhande paarden proeven waren, en demonstraties met wilde kudden paarden. Heel mooi, en super leuk van sfeer. Omdat het daar nogal festival-food was naar de stad terug gegaan om in een deftig restaurant eens lekker te eten. Onderweg nog een fototentoonstelling aangedaan in de plaatselijke bibliotheek (allemaal boeken met bruine papieren kaften, de encyclopedie had als laatste bijwerking die van 1934) en de opening van een schilderijen tentoonstelling in de lokale galerij. Was een receptie bezig, maar braaf gaan eten. Om negen uur begon er een dansfeest op het festival, maar we waren pas na tien uur terug van eten op terugweg was er al veel meer ambiance aan de tentoonstelling, de meeste waren echt wel wat ronken. Twee gitaren en een accordeon zongen een soort fado, heel melancholisch, en de vrouwen (en ook mannen) van het beperkte clubje van een man of vijftien zongen elk om beurt hun liedje schitterend van sfeer, gewoon op het trottoir, zang, dans, sfeer ondertussen wel met een glas wijn van de receptie toen het op zn einde liep kregen we al invitaties voor asado(bbq) bij mensen thuis, zijn naar ons hostelleke afgezakt, was ondertussen na drie uur en niet meer naar het bal populair geweest.
Het leven kan hard zijn, vroeg opgestaan voor de hoofddag van het festival. Het volledige centrum afgezet, en van vroeg al sfeer. Op het grote plein verzamelen geblazen voor het defilé ( in het Spaans dis-fie-lis) Opening met een honderd koppige fanfare met het Argentijnse volkslied. Indrukwekkend, de menigte zingt ingetogen mee, de meeste met hun rechterhand op de linkerborst. Wat volgt is een stoet van paarden en nog eens paarden. Genodigde folkloristische groepen uit alle regios, soms met schitterende kostuums, en heel mooie paarde,n maar ook weer de kuddes met wilde dieren die in troupeau voorbijlopen. Kon het niet laten om te beginnen tellen, en zijn dan maar bij duizend paarden gestopt met tellen.
De namiddag waren er weer behendigheidsproeven op het festival terrein. Grootste part van de namiddag een soort rodeo met wilde paarden. Ze binden zon onbereden paard vast aan een paal, geblinddoekt binden ze er een zadel op en zetten ze er een ruiter op. Als ze het paard losmaken en de blinddoek afdoen schiet het paard vooruit en loopt en bokt, valt en springt om zn ruiter er af te gooien. Tien, twintig seconden laten ze het beest tekeer gaan, en als de ruiter er nog opzit snellen twee andere naar de onverlaat om hem te sandwichen en hem vakkundig van het paard te tillen waarop het wilde dier wegschiet naar de paddock. Heel spannend elke keer, en soms ongelofelijk spectaculair. Nu en dan wel een gekwetste, maar de gauchos zijn super machos dus als ze nog enigszins kunnen lopen strompelen ze naar hun groep terug.
Het volgende deel was minder leuk, toen joegen ze telkens een paard op om hem met hun lasso tegen de grond te halen, en dan direct zonder zadel er een ruiter op te krijgen die weer voor spektakel zorgde. Denk niet dat gaia er bij ons zou kunnen mee lachen dat je er om doet om een paard tegen dek te krijgen in volle galop.
We blikken terug op en heerlijk weekend, de zondag haalden we bij de veertig graden, maar de sfeer was relax en nooit gezien. (We kregen van een koppel Argentijnen elk een stoeltje aangeboden, en na verloop van tijd begon de man ook zijn cocktail brouwsel in een inox reuze beken te delen. Toen zn fles leeg was deel geweest aan een koude maté sessie met fruitsap, ijs en maté. De beker gaat rond in heel het gezelschap, ook de kinderen drinken ervan, en wij als genodigden dus ook. Die maté is een kruiden mengsel, ze vullen daar de beker mee tot boven en gieten dan kokend water of koud fruitsap op. Er steekt een soort zilveren rietje in met een zeefje onderaan, en elk om beurt lurk je aan het rietje.
Extreme hitte zorg hier altijd voor een dag afkoeling. Na de extreme temperaturen, die ook voor hier uitzonderlijk zijn, want de krant staat er vol van (meer dan 40° rond Buenos Aires) vandaag slechts zestien (16) graden meer en al gans de dag regen. Zijn aangekomen in Tigré, de delta dicht bij Buenos waar we een dag of twee bekomen van de drukte en het aanhoudende lawaai en geschreeuw van de afgelopen dagen.
We zitten nu in de luchthaven te wachten op een vlucht naar Buenos Aires - zeven uur avonds - weten niet goed waar we gaan aankomen want domestic is gesloten voor een maand, meeste vluchten worden herboekt naar de grote luchthaven, waar er volgens de kranten complete chaos was gisteren, was de eerste dag van de sluiting. Wij komen toe op nog een andere luchthaven, maar waar die zich ergens bevindt tgo Buenos Aires, we hebben geen idee.
Gisterennacht heel erg gedonderd en gebliksemd, daar in de bergen in cumbrecita, en water gegoten. Droog weer tegen s morgens maar de lucht zat potdicht - en temperatuur iets van een 14 graden.- pullekes weer dus, was lang geleden. (twee dagen voordien nog 20 ° warmer) - uitgecheckt in ons oerduits jaren vijftig hotel ( waar er sindsdien niets was aan veranderd ) - en een schitterende wandeling gemaakt in de bergen - heel mooi en afwisselend landschap met paarden, koeien en schapen zonder grenzen , en prachtige wilde bloemen.
Na de middag afgezakt naar carlos paz - een stadje niet zo ver van Cordoba - een heel simpel hotelleke gevonden (een fan aan het plafond maar nergens gevonden hoe je die kon in gang krijgen, en lampjes op de nachtkastjes, maar geen enkele prise in de slaapkamer) - maar enfin, toch lekker geslapen en het was goedkoop.
Deze morgen dan naar het dal van de condors getrokken, een vier uur durende wandeling heel hoog in het gebergte, weer schitterend weer ondertussen, en het stikt er inderdaad van de condors.. Gebergte was indrukwekkend , met prachtige dalen met pampagras, waar we hier en daar een cavia zagen, veronderstel het eten voor die condors. Voor de rest niets dan natuur - wel een bord met een ganse uitleg wat je moet doen als je een puma tegenkomt (niet weglopen, kinderen op je arm nemen, je groot maken, en als hij toch afkomt met je armen beginnen zwaaien en roepen) en wat je moet doen als je gebeten wordt van een slang (gebeten deel hoger houden dan rest van je lichaam, en zo vlug mogelijk hulp halen, wat wellicht moeilijk is want vermoed als je gebeten wordt dat dit dan meestal in je voet of been is, tenzij het een benji springende slang is )
Hier is hier ondertussen al half acht, onze vlucht staat nog altijd aangekondigd om 19.20 on time, maar dat geraken we hier gewoon, nog geen enkele vlucht is hier op tijd vertrokken.. Is wel vervelend want we hebben transport geregeld van Buenos Aires naar san antonio de areco waar er dit weekend een jaarlijks gaucho festival is, en kunnen die mens niet verwittigen dat we XX tijd zullen te laat zijn. Zou dus nog wel een heel laat avondmaal kunnen worden .
Benieuwd wat het weekend zal brengen - is plotsklaps onze laatste week die begonnen is , en wij die dachten dat de tijd eindeloos was.
Weer op weg met de wagen dus. Hier heel normale wegen, net als bij ons. Hoewel, er was een péage op een twee baanvaks baan genre zoals tussen veldegem en torhout, maar dan minder goed onderhouden. Al snel zaten we weer in de bergen, maar noem ze hier maar heuvels na wat we hebben gehad.
Landschappen zijn veel groener, veel meer dieren en vogels. Dorpen zijn ook piepklein, maar hebben alles. De twee hoogtepunten van vandaag Estancia Jesuitica Alta Gracia. Een van de grotere estancias van de jezuïeten. Ze hadden 300 zwarte slaven die werden ingezet in de landbouw, in de eigen gebouwde smidse en voor het kweken van ezels voor de mijnbouw.
In deze regio zijn de jezuïeten zeer intensief aanwezig geweest, alle scholen, colleges en universiteiten refereren nog steeds naar de jezuïeten. De grootsheid waarmee ze hier het land hebben beïnvloed is toch wel van een bijzondere orde.
Genaral Belgrano is dat excentrieke dorp van die duitsters hilarisch, alles op zn duits, of toch zoals mensen van zestig jaar geleden duitse dorpen moeten hebben gezien. Een zestal huis brouwerijen en in oktober echte oktober festen. Zoals je op de blog kunt zien hebben ze hier een tante Leny jammer genoeg was het daar gisteren niet the place to be zag er nochtans gezellig uit. Zijn in het drukste etablissement (constant volzet) een schitterende aufschnit gaan eten een grote schotel met alle soorten kaas en hesp. Was een voorgerecht, maar hadden gelukkig het verstand om te wachten van een hoofdschotel te bestellen. Je krijgt hier toch altijd bijna instant wat je vraagt. De schotel was veel te groot en dus eveneens een festijn voor de talloze zwerfhonden die braaf aan je voeten komen liggen en zonder te schooien heel voorzichtig en zonder de collegas te verwittigen een hapje meepikken.
Ook in het dorp waar we vanavond logeren heerst de wat zij noemen een centro-europese sfeer. Deze middag Bockwurst mit sauerkraut gegeten. Voor de rest is het hier echt vakantie sfeer, liggen wat te lummelen aan het zwembad nadat we deze middag een eerder beperkte bergwandeling hebben gemaakt, maar in de vooravond wel een leuke trot naar een waterval gehad.
Ons hotel is een Duitse replica uit de jaren zestig. Je kunt er een film draaien uit die tijd is hier in principe mega toeristisch, maar er lopen maar een paar verdwaalde koppels zoals wij rond. Zal hier heel stil zijn vannacht. Hebben gelukkig vanavond nog een restaurant open gevonden, dat finaal wel nog een zestal tafels kreeg. Heel lekkere wijn voor een fractie van de prijs bij ons, en zoals bijna elke avond als het bij jullie tussen één en twee is nog even op de chat de laatste nieuwtjes van bobo doorgenomen met Fons.
Salta was een beetje thuiskomen natuurlijk, je kent al grotendeels je weg, weet de goeie plaatsjes zijn om te eten en te drinken dus. De dag doorgebracht met wat musea, de cabilda en tentoonstellingen. Perfecte vlucht naar Cordoba.
Hebben een schitterende hotel studio, heel trendy van inrichting en leuke sfeer. Cordoba is de tweede grootste stad van Argentinie en een heel erg bruisende stad. Hoewel we in het weekend zijn aangekomen was er overal animo in de straten. Toestanden met groepshuwelijken op zaterdag avond om tien uur en groepsdopen op zondag om elf uur enz. Wel erg katholiek hoor, in de kathedraal 5 missen op zondag, en telkens uitpuilende kerk De stad is behoorlijk overzichtelijk in een lijnenpatroon opgebouwd. Hoewel niet echt groot is het toch rap telkens een paar kilometer stappen. Twee schitterende musea van moderne kunst gedaan met allebei een verassend hoog niveau. De ene met een vaste collectie van voornamelijk vorige eeuw, met heer erg gelijkende werken en stromingen van onze beroemde Europese kunstenaars. Het ander museum puur tijdelijke exposities in een schitterend architecturaal knap gebouw. Twee van de kunstenaars sprongen echt uit, en zouden naar ons bescheiden appreciatie op internationaal niveau mee kunnen spelen. (We sturen vandaag een kunstboek van één ervan per post naar huis om hem niet te moeten mesleuren).
Het contrast met de Puna kan niet groter zijn, Cordoba is op en top Europees, maar heel erg druk, ook s nachts niet alleen in de autovrije winkelstraten, maar ook op de avenues is het mega druk. Enige constante is dat de Argentijnen ook hier met hun thermos Mate en hun potje met zilveren rietje zeulen. Mate is een gebruik dat de jezuïeten invoerden om de Argentijnen van de alcohol te houden, en blijkbaar zijn ze daar heel erg in gelukt.
Hoewel je geen onveiligheid gevoel hebt, en iedereen behoorlijk stressloos en nonchalant de straten dweilt is er een heel erg intense politie aanwezigheid. Zowel overdag als s avonds tref je er minstens op elk krijspunt één aan. Geeft eerder een onveiligheidsgevoel dan omgekeerd - ze zijn wel allemaal heel jong, 50-50 mannen-vrouwen, en staan er wel nogal nonchalant bij, maar wel goed gewapend .
Zondag namiddag naar een soort pretparkje geweest, zeg maar en vaste kermis. Niveau begin jaren 60 van bij ons. Hilarisch om ook volwassen mensen op de botsautos of op zon ronddraaiend wiel te zien zitten.En overal kindjes, kindjes..Argentijnen hebben er rap en stuk of zes hebben ze ons verteld. Buggys worden hier zelden gebruikt, dus zie je overal mamas en papas die kun kind op de arm meesleuren - soms moeten die kleintjes slapen terwijl ze rechtzitten, of krijgen ze de borst terwijl de moeder in de drukke straten zich een weg zoekt, raar hoor.
De mensen zijn hier ook heel erg dik, de vrouwen zien er allemaal drie a zes maand zwanger uit, de nog dikkere veronderstellen we dat die dan wel echt zwanger zijn.ze leven hier op taartjes en zoet, soms ze je zie een ijsje bestellen in een is isomo pot, en is gemakkelijk een halve kilo dat ze binnen lepelen.
Maar ze zijn wel heel erg vriendelijk, en willen altijd weten waar we vandaan komen. In het spaans natuurlijk, want engels is hier hun ding niet - andere talen ook niet eigenlijk.
De zoo was een teleurstelling, heel oud van kooien en inrichting, eel te enge behuizing voor de beesten, en behoorlijk slordig. Het park eromheen was dan wel weer uitgestrekt en divers van beplanting.
Onze timing voor Cordoba was niet echt ok, heel wat musea zijn de maandag gesloten, en zondag hebben we dus keuzes moeten maken wat wel en wat niet. Voor morgen hebben we een autootje en trekken we tot vrijdag rond in de groot Cordobaanse regio voornamelijk gericht op bezoeken van Estencias van de jezuïeten, natuurparken en een nederzetting ontstaan na de tweede wereldoorlog door Duitsers die er blijkbaar een soort tirolerdorp hebben gebouwd.
Internet blijkt ook hier een probleem, soms wel, soms niet, vandaag al de ganse dag niet. Weer nog altijd heel erg zonnig en extreem warm.
De rit van Tikara naar Jujuy was een wandeling van tachtig kilometer door de bergen. Helemaal geen zin om ons op te jagen gingen we telkens opzij naar de vluchtweg in grind om agressieve vrachtwagens, bussen maar evenzeer andere toeristen voor te laten. Jujuy was, is tot onze verassing een erg grote stad. Na het primitieve, maar vooral na de eenzaamheid en het desolate van de afgelopen twee weken behoorlijke shock om plots weer in een winkelgalerij te lopen van een niveau waar wijzelf toch niet direct een vergelijking voor hebben. Een heerlijk vegetarisch restaurant aanbevolen door onze gids, voor de rest eigenlijk niet direct een omgeving om erg lang te blijven. Bij het buiten rijden van de stad nogal wat sloppen. Weer de weg op, dit keer naar vertrouwde omgeving, Salta. Omdat de temperatuur ondertussen geklommen was tot 40 graden ( 39 voorspeld)in de schaduw een voorstadje San Lorenzo afgereden, en daar een hotel gezocht en gevonden met zwembad. Duidelijk de beter buurt rond de stad. Denk maar Damme of Oostkerke. Bij onze avondwandeling blijven hangen na het aperitief, een heerlijke Ninna Torontes en van hetzelfde huis een Cabernet-sauvignon gedronken bij een maaltijd waar we de afgelopen weken alleen maar hebben kunnen van dromen. Leny een forel en ikzelf een heerlijke steak. Na de jungle van Iguazu met zn enorm hoge vochtigheidsgraad, maar vooral na een week hoog gebergte, met ontplofte tubes zalf en volledig uitgelopen toiletzak als zichtbare verschijnselen, maar vooral met de fysieke ongemakken met hoofdpijn, snotvallingen, vertopte sinussen, kleine oogjes en darmproblemen, een ongelofelijk gevoel van herborenheid. Met de voeten op de grond (minder dan 1000 meter) weer helemaal in orde. Zal even wennen worden dat alles er weer is. Het contrast met de eenzaamheid, het uitgestrekte, de zee van ruimte, maar ook het gebrek aan mogelijkheden is gigantisch. Morgen vroeg uit de veren, de stad Salta in om de auto in te leveren, en in de avond naar Cordoba, waar het contrast vermoedelijk nog groter zal zijn.
Vandaag een rustige dag, we hadden eigenlijk maar 30 km te rijden, en bovendien normale baan, geen ripio. Vanmorgen dus eens uitgeslapen tot 8 uur, en tegen alle verwachtingen in een heerlijk ontbijt gekregen. Van de eigenaars in Chicoana kregen we te horen dat de overheid zich steeds meer gaat bemoeien met de uitbatingingen qua basiscomfort en uitrusting, en beginnen het te verstaan. In elke kamer die we tot nu toe sliepen liggen er twee zeepjes, twee zakjes shampoo en twee conditioner. Ontbijt bestaat steevast uit vers geperst fruitsap, een paar toastjes en voor elk één medialunes, een piepkleine croissant. De koffie is meestal ondrinkbaar en het brood oudbakken en niet te vreten. Deze morgen dus niet, dus opgewekt de dag in. Eerste stop was een provinciaal museum in een oude post-afspanning. Leuk gedaan, niet te geloven dat je met zo weinig zoveel zaaltjes kunt vullen. Zijn in Maimara, onze volgende halte, verzeild geraakt in een kruidenierswinkel waar de man ons heel zijn leven wilde vertellen, hij had fotos van mensen over heel de wereld die hij net als ons had aangeklampt en die dan verwacht worden als ze thuis komen een foto op te sturen als souvenir. Had er een boek vol. Eigenlijk echt aandoenlijk, na de obligate foto met ons alle drie erop, genomen door een van zn klanten die fotograaf van dienst moest zijn, kregen we elk een snoep van hem en een warme accolade. Het hoogtepunt van de man zijn dag, en misschien wel ook van die van ons. Zijn manier van dromen om even uit zn dorp te ontsnappen.
Algemeen is de streek hier alle normen in acht genomen veel rijker. Huizen zijn groter en verzorgder, mensen mooier en kleurrijker gekleed, je ziet al weer eens een hospitaal of tandarts kabinet. Tikara waar we deze avond slapen is heel kleurrijk, volledig op het toerisme afgestemd. De grote markt heeft wellicht dertig toeristen kraampjes die nagenoeg allemaal hetzelfde verkopen. Er is sfeer en niemand dringt zich op. We hebben dit keer een héérlijk hotel, met zwembad en spa, een verademing na de laatste dagen in de Punja. Misschien krijg ik het verslag niet op de blog want internet ligt alweer de ganse namiddag uit in de regio, we kijken daar niet echt meer van op. Alle kranten hebben het natuurlijk over de overleden ex-president, en de televisie zend permanent de begrafenis uit. Grappig want in de hoek van het scherm staat er dat de uitzending live is (Vivo de Buenos Aires) en toch krijg je beelden te zien waarop Kirchner zelf zijn volk toespreekt. In Argentinie is het gebruikelijk dat een overledene de dag na zn overlijden wordt begraven. De ganse middag was het defilé van mensen die de weduwe (huidig president) gaan begroeten. Voor ieder uit de stoet heeft ze een attentie, een kushandje, even knikken, aan haar ooglid trekken en met een vinger wijzen om te zeggen ik heb je gezien of haar rechter hand op haar linker borst om te bedanken voor het medeleven. Sommigen mogen dicht komen om een knuffel te krijgen Blijkbaar bij niemand van de hooggeplaatste tranen of emotie. Het plein staat wel vol met spandoeken en vlaggen om eer te betonen vermoeden we. Op sommige momenten zie je de menigte voorbij schuiven en daar zie je wel emotie en oprecht medeleven. Ten zien aan de beelden is gans Buuenos Airos op de been. Blijkbaar was vandaag ook een dag van volkstelling en mocht geen enkele Argentijn zn huis verlaten, niet echt compatibel met de begrafenis van een staatshoofd natuurlijk. Hebben wij alvast niks van gemerkt.
Morgen wel weer veel afstand, eerst richting Jujuy (goegoei) tegen de avond moeten we dicht tegen Salta zijn want daar moet onze huurwagen voor tien uur binnen worden gebracht. s Avonds hebben we er dan een vlucht naar Cordoba.
Vanmorgen na een onrustige nacht opgestaan met allebei barstende hoofdpijn en erg gebrek aan adem. Blijkbaar hadden we de hoogte toch wat onderschat hoewel we wel degelijk vooraf waren gewezen op de gevaren. We waren vroeg (6u30) opgestaan om de zware rit van vandaag aan te gaan. Geen overbodige luxe. De rit van San Antonio de los Cobres naar de zoutmijnen was het zwaarste stuk Ripio, zo noemen ze de steenslagwegen hier, dat we ooit hadden. Onze tocht verder door de Andes was er vanmorgen één in volledige eenzaamheid. Op iets minder dan drie uur tijd kregen we twee tegenliggers te zien, telkens een zware truck met aanhanger. Nooit eerder reden we door zon uitgestrekt en desolaat landschap. Kilometers zicht voor je, achter je, links en rechts. Slechts nu en dan eens doorbroken door een kudde lamas, een paar verdwaalde ezels of een stel koeien die bij een hutje horen. Enorm vermoeiend rijden zowel voor chauffeur als convoyeur, je moet constant je ogen op de weg houden want je dient voortdurend te slalommen tussen putten en brokken steen. Als je wilt kijken moet je stoppen en uitstappen. Temperatuur is heel bizar, het is 4 graden, de snel stomende riviertjes zijn aan de randen echter bevroren. Het voelt 16 graden, en zodra je in de zon gaat staan zou je zweren dat het 25 graden is.
Het hoogtepunt van vandaag waren de Salinas Grandes, een gigantisch uitgestrekte zoutvlakte waar je gewoon met de wagen over kan rijden. In de zoutwinning zones hakken ze rechthoekige putten die zich opnieuw met water vullen en opnieuw kristalliseren. De zoutvlakte is kilometers en kilometers groot.
Van dan af kregen we opnieuw asfaltbaan, maar daarom niet minder lastig, een zestig kilometer lange bergpas voerde ons naar Purmamarca door een wondermooie kloof die sedert 2001 Unesco werelderfgoed is. Hier eindelijk weer kleur en prachtige verzichten. Het dorp zelf is ook erg kleurrijk, en natuurlijk door hun benoeming overspoeld door toeristen. Hoogste punt op de bergpas is 4170 meter, El Quemado.
Al bij al waren we kort na de middag al op onze bestemming, en hebben we heel lekker en spotgoedkoop geheten in een lokaal restaurant. (ongeveer 14 voor twee drank in) (ps drank zijnde twee liter spuitwater) Tegen de middag ging de zon heel erg fel branden, en tekende meer dan 32 graden. Na ons middagmaal was met de auto dan ook niet meer te rijden. De dagen die komen beloven alvast weer veel mooiere Andes te tonen dan het desolate van gisteren. Toch zullen het wellicht die eindeloze landschappen zijn die op ons netvlies gebrand zullen blijven.
zes uur in de namiddag - we zitten hier heel hoog in de bergen, in de andes - op een 3800 meter
in een godvergeten nest zo stofferig, nog erger dan in de cowboyflms, zo een lange lange stofwolk iedere keer dat er een auto voorbij komt. er is in gans dit stadje geen enkel plantje, boom of bloemetje , enkel huizen , meestal in leem dus zelfde kleur van de rest van de omgeving. het is hier heel warm maar iedereen loopt hier ingepakt lijk dat het ieder moment kan gaan vriezen. Niet te geloven maar hier woont bijna 6000 man, en er is nauwelijks een winkel te bespeuren. In de store die wij vonden lag wat groente en fruit te rotten, en was het assortiment voor de rest frisdrank en blikken.
deze morgen een zalig ontbijt gehad bij Bo, de zon was al weer van de partij, en redelijk rap de klim in de bergen begonnen. een stop gehad bij ruines , niet zo duidelijk of het nu incas of mayas geweest zijn die daar gewoond hebben want niets van uitleg- de weg was gelukkig grotendeels geasfalteerd, zodat herman ook wat van de omgeving kon genieten in plaats van continue stenen te ontwijken.
heel veel lama's gezien in de bergen, hele kuddes - ze verkopen hier ook handwerk om wat te verdienen, maar is niet echt mooi, spijtig want die lamawol is nochtans prachtig .
morgen gepland om vroeg te vertrekken, een hele weg te gaan naar de salinas, enome zoutmijnen dat ze hier hebben .
Zoals we hadden vermoed was er geen internet in Cachi, in de lobby van ons hotel een extreem traag qwerty-geval. De weg van Cafayate naar Cahi was niks overdreven. Op de onverharde wegen haal je nauwelijks een gemiddelde snelheid van 30 per uur. De landschappen zijn ongelofelijk wisselend. Het meeste van de tijd rijd je door dorre verlaten berglandschappen, met hier en daar een boerderij, zeg maar een lemen huis met wat stallen rond en altijd een oven. Heel armoedig, je kunt je niet voorstellen dat daar iemand kan in wonen. Plots duiken dan oases op, waar groen overheerst, waar water stroomt en waar velden netjes zijn ingezaaid. Sommige dorpen hebben heel mooie oude huizen, de meeste van die mooie ingericht als hotel of restaurant. In zo'n 'estancia' 's middags lekker geheten, en later op de middag in een andere een kop koffie. De voorspelling van 6 uur was onderschat, na bijna 8 uur waren we in Cachi. Buiten het eten slechts een kort oponthoud voor het vervangen van een wiel. Op de steenslag die soms in heel grote putten ligt, niet gemerkt dat we een platte band hadden, en dus helemaal in friet gereden voor een jongentje druk 'gesticuleerde' dat er iets met onze auto was. In Cachi gelukkig een bandencentrale gevonden (heel veel banden in een groezelige garage) die zowaar een nieuwe had van die maat. Zondag hadden we een dag ter plekke om wat te rusten en te wandelen, iets wat nagenoeg onmogelijk was met meer dan 35°. Het kerkhof bezocht, dat in schril contrast staat met dat van Buenos Aires, hier armoede troef, de meeste graven zijn niet meer dan een houten kruis bovenaan een stapel keien. Het hotel was naar Argentijnse normen heel erg netjes en ruim. Eigendom van de Automobiel club van Argentinie.
Deze morgen opnieuw zo'n rit over onverharde weg van Cachi naar Chicohana. Eerste stuk is een baan door de woestijn zoals je alleen in films ziet, kilometers lang geen auto te zien noch voor, noch achter je. Aan het begin van onze trip een man en een oude dame opgepikt aan een bushalte die autostop stonden te doen. De madam gaf heel de tijd uitleg over wat we zagen. Het grootste en moeilijkste stuk was een rit op 3500 meter hoogte helemaal in de wolken. Zichtbaarheid bijna nul, geen verharding, alleen haarspeldbochten en geen vangrail of iets dergelijk. Dik uur aan 10 a 15 per uur, buitentemperatuur maar 4 graden. Eenmaal daaruit weer schitterende landschappen met bergen vol cactussen. Soms weer dor, na een bocht dan weer rijkelijk groen. Al bij al een vlotte rit gehad, doordat we op het eerste stuk goed hadden kunnen doorgeven. Hier in Chicoana een super mooie B&B, op aanranden van vrienden die hier al eens een hele week zijn komen logeren. Het koppel is een Peruviaanse en een Engelse Fransman. Ze spreken vloeiend engels en Frans tegen elkaar. Hij is architect, en in de zeven jaar dat ze in Argentinie wonen hebben ze al evenveel projecten opgezet. De inrichting is ronduit schitterend. Vandaag is de temperatuur echter beduidend lager, denk niet dat we boven de 16 graden zijn geraakt. Voor eind van de week geeft men weer meer dan 35.
We zijn toegekomen in Cafayate , een stadje een 180 km ten zuiden van Salta. stadje leuk, is wijncentrum, heel erg bekend voor de torrontes druif ( ref Echart wijn die bij ons ook te koop is ) - maar vooral de weg hiernaartoe was heel bijzonder, een 60 km door een gorge gereden, de quebrada de las conchas , uniek landschappen van bergen en rotsformaties, sommige heel erg geerodeerd, in prachtige kleuren, van licht tot oker tot donker donker rood. buiten de baan waar je op rijdt geen enkel teken van menselijke aanpassingen, geen mensen, huizen, electriek palen, reclame, enkel landschap.
wat regen vanmorgen, een grote aanpassing na de hitte en zon van de laatste dagen, nu is het pullekes weer, maar we zitten toch nog buiten hoor.
morgen veel onweer voorspeld, juist op een heel moeilijk stuk dat we gaan doen, een 160 km, maar we moeten er we blijkbaar toch 6 uur voor uittrekken want weg is niet verhard. zal dus traag maar zeker worden.
de tijd van overal wifi zal ook voor een paar dagen verleden tijd zijn !
voor het zekerste een overlevingspakketje eten en drinken in de koffer geladen daarnet.
Aaangekomen in Salta, de uitvalsbasis voor onze komende week.Alhoewel uitvalsbasis, we huurden vanaf vrijdag een auto voor 8 dagen, en Leny stippelde een heel parcours uit. Afgemeten een 1500 km dus een kleine 2000 zeker. Afstanden zijn hier behoorlijk groot, wegen maar in 15% van de gevallen verhard. Zal wel meevallen zeker. Hier een compleet andere sfeer, behoorlijke stad, schitterend centraal plein met als bewaker een grote 'roze' kathedraal. Vanmorgen was het natuurlijk weer koekenbak, we waren stipt vertrokken, maar bij het opstijgen verminderde de kracht van een van de motoren en gooide hij alles dicht. Terug naar huis getaxiet en twee uur gewacht op niemand weet wat. Enfin, we hebben er al leren mee leven. We boeken de volgende twee vluchten met een andere maatschappij, maar dat belooft ook al niet veel goeds, z'n computer werkte niet op de luchthaven, kregen het adres van de maatschappij in salta maar daar lag z'n internet plat. Sfeer is hier veel losser, stedelijker, maar ook westerser. Op de weg van de luchthaven naar de stad merkten we wel direct dat er veel armoediger wordt gewoond dan we hadden gedacht. Vanmiddag het eerste museum gedaan in Salta, museo archeologica alta montana. Eigenlijk een museum over een aantal kinderen die door de inca's werden begraven 500 jaar geleden en die door de koude en de hoogte heel erg bewaard waren gebleven. Indrukwekkend. Net zoals in Buenos aires ook hier betogingen, ze staan hier al een uur te schreeuwen voor ik weet niet wat. Werkt wat op de zenuwen, gaan een rustiger plekje zoeken denk ik... het heeft geholpen, ze trekken weg.
