Op de spoorlijn Brussel-Kortrijk was Welden niet zomaar een stopplaats: er werden ook spoorkaartjes uitgereikt.Toen mijn vader nog een jongetje was, woonde zijn tante Sofie in het 'routehuis' en ze gaf de treinkaartjes. Ze moest ook manueel de bareel draaien. Een bel of lichten bij de spoorovergang waren er nog niet. Ze moest ook 's avonds eigenhandig de gaslantaars, of carburelichten, aansteken en ze doven wanneer het weer klare dag werd. Dat werd meestal gedaan door mijn vader of een van zijn vier broers: ze reden een eindje mee met de trein, die zich moeizaam op gang trok op de helling van de 'berg' te Welden en wanneer ze aan de laatste lantaarn kwamen, sprongen ze eruit en begonnen licht te maken of te doven. Van kinderarbeid gesproken, maar dan een leuke. Later werd er een wachtzaaltje aangebouwd aan het huis. Een telefoontje uit Sint-Denijs-Boekel of Ename, de buurtstations, verwittigde de bareelwachter als er een trein vertrokken was. Dat moest zorgvuldig in een boek genoteerd worden en de bareel moest gedraaid worden. De bewoners van het routehuis waren onze overburen en verder moesten we langs beide richtingen honderden meters gaan om in de bewoonde wereld te komen.
Maar vóór ik voor 't eerst afgeleverd werd aan de schoolpoort mocht ik nog even binnen bij Meetje Céline die een kruidenierswinkel had in de Kouterlos. Daar werd ook nog vanalles verkocht: lingerie, schorten, manshemden, handdoeken en zowat alles wat er in een huishouden nodig was. Ik kreeg er een snoepje en ik weet niet of dat nu de oorzaak ervan was, maar ik ging luidkeels wenend verder. Pastoor Van Yperzeele stond juist aan zijn hek en vroeg: "Maar Rolandeke, wat doede gij nu toch?" Of je mij nu gelooft of niet: ik heb herinneringen aan dingen uit mijn eerste levensjaren. In de eerste kleuterklas zat ik bij Zuster Eufrosine. Zuster Seferina deed de andere kleuterklas. We zaten met drie op één houten bank. We speelden met 'tuitjes', lege bobijntjes waarop twijn geweest was. We moesten ook weefmatjes maken: gekleurde reepjes papier volgens patroon in een papieren kadertje steken. Dat kon ik niet goed, maar Christiane Petrens hielp mij. Na de middag moesten we ons hoofd op onze lessenaar leggen en een dutje doen, maar ik kon niet slapen en dat duurde toch altijd zo lang. De grond van de speelplaats was enkel verhard met grind. Elke eerste schooldag na de vakantie moesten we 'varkensgras' uittrekken. We konden niet op school eten 's middags. Wie te ver woonde bleef soms eten bij familie of kennissen dichter bij de school. Er waren vijf volle schooldagen in een week en op zaterdagvoormiddag was er ook nog school. Dan werd er vooral veel gezongen.
Toen ik ongeveer drie jaar oud was, mocht ik voor 't eerst naar school. Dat was in de kloosterschool van de Zusters van Maria van Brakel, in de Kouterstraat. Het was ongeveer twee kilometer rijden van d'Halte naar de school. Enig vervoermiddel was de fiets van mijn ouders, Hector Baudelet en Irma De Bock. Ik herinner mij dat er een 'wissen' stoeltje stond op de bagagedrager, met daarin een geitenvelletje. Zo zat ik zacht en stil tijdens de lange rit door de Streekt, de Mode over, de Pontstraat in. Juist voorbij de kerk rechts kwamen we aan de school.
Hallo, iedereen die een beetje interesse heeft voor heemkunde,
Ik ben Rolande Baudelet, geboren en getogen Weldense. Ik had me allang voorgenomen iets te schrijven over ons dorp, Welden, en vooral over hoe het vroeger bij ons aan toeging. Mijn eerste herinneringen situeren zich in de jaren '40-'50 , zeg maar de oorlogsjaren en de jaren onmiddellijk daarna. Die gaan vooral over mijn kinderleven in en rond 'd Halte te Welden, toen nog een stopplaats op de spoorlijn Kortrijk-Brussel.
