De titel verklapt het al, mijn teller staat sinds gisterenavond op 6. En het vreemde is dat ik me niet gegeneerd moet voelen omdat haast niemand nummer 6 kent, maar ik voel me wél gegeneerd. Ik heb er spijt van dat ik terugkuste, want ja; nummer zes kuste mij. Het klinkt zo mooi en ik wachte hier sinds mei vorig jaar al op, maar de setting... Het klopte niet. Maar laat me beginnen bij het begin. Het was 6 oktober, de weddenschap is ondertussen al een dikke 2 maand bezig. De stand is nog steeds 5-1, maar ik doe niet alle moeite om te winnen, ik heb ook nog mijn trots. Hoewel dat gezien het onderwerp van de weddenschap vrij onmogelijk lijkt :). Dus het was 6 oktober, een fijne donderdagavond, een fijne feestavond. En feesten deed ik dan ook. Met een aantal vrienden ging ik naar een feestje van mijn eigen studentenclub en daar liep ik Ralph tegen het lijf. Ik had Ralph een paar weken geleden leren kennen op een cantus en daarna waren we facebookvriendjes geworden, eigenlijk meer kennissen. Dus toen ik hem daar zag, begroette ik hem zoals ik dat doe met al mijn kennissen: een kus, een nutteloze hoe gaat het en ongemakkelijk excuus verzinnen (of helemaal geen) om je uit de voeten te maken als er onmiddellijk na de 'met mij ook alles goed' een stilte valt. Hij was ook niet het type waar ik de hele avond naar zou staren of wiens aanwezigheid ik overal zou opzoeken. zo'n type was natuurlijk nummer 5, die sinds mei al de hele tijd door mijn hoofd spookte. Ik stuurde hem dan ook gisteren of hij naar dat feestje ging, maar hij zou kroegentocht doen met zijn studentenclub. Nu weet ik uit ervaring dat een kroegentocht meestal rond een uur of 1 gedaan is, dus hoopte ik stiekem om hem toch nog te zien. En inderdaad, om half 2 wandelde hij rustig binnen terwijl ik hem (hart steeds sneller bonzend) nastaarde. Even later ging ook ik naar binnen (ik was even buiten gaan staan, binnen was het niet te houden van de warmte) en passeerde subtiel voorbij hem, porde hem in zijn zij, waarop hij zich omdraaide. Ik begroette hem helaas zoals ik dat met Ralph had gedaan: een kus, een hoe gaat het en na de 'jaja met mij ook' liep ik gewoon de andere kant op. Dat was het. En eerlijk gezegd was ik niet zo swepped away van zijn verschijning. Ook Arnout is niet direct uiterlijk gezien mijn type. Maar na 5 maand gek lopen van de gedachte aan ons weerzien, werd ik er toch niet koud van. Wat me wel koud liet, was een scene die zich een aantal uur later afspeelde... Arnout was al lang verdwenen maar ik wist dat er toch niets zou gebeuren die avond, dus ech teleurgesteld was ik niet. Daarom ging ook niet op zoek naar een nieuwe prooi, maar stond ik gewoon een beetje te dansen, me te amuseren, toen plots Ralph daar stond. Hij nam me vast, begon ongewoon soepel met mij te dansen, trok me dicht tegen zich aan en draaide me onverschrokken binnen. En dat alles in 30 seconden. Nog nooit was het mij gelukt een slachtoffer zo snel binnen te draaien, maar hij deed het alsof het niets was. Ik kon niet anders doen dan toegeven, hoewel ik vanbinnen lichtjes panikeerde. Want om dat te kunnen doen, moest hij sowieso wel wat op hebben gehad, maar dat was bij dus niet het geval. Oké, recht lopen was een heuse opgave, maar helder denken kon ik nog net. Dus stond ik daar - met zijn tong in mijn bakkes - te twijfelen of dit wel geoorloofd was. Ik nuchter, hij zat. Hij niet mijn type. Waarom liet ik dit dan toe? Maar als ik nu denk dat ik ook gewoon nee had kunnen zeggen, lijkt me dat erger. Dan had ik hem harder gekwetst dan wat ik dus wel deed. En dat was de kus beëindigen en simpelweg naar huis vertrekken. Ik wou weg. Dat was wat het was. Ik wou weg van de hele situatie. Arnout die me zo goed als genegeerd had en Ralph die zijn poten niet kon thuis houden en tijdens het kussen en dansen naar al mijn 'verboden zones' greep. Kortom, weer een awkward weerzien in het verschiet. Hoezee!
En dan die weddenschap. Ik geneer me niet erg hard, maar toch zodanig dat ik overweeg om het gewoon niet aan Charlie te vertellen. De hele 'hem en mij' situatie kan dit niet aan. Alle andere kussen waren van voor het bestaan van de weddenschap, die waren er al. Maar om nu aan Charlie te bevestigen dat ik effectief doorga met het hele gedoe... Nee, dat lijkt me te erg. Zowel voor hem als voor mij.
En nu is het wachten geblazen... Wachten tot het feestje van dinsdag, waar ze alledrie gaan zijn (Charlie, Arnout én Ralph) en wie er dan de Britt-Trophee wegkaapt. Iemand, niemand? En wie dan?
