Gisteravond ben ik bij een vriendin iets gaan eten. Het was diezelfde vriendin die er - samen met een paar andere vriendin - ook bij was op mijn improvisatievoorstelling. Ze had de moeite genomen om te komen kijken, maar doordat A. - die ook was gekomen - na de voorstelling onmiddellijk naar huis ging, had ik teveel pijn om te genieten van het avondje. Ik was geen fijn gezelschap geweest.
Ik heb dan ook een flesje wijn meegenomen en ben vooral blij dat ze het begrepen toen.
We hebben nog even nagepraat over diepmenselijke dingen als verliefdheid en ik besef nu ook heel goed dat als ik eerlijk ben tegenover A., vriendschap echt wel niet langer zal mogelijk zijn. Zij kan me nog die kans willen geven, maar er komt dan ongetwijfeld eenmoment dat haar partner, J., vraagt om me niet meer te zien.
Misschien is daar nu ook al iets over gevallen, want zoals je weet, heb ik al even de indruk dat ze koeler is geworden in haar berichtjes.
Ik was er nooit uit of ik eerlijk moest zijn tegenover haar. Ik wil dat wel, want ik wil haar niets voorliegen. Maar ik wil ook haar vriendschap niet verliezen, want die is me erg waardevol. Maar nu besef ik ook dat zij misschien niet alles zal te kiezen hebben. Soms zal ze misschien moeten kiezen voor de gemoedsrust van haar man. En daar zal ik niets tegenin kunnen brengen.
Misschien dus beter dat ik de waarheid voor mij houd.
Het is ondertussen ook nog precies een maand tegen dat ik haar terugzie. Deze periode lijkt me vreselijk lang. Het lijkt alsof ze al maanden aan de gang is, maar ik zit nog niet eens halverwege.
Soms gaat het even beter, maar ik besef heel goed dat mijn hart kapot is.
Ik haat ze. Die veel te lange weekends. Ze beginnen met een vrijdag dat ik niet werk. En 2 dagen is al te lang. Het geeft teveel ruimte tot nadenken. Ik heb mijn 4/5e opgezegd, met twijfel in het hart. Ik wil alvast de pijn inkorten.
Veel dingen die ik doe tijdens het weekend, laten mijn hart niet rusten. Het is alsof mijn gedachten elk moment willen beleven dat ik niet bij haar kan zijn.
Ik blijf strijden, maar het is zo moeilijk. Ik wil in de eerste plaats voor A. geen verdere verwachtingen hebben. Ik wil dat ze geen druk voelt. Ze heeft al gezegd dat we "vrienden voor het leven" worden. Maar dat was een tijd geleden. Ik weet niet of ze er nu nog zo over denkt.
Wat ik meemaak, maakt het allemaal zo vreselijk moeilijk.
Ze is in mijn hart, en ik weet niet hoe ik ze daar uit moet laten. Ik vind het poortje niet. Of de sleutel om het open te zetten.
En dan lees ik over Stefaan Degand, de acteur die zijn 31-jarige vrouw verloor aan hersenvliesontsteking. Ik heb het al zo moeilijk om A. 7 weken te missen. Hoe moet hij zich voelen? Hij weet dat hij haar nooit zal terugzien. Noch zijn ongeboren kind.
Alles lijkt altijd zo relatief als je het in perspectief plaatst.
Maar waarom blijft het dan zoveel pijn doen?
Het moment dat volgens mij alles is veranderd, is het moment dat ze aankondigde dat ze begin volgend jaar met haar man naar Colombia gaat.
Is het dan wel verliefdheid?
Is het niet gewoon bindings- of verlatingsangst? Tot kort voor het moment van de "aankondiging" dacht ik er precies op een andere manier over. Ik herinner het mij alsof goede vriendschap een fluitje van een cent zou zijn.
Ben ik in paniek geslagen?
Ik weet dat ik een probleem heb met intimiteit. En A. heeft het mij plots toch toegelaten. Ze verdroeg het als ik bijna alles deelde met haar: mijn verdriet, mijn angst, mijn vreugde.
Het doet zo'n deugd wanneer ze er is voor mij. Ik heb te weinig liefde gekend en heb een enorme schrik voor het moment dat ze uit mijn leven verdwijnt.
Zou ik zonder die schrik hetzelfde voelen?
Op momenten dat het even beter gaat, weet ik dat ik er beter niets van zeg tegen haar. Toch niet zolang ik niet zeker ben hoe dit verder moet.
Ik heb vandaag dan ook half besloten dat ik hulp ga zoeken. Professionele hulp. Ik zit in de knoop met de zeldzame gevoelens die bij mij steeds op de verkeerde momenten lijken los te barsten.
Ik mag het niet zien als een zwakte als ik hulp zoek. Ik moet het zien als een kans om er meer vat op te krijgen.
Als een kans om misschien eindelijk eens genoegen te nemen met iets dat niet kansloos is.
Maar hoeveel tranen moeten er eerst nog vloeien? En zal ik ze tegen dan al uit mijn leven verloren zijn?
Ik had net afgesproken met één van mijn vrienden om een weekend ineen te steken. Daarbij heb ik een Chouffeke teveel gedronken. Het deed mij nog even wegdromen van haar. Ik heb mijn eigen blog eens herlezen.
Ja, het is duidelijk dat dit meer is dan gewone vriendschap.
Minstens 2 jaar was ik er in geslaagd om niet meer te zien in haar. Het is zo vreemd. Plotsklaps is alles veranderd, en ik weet eigenlijk niet eens wanneer precies.
Is het toen ze zei dat ze binnen een klein jaar naar Colombia zou gaan? Heb ik dan echt bindingsangst? Is de onmogelijkheid van een relatie tussen ons dan een voldoende trigger om plots voluit voor haar te smelten?
Het zou zo zonde zijn...
Er is ook een andere vrouw in mijn leven, G. Met haar spreek ik ook graag af. En soms denk ik zelfs dat ze ook meer zou overwegen. G. is een mooi meisje, een fijne, dynamische verschijning ook.
Maar zou ik ooit meer kunnen voelen voor haar? Of is ze daarvoor te bereikbaar? Soms ben ik bang dat ik gewoon de pijn verkies.
De vrouwen die mijn hart openen zijn echt zo zeldzaam. Voor hen zou ik alles doen.
