Met België gaat het niet goed. Het is zelfs op sterven na dood. De crisis die wij de jongste maanden meemaken, is het eindspel van een verlamd regime en kan hopelijk het begin zijn van een heropstanding in een beter en leefbaar staatsmodel, met voordelen voor àlle gemeenschappen.
Een sociaal-economisch propgramma zonder staatshervorming is niet mogelijk. Het ene gaat niet zonder het andere en het is hallucinant dat Wallonië dwars blijft liggen en haar veto stelt. Kan een verregaande regionalisering niet met Wallonië dan zal blijken dat dit alleen nog kan als België gesplitst wordt. Wie dit vandaag niet begrijpt zal dit morgen aan den lijve ondervinden als de economische koek te klein wordt om alle verworvenheden te blijven betalen:
- om te concurreren in een globaliserende wereld
- om onze economische slagkracht te bewaren
- om de pensioenkassen te vullen
- om de torenhoge belastingen te verminderen
- om de hoge werkloosheid terug te dringen
- om het overheidsapparaat efficiënter te maken
- om de solidariteit in stand te houden, enz...
Splitsen dus om een einde te maken aan een contraproductieve, verlammende staatsstructuur waar een minderheid de meerderheid belet om de noodzakelijke hervormingen door te voeren. Vlaanderen heeft zich ontwikkeld tot de meest dynamische regio en heeft zich de facto in een ware natie omgevormd, terwijl de Franstalige gemeenschap zich blijft vastklampen aan het denkbeeld België omdat het niet kan overleven zonder de Vlaamse geldelijke steun. Van democratie gesproken!!
De dagelijkse realiteit is zo dat de beide gemeenschappen nu al weinig met elkaar gemeen hebben. Het is zelfs zo dat Vlaanderen en Wallonië in een aantal landen eigen vertegenwoordigingen hebben die met elkaar concurreren om investeringen binnen te halen. Zo heten de kantoren van Vlaanderen en Wallonië in Barcelona, de hoofdstad van Catalonië, respectievelijk "Wallonië en Brussel" en "Vlaanderen en Brussel"... De enen leggen er de nadruk op dat Brussel Franstalig is, de anderen dat Brussel op Vlaams grondgebied ligt.
Wat dus met Brussel... Hier moet eindelijk eens ernstig over gedebatteerd worden. Gaan wij Brussel loslaten? Gaan wij blijven opteren voor de klassieke oplossing dat Brussel een Vlaamse stad moet zijn en blijven? Of gaan we eens op de gedurfde toer door te stellen dat er een tweede Brussel zou kunnen gecreëerd worden?
Een tweede Brussel bijvoorbeeld omvattend de gordel rond het huidige Brussel van de 19 gemeenten, samengevoegd met heel wat Vlaamse randgemeenten- en steden. Met dan o.m. de industriële gebieden van St.Pieters-Leeuw, Groot-Bijgaarden, Asse, Wemmel, Grimbergen, Vilvoorde, Zaventem en Machelen... Naar het buitenland toe zal er maar één Brussel zijn, doch binnen de grenzen zijn er dan twee, elk met zijn eigen taalregime...
Zelfs zonder onafhankelijkheid kan met dit project gestart worden en kunnen we beter investeren in onze eigen toekomst dan nog verder bij te dragen aan de verfransing van een stad en een bestuur zonder enig respect voor Vlaanderen.
Over Brussel zal nog veel inkt vloeien, zoveel is zeker.... maar we moeten er dringend werk van maken zodat dit geen hypotheek legt op onze verdere stappen naar onafhankelijkheid!!
Als fervente Vlaams-nationalisten, mei 68'ers uit de tijd van "Leuven Vlaams", voerden we vele tientallen jaren harde strijd in talrijke radicale groeperingen. "België Barst" was dè slogan en niets kon ons deren: "Vlaanderen moest bevrijd worden"... En inderdaad, Vlaanderen heeft vroeger fel geleden onder dat belgische juk, de verfransing, zeg maar bezetting! Door die lange, volgehouden en soms verbeten strijd is de Vlaamse Beweging vandaag uitgegroeid tot een volwassen emancipatiebeweging. Vandaar ook dat we moeten leren Vlaanderen te verdedigen op een andere manier dan vroeger. Vlaanderen is vandaag geëvolueerd. De sociaaleconomische, culturele en politieke situatie is sterk gewijzigd.En dat moet ons toch doen concluderen dat we moeten ophouden met vandaag dat intussen toch wel eng geworden denken te blijven propageren.
Klaagzangen over hoe slecht het vroeger was, het België Barst-geroep versterken alleen maar de antipolitiek. Een antipolitiek die leidt naar nog meer zelfbeklag, tot frustraties die uiteindelijk meer schade toebrengen aan onze Vlaamse identiteit dan we wel denken.Als volwassen volk zouden we vandaag fier moeten zijn op de eigen Vlaamse instellingen en onze politici van allerlei kleur. Dat vormt juist de rijkdom van Vlaanderen. Geëngageerde kritiek mag scherp zijn, een reeks vooroordelen daarentegen brengt schade toe aan onze Vlaamse identiteit.Als Vlaanderen blijft klagen en jammeren bestaat het gevaar dat we door de modale Vlaming niet meer ernstig genomen worden. Want dan voelen zij dat je alleen nog maar met je eigen echte en/of vermeende problemen bezig bent of alles daartoe herleidt. Terwijl we toch weten en dagelijks ondervinden dat elke belangrijke vooruitgang naar Vlaamse zelfstandigheid het gevolg is geweest van een zo breed mogelijke confrontatie van mensen, ideeën, technieken en noem maar op.
Eén levendig en uniek moment als voorbeeld: één resolutie in een parlementaire commissie waar alle Vlamingen doodbedaard gebruik maken van hun numerieke en dus democratische meerderheid! Dat getuigde van volwassen Vlaamsgezindheid, de realiteit van een Vlaamse gemeenschap die zich begint te gedragen als om het even welke andere democratische gemeenschap elders ter wereld.
DE GRAVENSTEENGROEP publiceerde op 22 februari haar eerste manifest. Daarin sprak zij haar gehechtheid aan het principe van de solidariteit uit. De samenhang van solidariteit en wederzijds respect vormt de basiswaarde van een rechtvaardige maatschappij. Institutionele hervormingen moeten de realisatie van dergelijke waarden dichterbij brengen.
In een tijd van toenemend individualisme is solidariteit de beste garantie om de kloof tussen arm en rijk, tussen individu en gemeenschap, tussen staten en regio's te overbruggen. Eensgezindheid over dit nobele ideaal lijkt vanzelfsprekend. Maar een nauwkeurige analyse van het principe en de toepassing ervan toont aan dat de verwezenlijking van een authentieke solidariteit in onze samenleving steeds moeilijker wordt. Uitgerekend ter verdediging van de solidariteit wil de Gravensteengroep het vaak foutieve en lege gebruik van het begrip aan de orde stellen, meer bepaald door wie voorbijgaat aan fundamenteel democratische principes.
In de loop van de geschiedenis krijgt het begrip solidariteit verschillende betekenissen, wat een slordig en manipulatief gebruik in de hand werkt. Aan het einde van de achttiende eeuw betekent solidariteit de wederzijdse morele verplichting van personen voor en tegenover elkaar. Tijdens de Franse Revolutie is ze synoniem voor 'broederlijkheid'. Naast de principes van 'vrijheid' en 'gelijkheid' wordt de broederlijkheid de derde grote waarde van de Verlichting en de moderniteit. Vanaf het midden van de negentiende eeuw geraakt de term ingeburgerd in de sociale emancipatiestrijd, wanneer arbeiders staken uit solidariteit met hun lotgenoten elders. Het socialisme van de drie opeenvolgende 'Internationales' beschouwt die grensoverschrijdende solidariteit als een van de vaste pijlers van de maatschappelijke ontvoogding. Toch schiet deze solidariteit van bij de aanvang schromelijk tekort jegens de 'verworpenen der aarde' in de Europese kolonies. Uiteindelijk worden in Europa, na de beide wereldoorlogen, systemen van Sociale Zekerheid opgebouwd, die echter uitsluitend op nationale basis functioneren. Deze laatste, reële beperking van de solidariteit tot de eigen natie, vormt onmiskenbaar een minpunt ten opzichte van het 19de-eeuwse principe. Zo overstijgt de solidariteit weliswaar de fabrieksmuren, maar blijft ze tegelijk structureel binnen de landsgrenzen gevat. Buiten die grenzen geldt slechts de aloude 'liefdadigheid'.
In een context van geleidelijke verbrokkeling van de verzorgingsstaat wordt aan de term solidariteit steeds vaker een wisselende inhoud toegekend. Paus Johannes Paulus II maakt in 1987 van de solidariteit opnieuw een christelijke deugd, die van wederzijdse morele verantwoordelijkheid. Zowel het 'Verdrag van Maastricht' (1992) als 'Een Grondwet voor Europa' (2004) verheffen de solidariteit tot basisprincipe. Maar de teksten blijven uiterst vaag over de vraag hoe die verplichting tussen overheid en burgers moet worden geregeld. Regeringsleiders hebben in naam van de solidariteit tijdens de voorbije jaren ongehinderd maatregelen genomen - bijvoorbeeld inzake fiscaliteit - die allesbehalve ten goede komen aan wie echt solidariteit behoeft. Het begrip is inmiddels zozeer moreel beladen, dat elke kritische analyse ervan onmogelijk wordt en de politieke discussie erover verstomt.
Solidariteit moet de relatie tussen individu en maatschappij regelen. Zij vormt een reactie tegen het vooropstellen van het eigen belang en betekent een bewuste keuze voor de verbondenheid met anderen. Het solidariteitsprincipe stoelt op het idee van gelijkwaardigheid en verdraagzaamheid. Het veronderstelt wederkerigheid en vrijwilligheid. Wie zich solidair verklaart, aanvaardt een gedeelde verantwoordelijkheid, vanuit het diepe morele besef dat het normaal is dat wij de medemens hulp bieden, wanneer wij daartoe in staat zijn. In een solidaire samenleving wordt louter liefdadigheid vervangen door een sociale structuur, die niet zomaar het leed verzacht, maar ook en vooral de economische en politieke ongelijkheden aanpakt, die van dat leed de oorzaak vormen.
Vanuit die beschouwingen wordt duidelijk hoe principieel de Gravensteengroep is in haar verdediging van de solidariteit. Maar dit principe wordt in de huidige Belgische context misbruikt. Wie in dit land durft te pleiten voor het verder ontwikkelen van de regionale solidariteit, die vandaag een van de wezenlijke voorwaarden vormt voor het behoud van de solidariteit in België, wordt bij voorbaat verdacht gemaakt. Wie daarentegen in naam van de solidariteit de historisch vergroeide en beperkende structuren verdedigt, werpt zich graag op als de verdediger van de sociale democratie.
Is het dan niet aangewezen dat Vlaanderen solidair is met Wallonië, met Brussel? Jazeker. Dat is trouwens ook een sociologisch en economisch feit. Maar leven in gelijkwaardigheid en verbondenheid veronderstelt meer dan sociaal-economische solidariteit alleen. Een gelijkwaardige en solidaire samenleving is immers niet realiseerbaar zonder politieke transparantie en zonder politieke solidariteit. Wie sociale solidariteit verwacht, maar tegelijk de politieke solidariteit hypothekeert, ondermijnt zelf, als eerste, het principe van de solidariteit. Dat ontwricht de democratie.
In dit land zijn institutionele hervormingen hoogdringend. Het naast elkaar bestaan van deelstaten, als gelijkwaardige partners, biedt mogelijke garanties voor een reële én realiseerbare solidariteit, voor een op maat gemaakte invulling van regionale behoeften en individuele noden, en voor het aanpassen van onze sociale zekerheid aan nieuwe internationale uitdagingen. De overdracht van sociale, fiscale en economische kernbevoegdheden zal de inwoners van dit land in staat stellen om beter, op een democratische en gelijkwaardige manier, samen te werken.
Tijdens de crisis van de afgelopen maanden werd ons ten onrechte voorgehouden dat 'meer Vlaanderen' tegelijk 'minder Wallonië' betekent. Die voorstelling van zaken zal de spanningen slechts doen toenemen, tot het wellicht te laat zal zijn voor een redelijke en op wederzijds respect gebaseerde oplossing. De oplossing van communautaire problemen moet politici aanzetten tot transparantie omtrent hun solidaire intenties, en dit zowel op het vlak van de politieke, de sociale als de regionale solidariteit.
Tinneke Beeckman, Willy Courteaux, Brigitte Raskin, Pierre Darge, Karel Gacoms, Peter Hoogland, Johan Swinnen, Jan Van Duppen, Tuur Van Wallendael, Etienne Vermeersch, Frans-Jos Verdoodt, Piet van Eeckhaut, Jef Turf, Bart Staes, Jean-Pierre Rondas, Yves Panneels, Chris Michel, Bart Maddens, Paul Ghijsels, Paul De Ridder, Dirk Denoyelle, Peter De Graeve, Eric Defoort, Jo de Caluwe, Ludo Abicht, Jan Verheyen.
Een essentieel kenmerk van onze democratie is de verkiezing van vertegenwoordigers van het volk, die dan belast worden met het vormen van een regering, het maken van wetten en de controle van de regering.
Vandaag worden de vertegenwoordigers van het volk nog wel gekozen maar ze spelen geen wezenlijke rol meer. Laat me toe één voorbeeld te geven. Met de zegen van de koning werd een "Raad van Wijzen" samengesteld, buiten het parlement om, die belast wordt met het uitwerken van een staatshervorming. Die "Raad van Wijzen" is gewoon een middel om het parlement te omzeilen en te vervangen door mensen waarvan men weet dat ze een gedegen staatshervorming in de weg staan.
Deze werkwijze komt neer op het degraderen van het parlement tot een praatbarak, ver weg van elke reële rol zoals die toebedacht werd door de grondwet. En zo kan het vandaag dat een uitgesproken parlementaire meerderheid voor schut wordt gezet door een minderheid die zich verschuilt in een doolhof van pseudo-democratische goocheltoeren.
Hoe lang nog kan men zich nog laten verkiezen op redelijke Vlaamse eisen om nadien opnieuw te verzanden in triest gesjoemel?
Het is Richard Celis weer eens gelukt om een gevulde Schelp in het Vlaams parlement bijeen te krijgen voor een symposium over ons Vlaams cultuurbeleid.
Vertegenwoordigers van de 5 cultuurfondsen (Davidsfonds, Marnixring, Masereelfonds, Rodenbachfonds, Vermeylenfonds en Willemsfonds), genootschappen zoals de Orde van den Prince en verenigingen zoals het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV) en het VVA formuleerden er hun visie op het congresthema Welke Vlaamse cultuurpolitiek voor het volgende decennium?
Dit initiatief was niet onuitgegeven: de Beweging Vlaanderen-Europa liet zich inspireren door een eerder debat over het Vlaamse cultuurbeleid sinds de invoering van de culturele autonomie. Dit vond plaats in 1990 toen de toenmalige Vlaamse Culturele Koepel de vijf eerste Vlaamse Ministers van Cultuur samenbracht.
Nu, bijna 20 jaar later, werd dit debat met hun opvolgers herhaald. En dit met Patrick Dewael, Hugo Weckx, Luc Martens en vertegenwoordigers van Paul Van Grembergen en Bert Anciaux.
Symposiumvoorzitter Prof.dr. Jan De Groof vatte bondig samen door te stellen dat het beleid Poma-Dewael cultuur benaderde vanuit een economisch standpunt en een aanzet gaf voor meer Vlaamse cultuur in het buitenland. De ministers Weckx en Martens zagen cultuur meer vanuit welzijnsoogpunt en zorgden voor een solide decretale onderbouw en decentralisatie. Het beleid Van Grembergen-Anciaux schroefde de verzuiling terug, zorgde voor een heruitvinding van het middenveld en voor meer cultuurparticipatie en een spectaculaire stijging van het budget.
Conclusie: er is behoefte aan meer debat, de verschillende overheidsniveaus dienen beter gecoördineerd te worden, niet alleen planning en kwaliteit stimuleren maar ook het vrij initiatief, een inhaalbeweging maken voor de achtergestelde sectoren en een buitenlands cultureel beleid stimuleren.
Cultuur is iets buitengewoon in de zin dat zij ons nieuwe dingen doet ontdekken. Maar cultuur heeft ook met het dagelijkse leven te maken, cultuur is de ziel van een gemeenschap.
Wie de verscheidene, meer dan interessante toespraken hierover wil raadplegen, kan deze aanvragen via een berichtje op deze weblog of via www.vlaandereneuropa.net
Onlangs vond ik nog een tekst van Jef Turf, ooit voorzitter van de Kommunistische Partij in dit land.Toch vind ik zijn betoog van belang en hieronder volgt er een stukje:
Ruim 176 jaar geleden werd op een totaal kunstmatige manier, door de Europese grootmachten van toen, een land gecreëerd. Op enkele historische momenten na, telkens tegenover de buitenlandse bezetter, werd vergeefs gezocht naar een Belgisch nationaal besef. Buiten de drie K's, Kapitaal, Koning en kerk, liepen er weinigen warm voor dit eigenaardige conglomeraat, dwars doorsneden door een eeuwenoude taal- en cultuurgrens tussen Romanen en Germanen.
Vlaanderen heeft, met vallen en opstaan, stilaan de weg gevonden die moet leiden naar zelfstandigheid. Twee grote gebreken hebben die lange reis vertraagd: het wederzijds wantrouwen tussen de traditionele Vlaamse beweging en de sociale organisaties enerzijds, en de extreem rechtse ontsporingen van een deel van de traditionele Vlaamse beweging anderzijds. Die fouten gaven telkens belgicisten de gelegenheid om in het offensief te gaan en de inspanningen voor Vlaamse emancipatie te blokkeren. Vanaf de jaren '60 groeide het Vlaams bewustzijn buiten de traditionele oevers.
Industrialisering, sociale weerbaarheid en massale inzet voor vrede en ontwikkeling hielpen er eigen accenten te leggen. Telkens zag het establishment zich genoodzaakt met minimale maatregelen de openbare mening te sussen. Dit leidde uiteindelijk tot de onleefbare toestanden die we vandaag kennen.
Overal eisen volkeren het recht op zelfbeschikking op en overal willen zij de natie, het volk, in eer herstellen tegenover de globaliserende, vereffende en verarmende trend in. Dit is het antwoord van de volkeren op het ultra-neoliberale beleid dat men ons, onder Amerikaanse voogdij, wil opdringen.
Met de eis tot zelfstandigheid zit Vlaanderen in "de vaart der volken".
Kijkt de leeuw nu naar links of naar rechts? Op dinsdag 15 april heeft een meer dan interessant debat plaats met voor- en tegenstanders over het recente Gravensteen manifest.
Prof. Eric Defoort (KUB en voorzitter VVB), prof. Peter De Graeve (UA) en prof. Eric Corijn (VUB en verdediger tegenmanifest) debateren in de Blandijn UGent, Auditorium E om 20u. Dit debat wordt georganiseerd door Jong N-VA, afdeling Gent.
"Links-flamingantisme, een contradictio in terminis? Linksen en flaminganten, het lijkt geen goeie combinatie te zijn. Terwijl de flaminganten blijven hameren op een grote staatshervorming, zeggen de linksen dat er belangrijker problemen zijn, zoals de vergrijzing, de opwarming van de aarde en de om zich heen grijpende privatisering en neo-liberalisering." aldus de organisatoren.
In het verleden is de combinatie van socialisme en nationalisme vaak ook al gevaarlijk gebleken.
Maar zou het niet kunnen dat een 21ste eeuws socialisme en een 21ste eeuws nationalisme door de veranderende omstandigheden elkaar als bondgenoot kunnen vinden? De rol die staten bijvoorbeeld kunnen spelen in de strijd tegen het wereldwijd oprukkende neo-liberalisme, dat door het oplossen van steeds meer nationale grenzen, zijn kapitaal supersnel uit een regio kan wegtrekken? Of de rol die nationale gemeenschappen kunnen spelen in het tegengaan van het groeiend individualisme en de eenzaamheid, die verantwoordelijk zijn voor o.m. 7 zelfmoorden per dag in Vlaanderen? Of de emancipatie van de ex-koloniale volkeren die nu misschien politiek onafhankelijk zijn, maar zeker nog niet economisch? Als zij als gemeenschap opkomen voor de onafhankelijkheid van hun eigen staat, zijn zij dan nationalisten?
Het klassieke beeld van de verzuurde, onverdraagzame, onsolidaire nationalist moet doorbroken worden. En dat vonden ook de auteurs van het Gravensteenmanifest. Daarover en nog veel meer gaat het debat te Gent. Twee ondertekenaars van het manifest nemen het op tegen een vurige tegenstander ervan. Een sterke aanrader!
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
