En alweer is je vermoeden juist! Gisterenavond ben ik erin geslaagd om (binnen de week!) een nieuw slachtoffer te vinden. Of gevonden te worden door. En alweer ging het niet van een leien dakje. 't Is te zeggen, op dat moment zelf wel, maar achteraf was de vernedering weer groot. Hoewel ik me er toen eigenlijk ook al van bewust was hoe groot die vernedering de volgende ochtend zou zijn. Het betrof namelijk een op het eerste gezicht normale kerel, maar wanneer hij zijn bek opende zag je - met dank aan de blacklights - een soort van stud in zijn tong zitten. En de grootste spijt kreeg ik op het ogenblik dat hij ongegeneerd in zijn bloot bovenlijf stond te springen. Niet dat hij een bierbuik had, of hangtieten. Nee, in principe veel erger dan dat: hij had twee gigantisch belachelijke tatoeages net onder zijn schouders. Toen ik hem daar zo zag dansen, luttele minuten nadat we hadden gekust, overviel mij een golf van ellende. Totaal gefaald zocht ik troost bij Jens. Jens zit in hetzelfde jaar als ik en we kunnen het behoorlijk goed vinden met elkaar. Maar eerder die avond liet hij al vallen dat hij sinds juli van 't straat is. De troost die ik dus nodig had, kon ik bij hem niet vinden. Wat ik wel vond, was een verrassend positieve Jens, die me bekogelde met zinnen als 'Maar Britt toch, jij kan zoveel beter krijgen' en zelfs 'Britt, jij kan beter krijgen dan dat zonder er zelfs moeite voor te moeten doen!' Waarom hij plots zo deed, is nog steeds een raadsel voor mij, maar hij ging zelfs verder en legde me uit hoe ik zoiets dan moest aanpakken. Iemand eerst leren kennen, en echt goed leren kennen, vooraleer je er iets mee begint. Hij gaf zichzelf als voorbeeld. Hij en zijn kersvers lief hebben het afgelopen schooljaar samen in leiding gestaan bij de scouts. Dan bouw je natuurlijk wel een mooie vriendschap op. Maar ik geloof er niet in dat ik het op die manier kan bereiken. Vandaag nog zag ik Arnout. Hij liep naar zijn auto en langs achter gezien dacht ik nog 'hee die kerel ziet er niet slecht uit'. Toen bleek dat het Arnout was, was ik blij verrast. Hij had me gezegd dat hij gisteren ook zou komen, maar ik heb hem niet gezien. En dan slaat bij mij de angst toe. Heeft hij me vorige week zien muilen met Ralph? En zo ja, was hij gekwetst? Want als dat het geval is, ben ik hem voor goed kwijt. Een zelfde soort angst overviel mij gisteren, maar dan met Ralph in de gekwetste positie. Mijn voornemen was om me niet te laten verleiden door hem. Hij was even komen dansen met me, maar ik werd gelukkig gered door een paar vrienden die van mijn voornemen op de hoogte waren. Maar om daarom meteen een wildvreemde marginaal binnen te draaien... Dat was dan weer niet de bedoeling. En net nadat ik mijn kussessie met die mofo had beëindigd, ging ik op zoek naar Ralph om de schade te kunnen rechtzetten met op zijn minst een gesprekje, misschien wat meer, zodat ik toch niet als totale hoer de avond zou afronden. Maar ik kon hem nergens zien. Dus nu vreest een klein deeltje van mij dat hij me zag kussen met die kerel en dat hij in tranen (of zoiets) naar buiten is gelopen. Want als dat het geval is, breng ik een monsterlijke domino teweeg. De twee kerels die me op dit moment het nauwst aan het hart liggen, heb ik de ene na de andere kapot gemaakt. Ik moet gewoon het lef hebben om een date(je) te arrangeren met één van beide, of desnoods allebei. Dat is de enige manier om mijn geluk terug te vinden, want eerlijk gezegd. Nu voel ik me ellendig. De titel van dit bericht is niet voor niets eenzaamheid. Ook al krijg ik elk feestje weer een andere kerel aan mijn lippen, uiteindelijk slaap ik elke nacht alleen, ga ik overal single naartoe en krijg ik geen romantische verrasinkjes. Ik ben eenzaam. Ik ben misschien geliefd, maar ik ben verdomd eenzaam.
