Bijgelovig zijn. Ken jij die ook van “als je een spin ziet s’ morgens vóór negen zal het ongeluk regenen, als je een spin ziet s’ avonds na negen komt er op je weg een zegen. Of ben jij ook bang om onder een ladder te lopen. Vind je een klavertje vier ga je beginnen hopen op iets leuk of op een meevaller? Dat van die ladder, ja ik zal er niet rap onder gaan lopen en mijn man krijgt de kriebels als hij een zwarte kat ziet. Dat zit er soms ingebakken van sinds onze jeugd. Ik moet eerlijk toegeven, bij die aanslag in Parijs….’t Was toch ook op vrijdag de 13^de. Mensen zijn diep in zichzelf bang voor de bliksem en voor kwade krachten. Waar heeft Marcelle het eigenlijk over in dit hoofdstuk? Wel ze wil ons zeggen dat we soms door ons bijgeloof zelf “een ongeluk” stimuleren omdat ge u hierdoor automatisch positief of negatief gaat opstellen. Marcelle was een journaliste en  een echte realiste. Ik voel er mij goed bij om af en toe een klein beetje bijgelovig te zijn. En daar is volgens mij iedereen vrij in. Bijgeloof kan je helpen rustiger te blijven. In een vliegtuig is geen vluchtnummer dertien. Kamer dertien in een hotel is er ook niet en in Parijs heet het dertiende huis huisnummer 12b. Dat zorgt ervoor dat iedereen zich op zijn gemak voelt. En weet je ook waarom dertien een ongeluksgetal is? Twaalf was altijd al een mooi getal. Bij Doornroosje waren twaalf goede feeën. Twee keer twaalf uren, twaalf maanden, twaalf sterrenbeelden en twaalf goden op de berg Olympus. Een getal dat direct na een mooi getal komt, vonden de mensen juist geen mooi getal. Eigenlijk is dertien een soort spelbreker voor ons. Maar er is een uitzondering. Want met de dertiende maand krijg je een maand extra geld van je baas. Dat is fijn, want dat is eigenlijk dat je een maand niet hoeft te werken.

22-11-2015 om 12:12 geschreven door VivianeM  

Ik heb gelijk, neen, ik heb gelijk! Hier komt een goeie…Marcelle raadt ons aan om niet altijd gelijk te willen hebben. Ik geef toe, ik kon vroeger door ’t vuur gaan om mijn gelijk te krijgen. Met onze pa over gebeurtenissen van vroeger, een datum of een naam. Met mijn collega’s of met mijn man. Ooit had ik een discussie met vrienden over ’t feit waarom flamingo’s roze zijn. Ik had gelezen in een boek dat dit kwam doordat zij garnalen eten. Mijn vrienden lachten mij uit en vroegen waar ik dat allemaal uithaalde. Ik had toch zoveel fantasie volgens hen. Nu zou ik gewoon zwijgen voor de rust maar toen stuurde ik zelfs een hele tijd achteraf nog bewijzen door van mijn gelijk. Op ’t werk was er ooit een dame die er een tandje van weg had om op die manier iedereen tegen iedereen op te stoken. Slechts bij één persoon lukte dat niet. Toen wij vroegen aan die ruziestookster hoe dat kwam antwoordde ze, die is te tam om te reageren, ik steek er geen energie meer in. Die ene was gewoon verstandig genoeg om te zwijgen. Sinds ik een beetje ouder (of wijzer) ben geworden zwijg ik ook iets meer. Want wat kost het om ons gelijk te willen krijgen? Het is heel simpel, niemand vindt het prettig om ongelijk te hebben. We maken er eigenlijk geen vrienden mee. Niet alleen voorkomen we hiermee dat veel fijne momenten ontaarden in discussies die enkel kunnen worden gesust door op Google te gaan zoeken, we maken van onszelf ook een prettiger en milder persoon. We worden simpelweg beter gezelschap, een fijnere gesprekspartner. En dat is belangrijk: het zijn ten slotte de mensen om ons heen die de potentie hebben om ons leven écht waardevol te maken.

22-11-2015 om 11:32 geschreven door VivianeM  

Het zit ‘m in de kleine dingen. Materiële dingen zijn fijn om te hebben. Maar maken ze ons ook echt gelukkig? Vaak zijn het vooral de kleine dingen die echt van belang zijn. Verrassingen en ontdekkingen, door een dierbare verrast worden met een complimentje, een leuke attentie of een mooi bericht doet je als het ware stralen van geluk. Zelfs onverwachte ontdekkingen zoals geld vinden in je broekzak, dat ene kledingstuk nog net in je maat vinden of een CD terugvinden die je al een tijdje niet meer vond, jagen je geluksgevoel de hoogte in. Vrije tijd en genieten, tijd hebben voor jezelf en datgene doen waar je zo van geniet, dat is toch zalig! Wanneer we het druk hebben en toch onverwacht een moment voor onszelf vinden om de krant of een boek te lezen, kan dat zelfs dubbel zoveel deugd doen. Positief en open zijn, gelukkig zijn door kleine dingen, komt als het ware vanzelf. Door met een open blik naar de dingen te kijken en positief in het leven te staan, zal je merken dat geluk in hele kleine dingen schuilt. Lezen in “Le livre du bonheur” van Marcelle Auclair en dan proberen te vertalen en beknopt neer te schrijven met mijn eigen gedachten erbij….kan gelukkig maken. Denk ook eens even aan Eet smakelijk! Dit is nog een goede les van Marcelle! Als je de tafel dekt om te eten en je zet de bloemkool, de aardappelen en het varkensgebraad klaar….je zet er nog een karafke wijn bij. Wat denk je dat je eet die middag? Akkoord, ik zie je kijken van….dat is toch duidelijk? Maar weet je dat je veel meer eet dan het menu dat je hebt klaargezet. Als je de tv hebt opgezet tijdens het eten en je kijkt naar al dat slecht nieuws dan eet je al dat slechte nieuws mee op. Als je praat tegen je kinderen tijdens het eten en je geeft hen een berisping of je maakt je ongenoegen van op het werk duidelijk dan eet iedereen mee van dat ongenoegen. Probeer ook tijdens het gezamenlijk tafelen een sfeer van warmte en rust te creëren. Maak dat je omgeving niet bang hoeft te zijn hun voeten onder te tafel te schuiven om niets anders te moeten horen dan verwijten of ontevredenheid over ditjes en datjes. Het zal ten goede komen van allen. Eet smakelijk!

21-11-2015 om 13:22 geschreven door VivianeM  

Je moet eerst kunnen geven om te kunnen krijgen. Hierbij vertelt Marcelle over een vrouw die in geldnood was en haar schoonbroer om hulp vroeg. Deze smeet met een nijdig gebaar enkele verfrommelde biljetten op tafel, alsof hij een hond een been toesmeet. Wat zij wil vertellen is dat als je iets geeft je het met liefde moet geven anders telt je goedhartigheid niet!  Er zijn verschillende manieren van geven. Klein voorbeeldje: je kunt iemand een kruidenthee aanbieden terwijl hij ziek is. De thee en de suiker die je geeft is een kost voor jou. Maar wat je écht geeft is de zorg die je neemt door te roeren in de thee om de suiker op te lossen en de thee in handbereik te brengen. Dat is tevens zo in de rusthuizen. De verpleegsters kunnen een maaltijd aan de ouderen voorschotelen en de bejaarde aan zijn lot overlaten. Ze kunnen deze mensen ook liefdevol helpen bij het eten of het hun tenminste gemakkelijk maken. Dat deed me ook heel even denken aan ons moeder. Als we bij haar gaan staat de koffietas altijd omgekeerd klaar op een klein bordje op tafel. Of we nu gaan of niet, die tas staat elke dag klaar. Als we gaan krijgen we koffie en zal ze altijd melk inschenken en suiker toevoegen (als de bezoeker dat gebruikt  en dat weet ze altijd van buiten) en dan roert ze er even met de lepel in. Ik moet eerlijk zijn dat ik dat gebaar van eerst te roeren in mijn koffie vóór ze hem aan mij gaf niet altijd begreep. Na die tekst van Marcelle wel! Ons moeder heeft het al lang begrepen. Je hebt geven en je hebt GEVEN.

21-11-2015 om 13:13 geschreven door VivianeM  

Uw andere wang toekeren als  u geslagen wordt Heel toevallig gaat het volgende hoofdstuk in mijn boek over “het kwade”, de oorlog en hoe men er als mens mee kan omgaan. Vandaag staat er tevens  in de krant een artikel (in Het Nieuwsblad): “Rivalen verenigd in strijd tegen terreur” met de foto’s van Hollande, Poetin, Rohani en Obama, de éénheid die ISIS vreest. Die eenheid kan ofwel een goed teken zijn door het kwade te kunnen bestraffen met juist het tegenovergestelde van wat ISIS wil creëren in de wereld -> tweedracht.. Anderzijds zegt men ook: men kan geen vrede laten heersen gedurende de voorbereiding van een oorlog! Marcelle vernoemt ook: uw andere wang toekeren als  u geslagen wordt. Ik moest toch even slikken toen ik hierbij dacht aan wat er in Parijs is gebeurd. Maar wat men hiermee eigenlijk wil zeggen is eerder het niet zou toelaten dat een ander hem als het ware tot een „krachtmeting” zou dwingen. Geen voeding geven aan het kwade! Hopelijk zijn diegene die onze landen, onze volkeren regeren vredelievend en verstandig genoeg om het juiste te doen.

21-11-2015 om 13:07 geschreven door VivianeM