Ik haat pijn. Haar verhaal blijft door mij heen gaan. Ze verdient het als geen ander om een droom te zien uitkomen, maar voor mij doet het pijn. Ik heb het gevoel dat ik dit nooit zal meemaken.
Ik heb er moeite mee.
Alleen afleiding helpt.
Ik mis haar.
Af en toe voel ik een traan opborrelen. Soms vecht ik er tegen. Andere keren laat ik mij gaan.
Vandaag kocht ik La Trappes voor haar. Een verrassingspakketje.
Zelf zit ze in Colombia ondertussen. Of toch tenminste op de vlucht daarheen.
De eerste dagen na haar afreis verliepen emotioneel vrij rustig. Het is de eerste keer sinds lang dat ik haar 6 weken zal moeten missen en ik had er al fameus schrik voor.
Maar tot hiertoe viel het mee, want ik heb me op mijn werk kunnen storten.
Maar vandaag - zoals elke vrijdag - werk ik niet. En dat is een pak moeilijker. De tijd gaat langzamer. Ik heb meer tijd om aan haar te denken. Het is niet gemakkelijk. En toen ik in een drankencentrale passeerde, heb ik even echt mijn hart gevolgd en heb ik haar een La Trappe pakketje gekocht. Mijn idee is nu om het op haar bureau te zetten voor wanneer ze terugkeert. Ik denk er een boodschap bij te leggen: "Om de overgang naar het werkleven wat te verlichten..." Op het moment dat ze het pakketje zal vinden en de boodschap zal lezen, zal het nog 2 weken duren eer we elkaar terugzien, want ik zal net zelf op reis zijn vertrokken. Maar het gaat wel goed voelen om haar even te verrassen.
OK, ik geef toe, ik weet niet of dit allemaal een goed idee is, dus misschien moet ik het presentje maar gewoon houden tot haar verjaardag begin september. Dat is de veiliger optie.
Ik moet het nog even laten bezinken...
In elk geval, niet lang geleden heeft A. mij het verhaal verteld over hoe ze haar grote liefde, J., in Peru heeft leren kennen. Dat is echt een verhaal uit de films. Een pure coup de foudre. Ik zou er alles voor over hebben om dat ook zelf mee te maken, maar spijtig genoeg lijkt dat enkel weggelegd voor een paar uitzonderingen. Ik koester vooral zelf niet langer de hoop dat ik ooit tot die uitzonderingen ga behoren. Al is en blijft het mijn levensdroom. Een verhaal waarin de harten van 2 partijen volledig overhoop worden gegooid. Waarin 2 partijen passioneel kiezen voor elkaar. Dat is zo fenomenaal. Daar ben ik zo jaloers op.
Mijn coup de foudre, I., is een ander soort verhaal. Ik heb het haar onlangs ook gedaan. Het is ondertussen meer dan 15 jaar geleden. Helaas was het een verhaal met een redelijk dramatisch einde en heeft het voor mij juist alles kapot gemaakt. Sindsdien heb ik veel verdriet gehad en heb ik uiterste moeite om nog te geloven in iets moois voor mijzelf.
Ik breek volledig wanneer ik A.'s verhaal hoor.
Ze heeft onlangs ook laten vallen dat ze een blog bijhield in die periode. Die ben ik dus eens gaan opzoeken. Hij bleek makkelijk terug te vinden. Het is misschien niet slim, maar ik kon het niet laten om het hele verhaal eens te lezen.
Het is zo mooi om te lezen hoe enthouasiast ze is over alles: natuur, drankjes, eten, mensen... Ze schrijft niets of weinig over haar toenmalige vriend, G., die ze na Peru verlaten heeft voor haar nieuwe liefde J. Maar ik kan het tussen de regels lezen en het is alsof ik G.'s pijn aan den lijve voel. Als zo'n vrouw je verlaat, dan stort je wereld in. G. heeft haar liefde ooit gekend, ik niet. Maar ik voel al zoveel verdriet zonder die ooit gekend te hebben...
En af en toe lees ik in haar blog een commentaar van G. De woorden die hij in de mond neemt, zijn pure liefde. Zelfs als je droomvrouw je verlaat, kan je niet anders dan van haar blijven houden.
Dat is ook de story of my life: de zeldzame vrouwen die mij kunnen bekoren, zal ik altijd diep in mijn hart blijven dragen. Zelfs wanneer ze mij keihard kwetsen. Mijn liefdesleven is niet gemiddeld. Het is geen referentie van hoe het hoort te zijn. Maar de emoties hakken diep in en zijn authentiek. Ze zijn niet gebonden aan tijd en ruimte.
Ik ben zeker dat A. het al die jaren geleden heel correct en liefdevol heeft aangepakt naar G. toe. Ze is toen een paar weken in Patagonië gaan rondtrekken om voor zichzelf de balans op te maken alvorens haar nieuwe liefde J. in Colombia te gaan opzoeken. Het moet een emotionele rollercoaster zijn geweest om te moeten kiezen voor een nieuw leven waarover je zo weinig zekerheid hebt.
Maar zij doet het. Zij vindt in zichzelf de energie om haar leven over een totaal andere boeg te gooien.
Het klinkt raar, maar meer dan 10 jaar na de feiten voel ik het pijnlijke verhaal van een man die ik nooit heb gekend. Het is alsof ik G.'s fantoompijnen ervaar. Hij is meer dan 10 jaar geleden datgene kwijtgeraakt wat zoveel voor hem betekende: een droomvrouw. De pijn snijdt zelfs bij mij, die nooit haar liefde heb gekend. Het verhaal van een onbekende beweegt mij tot tranens toe.
Door een samenloop van omstandigheden (ik verving A. tijdens haar bevallingsverlof) heb ik haar uiteindelijk ook leren kennen. Maar ik kan niet anders dan jaloers zijn op al wie ooit zoveel meer voor haar betekende. Bij mij was het bij A. geen coup de foudre, eerder iets dat over verschillende maanden is gegroeid. Eerst zonder dat ik het zelf doorhad, daarna iets bewuster. Ik weet nu zelfs niet meer hoe ik in hemelsnaam niet verliefd op haar had kunnen worden. Deze vrouw is lief, knap, aantrekkelijk en heeft het hart vooral zo op de juiste plaats. Het is alsof ze net dat kleine beetje liefde aan mij geeft dat een plant nodig heeft om te groeien. Dat kleine beetje liefde dat ik volgens mij zelf nooit heb gekregen. Het doet zo'n deugd om dat te krijgen van een persoon die zo belangrijk voor je is.
Ik kijk naar haar op, ze is een inspiratiebron, iemand van wie je eindeloos blijft leren en met wie je al snel je diepste emoties (te veel) durft delen. En dan weet ik dat ik een klein beetje verloren ben...
Het was een poosje windstil. Na mijn laatste blogbericht zag ik haar inderdaad terug maandagochtend. Het lukte mij relatief goed om gewoon te doen tegen haar, maar ik kon het niet lang stilhouden. Al snel brak mijn hart en wist ik dat ik er toch iets van moest zeggen.
En ja, ze heeft zich verontschuldigd. Blijkbaar was het haar vriendin die slecht in haar vel zat en die snel weer naar huis wou.
Jammer, want het heeft gemaakt dat ik niet meteen het fijnste gezelschap was voor mijn eigen vrienden die avond.
