Ja, het is duidelijk dat dit meer is dan gewone vriendschap.

Minstens 2 jaar was ik er in geslaagd om niet meer te zien in haar. Het is zo vreemd. Plotsklaps is alles veranderd, en ik weet eigenlijk niet eens wanneer precies.

Is het toen ze zei dat ze binnen een klein jaar naar Colombia zou gaan? Heb ik dan echt bindingsangst? Is de onmogelijkheid van een relatie tussen ons dan een voldoende trigger om plots voluit voor haar te smelten?

Het zou zo zonde zijn...

Er is ook een andere vrouw in mijn leven, G. Met haar spreek ik ook graag af. En soms denk ik zelfs dat ze ook meer zou overwegen. G. is een mooi meisje, een fijne, dynamische verschijning ook.

Maar zou ik ooit meer kunnen voelen voor haar? Of is ze daarvoor te bereikbaar? Soms ben ik bang dat ik gewoon de pijn verkies.

De vrouwen die mijn hart openen zijn echt zo zeldzaam. Voor hen zou ik alles doen.