Zoals elk verhaal van liefhebben, komt ook in dit verhaal de donderslag bij heldere hemel.

A. en ik bouwen al een tijdje een fantastische band op. We gaan af en toe iets drinken of gaan samen iets eten op de middag. En vorige week - op de tweedaagse teambuilding in De Haan - gingen we ook samen een eindje lopen op het strand. Daarna doken we een paar minuten in de nog veel te koude zee.

Het was nog vroeg en de hele zee was enkel van ons. Voor mij was het genieten. Ook al had ik tot kort daarvoor het plan opgevat om niet mee op te staan wegens het ontiegelijk vroege uur. En omdat ik niet zeker was of het een goed idee zou zijn. Maar mijn biologische klok had daar een stokje voor gestoken: 10 minuten voor vertrek werd ik plots wakker.  Ik wist dat ik niet meer zou slapen als ik bleef liggen. En dus ging ik toch maar mee.

Het is sowieso altijd fantastisch om in A.'s buurt te kunnen rondhangen. Ik ben erg trots op haar aanwezigheid bij mij. Ze is een graag geziene collega en ik ben erg blij net met haar een bureau te kunnen delen.

Diezelfde trots voelde ik ook wanneer A. een paar weken terug voorstelde om naar mijn improvisatieoptreden te komen. De druk was meteen hoog, maar het deed mij wel veel plezier dat ze de verplaatsing naar Brussel wou maken.

Ze stelde zelfs voor om na het optreden nog een stapje in de wereld te zetten en ging gretig in op mijn aanbod om eerst bij mij te komen aperitieven.

Tot zover het goede nieuws.

Waar het beduidend minder ging, was dat ze lastminute liet weten dat ze nogal veel vertraging zou hebben. De aperitief viel meteen al in het water. En een half uurtje na het optreden besloot ze ook al huiswaarts te keren. Ze gaf geen reden op.

Mijn hart vulde zich met pijn en ik stuurde haar een ontgoochelde sms, waarop ze liet weten dat het "niet de moment" was geweest om een stapje in de wereld te zetten.

Het laat me niet los waarom ze zo plots veranderde. Ik zoek de oorzaak bij mezelf. Wellicht weet ze dat ik haar liever zie dan wat zou mogen.

Maar ik zit vast: morgenvroeg zie ik haar weer en ik weet niet hoe ik me moet gedragen. Ik denk objectief dat het best is om meer afstand in te bouwen en gewoon te doen tegen haar. Maar ik ben bang dat ik haar ga laten merken dat ik haar dit kwalijk neem.

Ja, ik zit echt in de rats...