Alweer Roosdaal, ja. Maar dit keer de meest recente wandeling. Een heel ander traject maar er was uiteraard wel een verband met wat er twee jaar geleden te zien en te weten was. Vandaar dat het oude stukje hier ook staat. Voor iedereen die het naadje van de kous wil weten. Dit stukje is wat korter dan de laatste tijd gebruikelijk. Maar wanneer je ook het voorgaande leest, ja, dan ben je wel even zoet. Mag ook al eens.
Niet eerder op het blog gegooid: een stukje over een wandeling in Roosdaal. In de regen. Ter aanvulling van het volgende (of voorgaande) stukje. Want ik ben daar nogmaals gaan wandelen en ik kan toch niet altijd maar hetzelfde blijven schrijven, niet?
Klikken op de bijlage.
Ook met dit kijkje in een recent verleden wens ik je veel leesgenot.
Je kan er onmogelijk naast kijken. De Westhoek is bezaaid met soldatenkerkhoven. Gesneuvelden in de Groote Oorlog. Dus die stille maar indringende getuigen waren ook op deze tocht overvloedig aanwezig. Reden om er eens bij stil te staan. Letterlijk en figuurlijk. Even overwegen tot wat de menselijke waanzin in staat is.
Voor de rest scheen de zon, het landschap was ruim en open. Met heuvels.
Lees wat ik bij al dat gedacht en gedaan heb. Door te klikken op de bijlage zal het duidelijk worden.
Er is veel te zien daar in Ronse. En in de wijde omtrek van die stad nog meer! Vooral wanneer je niet te snel door het landschap raast. Te voet, bijvoorbeeld. Zo kan je nog eens stilstaan hier en daar en een eind weg mijmeren. Of niet. Omdat de spieren beginnen te protesteren door dat vermaledijde, beminde reliëf.
Hoe ik het beleefd heb, dat staat te lezen in de bijlage. Erop klikken legt de diepste roerselen van mijn ziel bloot. Over de hoogste toppen, door de diepste dalen. Een echte emotionele getuigenheuvel.
Het was een hele trip door het Houtland. De tocht had eventueel ook "Kastelentocht" kunnen heten want daarvan hebben ze er wel enkele in voorraad, daar in Torhout. Een levendige boel met een tot leven gewekte geschiedenis. En dat onder een meestentijds schijnende zon...
Ga er even voor zitten want het is weer niet weinig tekst. Klikken op de bijlage maakt duidelijk hoeveel!
Ter gelegenheid van de Nationale Wandeldag gingen we dit keer per autocar naar het West-Vlaamse Ruiselede. Voor een goed georganiseerde, leuke wandeling. Waaraan het weer ook nog eens prettig meewerkte. In het bijgaande Voetstukje staat te lezen wat er zoal te zien en te beleven was. Een flink stuk tekst maar er was dan ook veel te vertellen. Indien geïnteresseerd: klikken op de bijlage, graag.
Maldegem ligt nog net in Oost-Vlaanderen maar het grootste gedeelte van deze tocht liep toch net over de provinciegrens. Moerkerke, Sijsele, dat soort plaatsen. En langs een waterige tweeling. Iets wat je nog niet zo dikwijls ziet. Met bijtgrage en vriendelijke honden. Enfin, van alles wat. Het staat allemaal te lezen door op de bijlage te klikken.
Een tocht door het bronsgroen eikenhout. Hoewel ik meer naaldhout dan eikenhout meen gezien te hebben. En water. Veel water. In beken, beekjes, rivieren, stroompjes, een meer en langs het pad in allerlei weiden en vage gronden. De bijlage vertelt alles wat ik erover weet te zeggen. Klikken op de bijlage en lezen. De omgekeerde volgorde werkt niet.
Het Pajottenland in volle glorie. Dat had het moeten zijn maar, je raadde het al, dat was het niet helemaal. Daarvoor lag de ondergrond wat te slecht en stonden de bomen wat te kaal. Maar kom, om het predicaat "avontuurlijk" mee te krijgen moet er al een en ander niet helemaal in de haak zijn. Lees wat er allemaal op me lag te wachten in het land van Breugel. Hier worden man en paard genoemd. Vooral paarden.
Klikken op de bijlage kan leerrijk zijn. Zo niet vermakelijk.
Ze zeiden daar in Olen niet dat ik de pot op kon. In tegendeel. Ik werd er vriendelijk ontvangen met een drankje en een bloemetje toe. Al hebben ze daar wel iets met potten. En voor de rest heb ik daar wat rond gelopen. Zoals te doen gebruikelijk, weet je wel. Je kan er alles over te weten komen door op de bijlage te klikken.
Een stadswandeling... maar niet heus. Daarvoor was de lengte van het wandeltraject wel wat te groot. Maar toch heb ik op deze tocht een goed deel van Brugge gezien. En als ik het wel heb, ben ik zelfs helemaal rond de stad gelopen. In de bijlage staat wat er ik er allemaal gezien heb. En wat ik ervan geleerd heb. Eventueel...
Terwijl het zuiden van Oost-Vlaanderen dreigde onder te lopen ben ik naar een plaats gegaan waar er nog meer water voorhanden was. Je moet maar durven. Alhoewel... In Terneuzen weten ze wel weg met al dat water. In heel Zeeuws-Vlaanderen trouwens. Ik heb er dus droge voeten bij gehouden en uit al dat water kwamen nog een paar herinneringen boven drijven. Luctor et emergo.
Klikken op de bijlage en alles wat ik erover te zeggen heb wordt geopenbaard.
Ik heb het bespelen van een snaarinstrument nooit beheerst maar nu heb ik me toch gewaagd aan de lier. Enfin, dat wil zeggen: aan Lier. Om er te gaan wandelen en de geachte bezoekers van deze blog daarvan verslag te doen. Lees er alles over door op het bijvoegsel te klikken.
Het was geen wandeling die ik in gouden letters in mijn dagboek ga bijschrijven. Eigenlijk was het een start in mineur voor het nieuwe wandeljaar. Maar alla, er is toch weer een Voetstukje van gekomen. Te savoureren door op het bijvoegsel te klikken. Het is maar kort, dit keer, je bent dus zó doorheen. Als dat een troost is. Soms.
Ondanks alarmkreten over niet te berijden wegen heb ik het toch maar gewaagd om naar Puurs te rijden. Zonder problemen overigens. Voor de Eindejaarstocht aldaar. Het staat weer te lezen in het Voetstukje.
Erg lang is de tekst dit keer niet. Wanneer je wil weten waarom dat zo is dan... moet je klikken op de bijlage.
Sneeuw lag er, veel sneeuw. Dat maakte het landschap op slag anders. Hoewel het dus een gebied was waar ik al herhaalde malen was gaan wandelen. Desondanks was er toch nog iets over te vertellen. Maar of het veel nieuws was... Lees het zelf door op de bijlage te klikken. Lang is het stukje niet dit keer. Het kan dus even tussendoor gelezen worden. Hoewel...
Wat hebben Nonkel Fons en de bibliotheek van de nonnetjes op de Kouter nu met elkaar te maken? Lezen! Ja, dat bedoel ik: lezen. En niet enkel dat je het bijgaande Voetstukje moet lezen. Dat natuurlijk ook. Maar je kan het echt zo gek niet bedenken of ik loop wel tegen een vreemde associatie aan bij een of andere wandeling. Zoals nu. In de streek van De Witte. Zo ongeveer. De Boerenkrijg had er ook nog wat mee te maken. Het kon niet op! Lees er alles over door op het bijvoegsel te klikken. Alweer niet weinig tekst. Ga er dus even voor zitten.
Ondanks sneeuw en ijs was dit broekventje niet te houden om de ruim 21 kilometer van de Broekventjestocht uit te lopen. Het gaat over sneeuw, dus. En ijs en water en bos en nog zo het een en het ander. Klikken op het bijvoegsel zal alles veel duidelijker maken.
Het was een lange tocht maar toch is het een kort Voetstukje geworden. Ongewoon kort zelfs. Zodat je dit keer geen vakantie moet opnemen om het gelezen te krijgen. Hoe dat zo komt? Wel, dat staat uiteraard wel in het stukje te lezen. Dus...
Net over de grens, in het uiterste zuid-westelijke hoekje van Noord-Brabant ligt een gebied waarvan ik niet wist hoe groot en interessant het wel was. Nu weet ik daar toch iets meer over want ik heb er ruim dertig kilometer gewandeld. Zo hoeven jullie je nu ook weer niet uit te sloven want ik heb erover geschreven. Zodat jullie ook weer kunnen meepraten. Ja, ja, ik heb ook een sociale taak te vervullen.
