Ik haat pijn. Haar verhaal blijft door mij heen gaan. Ze verdient het als geen ander om een droom te zien uitkomen, maar voor mij doet het pijn. Ik heb het gevoel dat ik dit nooit zal meemaken.
Ik heb er moeite mee.
Alleen afleiding helpt.
Ik mis haar.
Af en toe voel ik een traan opborrelen. Soms vecht ik er tegen. Andere keren laat ik mij gaan.
Vandaag kocht ik La Trappes voor haar. Een verrassingspakketje.
Zelf zit ze in Colombia ondertussen. Of toch tenminste op de vlucht daarheen.
De eerste dagen na haar afreis verliepen emotioneel vrij rustig. Het is de eerste keer sinds lang dat ik haar 6 weken zal moeten missen en ik had er al fameus schrik voor.
Maar tot hiertoe viel het mee, want ik heb me op mijn werk kunnen storten.
Maar vandaag - zoals elke vrijdag - werk ik niet. En dat is een pak moeilijker. De tijd gaat langzamer. Ik heb meer tijd om aan haar te denken. Het is niet gemakkelijk. En toen ik in een drankencentrale passeerde, heb ik even echt mijn hart gevolgd en heb ik haar een La Trappe pakketje gekocht. Mijn idee is nu om het op haar bureau te zetten voor wanneer ze terugkeert. Ik denk er een boodschap bij te leggen: "Om de overgang naar het werkleven wat te verlichten..." Op het moment dat ze het pakketje zal vinden en de boodschap zal lezen, zal het nog 2 weken duren eer we elkaar terugzien, want ik zal net zelf op reis zijn vertrokken. Maar het gaat wel goed voelen om haar even te verrassen.
OK, ik geef toe, ik weet niet of dit allemaal een goed idee is, dus misschien moet ik het presentje maar gewoon houden tot haar verjaardag begin september. Dat is de veiliger optie.
Ik moet het nog even laten bezinken...
In elk geval, niet lang geleden heeft A. mij het verhaal verteld over hoe ze haar grote liefde, J., in Peru heeft leren kennen. Dat is echt een verhaal uit de films. Een pure coup de foudre. Ik zou er alles voor over hebben om dat ook zelf mee te maken, maar spijtig genoeg lijkt dat enkel weggelegd voor een paar uitzonderingen. Ik koester vooral zelf niet langer de hoop dat ik ooit tot die uitzonderingen ga behoren. Al is en blijft het mijn levensdroom. Een verhaal waarin de harten van 2 partijen volledig overhoop worden gegooid. Waarin 2 partijen passioneel kiezen voor elkaar. Dat is zo fenomenaal. Daar ben ik zo jaloers op.
Mijn coup de foudre, I., is een ander soort verhaal. Ik heb het haar onlangs ook gedaan. Het is ondertussen meer dan 15 jaar geleden. Helaas was het een verhaal met een redelijk dramatisch einde en heeft het voor mij juist alles kapot gemaakt. Sindsdien heb ik veel verdriet gehad en heb ik uiterste moeite om nog te geloven in iets moois voor mijzelf.
Ik breek volledig wanneer ik A.'s verhaal hoor.
Ze heeft onlangs ook laten vallen dat ze een blog bijhield in die periode. Die ben ik dus eens gaan opzoeken. Hij bleek makkelijk terug te vinden. Het is misschien niet slim, maar ik kon het niet laten om het hele verhaal eens te lezen.
Het is zo mooi om te lezen hoe enthouasiast ze is over alles: natuur, drankjes, eten, mensen... Ze schrijft niets of weinig over haar toenmalige vriend, G., die ze na Peru verlaten heeft voor haar nieuwe liefde J. Maar ik kan het tussen de regels lezen en het is alsof ik G.'s pijn aan den lijve voel. Als zo'n vrouw je verlaat, dan stort je wereld in. G. heeft haar liefde ooit gekend, ik niet. Maar ik voel al zoveel verdriet zonder die ooit gekend te hebben...
En af en toe lees ik in haar blog een commentaar van G. De woorden die hij in de mond neemt, zijn pure liefde. Zelfs als je droomvrouw je verlaat, kan je niet anders dan van haar blijven houden.
Dat is ook de story of my life: de zeldzame vrouwen die mij kunnen bekoren, zal ik altijd diep in mijn hart blijven dragen. Zelfs wanneer ze mij keihard kwetsen. Mijn liefdesleven is niet gemiddeld. Het is geen referentie van hoe het hoort te zijn. Maar de emoties hakken diep in en zijn authentiek. Ze zijn niet gebonden aan tijd en ruimte.
Ik ben zeker dat A. het al die jaren geleden heel correct en liefdevol heeft aangepakt naar G. toe. Ze is toen een paar weken in Patagonië gaan rondtrekken om voor zichzelf de balans op te maken alvorens haar nieuwe liefde J. in Colombia te gaan opzoeken. Het moet een emotionele rollercoaster zijn geweest om te moeten kiezen voor een nieuw leven waarover je zo weinig zekerheid hebt.
Maar zij doet het. Zij vindt in zichzelf de energie om haar leven over een totaal andere boeg te gooien.
Het klinkt raar, maar meer dan 10 jaar na de feiten voel ik het pijnlijke verhaal van een man die ik nooit heb gekend. Het is alsof ik G.'s fantoompijnen ervaar. Hij is meer dan 10 jaar geleden datgene kwijtgeraakt wat zoveel voor hem betekende: een droomvrouw. De pijn snijdt zelfs bij mij, die nooit haar liefde heb gekend. Het verhaal van een onbekende beweegt mij tot tranens toe.
Door een samenloop van omstandigheden (ik verving A. tijdens haar bevallingsverlof) heb ik haar uiteindelijk ook leren kennen. Maar ik kan niet anders dan jaloers zijn op al wie ooit zoveel meer voor haar betekende. Bij mij was het bij A. geen coup de foudre, eerder iets dat over verschillende maanden is gegroeid. Eerst zonder dat ik het zelf doorhad, daarna iets bewuster. Ik weet nu zelfs niet meer hoe ik in hemelsnaam niet verliefd op haar had kunnen worden. Deze vrouw is lief, knap, aantrekkelijk en heeft het hart vooral zo op de juiste plaats. Het is alsof ze net dat kleine beetje liefde aan mij geeft dat een plant nodig heeft om te groeien. Dat kleine beetje liefde dat ik volgens mij zelf nooit heb gekregen. Het doet zo'n deugd om dat te krijgen van een persoon die zo belangrijk voor je is.
Ik kijk naar haar op, ze is een inspiratiebron, iemand van wie je eindeloos blijft leren en met wie je al snel je diepste emoties (te veel) durft delen. En dan weet ik dat ik een klein beetje verloren ben...
Het was een poosje windstil. Na mijn laatste blogbericht zag ik haar inderdaad terug maandagochtend. Het lukte mij relatief goed om gewoon te doen tegen haar, maar ik kon het niet lang stilhouden. Al snel brak mijn hart en wist ik dat ik er toch iets van moest zeggen.
En ja, ze heeft zich verontschuldigd. Blijkbaar was het haar vriendin die slecht in haar vel zat en die snel weer naar huis wou.
Jammer, want het heeft gemaakt dat ik niet meteen het fijnste gezelschap was voor mijn eigen vrienden die avond.
Zoals elk verhaal van liefhebben, komt ook in dit verhaal de donderslag bij heldere hemel.
A. en ik bouwen al een tijdje een fantastische band op. We gaan af en toe iets drinken of gaan samen iets eten op de middag. En vorige week - op de tweedaagse teambuilding in De Haan - gingen we ook samen een eindje lopen op het strand. Daarna doken we een paar minuten in de nog veel te koude zee.
Het was nog vroeg en de hele zee was enkel van ons. Voor mij was het genieten. Ook al had ik tot kort daarvoor het plan opgevat om niet mee op te staan wegens het ontiegelijk vroege uur. En omdat ik niet zeker was of het een goed idee zou zijn. Maar mijn biologische klok had daar een stokje voor gestoken: 10 minuten voor vertrek werd ik plots wakker. Ik wist dat ik niet meer zou slapen als ik bleef liggen. En dus ging ik toch maar mee.
Het is sowieso altijd fantastisch om in A.'s buurt te kunnen rondhangen. Ik ben erg trots op haar aanwezigheid bij mij. Ze is een graag geziene collega en ik ben erg blij net met haar een bureau te kunnen delen.
Diezelfde trots voelde ik ook wanneer A. een paar weken terug voorstelde om naar mijn improvisatieoptreden te komen. De druk was meteen hoog, maar het deed mij wel veel plezier dat ze de verplaatsing naar Brussel wou maken.
Ze stelde zelfs voor om na het optreden nog een stapje in de wereld te zetten en ging gretig in op mijn aanbod om eerst bij mij te komen aperitieven.
Tot zover het goede nieuws.
Waar het beduidend minder ging, was dat ze lastminute liet weten dat ze nogal veel vertraging zou hebben. De aperitief viel meteen al in het water. En een half uurtje na het optreden besloot ze ook al huiswaarts te keren. Ze gaf geen reden op.
Mijn hart vulde zich met pijn en ik stuurde haar een ontgoochelde sms, waarop ze liet weten dat het "niet de moment" was geweest om een stapje in de wereld te zetten.
Het laat me niet los waarom ze zo plots veranderde. Ik zoek de oorzaak bij mezelf. Wellicht weet ze dat ik haar liever zie dan wat zou mogen.
Maar ik zit vast: morgenvroeg zie ik haar weer en ik weet niet hoe ik me moet gedragen. Ik denk objectief dat het best is om meer afstand in te bouwen en gewoon te doen tegen haar. Maar ik ben bang dat ik haar ga laten merken dat ik haar dit kwalijk neem.
Vandaag houden we het kort. Ik heb vooral wat zitten peinzen over de vraag: waarom deze blog? Maar ik heb geen antwoord gevonden. Nog niet.
Is het omdat ik hoop dat zij hem ooit zal lezen?
Is het omdat ik mijn gevoelens van me af wil schrijven?
Soms twijfel ik als ik haar aankijk op het werk. Mag ik wel verliefd zijn op haar? Ze is getrouwd en heeft een dochter. Maar ik kan het toch niet kiezen? Of moet ik harder vechten tegen dat gevoel?
Zou ze de verliefde blik in mijn ogen zien?
Het is weinig waarschijnlijk dat ze op korte termijn mijn beslommeringen in deze blog zal lezen. Maar toch doet het vreemd, want ergens heb ik het gevoel dat ik haar ooit - wanneer ze echt uit mijn leven dreigt te verdwijnen - wil laten lezen wat er allemaal in me om ging. Wellicht is dat binnen minder dan een jaar, wanneer ze haar vlucht richting Colombia opstapt. En ja, ik mag haar komen bezoeken. Dat heeft ze al gezegd. Maar is dat een goed idee? Ze moet toch zien dat ik haar net iets meer dan super vind?
Dit is niet enkel nog uiterlijk. Haar persoon maakt haar zo mooi. Haar liefhebben, haar 'luisteren naar', haar 'gewoon er zijn voor jou'.
Ja, ik denk elke dag dat ze het moet zien. Net als alle collega's rondom ons. Als ze het verkleinwoord van mijn naam gebruikt, dan smelt ik gewoon. Ik kan het niet tegenhouden. Ik denk dat ze mijn hart dan net dat tikkeltje sneller moet zien slaan. Of nee, ik denk dat ze moet zien dat het er dan bijna uit springt...
Wat een Wijf! Dat zal de titel zijn van deze blog.
Wat een Topwijf!
8 uur per dag zit ik er tegenover. En het was geen Coup de Foudre. Ik kan mij zelfs niet meer herinneren hoe en wanneer ik voor het eerst met haar kennis maakte.
Vond ik ze knap? Liet ze toen al zo'n indruk na?
Ik weet het niet. Niet meer.
Misschien was het omdat ze een getrouwde vrouw was en net haar 1e kindje kreeg. Misschien heb ik er daardoor nooit zo over nagedacht. Dit was gewoon geen potentiële partner. Niets meer dan leuke collega en met wat moeite misschien een vriend.
Nooit had ik er rekening mee gehouden dat deze vrouw zou uitgroeien tot iemand die zo perfect is. Geleidelijk aan begon ik mijzelf te verliezen, al besefte ik het zelf pas laat. Te laat eigenlijk. En toen was het kwaad al geschied.
Ze is en blijft een getrouwde vrouw met kind. En dat zal ik nooit veranderen.
Elke dag geniet ik van haar aanwezigheid. Ze is zo fijn om bij te zijn. Ze is zo goed.
Een razend knappe vrouw, lief, zorgzaam en spontaan.
Ik mis haar zo.
Dit, beste mensen, is het relaas van een onmogelijke liefde. En dat is nog maar het begin. Volgend jaar trekt ze naar Colombia en zal ik minstens een jaar zonder haar moeten. Of dat me lukt, dat zal de toekomst uitwijzen.
Volg mee hoe het me vergaat in een verhaal dat ik zo graag zou delen met de enige persoon waarmee dat nu net niet kan. Deze blog is een middel om een jaar lang mijn weg te zoeken. Een uitweg uit een uitzichtloze situatie. Een verhaal dat er ongetwijfeld één wordt van vallen en opstaan. Van pijn en verdriet. Door het neer te schrijven hoop ik mezelf een troost te geven.
Tegenover een collega zitten waarvan je steeds meer in de ban raakt, is geen alledaags verhaal. Je kan niet ontsnappen. Je kan alleen maar vaststellen dat ze steeds mooier wordt. Je wil haar vastpakken en een oneindige knuffel geven. Maar dat kan niet.
Lieve A., ergens koester ik de ijdele hoop dat ik deze mooie woorden ooit aan je kan tonen. Enkel dat houdt mijn hart koest.
Het is bizar, maar ik kijk er naar uit om je morgen terug te zien. Al weet ik dat elke dag bij jou in de buurt de pijn daarna weer groter maakt.
Ik zie je graag A. Ook al zal je het wellicht nooit weten.
