Veel dingen die ik doe tijdens het weekend, laten mijn hart niet rusten. Het is alsof mijn gedachten elk moment willen beleven dat ik niet bij haar kan zijn.

Ik blijf strijden, maar het is zo moeilijk. Ik wil in de eerste plaats voor A. geen verdere verwachtingen hebben. Ik wil dat ze geen druk voelt. Ze heeft al gezegd dat we "vrienden voor het leven" worden. Maar dat was een tijd geleden. Ik weet niet of ze er nu nog zo over denkt.

Wat ik meemaak, maakt het allemaal zo vreselijk moeilijk.

Ze is in mijn hart, en ik weet niet hoe ik ze daar uit moet laten. Ik vind het poortje niet. Of de sleutel om het open te zetten.

En dan lees ik over Stefaan Degand, de acteur die zijn 31-jarige vrouw verloor aan hersenvliesontsteking. Ik heb het al zo moeilijk om A. 7 weken te missen. Hoe moet hij zich voelen? Hij weet dat hij haar nooit zal terugzien. Noch zijn ongeboren kind.

Alles lijkt altijd zo relatief als je het in perspectief plaatst.

Maar waarom blijft het dan zoveel pijn doen?

Het moment dat volgens mij alles is veranderd, is het moment dat ze aankondigde dat ze begin volgend jaar met haar man naar Colombia gaat. 

Is het dan wel verliefdheid?

Is het niet gewoon bindings- of verlatingsangst? Tot kort voor het moment van de "aankondiging" dacht ik er precies op een andere manier over. Ik herinner het mij alsof goede vriendschap een fluitje van een cent zou zijn. 

Ben ik in paniek geslagen?

Ik weet dat ik een probleem heb met intimiteit. En A. heeft het mij plots toch toegelaten. Ze verdroeg het als ik bijna alles deelde met haar: mijn verdriet, mijn angst, mijn vreugde.

Het doet zo'n deugd wanneer ze er is voor mij. Ik heb te weinig liefde gekend en heb een enorme schrik voor het moment dat ze uit mijn leven verdwijnt.

Zou ik zonder die schrik hetzelfde voelen?

Op momenten dat het even beter gaat, weet ik dat ik er beter niets van zeg tegen haar. Toch niet zolang ik niet zeker ben hoe dit verder moet. 

Ik heb vandaag dan ook half besloten dat ik hulp ga zoeken. Professionele hulp. Ik zit in de knoop met de zeldzame gevoelens die bij mij steeds op de verkeerde momenten lijken los te barsten.

Ik mag het niet zien als een zwakte als ik hulp zoek. Ik moet het zien als een kans om er meer vat op te krijgen.

Als een kans om misschien eindelijk eens genoegen te nemen met iets dat niet kansloos is.

Maar hoeveel tranen moeten er eerst nog vloeien? En zal ik ze tegen dan al uit mijn leven verloren zijn?