Geachte lezer, de jongste teksten komen helemaal onderaan, neen en nog eens neen, nu niet meer verdorie toch, omdat ik stapje na stapje deze bescheiden denkoefening op de blog los laat. Het is een persoonlijke visie, een overtuiging die wellicht ook niet steeds op de enige echte waarheid steunt. Men kan slechts proberen zo correct mogelijk te zijn.
Neen dit is niet definitief! Deze tekstjes borrelden op staan hier te blozen zoals ze het daglicht zagen. Als ik tijd en goesting vind me met rode bic en kritisch oog door deze geestelijke erupties te worstelen, zal ik spelling en spraakkunst met de luizenkam uitpluizen. Vandaag zeker niet want ik heb het veel te druk met zaken die me belangrijker lijken. "If I had a secretareske?"
Zoeken in blog
Zoeken in blog
Positief, kritisch denken.
Wat schort er in Niel, in de politiek? Als alleen Einstein zijn mening mocht uiten, dan wordt het erg stil.
Voor een mening opkomen is een stuk verantwoordelijkheid nemen.
14-08-2013
Waar kan dat?
Is dat in het WHOUHALABOLABABON-gebied in een verloren hoek van een onbekend eiland ergens op een onbevaren oceaan? Neen, dat is in Vlaanderen, dat is Vlaamse samenhorigheid, dat is het enorme succes van een blijkbaar compleet gefaald onderwijs en opvoedingssysteem. Geen samenhorigheid, hola! Die is er wel, die ontstaat onmiddellijk bij deze blijkbaar mislukt-geschoolden als zij veronderstellen dat zij tegenover meer geschoolden staan. Elk gesprek dat ook maar een beetje inspanning vraagt, wordt vermeden. men begint dan al weg te lopen, men heeft geen tijd, men voelt zich plots onwel worden. Sorry dat is hier een feit. En of dat nu historisch gegroeid is of door een ongezonde voeding en een verkeerde levenswijze komt, het kan mij geen barst meer schelen, ik ben het ook beu. Ofwel is men altijd dom, dan kan men er niet aan doen, dan treft men geen schuld. Af en toe, als het in het eigen voordeel is, dom zijn, is een ander paar mouwen, dat noemt men slecht en doortrapt. Harde taal, ik besef dat. En dat treft niet de ganse bende, dat gaat vooral over de aanvoerders in zo'n groep, hier de woordvoerders onder de mede-eigenaars. De woordvoerders die door hun achterban gevolgd worden tot ze onder elkaar weer in de clinch gaan dat de pluimen in het rond stuiven, ze hebben eigenlijk geen pluimen meer! Madame van beneden stond gisteren naast de walgelijk stinkende collector en ik vraag of zij dat ook ruikt. " Ik moei me daar niet mee!" Letterlijk haar antwoord. Madame van beneden die gedurende maanden de inkomdeuren open zette om te verluchten is door chef van de private gemeenschappelijke ruimte op de vingers getikt en beweert de deuren al lang niet meer open te zetten, want aan de "reuk" kan men toch niets doen! Dit is de mentaliteit! Madame van beneden wordt al jaren geplaagd door opstijgende rioolstank, afval en wormen die naar beneden tuimelen en op de gemeenschappelijke koer die door haar mag gebruikt worden vallen en zo haar woning gaan verkennen, die haar fietsen..., U weet het al wel, die Madame durft niet tegen het grote boze konijn niet in te gaan. Dat is de mentaliteit! bedroevend, beschamend! Die Madame van beneden verdenkt de huurders, die boven haar troepen de oorzaak van haar vergrotende vochtindringing te zijn, Vochtindringing via de vloer van het terras! Opgepast, dat is gemeenschappelijk en ik heb geen terras, denkt madame van beneden en slaat in een knoop van vertwijfeling. Volkstoneel van het slechtere soort, men kan er zelfs niet mee lachen. Met een gepantserde deur die het appartement bijna hermetisch afsluit houdt men veel stank, geluid en vooral contact met ongewensten buiten.In de zomer moet men maximaal verluchten, in de winter kan men alleen proberen de stank en de uitwasemingen te ontvluchten. Stank had men in deze streek meer dan voldoende, de Rupel was de open riool van Brussel, de "Zoete Dood" veroorzaakte de hoofdpijn veroorzaakte "kattenpis" en de steenbakkerijen deden daar nog een dik schepje bovenop. Misschien is dat voor ons inwijkelingen die deze prachtige typische tijd niet echt gekend hebben, de reden dat wij echt een hekel hebben aan te moeten leven in een strontgeur en methaan dampen. "Nergens stinkt het zo fijn als thuis", zal hier wellicht nog enkele generaties de lijfspreuk zijn. De inwijkelingen zijn verwittigd. Als U denkt dat deze situatie een zeldzaamheid is dan vergist U zich! Dit is wellicht niet over de hele lijn, schering en inslag. maar achter de voorgevels en glasgordijnen en nieuwe wagentjes is er nog wel wat anders! En de overheid? Die maakt wetten, en richtlijnen en nieuwe wetten en nieuwe richtlijnen en laat de betrokkenen in de kou staan, gewoon hun plan trekken. U weet het toch, de democratische meerderheid heeft altijd gelijk.... Maar wat als er zelfs geen meerderheid is, als er zelfs geen democratische beslissing kan getroffen worden? Wat dan? Dan zijn het de beunhazen, de domste hardroepers die hun slag slaan. Dat noemen wij de jungle van het recht van de sterkste, neen van de slechtste! Als er in de residentie "de Rioolgang" nog eens iets te huur is, laat ik dat graag weten. De prijzen zijn er hoog, veel te hoog maar U krijgt er ook heel veel voor in de plaats! Het is fijn, thuis te zijn!
14-08-2013 om 12:12
geschreven door Walter
11-08-2013
En de anderen?
Ik zeg altijd:" Wie niets zegt, die vertelt ook niets!" Ik stel gewoon vast dat normale communicatie hier nog niet uitgevonden is of zijn ingang gevonden heeft. De verhuurders, bestaan uit twee verschillende groepen. De ene is zoals gezegd nog moeilijker te bereiken dan de Paus en blijkt ook potdoof te zijn voor vragen, klachten, voorstellen. Dat is de would-be syndicus die al meer dan een jaar ontslag gaf, zijn papierwinkel aan een wachtende beroepssyndicus zou doorgeven, maar zelfs dat niet doet, en nooit thuis schijnt te zijn dus met andere woorden alles, maar dan ook alles muurvast blokkeert. Kwade wil, ik geloof het niet, waarschijnlijk veel te druk bezig met voor hem echt belangrijke zaken. Voor Blok A een ramp? Helemaal niet, alleen voor mij, omdat ik eindelijk de rommel wil opkuisen en de knoeiboel rechtzetten. Voor de anderen, geen reactie tot ze weer eens toevallig ontdekken dat de brandverzekering weer niet betaald is en de PWA-poetsman niet meer kan komen en de beerput overloopt. Dan breekt er iets als een vreemdsoortig beschermen van het eigenbelang los. Iets zinnigs doen gebeurt dan natuurlijk niet en de rest hebt U al gelezen. Plezant!!!!! De andere verhuurder is onopvallend in zijn terughoudendheid. Alleen de huurder kan emoties los maken, ik niet, de wantoestanden niet, de verkeerde rekeningen niet, die worden immers aan de huurder doorgerekend. In het Zen-boedisme zou men kunnen spreken over de zijnde niet- zijnde. Hier vormen zij het gewicht dat de ware tegenwerkers al zo lang steunt en kwade wil doet zegevieren. Blok B heeft ook iemand die doet alsof zij syndicus wil spelen maar daar geen goesting voor heeft en de taak van syndicus nog nooit heeft verkend, laat staan uitgevoerd. Braaf, maar dan ook niets meer en dan nog. Is het braaf een job slecht uit te voeren, kan men dat aanvaarden alleen omdat het gratis gedaan wordt? Gratis is een zeer belangrijk woord. "Gratis" en "onmogelijk" domineren het denken en doen van minstens Blokken A en B. Correctie voor het uitzicht staan vele eigenaars paraat om de zotste dingen te doen. Net zoals in Oost-duitsland de plastieken Zwikau's van allerlei prularia voorzien werden om toch maar iets meer op te vallen. daar was dat begrijpelijk, hier belachelijk, meer nog, laf!. Residentie de Rioolgang overtuigen te doen wat al decennia's moest gebeuren is de oorlog verklaren, de hele troep in het harnas jagen, een schier onbegonnen strijd aanbinden met onwetendheid, domheid, egoïsme,afgunst, nijd en haat. Begrijpt U dat ik huiver als ik een politicus hoor zeggen:" de meerderheid heeft altijd gelijk!" Hier geldt: "Wat is in mijn voordeel?" "Hoe kan ik die een kloot aftrekken?" "Toch zeker niets doen voor een ander!" En voor de meesten: "Laat mij gerust met die zever!"
11-08-2013 om 00:00
geschreven door Walter
07-08-2013
Psychologie, een groot woord, mensenkennis een noodzaak.
Dat ik vierendertig jaren nodig had om uiteindelijk de koe bij de horens te vatten is vreemd, nogal zwak. Dat wil echter niet zeggen dat ,niet van bij de start, ik vragen stelde en voorstellen deed. Misschien sprak ik een voor de mede-eigenaars vreemde taal en ving bijna steeds bot. Behalve bij de inrichting van de inkomhal. Ons voorstel werd zonder commentaar gevolgd ondanks de kostprijs. Nieuwe bezems keren goed en het allerbelangrijkste, de inkom is toch het uithangbord, het naamkaartje. Zie mijn inkom en U weet wie ik ben. Deze wijsheid heb ik te laat opgedaan. Wie voorstellen aanbrengt, verdedigt, die spreekt dus! Die kan spreken, die heeft gedachten, die kan meer dan die geen gedachten heeft. Ook deze wijsheid was nog niet tot mij doorgedrongen. Ik probeerde alleen de anderen en onszelf voorruit te helpen, niets meer niets minder. Wie beschikt over gedachten, voorstellen en de spraak en overtuigingskracht is automatisch een gevaar voor diegenen die dat missen, hij of zij het zijn niet te vertrouwen wezens, vreemden... De ene doet voorstellen voor de gemeenschap, de andere gebruikt de gemeenschap voor zich zelf. Het lijkt wel pure politiek.Tot daar de achtergrond, de bodem waaruit gedurende al die jaren relaties ontstaan, die op het eerste gezicht zelfs een klein beetje harmonieus lijken, maar plots kunnen openbarsten in een walgelijke... stank! Noch het Konijn, de Kwal de Leeuw(en), die van Beneden, de Stillen en de Geslagene dragen enige verantwoordelijkheid in het knoeiwerk van Minimus Maximus, of MiMa. De eerste koe die naar de eerste trein stond te kijken trof geen schuld dat die trein daar reed, zoveel weze duidelijk. Maar! Het Konijn en later die van Beneden, de enige eigenaars in Blok A, die enerzijds van geboorte, anderzijds als gunst de geprivatiseerde gemeenschappelijke ruimte kunnen en mogen benutten, hebben jaren en jaren de gelegenheid gehad het rioolprobleem met ongezonde stank tot gevolg, vast te stellen en aan te kaarten op een algemene vergadering. Nu juist daar werd hun kort daarvoor gedane ondoordachte melding onder vier ogen dat :"het er weer stonk!" vastberaden ontkend. Voor het Konijn is praten over de gemeenschappelijke ruimte een taboe, het is als snijden in eigen vlees en voorrechten. Voor van Beneden is spreken over die ruimte evenzeer taboe, want één verkeerd woord zou de verbanning van haar fiets en die van een elders wonende vriend betekenen. En de anderen die er fietsen komen stallen, die wonen er niet. Waarover zouden die zich zorgen maken? Voor een ander? Voor van Beneden is het een dubbel netelig probleem. Bij haar stinkt het dat het geen lieve lust is, maar haar stank komt volges haar zelf opgebouwde mening van een andere locatie. Bovendien zouden herstellingen veel te duur worden en wat heeft zij daarvoor in de plaats? En dan zijn we op een zelfde lijn met de andere eigenaars. Kosten doen voor die ene, wiens koper zwart uitslaat en wiens vrouw nu al zovele jaren hoest, zonder er zelf echt last van te hebben en er geen voordeel uit te puren, dat gaat niet, dat is te veel gevraagd, des Guten zufiel. Aldus wordt de moderne techniek en de ervaring van een deskundige van Junkers, van de loodgieter, van de gespecialiseerde firma en van ons met een zwiep van de staart van de leeuw weggevaagd en dat tot grote geruststelling van de democratische meerderheid. Leve de democratie van de dommen en de laffen! Wat ik ook veel te laat besefte is de eigenwaan van lieden met beperktere geestelijke vermogens. Erger nog ik heb meegebouwd aan die wolkenkrabbers van eigenwaan. Zoals men kleine kinderen looft als ze op het potje zitten, heb ik ook met name vooral de syndicus de Leeuw de hemel in geprezen, wanneer die gewoon dat deed wat niet anders kon. Heb ik daardoor afgunst en nijd aangewakkerd bij de wisselende strijdfronten? Heel waarschijnlijk, maar onbewust, toch zwaar fout. En als ik dan door mijn gedwongen graafwerk van de ene stommiteit op de andere bots, dan kan ik nog zo vaak stellen; "We hadden dat allemaal moeten zien of weten..." dat helpt niet meer. Ik ben op hun plots gegroeide mega-tenen gaan staan. Niet de stommiteit is erg, het op de tenen trappen is onvergeeflijk en brengt een overlevingsmechanisme op gang dat men alleen in de rattenwereld of een slangenkuil vermoedt. Het lot, het noodlot, heeft Blok A niet ontzien.
07-08-2013 om 16:36
geschreven door Walter
05-08-2013
Meer is meer, maar trop est trop...
Dansten ze daar bij volle maan op occulte Voodoo-bijeenkomsten,'t zou een onverhoopte verrijking van de geborneerde cultuur zijn, ik zou zelfs proberen mee te dansen zonder de kippen de kop af te bijten. Maar zelfs dat niet, in uit, in uit, vlam poort toe, in uit schurend krakend piepen en in uit, en het stinkt... Ja beste lezer mijn door de jaren gesterkt vermoeden werd onlangs, zij het met een list meer dan bevestigd, het stinkt in de geprivatiseerde gemeenschappelijke ruimte ongeveer zoals in vervlogen tijden een plank met gat WC ook stonk als de vorige bezoekers de emmer niet hadden gebruikt. Maar, U zal het mij ten kwade duiden, ik vermelde dit keerpunt reeds in vorige schrijfsels, ik had het perverse genoegen in loco suspecto de bronnen van de stank opgespoord te hebben, een grote stap in de geschiedenis van de Residentie de Rioolgang. Ik maak en maakte het kort, de vervuiling en aantasting van koper en luchtwegen was in flagranto gelocaliseerd met behulp van de wetenschap en de doorgedreven specialisatie. De ingevoerde rook walmde, zoals eerder al vermeld, maar het moet herhaald worden, als uit een in werking zijnde vulkaan uit twee "putjes" of wat er voor "putjes" moet doorgaan en vanonder het deksel van een collector dat alleen nut had om grotere voorwerpen te beletten naar de beerput te trekken. Een waar rook- en dus stankinferno. In vierendertig jaar privatisering nooit bekeken, nooit onderhouden, blijkbaar nooit belangrijk genoeg gevonden om ergens een verloren gewaande hersencel te verwittigen dat er iets niet pluis is in Blok A. Gelukkig heeft het verhaal van Blok A niet plaats gevonden in pak weg 44 of 45 in het rijk van de Nazi's, bangelijk. Stank en rook ze zoeken hun weg en de onze deden dat voortreffelijk. Vanonder een gemoderniseerde van motor voorziene private garagepoort van de leewetroep, walmde het zo sterk dat een buurman meende dat het daar brandde, helaas het was slechts rook en weinig stank. Van de geprivatiseerde gemeenschappelijke ruimte zocht en vond de rook zijn weg door reten en spleten, zelfs in een Residentie zijn er reten en spleten. En daar verenigen de stank van putjes en collector met doorlaat deksel met de stank van de collector zonder deksel om in blijde verwachting, hand in hand op te stijgen en via de verluchting, speciaal aangebracht door het leeuwenkoppel in de hal en trapzaal, op zoek naar nieuwe gebieden te gaan. Bij Madame van Beneden en bij ons is het leuk vertoeven vinden de verenigde stanken. "Dat kan niet, dat is niet" reageert ex-syndicus, hij van de twee, van de Leeuw. "Nonsens" beweert het Konijn en wat de Kwal voor degoutante onzin uitkraamt wil U niet weten, ik heb al die mailtjes netjes uitgeprint, men kan nooit weten, zei de ooievaar tegen de pelikaan en zij aten een puit. Och U dacht dat de eigenaars-verhuurders zich achter mijn banier zouden scharen, mis, driewerf mis, zij hulden zich in een verdacht zwijgen en keken naar de wolken om te zien van waar de wind kwam. Het is allemaal zo menselijk. En in een Residentie is het fijn wonen, maar zwijg toch over die stank, straks gaan de huurders weg! Tot zover de stankfeiten, maar zonder te zoeken naar een verklaring missen wij de kans, het verhaaltje een psychologische toets te geven en dat wil ik gerust proberen. Ons koper slaat zwart uit, zodra de vensters minder vaak wijd open staan en mijn vrouw blijft hoesten tot we de gepantserde deur achter ons in het slot draaien en helaas op die manier de opzettelijke nalatigheid minder succesvol laten zijn. Maar trop est trop, zeker weten. Voor de fijnproevers: quand les dégoûtés seront partis il ne restera plus que les dégoûtants.
05-08-2013 om 11:33
geschreven door Walter
04-08-2013
Als praten tegen de muren zinvoller is...
Nog over die begripsverwarring, van gemeenschappelijk naar privaat. De visie van ons konijn zou volkomen juist zijn indien er niet voor de staanplaatsen een vrij grote, naar onze normen, ruimte zou overblijven en juist die ruimte is gemeenschappelijk. "Nee!" "Nietes!" stampt konijn boos op de ruwe nooit gekuiste beton. Als bewijs voor zijn bewering wordt een bezoek aan een notaris aangehaald. Geen woord op papier, waarop heeft die man een antwoord gegeven, het heeft geen zin. Volgens de zin van de basisakte die zoals U weet enige foutjes bevat, is deze vrij grote gemeenschappelijke ruimte de plaats om naar hartelust te draaien en te keren om terug door de smalle toegangspijp het hol te verlaten, al dan niet met blutsen. Die ruimte moet vrij blijven en mag derhalve voor niets gebruikt worden. Zou je denken. Is dat hu juist een ideale plaats om zijn auto te stallen denkt konijn al jaar en dag. Vermits alles in het duister van het hol afspeelt, verneemt een mede-eigenaar maar toevallig dat er wereldconflicten worden uitgevochten over wie wat waar hoe en waarom al dan niet mag doen. Een echte luxe in een Residentie. Een andere protagonist woont in B en kan zijn staanplaats die zich plots in lengte verdubbeld schijn te hebben, alleen voor zijn fiets benutten en hij nodigt met brede armzwaai andere fietselingen uit hun ijzeren paard daar ook te stallen, tegen welke afspraken is niet geweten door schrijver dezes. Eigenlijk wist schrijvers dezes helemaal niets over wat er in het, ik herhaal, vrij grote hol gebeurt. Het zou me normaliter ook geen barst kunnen schelen, moest ik niet toevallig een mede-eigenaar zijn die noch sleutel, noch toegang krijgt tot de krochten van 't konijn en zijn lotsverbondenen. Wat Dikske kan, kan ik ook, dacht Konijn al jaren geleden en vertelde in een plezante bui dat hij zijn overblijvende staanplaats aan zijn dochter geschonken had, wat jaren later een verzinsel bleek te zijn. Hoe dan ook de nieuwe-niet-eigenaren beschikken over hun niet-eigendom als volwaardige eigenaars en klimmen zelfs op tot volle eigenaars als er eens moet gestemd worden... Een vrij grote ruimte nodigt uit en er zijn veel wanden en hoeken en een fiets of wat anders kan er altijd wel bij. Een donker hol mag wat licht krijgen en een draadje is vlug gelegd, dat steekt toch zo nauw niet, het is maar in de gemeenschappelijke-private ruimte met extra staanplaats voor...U weet wel. Maak ik me daar druk over? Neen, zolang er geen vuur gestookt wordt, of misdadige bijeenkomsten georganiseerd, en de poort niet de ganse nacht open en toe gedreven wordt, is het tergend onbegrip en het grenzeloos egoïsme dat vervelend is. Maar... er is veel meer, veel erger.
04-08-2013 om 10:29
geschreven door Walter
03-08-2013
Balangenie! vrij vertaald, helemaal niet!
Wanneer wij het appartement kochten verzekerde Mi-Ma ons en ook enkele andere kopers dat er kelders of bergplaatsen zouden komen. Een mens moet toch ergens met zijn schoenen en boekentas naartoe kunnen. Ze kwamen er lekker niet, de voor bergplaatsen voorziene ruimte werd een appartement, haha, flink gefopt, dacht Mi-Ma en hij knoeide voort. U, als lezer van deze oprispingen, hebt natuurlijk al begrepen dat een appartement meer oppervlakte heeft dan een bergplaats. Vermits de buitenmaten van de Residentie De Rioolgang vast lagen, ging de (....) man ijverig aan het werk met schaar en lijm. Van Blok B werd een stuk afgeknipt en bij Blok A aangeplakt. En klaar was kees, en Mi-Ma telde zijn centjes. Mi-Ma die lang geen domme was, en begrepen had hoe jonge kopers levend gestroopt wilden worden, zette van die "aanpassingen" niets op papier, toch niet in de Basisakte. Wie zou zo'n onding ooit lezen, dacht de sluwe vos. En gelijk had hij, het duurde meer dan dertig jaar. "Niet gelezen? Niet gelezen? Ik ken ze van buiten!" waren de gevleugelde uitlatingen voor onze zelf uitgeroepen specialist syndicus. En iedereen wist alles over het "Huishoudelijk Reglement" dat nooit streng genoeg was voor een ander. De glasgordijnen, de grote van de mazen en hun kleur en de garagepoorten, alles, maar dan ook alles wisten ze... Behalve dat er niks klopte, althans in Blok A en ook in Blok B van Residentie De Rioolgang. Garages, het magische woord is gevallen, G A R A G E hoogste doel voor wie na lang zwoegen eindelijk de fiets naar het groot vuil heeft kunnen brengen. "Garage" zei een eigenaar en hij stikte er bijna in. Einde de jaren zeventig groeiden de wagens in de meeste merken en de garages bleven ...veel te klein! Miserie, miserie! De vrije markt biedt voor diegenen die minder verstandig is de oplossing: koop een kleiner type of verander van merk dat er groot uitziet maar toch klein is. Zo geschiedt hier, het kan niet anders, behalve bij die ene die op voorhand een en ander onderzocht had en vermits Mi-Ma een vlotte kerel was, kon er gemakkelijk wat verplaatst worden en toen werd het wel genoteerd, niet onbelangrijk. De gemeenschappelijke ruimte met private staanplaatsen, het gemeenschappelijk eigendom dat eenzijdig tot privaat bezit werd uitgeroepen door de luidste bruller van de Rioolgang, men zou het niet verwachten van een konijn. Van de vier staanplaatsen waren er twee alleen toegankelijk maar men was gedoemd er tenzij met takels en hefbomen met een geblutst vehikel terug uit te geraken. Er bleven er nog twee. Dus twee staanplaatsen waarvan één voor het konijn dat van zijn onbruikbare staanplaats een afgesloten bergplaats liet maken. "Knap!" Zou je denken, ware het niet dat daardoor het Ruimerke verplicht werd zowel voor Blok A als B met zijn slangen door de benedenverdiepingen te trekken. Wat een luxe! En dat in een residentie. Ware het niet dat daardoor de gemeenschappelijke koer/tuintje niet meer bereikbaar was , zoals voor de slangen van het Ruimerke. Oeps, De ene een bergruimte, de rest de pot op! Wie aandachtig gevolgd heeften dat is nodig, weet dat er twee bruikbare staanplaatsen overblijven en alleen bereikbaar zijn voor vrij smalle wagens. Dus voor twee smalle wagens. Het staat toch iedereen vrij een staanplaats voor zijn en de fietsen van anderen te gebruiken, niet? Zo geschiedde, volkomen legaal, tenzij... Hoeveel auto's kunnen er nu nog binnen? Inderdaad één! 1 auto en niet die van het konijn. "Nietes", zegt het konijn, ik kocht staanplaatsen voor twee auto's, dus moet er nu nog steeds één binnen kunnen en dat houdt dat zachtaardige konijn al vierendertig jaar vol; met zo'n overtuiging dat niemand de moed kan opbrengen hem van zijn stommiteit te overtuigen. Stommiteit, "It's madness, though there is system in it!
03-08-2013 om 10:58
geschreven door Walter
31-07-2013
Oeps een foutje...
't Kan de beste overkomen, een foutje is menselijk, toch, Errare humanum est sed... hoe was het dan weer? Diabolicum est. Wie zonder fouten is werpe de eerste steen, zullen wij dan maar, daar een dikke, ligt goed in de hand... In de eindjaren zeventig bouwde Minimus-Maximus dat het een lieve lust was, en metsen en beton storten is plezant, maar plannen laten tekenen en dossiers aanleggen is niet plezant en waarvoor is dat nodig, dacht de brave man, en vervoegt met deze gedachtengang de overgrote massa in onze streek, niet dat ze allemaal metsen, vroeger maakten de meesten er wel stenen. Toegegeven onze basisakte is een vreselijk document, saai, onoverzichtelijk en nodigt niet tot lezen uit. Zekers niet voor wie het niet gewoon is of voor wie er een trauma van opgelopen heeft... Zodoende, fier als gieters, mede-eigenaars in een residentie met verkeerde papieren onder de arm stapten wij de wijde toekomst tegemoet. Miserie, miserie... Ik heb dit herhaald omdat het belangrijk was, is en zal blijven. Metsen is een kunst, zie maar naar de kathedralen, de Residentie De Rioolgang, is geen kathedraal en dus ook geen kunst. En vermits lezen terwijl men aan het metsen is, iets zoals spreken met een volle mond, is,dachten de geoefende, ervaren metsers en hun aanvoerder de aannemer dat ze zich beter konden bezig houden met alleen het metsen. Plof, tok, tok, plof, tok, tok, weer een putje gemetst, wat volgens mij niet kan, maar U begrijpt mijn bedoeling. "Waterslot...""Wablief,....""Waterslot in putje..."" Wat is dat?" "Voor de stank...""Welke stank, ruik niks..." Zo is het misschien gegaan, wellicht is er nooit over een slot voor water gedacht of gesproken, alleen gemetst. "Deksel...""Waar?""Hier, op collector""Waarom?""Stank...""ruik niks, doen wij niet , moet kunnen verdampen..." "En dan?"" Zit onder den trap, doen dat altijd zo..." En de Residentie De Rioolgang werd boven het doopvont gehouden tot ieders vreugde en glorie, maar het reukje, het reukje kwam, zag en overwon, veni, vidi, vici zei de stront nauwelijks hoorbaar en plonsde verder. Toegegeven papier is verduldig en op papier hadden de twee bruine stroken van de terrassen een verre verwantschap met de renaissance. Op papier kon ik niet zien dat mijn heupen te breed waren om op het terras te draaien. Op papier kon ik niet vaststellen dat al het hemelwater en het afvalwater na een poetsbeurt van alle bovenburen van ons begenadigd blok precies op mijn terras spoelde om dan in een bruine,trage stroom een elders gelegen putje te zoeken. Mi-Ma had op deze feiten geanticipeerd door op de roofing grote ruwe tegels te leggen op rubber noppen. Vlug droog, geen natte, wel altijd vuile voeten, who cares. En onder de tegels? Ni vue, ni connu! Maar de tijd hij doet gestaag zijn werk en de sliblaag groeit, afloop wordt niet meer gevonden, zaadjes ontkiemen en stilstaand slijkwater gist en vormt langzaam maar zeker, U raadt het! Zo ziet de zwartkijker dat evolutieverschijnsel op zijn te smal terras. Oh, ja ? De Rioolgang... Was dat dan alles?
31-07-2013 om 11:41
geschreven door Walter
29-07-2013
Wisselende kampen, wisselend front
Na de botte weigering en rood van colère, maar intens triomferend van le moment suprême de la gloire, moest er wel een ander slachtoffer opgevist worden. Peterke, ja Peterke hoewel een hele Piet, is hij aan de ronde tafel een klein Pietje. Peterke, het Konijn, de Leeuwen en het stille echtpaar-verhuurders vormen al langer een verbond dat zijn hoogtepunt vond in gaan eten, tot niet Peterke het restaurant mocht kiezen maar de Stillen dit deden en er een schisma kwam, van buiten uit niet te merken. Peterke syndicus had de boekskes, van haar van de twee, netjes in een kartonnen doos gekregen en was met hand en tand uitvoerig en vooral stevig gebriefd door de Leeuwen hoe hij zo'n imperium moest leiden. De meester en de leerling, een duidelijk hiërarchisch gegeven. Peterke met een ring door de neus aan de ketting van de leeuwen, die niets, maar dan ook niets meer met dat toppunt van ondankbaarheid wensten te maken te hebben en opnieuw schoten banvloekende bliksems over de ronde tafel tussen de pinten door, waarbij sommigen van de gelegenheid profiteren de duurdere bieren te testen, smakelijk! Peterke in het beroepsleven tot vlak onder de CEO van een groot bedrijf, specialist in de financiering werd opgeleid door iemand die, ja, kunt U zich zulks voorstellen, meester en slaaf... Maanden gaan voorbij, Stilte, Peterke bereiken is even moeilijk als een audiëntie bij de paus krijgen en er moet regelmatig eens wat gedaan worden, zelfs soms heel dringend , zeker in de Rioolgang. Maar, nu komt het, Peterke weet dat een labtop ook voor wat anders kan gebruikt worden dan haatmails te sturen racistische moppen te verspreiden, zet het programmaatje van zij van de twee, van de Leeuwen om in EXCEL. En na jaren en jaren kan ik nu eindelijk zien hoe die hokus pokus in elkaar zit. Na ettelijke bezoeken aan de tweede verdieping en tal van terechtwijzingen tot verwijten, wordt schoorvoetend toegegeven dat er geen duizendsten maar vierkante meters als basis werden gebruikt. "AAAAH, zoooo!"" Waarom?" " Dat moet zo...""Van waar komen die?" "Hebben wij zelf uitgerekend, was enorm veel werk!" En omdat dat nog niet genoeg was: de Basisakte. De Leeuw in hoogst eigen persoon had binnen en buiten zijn revier een imago opgebouwd van de unieke specialist op het gebied van kennis van de, van zijn basisakte. "Ik ken die van buiten!" Waarop steeds een beklemmende stilte volgde en een geselende blik als het licht van een vuurtoren over de tafel draaide. Il lees nu ook die basisakte, vrij laat, en misschien nog veel te vroeg en doe een merkwaardige vaststelling: De duizendsten in de basisakte zijn fout! "Dat kan niet" brult hij, "Onmogelijk" roept zij.
29-07-2013 om 19:48
geschreven door Walter
26-07-2013
Lelijke liedjes duren te lang.
Hij en zij van de twee, van de leeuw, diep in hun kruis getast en genepen, omdat ook ik, die de Flodders nog niet echt in levende lijve, toch niet allemaal gekruist had, mij niet als een bezeten verdediger van de gordijnhetze had opgesteld en zodoende de steun van de intelligentia aan de meute had geweigerd. Ik geef het toe, het is mijn overtuiging, dat de zwakken mogen beschermd worden en zeker tegen de andere zwakken. De Leeuw, het Konijn, beiden geruggesteund door de altijd zijn kat sturende Kwal, kon als verwelkoming van deze uit de voegen gebarsten familie wel tellen. Het probleem leek mij niet gordijn of geen gordijn maar eerder bed of geen bed. Van gordijn draaide de frontale aanval naar een voor mij toen nog onbekende flank; de vogel. Ja, een echte vogel al dan niet in een kooi en op een stok en die mocht van de Flodders bij het open raam frisse lucht halen en een luide keel opzetten. De Leeuw die niet steeds naast de collector lag, hing dan ook vervaarlijk over de reling van het ding dat men terras pleegt te noemen. En hij zag hem, de oorzaak van zijn 's morgens gestoorde nachtrust. Onder het zo bekende motto, "Ik hou van dieren, zelfs van vogels, maar dat neem ik niet, ik ben het beu!" Konijn die, zoals gekend, al hoofdschuddend en smoelen trekkend moeilijk uit zijn woorden geraakt, gooide het open, zomaar open op de ronde tafel. "Nen dierentuin, honden, katten, vogels en een hoop jong!" Al die dieren met jong? En dat allemaal naast ons? Maar de "jong" bleek te verwijzen naar het verenigd nageslacht van het prille, oude geluk, van de Flodders, en waren al wat hoger opgeschoten. De Leeuw brulde klauwloos, zij rood aangelopen en bijtensklaar, met mijn, echt reglement kon dat niet, maar, en wierp een verschroeiende blik in mijn richting. U moet het weten, ik heb een hond, een echte , een grote, niet de eerste, en ik heb van zijn militair uitroeiïngsreglement brandhout gemaakt, iets anders geschreven dat nog voor het gelezen was, niet aanvaard werd door Konijn, Leeuwenkoppel en Kwal, en van de overigen, de vlottende massa, geen reactie kreeg. Punt is dat men niet kan slapen als men over de reling moet hangen. Zulke ongevallen worden door de verzekering betwist. Madame van beneden had één slag gewonnen maar zovele vliegen zaten al in de pijp. Was ik vergeten Kwal te verklaren. Simpel, heeft niets met de zwevende schoonheid van de kwal in volle zee te maken. Heeft wel te maken met het zieke, losgeslagen ding met onzichtbare slierten die in de branding je huid doet branden en dan eens aangespoeld op het zand daar als een soort graatloze pudding ligt te wachten tot iemand er per ongeluk op trapt, ik stel U voor, de bovenbuur, De Kwal. Pikt, steekt, ligt op het strand niks te doen, En de steenpuist vol afgunst, opgekropte ergernis en onbeheersbare geldingsdrang werd rijper en rijper en toen had het lelijke liedje lang genoeg geduurd. Ende zij spraken als uit enen mond en zij zeiden te samen," Wij zijn het beu, wij nemen dat niet!" En de hemel klaarde open en achter de wolken rees traag een zwakke zon, was het een nieuwe toekomst?
26-07-2013 om 13:04
geschreven door Walter
25-07-2013
een nieuwe ijstijd breekt aan...
Wij enten ons in tegen de griep, tegen de "Rioolgang" gaat helaas niet, maar men kan er zich ver van houden en dat is een zegen, ik verzeker het U. Maar geluk moet onderbroken worden om steeds opnieuw als geluk ervaren te kunnen worden. Wij komen dus nog wel eens thuis en vernamen het volgende vreselijke nieuws: "Er zijn er nieuwe komen wonen, echt straatjesvolk, miserie, miserie." Het woord "verhuizen" werd voortdurend als klagende mantra in Residentie De Rioolgang gehoord en het gaf ons nieuwe hoop, de nieuwkomeres hadden al veel bereikt. Maar van verhuizen was geen sprake, wel van een zoveelste nieuwe opstelling van de fronten. De nieuwkomers hadden hun tenten opgeslagen op de eertste verdieping en nog wel onder dat van de op de op zijn buik in de natte kruipholte liggende syndicus en boven dat van madame van beneden die wel een vriend heeft en regelmatig het hondje van de dochter bijhoudt. De inval van de Hunnen of van de Noormannen was vast niet zo ingrijpend als de komst van die familie die onmiddellijk de naam "Flodder" kreeg. Tam, tam,tata, tam naar de inmiddels ronde tafel om de duidelijk waanzinnige geworden eigenaar eens flink de levieten te lezen. De syndicus, U weet wie ik bedoel en wat zijn extra bezigheid is als hij niet in spreidstand voor zijn garage met luide stem zijn visie, wat hij gelooft een visie te zijn, aan de voorbijgangers kond doet, die man dus opent het epiloog van dit wereldschokkend tijdloze drama: Een nieuwe ijstijd breekt aan! Neem mij niet kwalijk dat ik de man zo'n gedachte in de mond leg, het ging niet over de ijstijd wel over de gordijnen. "Ik neem het niet!, Ik ben het beu!" Leer deze gevleugelde zinnen van buiten, zij komen als de enige rode draad met regelmaat, door de opborrelende uitstoot van opgekropte haat. "Ja de gordijnen, het is een schande, ons gebouw wordt een O.C.M.W.-G.E.B.O.U.W." Ik wist niet dat er zulke gebouwen bestonden en zeker niet dat die bepaalde gordijnen hadden. De eigenaar van de private staanplaats in de gemeenschappelijke ruimte en die daar een extra gratis staanplaats of meer heeft bijgenomen en nog wat uitgedeeld aan zijn daar niet wonende dochter, en die het gemeenschappelijk karakter tot privaat heeft uitgeroepen, beaamt en al knikkend en het hoofd in de hoogte werpend, bestempelt de nieuwe huurders als "Volk dat hier niet past!". Laat ik hen vanaf nu het Konijn noemen,; François Het Konijn, met mijn verontschuldigingen aan alle konijnen, zachtaardig, verdraagzaam en van goede wil. Ik maak het kort: die, de Flodders, natuurlijk, hebben geen gordijnen, zijn er blijkbaar pas komen wonen, hebben in de Rioolgang alle nieuwe startkansen al verloren zijn door de fijne, met een verdachte reuk, mangel gehaald en schuldig bevonden en door de vertegenwoordigers van hun soort law and ordre al veroordeeld. De verhuurder zit er als een geslagen hond bij en belooft beterschap, ooit beterschap... Een ware ramp komt nooit alleen en zie, Madame van beneden die op dat ogenblik een vete uitvecht met de Leeuw, de syndicus en zijn wijf, en met het Konijn der wrake, springt als een redder in nood, als de Aartsengel Uriël, de Flodders ter hulp. "Dat zijn fijne mensen en die doen geen vlieg kwaad. Opgepast, hier doet ook de vlieg haar intrede. Van wormpje tot vlieg , een kleine stap een grote gebeurtenis. Ijstijd inderdaad maar eerst een fikse opstoot van hittehaat, haat van hitte, hitte uit haat, kunt U me volgen?
25-07-2013 om 12:33
geschreven door Walter
24-07-2013
Zij die geroepen zijn , staan op: de syndicus....
De eerste kersverse en onnozele in de betekenis van "onnozele kinderen" liet al vlug vrouw en appartement voor wat het was en gaf de papieren door aan de tweede, zo gaat dat. Twee voor de prijs van een, maar twee waarvan? Man en vrouw; hoewel eerst vrouw en dan man veel correcter de job met vergoeding, de werkelijkheid benadert, claimt het echtpaar gekend als een machtig figuur in de "Reynaert De Vos", de koning van de beesten. Zij van het duo, bankbediende achter het glas, kan zeer zorgvuldig werken, netjes schrijven en keurige sommetjes tot op een honderdste maken. Hij is van geboorte kapitein op de oorlogsbodem Blok A met permanente opdracht de vijand in eigen rangen genadeloos te vervolgen en te vernietigen. De jaren vergaan, helaas Blok A niet, het koepel-drame met eigenaar en bevelvoerder van de gemeenschappelijke ruimte waarin zijn private staanplaats ligt en bijgevolg het hele territorium geannexeerd wordt tot private gemeenschappelijke ruimte met een beperkt afgedwongen gedoog-toegangsrecht voor een andere eigenaar, haalt zijn theatrale climax in het syndicus-duo af. Dus: de leeuwen af... Heeft u nooit gehoord van het koepeldrama? Echt niet? Nummer drie, eigenlijk nummer Vier. Algemene zucht van verlichting, daarom niet van verluchting, de man-syndicus-zaliger, was technisch geschoold met een verzorgd handschrift en kon een vakkundige leiding leggen. Dat was de eerste en de laatste. Getrouwd met een vrouw met een uitgeef-manie zag de brave ziel zich genoodzaakt ook onze rekening, die van ons blok te plunderen. Zoals het later steeds opnieuw zal gebeuren, in tijde van problemen blijkt er maar één bewoner-eigenaar in staat het nodige te kunnen doen. U mag drie keer raden wie deze dwaze ziel is, en kan u het dan niet juist raden dan wordt U dringend verzocht dit blog te verlaten, wegens te kleine oren! (of is het juist wegens te lange oren?) Dus deze superdwaas zet de problemen op een rij en de syndicus af, de boeken op tafel en blaast de algemene vergadering rond de gecamoufleerde biljart. Vermits de storm geluwd is komt echtpaar-syndicus Twee en Twee-bis in onstuitbare vaart opdringen en nemen met opnieuw algemene berusting maar zonder veel animo, de job met de vergoeding op zich. Het duo-team, had toevallig niet veel verloren aan de kooplustige echtgenote van wijlen twee en slooft zich uit in de gekende spreuk:" Een kei kunt gij niet stropen en sorry, brute pech voor wie zijn geld kwijt is..."op elke volgende vergadering overtuigend te declameren. Oh Solidariteit, oh mores, wat balkt de ezel toch mooi! De jaren slijmen vooruit, zij van de twee maakt de sommetjes, netjes en verzorgd, hij van de twee kruipt naar het schijnt op het dak en deelt de algemene vergadering mee wat hij ziet en dat is nooit rooskleurig. Hij van de twee citeert uit "De teksten" vooral de strafmaatregelen en verantwoordelijkheden, zelfs voor toestanden die hier in geen honderd jaar voorkomen, iedereen zwijgt bedrukt, hij van de twee ligt af en toe in de natte kruipruimte naast de open collector en heel af en toe schept hij daar vieze brij uit met een pollepel die hopelijk voor niet anders gebruikt wordt, wij zijn onder de indruk en ik meen een vies luchtje te ruiken... De jacht op ongewensten gaat onverpoosd verder en spijtig genoeg zijn we maar met zeven, dus moet er een tweede en derde en volgende ronde ingelast worden, maar de taak van de syndicus roept, hij en zij, ze worden er voor betaald "Ordnung muss sein!", gelukkig ben ik geen allochtoon want dan was mijn uur al gekomen.
24-07-2013 om 13:30
geschreven door Walter
Wat kan je anders met sommige doden?
En wie zegt dat die al dood is? 't Is niet omdat die met zijn geld naar Knokke vertrokken is dat hij nu al dood is. Hoe dan ook in Knokke heeft hij ook mest gebouwd. Zo'n zesendertig jaar geleden leerden wij hem kennen en geloofden wij dat wij van hem een appartement konden kopen. Dat ging vlot. Wij wisten wat wij wilden en aldus bleven alleen de buitenmuren van dat appartement op de voor hem voorziene plaats en aan de binnenkant kreeg het een hele andere indeling, niet omdat wij graag wat anders hebben, maar omdat zijn voorstelling gewoon niet deugde. Moest daar geen belletje, zeg maar bel, klok gaan dreunen, wij hoorden ze niet. Minimus of was het Maximus, het was vast Maximus-Minimus krabbelde wat op een beduimeld plan en zijn metser Jan die beter kon meten met het blote oog dan met de maatstok richtte de binnenmuren op. Ik leerde, ik moest wel dat tussen theorie en realiteit een wereld van verschil is. Stekkers en stopkontaten kwamen in de omgeving van waar ik ze wou hebben en meters nuttige muur gingen zo verloren. De kans dat ik later in een leiding zou boren was bijna voorgeprogrammeerd maar van enig duidelijk plan of bruikbare schets was geen sprake, vakmanschap, uit het vuistje. Gelukkig kon de aannemer de deuren die bij ons niet in de goede richting open gingen elders een onderkomen geven, alles verliep vlot hoewel een donkere wolk boven Maximus-Minimus bleef zweven. Na het ophangen van houten zolderingen en het inbouwen van een aantal vaste meubels trokken wij als laatsten in ons appartement in de Residentie, "De Rioolgang", toen nog anders genoemd, in het dorp dat door een buitenaardse: De Parel aan de Rupel, wordt genoemd. Alle eigenaars op hun paasbest uitgedost met M en M, rond een grote plank waaronder een biljard stond achter een Palm, enkelen achter een Duvel, en mijn vrouw achter een watertje, luisterden naar de overdracht van de macht. Waarom is de lengte ven de oren geen indicatie voor de intelligentie van de bezitter? Het zou zoveel onheil kunnen voorkomen en paaskledij zegt wel iets over slechte smaak, niks over beperkt denkvermogen. Inburgeren, vlot overkomen met een kwinkslag een stommiteit als mopje opzij schuivend, verlieten wij opgewekt de gecamoufleerde biljardtafel na ieder zijn rondje betaald te hebben, de vergadering van de eigenaars met onder ons een kersverse syndicus die alle nodige info van Maximus-Minimus gekregen had, het leven lachte ons druk toe.
24-07-2013 om 10:20
geschreven door Walter
21-07-2013
Laat doden rusten, de levenden zijn nu belangrijker...
Het boek, De Tombe van God, leest vlot op voorwaarde dat je de ontelbare uitweidingen over vierkanten en driehoeken waar andere lijnen onder weer andere hoeken kunnen getrokken worden en het steeds duidelijker wordt dat nooit iets zal duidelijk zijn omdat het de bedoeling is onduidelijk te blijven, wat had ik dan anders verwacht. Toch kwam de onderdompeling in het geometrisch obscure voor mij op een ideaal moment. Het wonen in een appartement verkiezen boven het wonen in een mooie, rustige villa, werd grotendeels bepaald door mijn, onze sociale en ecologische beginselen, die we al een heel leven hebben, niet overdrijven, laten wij de de eerste jaren van de lagere school buiten beschouwing laten. Optimaal benutten van de nog resterende ruimte, leven in een gemeenschap, samenhorigheid en veiligheid en nog van die droombeelden waren lang echt utopisch, maar winnen opnieuw veld, zeker bij meer ontwikkelden en tevens minder kapitaalkrachtigen. En hier stapel ik misleidende onzin boven op onhaalbare wensdromen gespeend van levensnoodzakelijke realiteitszin, mea culpa, mea maxima culpa. Een onoplosbaar dilemma voor een verknochte Rode! Ik woon in een appartement, dat is waar, een zeer bescheiden appartement, dat is waar, dat wegens verkoopargumenten het prefix Residentie heeft gekregen maar beter "Rioolgang" had geheten. Niet dat het uiterlijk iets van een riool heeft, dat niet, wel de geur, soms stank, in de inkom, in de trapzaal. Ja, de rioolgeur met nu en dan, steeds vaker een vleugje beerput. Van 't fijnste, van het huis! Residentiële strontgeur van 26 appartementen verdeeld over vier uitgekozen locaties. "Dat kan niet, gij liegt! " Zult gij zeggen, ik antwoord:" de feiten spreken voor zich zelf!" Al 34 jaar, vierendertig jaar walmt en kwalmt bij sommige weersomstandigheden meer dan anders "la merde" uit zijn Schluchte omhoog en zoekt geduldig de smalste, meest onvermoede spleetjes om tot in de vertrekken van deze Rode Rakker te dringen. "Juist goed", beweren sommigen en dat ze zelf in de strontgeur leven, pakken zij er graag bij. Laat de doden toch maar rusten... Noot: dit wordt vervolgd, U krijgt als eerste de briefwisseling van honingzoet zalven tot schaamteloos schaden en vooral tegenwerken om wat in een handomdraai opgelost kon en kan worden uit .... niet te willen doen. "Omdat de levenden belangrijker zijn?"
21-07-2013 om 12:19
geschreven door Walter
23-06-2013
De nieuwe lens.
Wat nieuw is moet toch ingereden worden denk ik. Vermits mijn zwaardere litteratuur daarvoor minder geschikt is, heb ik van een plank, ook schab genaamd, een lijvig boek gehaald dat ik uit een erfenis heb meegebracht en nooit bekeken. "De Tombe van God" geschreven door Richard Andrews en Paul Schellenberger. Alleen al de titel was genoeg om dit dikke werk in een verlaten hoekje te laten rusten, de blauwe omslag is mooi. De Tombe van God! Zonder uitroepteken en zonder vraagteken, gewoon een mededeling. Een mededeling die de lezer op de hoogte brengt dat de schrijvers hem nu eens wat meer over de tombe van god gaan vertellen. Deze aankondiging is schering en inslag in de media en nog meer in de verkoop. De aandacht trekken en de mogelijke koper over de streep halen. Wie zou echter hier koper willen zijn? Met mijn nieuwe lens en een oud leesbrilletje ben ik vrij vlug door de eerste vijftig bladzijden geraakt. Waarschijnlijk is dat te verklaren door het feit dat ik gewoon ben iets moeilijkere werken te verwerken. R.A. en P.S. sleurden mij mee in hun esoterische, kabbalistische, duistere wereld met sprongen van het heden naar het verleden en verwijzen naar figuren uit een verleden die gekend zijn en leggen verbanden naar organisaties in het katholieke leven waarvan een vrijzinnige kippenvel krijgt en trekken lijnen van asterisken door O's via het middenbeen van de M om via een de benen van een driehoek en cirkel te trekken die dan in een vierkant past dat lichtjes gedraaid moet worden en dat terug te vinden zou zou bij Teniers De Oude of was het De Jonge door de richting van de staf van de herder aangegeven wordt. De Lijnen en geometrische figuren springen van perkamenten naar tekeningen van M. Angelo dat het een ware lust is en zelfs een oude spoorbrug is een onomstotelijk bewijs dat op een totaal verlaten plek niks is. Na het plaatsen van een tweede lens zal ik nog wat verder lezen. Niet om ook maar iets over die tombe te vernemen, want daar geloof ik natuurlijk niet is, alleen maar om iets meer te vernemen over een gedachtenwereld die mij tot op heden zo goed als vreemd is. Misschien zit er suspens in, wie weet, fantasie is er met hopen. lees meer op : De Tombe van God - Wikipedia en De Tombe van God - Stichting Skepsis
23-06-2013 om 12:45
geschreven door Walter
19-06-2013
Mijn tuintje
Ik heb een tuintje, niet te klein, niet te groot, het is daar waar ik, ik ben. In de loop der jaren zijn de scheuten en nietige plantjes, die ik er plantte, respectabele bomen geworden en is er van de oorspronkelijke weide niets meer te bespeuren. Dankzij de achterbakse en bedrieglijke manipulaties van een buur die met bijna feodaal recht de wetten aan zijn laars kan lappen is er nooit een huis gekomen en daarom is mijn tuin vandaag nog steeds honderd procent natuur. Gisteren heb ik tussen de ontelbare bessenstruiken door de hoge, fijne graspijlen door een wegeltje vrij gemaakt naar het zo gezellige zithoekje onder de notelaar die langzaam aan ook dankzij een andere buur wegkwijnt, nu juist op het ogenblik dat na eindeloos pallaberen hij eindelijk terug wat licht krijgt, dat hij zo broodnodig heeft. Boompje groot, manneke dood, ik geloof dat het hier nog niet klopt. De nieuwe buur heeft al zijn bomen en struiken afgezaagd en als mijn tuin niet zo dicht begroeid zou zijn, zat ik opnieuw in een weide, niet met koeien, maar met bouwafval, wat mij niet stoort, vermits ik nu van een enorme hemel kan genieten en mijn fruitbomen hoor zuchten van genot. Alles groeit en bloeit nu plots weer op. Eindelijk hangt één van de twee druivelaars overdadig vol met vruchten. Nu zal ik moeten beslissen welke trosjes mogen groeien en welke niet. De kweeperen, die al op het punt stonden de pijp aan Maerten te geven, hebben weer een dicht bladerdak en dus weinig vruchten, het is goed zo. Het koppel eksters en de bosduiven, die in de reusachtige berken, die bijna op de scheidingslijn van onze tuinen boven mij troonden, zijn weg, hun huis ook, dat vind ik wel spijtig en bij deze nodig ik ze uit bij mij hun intrek te nemen. Waarschijnlijk herkennen zij deze plek niet meer. De andere, de feodaal of de badplonzer, of de gazonfreak kapt met vurige ondernemerslust elk takje dat de euvele moet opbrengt door over de gemeenschappelijke afsluiting te groeien de kop af. Sommige schrikken daar zo erg van dat ze gewoon staande sterven. Ik kan het ze niet kwalijk nemen, het is slecht leven in een vergiftigde aarde, zou ik zo denken, want echt bewijzen kan ik dat nog niet. De feodaal leeft als hij niet in het belastingparadijs aan de kust zit in en rond zijn plonsbad en met hem al zijn kinderen, kleinkinderen, verwanten en vrienden en vrienden van verwanten en vrienden van... en keuvelen, spreken, onderhandelen en juichen en lachen en brullen en tieren en huilen en krijsen en wenen en troosten tot de nacht of een stortbui hen uit de tuin verjaagt. Paren doen ze, voor zover ik weet, nooit in de tuin. Gelukkig moet de feodaal nog gaan werken en heeft hij een verblijf om aan de fiscus te ontsnappen en is hij verplicht daar regelmatig te zijn. Dan is het zo heerlijk in mijn wild paradijs waar stekebezen, rode kruisbes en zwarte en rode bessen, frambozen, wilde aardbeien, minuscuul klein onder de perelaars, de appelbomen en pruimelaars en notelaars hun oogst aanbieden aan vogels, aan gonzende en brommende insecten, toch aan een paar want de meeste zijn er niet meer. Vandaag is het een belangrijke dag, ik zal de enige kers die de gevleugelde vrienden hebben overgelaten delen met mijn vrouw. De vraag is smaakt een rode kers die nog niet helemaal rood is?
19-06-2013 om 00:00
geschreven door Walter
11-06-2013
kapitalistisch, destructief hedonisme...
Kapitalistisch, destructief hedonisme... Een samenvoegsel van termen die me de laatste tijd weer vaker spontaan opborrelen. Hoe zou dat nu ook weer komen? Heel eenvoudig, eerst het boek: Congo van zoals U weet, van Van Reybrouck en dan terug naar huis via onze gewone wegen, dus niet over de autostrades. Van rond punt naar rond punt, van lange barst door diepe put, zo heb je de tijd, zelfs met glaucoom en een cataract-oog, blikken te werpen op de rijkdom van Den Belg. Enkele vaststellingen: de gladgeschoren, misschien wel plastieken gazons moeten wijken voor brede opritten, de inheemse plant wordt als onkruid vervangen door de vreemde, dus allesbehalve inheemse, die zijn belangrijke rol speelde in ons plaatselijk biotoop. Plaats voor de auto, voor de gestaag groeiende massa vervuilende, persoonlijke vervoermiddelen, die al even permanente files veroorzaken, en tevens steeds grotere hoeveelheden stof, fijn, heel fijn, heel gevaarlijk en de beoordeling past zich wel aan aan de omstandigheden en de gewenste politiek, in de lucht, van iedereen,blaast en ze verpest. Heerlijk wonen ergens maar zeker niet in een geconcentreerde omgeving, liever zoveel mogelijk uitgespreid over het land. Dus altijd maar nieuwe verkavelingen, met nieuwe wegen, met minder open ruimte, minder natuur, minder rust, minder plaats voor de razendsnel uitstervende natuur, het kleine grut, dat wat vermorzeld wordt bij het uitgraven , het aanleggen en onder het rubber van de te vele banden. Meer en meer krijg je slechts een glimp van een privaat zwembad, vanuit de lucht moet het indrukwekkend zijn. Fris, zuiver drinkwater in een persoonlijke poel om in te plonsen met de familie of zelfs alleen. Drinkwater dat ergens gehaald wordt en elders in de wereld in flessen verkocht wordt omdat er daar geen bruikbaar water is. Eindeloze maïsvelden, ook hier, om te verbranden, niet om te eten... En waarom sleur ik mijn oud vehikel traag van rond punt tot rond punt, probeer zo zuinig mogelijk te rijden en mijn bijdrage in de afbraak te beperken, omdat ik de steeds meer verplichte autostrades schuw, ontvlucht. De idee dat ik mijn vrouw en hond bloot stel aan de permanente gevaren van veeltonners, die als bezeten just in time en nog iets sneller, producten om ter goedkoopst, om ter verst en met om ter groter winst over de stuk gereden betonplaten en asfaltstroken transporteren. Veeltonners die steeds vaker uit welke oorzaak ook op het einde van een file inbeuken en hun dodelijke rit nog een eindje voortzetten. Gruwelijk, die mensen worden verplicht om den brode, uur na uur hun en andermans leven op het spel te zetten. Want wie het kan betalen, eist , eist om het even wat, dat het onmiddellijk voor hem en haar ter beschikking staat. Wie geld heeft, kan eisen stellen, en die eisen moeten bediend worden, en snel een beetje, en het moet zo goedkoop mogelijk gebeuren, dat zo een onbreekbare kettingreactie in gang gezet wordt, beseft men niet, wil men niet beseffen, erger nog, het raakt ons niet en dat die kettingreactie onze bestaansbodem leegschraapt zoals de reusachtige visnetten getrokken door fabrieksboten, raakt ons, de kapitalistische, destructieve hedonist geen barst. Leve de vrije markt, het vrije ondernemerschap, het vrije initiatief. Het is zoals de nieuwe socialisten nu beweren, iedereen is gelijk, wij moeten allemaal dood, kapot, de ene van de dorst de andere stikt in zijn poel, bah. Maar geld voor de gemeenschap? Wat is dat? Gemeenschap , dat zijn die sukkels die moeten dokken, putten vullen en hun bek houden, ze mogen zelfs stemmen... "kapitalistisch, destructief hedonisme..."
11-06-2013 om 00:00
geschreven door Walter
29-05-2013
Pinksteren uitgeregend/zalige zon/storm.
Baden-Würtemberg heeft geen droogteprobleem. Een groene
mosschijn legt zich tussen de merkwaardig genoeg groeiende maïsplantjes.
Miljoenen en miljoenen plantjes op rijen, recht, gebogen, vlak, zacht
heuvelend.
Gisteren en eergisteren eindelijk een zomerdag met stralende
zon, prachtig land, roept om op mijn ijzeren ros verkend te worden. En na eerst
een testrit in de vlakte naast Vader Rijn, testrit om me te vergewissen ofde oude knoken en de overjaarse tikker
de uitdaging nog aankan. En dan na een aarzelend ommetje toch maar het voorwiel
richting Zwarte Woudgedraaid. Is
het wegens mijn gevoelige ogen of wegens mijn gemoed, ik heb voortdurend tranen
in de ogen als ik urenlang over veilige, rustige, brede, verzorgde fietspaden
bol. Omdat ik nog steeds vertrouw op mijn gevoelen voor richting, ben ik nog
altijd onderweg zonder kaart en de Garmin dient enkel om de gevolgde tracé vast
te leggen. Dus toch maar naar boven en hoe. Misschien heb ik de verkeerde route
gevolgd, maar het was echt te stijl, ware het niet dat ik, toegevend aan de
jaren en aan de techniek met een knipje achter mijn zadel de electro-hulp heb
ingeschakeld. Wie het meeste kracht heeft geleverd is me niet duidelijk, wel
weet ik dat ik die helling met mijn stokoude Kettler met een gewicht van om en
rond de dertig kilo niet zou gehaald hebben zonder hulp. Dus, leve deze
technische vooruitgang.
Eerst tot Windeck, een burcht ruïne met gezellige
uitspanning en dab verder omhoog door een prachtig gemend bos naar Sonneneck
een gezellige hoogvlakte. Boven heeft men de keuze langs de baan naar links of
naar rechts terug richting Bühl te keren. Ik verkies altijd een bos en een
onverhard pad en moest vaststellen dat mijn remmen het zwaar te verduren
kregen.
Het heerlijke ijsje op het zomerse terrasje moest
onfatsoenlijk snel opgelepeld worden, omdat vanuit de vlakte een zwarte storm
niets goed aankondigde en weer ondersteund door electro reden wij, ijzeren ros
en ik, met bolle fietszakken en blote benen en armen tegen 26,7km/h tegen een
stormwind naar de kamper waar een uitgedraaide luifel mij verwachtte.
Nauwelijks alles opborgen ofhet regenfestijn opende zijn sluizen en de buur in zomerse
Bermuda begon een partytent op te bouwen. Dan geef ik beschaamd toe dat mijn
pessimisme toch vaak overdreven, onnodige reacties oproept. Vanmorgen lag er
een hoop geplooide buizen en wat tentdoek waar gisteren een nieuwe partytent
werd opgezet. De bewoner is niet te zien, slaapt in zijn auto...
Hij heeft geluk, de rest van de week blijft het regen.
Pinksteren, dag Jan.
29-05-2013 om 12:45
geschreven door Walter
26-05-2013
Ik had het gezegd...
Ik had het gezegd...
Wie kent niet het gevoelen van bevestiging als blijkt dat
men het eens of weer eens bij het juiste einde had. Soms is dat een sterk
gevoelen, een dat men met een luid gejubel wil bekrachtigen. Vermits ik een
mens ben en dus niets menselijk mij vreemd is, word ik ook door zulke gevoelens
en emoties bezocht. Maar van jubelen kan ik helaas geen spoor bekennen, het is
eerder een bedroevende vaststelling.
Vorige week was ik tot de vaststelling gekomen dat dit
groene paradijs slechts een misleidend schouwspel is en de werkelijkheid eerder
bedroevend. Deze ooit prachtige vlakte tussen Rijn en Zwarte woud, die geroepen
was oom een hoorn van overvloed te zijn, is een in feite een hoorn van
chemische bevuiling geworden.
Een radio-uitzending op SWR1 over de biodiversiteit
behandelde enkele dagen later dit onderwerp, exact over deze streek met
medewerking van deskundigen met grote naam, enorme ervaring en gezag. En wat
leerde ik?
Het zoeken en vinden van een biobrandstofheeft tot gevolg dat dankzij de
subsidies de landbouw massaal is overgeschakeld naar maïs. Maïs niet om als
voedsel te verwerken maar om tot brandstof te degraderen. Meer nog, de lappen
grond die mits een vergoeding reeds jaren niet meer gebruikt werden en rust- en
regeneratiegebieden een bijzondere rol speelden in het ecosysteem, worden terug
ingeschakeld in het productieproces voor de biodiesel. Wat een positieve
ontwikkeling moest worden is weer eens dankzij de onbekwaamheid van politici en
de geldgier van de mens tot een nog grotere bedreiging geworden.
Men stelt vast dat de biodiversiteit in bepaalde steden
zoals in het door mij reeds vroeger geciteerde Frijburg, of Berlijn, groter is
als in wat hier die gezonde groene oase lijkt te zijn. Probeer dat even voor te
stellen. Dat is niet om te jubelen!
Op mijn fietstocht om boodschappen te doen, leidt een
prachtig en ingewikkeld fietspad over de autostrade Karlsruhe-Basel en daar in
die wirwar van banen liggen enkele onbereikbare veldjes en... ja daar trof ik,
ondanks het veel te koude weer, een hele reeks bloemen aan die ik elders
vergeefs gezocht had. Zelfs met volle fietstassen was de klim op de terugweg
een fijne belevenis. Ze zijn er nog... Gisteren, op een zaterdag, een eerste
zonnetje in vele dagen en in plaats van mijn wilde bloemen, een zestal vrij
gebruinde mannen met huilende bosmaaiers, en geen bloemen meer. Nu is alles
kaal, een slachtveld, de bloemen kregen geen kans zaad te vormen, de insecten
vinden plots geen nectar meer, de vogels moeten er geen insecten meer zoeken en
waarom? Omdat onze klotebeschaving het woord proper niet meer verstaat!
Tijdens mijn wandelingen met Jelke en de fietstochten zag ik
welgeteld drie hommels, en ze bromden in hetzelfde veldje.
Als geen kat mijn klacht leest, ik moet ze uiten, ik spreek
er over en vaak zie ik meewarig meelij bij de aangesprokene die vast andere
zorgen heeft. Dat er zeer grote zorgen in het verschiet zijn beseft hij niet,
als hij het ooit beseft zal het wel te laat zijn.
Geen stemming om te jubelen. Merkel woonde het
voetbalfestijn in Londen bij, prioriteiten niet waar!
26-05-2013 om 12:55
geschreven door Walter
22-05-2013
Kniesoor, ik en waarom dat?
Kniesoor, ik en waarom dat?
Ontsnapte mij een beoordeling, een kwalificering, een titel,
een roepnaam die mij helemaal niet toekomt. Ik een kniesoor, laat me niet
lachen, dat moet een vergissing zijn.
In tegendeel, van toen ik mijn allereerste stapjes kon zetten
en als ik er nu intenser over nadenk, van toen ik op mijn buik gerold probeerde
te kruipen, was ik op zoek naar, naar het schone, het goede, het positieve, ik
was op zoek naar een wereld van melk en honig. Kan men positiever ingesteld
zijn tegenover dit geschenk, dat wij gekregen hebben zonder er ook maar één
moment naar gevraagd te hebben. Moeilijk, wij, ik het pure resultaat van
solidair positivisme gecomprimeerd in een ultieme daad van zelfopoffering en
menselijkheid. Dus...
Hoe zouden verdwaalde geesten in een totale verwarring van
de begrippen kunnen veronderstellen dat ik een kniesoor zou zijn, lachwekkend
maar ik vergeef de dwazen, ik vergeef de dommeriken, ik vergeef gul en graag,
dat weze met deze voldoende bewezen.
t Is echter niet omdat ik met open oog voor de weldaden van
het bestaan, voor het steeds maar verder openbloeien van dit ons geschonken
paradijs, niet soms en zonder intentie een kleinigheidje dat afgestoft moet
worden, te moeten belichten. Wie zou ik wel zijn als ik dat niet zou opmerken
en er niet mijn Nilfisk voor uit de kast zou halen. Het is mijn roeping mij in
te zetten voor een verfijning, een nog meer pollieren, een opblinken tot een
hemelse glans, een verblindende parel, van dit ultieme Het.
Ik ben niet de schepper, de ontwerper, de maker, de
timmerman of de beenhouwer, ik ben de bescheiden, kleine, dienende,
begrijpende, hulpvaardige, onwaardige die met volle teugen geniet van het mij
gebodene. Ik ben de zachte stoflap die zich in de poezelige hand van De Grote
koestert en pluisjes verzamelt.
Dus ben ik verdomme een vieze vod die vol vuiligheid zit en
ik kan en moet maar één ding doen dat is die rommel kwijt geraken, liever
vandaag dan morgen. Ik moet klaar zijn om meer en meer troep op te nemen,
massas, bergen, oceanen kan er nog meer...
Pinkstern valt mij zwaar, koud, nat, wind, guur, ongezellig
maar er is hoop een kikker kwaakt, hij roepteen partner, sukkel, je zal beter de poot aan de, aan de,
aan de... slaan.
Ik een kniesoor, belachelijk.
22-05-2013 om 14:46
geschreven door Walter
21-05-2013
de dag later, toen....
Pinksterdinsdag.
Heb ik dan toch iets met Pinksteren? Het regent om de
haverklap, de aardbeien op het veld weigeren te groeien, mijn benen kunnen niet
bruinen, half Amerika is door een tornado, geen orkaan, geen hurricane, geen
storm, neen een tornado van de kaart geveegd en politici zoeken in hun kast
naar de voorraad verklaringen om elke mogelijke verdachtmaking van laksheid en
de wetenschap legt uitgebreid en diepzinnig uit dat ze er geen snars van
begrijpen, maar het is inderdaad Pinksterdinsdag.
Ik vraag me af of ik in de Cineac, zaaltje in Apen waar ik
al eens een tekenfilm en verder het van een dramatische, nasale stem begeleid
wereldnieuws vernam, ik versplinterde huizen en op het dak gekeerde pick-ups in
datzelfde land van Uncle Tom zag. Iets vind ik toch nogal vreemd.
Koud en nat en regelmatig een windvlaag en een lucht die de
reikwijdte van mijn blik meer dan halveert, dat is dan dankzij glaucoom. Mag ik
de verantwoordelijken voor deze tragedie er met nadruk op wijzen dat ze
verkeerd bezig zijn. De laatste indrukken zijn die, die de doorslag geven. En
wat zal ik daar vertellen, als ik daar dan ben waar al die anderen vast van
overtuigd zijn dat ze er zullen terecht komen? Ik zal ze over dit rotweer
vertellen en over de rampen en over de belastingcriminelen en de politieke
knoeiers en over de aardbeien die niet willen groeien in het open veld. Ik zal
het ook hebben over het verdwijnen van de bei, het voorbeeld voor zovele
generaties , toonbeeld van grenzeloze sociale inzet, van onovertroffen
solidariteit, en door de mens schaamteloos uitgebuit en nu uitgeroeid. Ja ik
zal geen reclame maken voor dit natte, koude winderige tranendal. Blijf waar
gij zijt, gij zit daar zeker beter!
Maar voor een kniesoor van Linkse komaf zal daar wel geen
plaats zijn. Ik zie me daar al in een wit hemd naast Merkel aan de eindeloze
schraagtafel, eindeloos wachten op de eindeloos aangekondigde rijstpap... Een
horror idee.
Ik ben een Blender. Een echte blender, tot voor heel kort
nooit gehoord van dat woord en door mijn vrouw er attent op gemaakt dat wij
zoiets al van bij ons trouwfeest bezitten. Maar ik ben de Blender!Straks
tussen twee wolkbreuken en me schrap zettend tegen een rukwind zal ik
blenden... één banaan, twee blauwe pruimen en zes kleine aardbeien, die niet
van het volle veld komen, omdat er geen zon was en wel veel regen en wind en er
dus ook geen gastarbeiders nodig waren om deze anti-oxidanten in mandjes te
leggen voor een schaars loontje, wat de prijs per bakske ondanks de rugklachten
nog heel, misschien wel te, schappelijk maakt. Hemels, zalig zonder toegevoegde
kleurstoffen, geen bewaarmiddelen,, geen A,B,C,D,E en soortgenoten toegevoegd,
maar zelf geblend en zo uit de blendbeker gelepeld, hmmm!
Van achter het stuur van mijn, onze 508D, onovertroffen,
niet alleen in eenvoud en kwaliteit, meer nog in mijn zich permanent verder
ontwikkelende creativiteit, die zelfs mijn vrouw, de originele, verheugt, laat
ik mijn twee vingers op de toetsen, hopelijk de juiste tikken en af en toe
zwermt mijn beperkt zicht, waarover ik het niet verder wens te hebben over het
meertje dat als het zo blijft regenen toch ooit eens moet overlopen. Als dat
gebeurt ben ik als verslaggever de juiste man op de juiste plaats.
De Duitse minister van geniepige oorlogsvoering zit met zijn
geheim plannetje om dronen over Duitsland te laten zweven in zijn strot, juist
goed! Blijkbaar weten vele Duitsers nog altijd niet aan welke kant zij moeten
rijden, ja zij zijn hun leider kwijt, en dan krijg je zulke problemen.
Tijd voor een taske en een koekske dat bedoeld was om in het
zuiden int zonneke op te peuzelen. Binnen is t warm genoeg!
