Ergens in mei 2011 organiseerde één van de grotere stundentclubs hét hoerenfeestje van het jaar: Aparty. Het concept was als volgt: er zijn twee van elkaar afgesloten zalen: 1 voor de mannen, 1 voor de vrouwen. Tot 23u zitten beide sexen gescheiden. Om de fun erin te houden en de wangetjes al te doen blozen treden in beide zalen strippers van het andere geslacht op en worden er typische drankjes en voedsel geserveerd (bitterballen en duvel bij de mannen, sangria, cava en cupcakes bij de vrouwen). In beide zalen hangen posters met daarop de mededeling dat de studentenvereniging niet verantwoordelijk is voor diefstal, verloren voorwerpen fo SOA's opgedaan op dat feestje. Je begrijpt dus wat ik bedoel met hoerenfeestje... Want om 23u stipt wordt de doorgang naar beide zalen opengesteld. En van zodra er mannen verschijnen in de vrouwenzaal breekt het feestje pas echt los. Als ook voor mij. Omdat dit zo'n populair en vooral 'what happens op AParty, stays op AParty'-event is, zijn de tickets na amper 2 dagen compleet uitverkocht. Een geluk én een ongeluk was het dan voor mij dat ik de laatste kaart bemachtigde, en mijn vrienden helaas kaartloos liet. Ik was genoodzaakt om een paar vage kennissen bijeen te zoeken, of nieuwe vrienden te maken op het feestje zelf. Ik koos voor het laatste. Met de vage vrienden die ik uiteindelijk toch vond, stond ik rond een uur of elf gezellig op één van de podia te dansen, terwijl de eerste venten binnenstroomden. Een van hen was de fling van mijn bff geweest, dus ik zei vrolijk (lees: half dronken, want oh ja er was heel de avond gratis drank :) ) dag tegen hem, en sprong van het podium om hem een smakkerd te geven. Hij had een aantal vrienden bij en met 1 van hem klikte het quasi onmiddellijk fysiek. En voor ik het goed en wel besefte stak zijn tong in mijn mond. Je weet hoe dat gaat op zatte feestjes. Zijn naam was Christoph, en ik wou eerlijk gezegd niets meer van hem horen. Hij was niet alleen lelijk, maar kon ook langs geen kanten kussen. Helaas toen ik de volgende dag op school verscheen, vroeg iemand (niet zomaar iemand eigenlijk, maar de zak van de klas) hoe het was met Christoph. Maar na lang genoeg te doen alsof mijn neus bloedde, haakte hij af. End of story, en niemand moest er verder iets van weten. Wa-aant. De enige persoon die ik van de avond wou onthouden was adembenemende Arnout.
Na die marginale episode met Christoph, was het tijd om even te chillaxen. En gelukkige was de mannenzaal ondertussen zo goed als leeggelopen. De enige mensen die er wel nog stonden kende ik van ziens, van school. Ik deed dus alsof ik hen heel goed kende, en begon enthousiast mee te dansen op D&B, terwijl ik stiekem op zoek was naar een stuk manvlees om die eerste blunder te vergeten. En nog geen half uur later, klikte het met een kerel. Hij bewoog naar mij toe, ik naar hem; en mooi als dat gaat op feestjes, groeiden we naar elkaar toe, in elkaar passend, zijn buik tegen mijn rug, zijn armen rond mijn buik, zijn kin zachtjes leunend op mijn schouder. Even aftellen, dan zachtjes omdraaien en... lebberlebberlebber. Het ziet er zo vulgair uit, maar het is zo mooi. Zo magisch. Drank doet zoveel slechts, maar ook zoveel goeds. Zoveel magisch. Ik heb er geen ander woord voor. Dus nadat we daar een paar minuten stonden te tongen, vroeg ik om even een luchtje te scheppen. En weg waren we. Eerst buiten, dan verder buiten, tot uiteindelijk onderweg naar mijn kot.
Nu je moet wel weten dat ik zo'n dingen niet regelmatig doe. Er zijn nog maar 4 mannen blijven slapen op mijn kot en ik heb met geen van hen seks gehad. Zo ben ik niet. Ik knuffel gewoon graag, en hoewel ik enig kind ben, hou ik er niet van om alleen te slapen. Nood aan affectie, op een gezonde manier. Arnout was dus nummer 4. En het was magisch! Alweer! Hoewel hij eerst wel de indruk gaf om all the way te willen gaan, was een wacht niet te snel, genoeg om hem te doen afremmen. Na een uurtje rotzooien, viel ik in zijn armen in slaap en weer 2 uur later werd ik - nog steeds in zijn armen - wakker. Ik kuste hij wakker, hij opende zijn ogen en glimlachte. Zo lagen we daar dan, minuten lang starend in elkaars ogen. En al die tijd wou ik zeggen, fak ik zie u graag, maar dat zou té bizar geweest zijn. Ik had nog geen deftig woord met hem gewisseld, ik kende hem helemaal niet...
Toen hij uiteindelijk naar de les vertrok (vrijdagochtend, naja, suuuckt!) spraken we af om het zo te laten. Het was ook mei, de examens kwamen te dicht in de buurt om een relatie te beginnen, daarin kon ik hem geen ongelijk geven.
Op een zilver wolkje vertrok ik die dag naar school. Met stralende ogen vertelde ik mijn male and female bff over mister magic en de nacht van mijn leven.
