Bijgelovig zijn. Ken jij die ook van “als je een spin ziet s’ morgens vóór negen zal het ongeluk regenen, als je een spin ziet s’ avonds na negen komt er op je weg een zegen. Of ben jij ook bang om onder een ladder te lopen. Vind je een klavertje vier ga je beginnen hopen op iets leuk of op een meevaller? Dat van die ladder, ja ik zal er niet rap onder gaan lopen en mijn man krijgt de kriebels als hij een zwarte kat ziet. Dat zit er soms ingebakken van sinds onze jeugd. Ik moet eerlijk toegeven, bij die aanslag in Parijs….’t Was toch ook op vrijdag de 13^de. Mensen zijn diep in zichzelf bang voor de bliksem en voor kwade krachten. Waar heeft Marcelle het eigenlijk over in dit hoofdstuk? Wel ze wil ons zeggen dat we soms door ons bijgeloof zelf “een ongeluk” stimuleren omdat ge u hierdoor automatisch positief of negatief gaat opstellen. Marcelle was een journaliste en  een echte realiste. Ik voel er mij goed bij om af en toe een klein beetje bijgelovig te zijn. En daar is volgens mij iedereen vrij in. Bijgeloof kan je helpen rustiger te blijven. In een vliegtuig is geen vluchtnummer dertien. Kamer dertien in een hotel is er ook niet en in Parijs heet het dertiende huis huisnummer 12b. Dat zorgt ervoor dat iedereen zich op zijn gemak voelt. En weet je ook waarom dertien een ongeluksgetal is? Twaalf was altijd al een mooi getal. Bij Doornroosje waren twaalf goede feeën. Twee keer twaalf uren, twaalf maanden, twaalf sterrenbeelden en twaalf goden op de berg Olympus. Een getal dat direct na een mooi getal komt, vonden de mensen juist geen mooi getal. Eigenlijk is dertien een soort spelbreker voor ons. Maar er is een uitzondering. Want met de dertiende maand krijg je een maand extra geld van je baas. Dat is fijn, want dat is eigenlijk dat je een maand niet hoeft te werken.

22-11-2015 om 12:12 geschreven door VivianeM  

Ik heb gelijk, neen, ik heb gelijk! Hier komt een goeie…Marcelle raadt ons aan om niet altijd gelijk te willen hebben. Ik geef toe, ik kon vroeger door ’t vuur gaan om mijn gelijk te krijgen. Met onze pa over gebeurtenissen van vroeger, een datum of een naam. Met mijn collega’s of met mijn man. Ooit had ik een discussie met vrienden over ’t feit waarom flamingo’s roze zijn. Ik had gelezen in een boek dat dit kwam doordat zij garnalen eten. Mijn vrienden lachten mij uit en vroegen waar ik dat allemaal uithaalde. Ik had toch zoveel fantasie volgens hen. Nu zou ik gewoon zwijgen voor de rust maar toen stuurde ik zelfs een hele tijd achteraf nog bewijzen door van mijn gelijk. Op ’t werk was er ooit een dame die er een tandje van weg had om op die manier iedereen tegen iedereen op te stoken. Slechts bij één persoon lukte dat niet. Toen wij vroegen aan die ruziestookster hoe dat kwam antwoordde ze, die is te tam om te reageren, ik steek er geen energie meer in. Die ene was gewoon verstandig genoeg om te zwijgen. Sinds ik een beetje ouder (of wijzer) ben geworden zwijg ik ook iets meer. Want wat kost het om ons gelijk te willen krijgen? Het is heel simpel, niemand vindt het prettig om ongelijk te hebben. We maken er eigenlijk geen vrienden mee. Niet alleen voorkomen we hiermee dat veel fijne momenten ontaarden in discussies die enkel kunnen worden gesust door op Google te gaan zoeken, we maken van onszelf ook een prettiger en milder persoon. We worden simpelweg beter gezelschap, een fijnere gesprekspartner. En dat is belangrijk: het zijn ten slotte de mensen om ons heen die de potentie hebben om ons leven écht waardevol te maken.

22-11-2015 om 11:32 geschreven door VivianeM  

Het zit ‘m in de kleine dingen. Materiële dingen zijn fijn om te hebben. Maar maken ze ons ook echt gelukkig? Vaak zijn het vooral de kleine dingen die echt van belang zijn. Verrassingen en ontdekkingen, door een dierbare verrast worden met een complimentje, een leuke attentie of een mooi bericht doet je als het ware stralen van geluk. Zelfs onverwachte ontdekkingen zoals geld vinden in je broekzak, dat ene kledingstuk nog net in je maat vinden of een CD terugvinden die je al een tijdje niet meer vond, jagen je geluksgevoel de hoogte in. Vrije tijd en genieten, tijd hebben voor jezelf en datgene doen waar je zo van geniet, dat is toch zalig! Wanneer we het druk hebben en toch onverwacht een moment voor onszelf vinden om de krant of een boek te lezen, kan dat zelfs dubbel zoveel deugd doen. Positief en open zijn, gelukkig zijn door kleine dingen, komt als het ware vanzelf. Door met een open blik naar de dingen te kijken en positief in het leven te staan, zal je merken dat geluk in hele kleine dingen schuilt. Lezen in “Le livre du bonheur” van Marcelle Auclair en dan proberen te vertalen en beknopt neer te schrijven met mijn eigen gedachten erbij….kan gelukkig maken. Denk ook eens even aan Eet smakelijk! Dit is nog een goede les van Marcelle! Als je de tafel dekt om te eten en je zet de bloemkool, de aardappelen en het varkensgebraad klaar….je zet er nog een karafke wijn bij. Wat denk je dat je eet die middag? Akkoord, ik zie je kijken van….dat is toch duidelijk? Maar weet je dat je veel meer eet dan het menu dat je hebt klaargezet. Als je de tv hebt opgezet tijdens het eten en je kijkt naar al dat slecht nieuws dan eet je al dat slechte nieuws mee op. Als je praat tegen je kinderen tijdens het eten en je geeft hen een berisping of je maakt je ongenoegen van op het werk duidelijk dan eet iedereen mee van dat ongenoegen. Probeer ook tijdens het gezamenlijk tafelen een sfeer van warmte en rust te creëren. Maak dat je omgeving niet bang hoeft te zijn hun voeten onder te tafel te schuiven om niets anders te moeten horen dan verwijten of ontevredenheid over ditjes en datjes. Het zal ten goede komen van allen. Eet smakelijk!

21-11-2015 om 13:22 geschreven door VivianeM  

Je moet eerst kunnen geven om te kunnen krijgen. Hierbij vertelt Marcelle over een vrouw die in geldnood was en haar schoonbroer om hulp vroeg. Deze smeet met een nijdig gebaar enkele verfrommelde biljetten op tafel, alsof hij een hond een been toesmeet. Wat zij wil vertellen is dat als je iets geeft je het met liefde moet geven anders telt je goedhartigheid niet!  Er zijn verschillende manieren van geven. Klein voorbeeldje: je kunt iemand een kruidenthee aanbieden terwijl hij ziek is. De thee en de suiker die je geeft is een kost voor jou. Maar wat je écht geeft is de zorg die je neemt door te roeren in de thee om de suiker op te lossen en de thee in handbereik te brengen. Dat is tevens zo in de rusthuizen. De verpleegsters kunnen een maaltijd aan de ouderen voorschotelen en de bejaarde aan zijn lot overlaten. Ze kunnen deze mensen ook liefdevol helpen bij het eten of het hun tenminste gemakkelijk maken. Dat deed me ook heel even denken aan ons moeder. Als we bij haar gaan staat de koffietas altijd omgekeerd klaar op een klein bordje op tafel. Of we nu gaan of niet, die tas staat elke dag klaar. Als we gaan krijgen we koffie en zal ze altijd melk inschenken en suiker toevoegen (als de bezoeker dat gebruikt  en dat weet ze altijd van buiten) en dan roert ze er even met de lepel in. Ik moet eerlijk zijn dat ik dat gebaar van eerst te roeren in mijn koffie vóór ze hem aan mij gaf niet altijd begreep. Na die tekst van Marcelle wel! Ons moeder heeft het al lang begrepen. Je hebt geven en je hebt GEVEN.

21-11-2015 om 13:13 geschreven door VivianeM  

Uw andere wang toekeren als  u geslagen wordt Heel toevallig gaat het volgende hoofdstuk in mijn boek over “het kwade”, de oorlog en hoe men er als mens mee kan omgaan. Vandaag staat er tevens  in de krant een artikel (in Het Nieuwsblad): “Rivalen verenigd in strijd tegen terreur” met de foto’s van Hollande, Poetin, Rohani en Obama, de éénheid die ISIS vreest. Die eenheid kan ofwel een goed teken zijn door het kwade te kunnen bestraffen met juist het tegenovergestelde van wat ISIS wil creëren in de wereld -> tweedracht.. Anderzijds zegt men ook: men kan geen vrede laten heersen gedurende de voorbereiding van een oorlog! Marcelle vernoemt ook: uw andere wang toekeren als  u geslagen wordt. Ik moest toch even slikken toen ik hierbij dacht aan wat er in Parijs is gebeurd. Maar wat men hiermee eigenlijk wil zeggen is eerder het niet zou toelaten dat een ander hem als het ware tot een „krachtmeting” zou dwingen. Geen voeding geven aan het kwade! Hopelijk zijn diegene die onze landen, onze volkeren regeren vredelievend en verstandig genoeg om het juiste te doen.

21-11-2015 om 13:07 geschreven door VivianeM  

Er is nog plaats op de eerste rij. Dat hebben jullie ook al meegemaakt hé, dat ge ergens binnen komt en dat men zegt:” ga maar naar vooraan, er is nog plaats op de eerste rij”. Maar automatisch remmen we onszelf af. We zien ons niet op de eerst rij zitten…..Gelukkig zijn, chance hebben, succes hebben, dat moeten we in de eerste plaats onszelf gunnen. En dat besef moeten we ons toe-eigenen als een gewoonte. Denk aan een polyglot: die spreekt meerdere talen maar gaat niet telkens staan denken aan de grammatica. Een goeie pianist denkt niet steeds aan de toetsen of kijkt niet continue naar zijn vingers terwijl hij speelt. Het gaat na veel oefenen automatisch. Positief denken is een alledaags noodzakelijk oefenen tot je er zelf niet meer bij stil staat. Opgelet, negeer nu absoluut de twee woordjes “ja maar”. Ja, maar dat kan ik niet. Ja, maar daar ben ik te oud voor.Ja, maar zo ben ik nou eenmaal. Ja maar, wat als alles lukt?  Dwing mooie dingen af. Wees dapper: rug recht, kin omhoog en poep achteruit is mijn leuze.  Heb het vertrouwen dat alles goed komt. Dat is namelijk de enige overtuiging die je verder helpt. Alles in je leven is met elkaar verbonden, verandering veroorzaakt al snel een domino effect. Het is alleen aan jou welke kant de stenen opvallen. Ga je vooruit of achteruit? Wil je opwaarts of neerwaarts? Geluk kan je aantrekken. Denk maar aan die bloem die de vorm van een vogel aanneemt om de vogel aan te trekken.

08-11-2015 om 20:20 geschreven door VivianeM  

Zoeken naar het goede in de andere, in alles wat we doen en wat we denken. Ik moet eerlijk zijn, te teksten die ik nu gelezen heb van Marcelle Auclair waren moeilijk voor mij. Misschien moet ik eerst wat neerschrijven uit wat zij mij vertelde in haar boek en daarna mijn bevindingen geven. Aansluitend tot wat ze in de vorige hoofdstukken schreef namelijk dat alles terug komt als een boemerang.

Men zegt soms:”dat is een hele lieve nonkel, jammer van zijn vete met tante X in verband met de erfenis” of “dat is een heel lief kind, jammer dat het zo koppig kan zijn”. We zeggen iets goed over iemand om daaropvolgend toch nog iets slecht toe te voegen. Wat wil zeggen dat we er telkens nog een negatief tintje aan geven. Volgens Marcelle moeten we onszelf oefenen om gevoelens en gedachten constant in het positieve te draaien, we zouden er ons veel beter bij voelen. Ze stelt hierbij voor om te oefenen in kleine dingen. Vb Als een deur te hard wordt dicht geslagen of een lucifer die niet meteen wil aansteken of de bus die opnieuw te laat is of hij zit overvol en we kunnen er niet meer bij. Dan is het aan ons om onszelf niet boos te maken over zo’n onbenulligheid. Vaak zeggen we “dat is mijn karakter zo, ik ben zo en ik kan mezelf toch niet veranderen”. Ons karakter? Nee,volgens Marcelle is dit telkens een flauw excuus. Enkel in het dierenrijk is er een soort karakter die niet te veranderen is. Vandaar dat er toch nog af en toe eens een leeuwentemmer wordt gedood. Maar een mens is vrij. Ons karakter wordt gevormd door gewoontes die we hebben aangenomen maar waarin we zelf de vrijheid hebben de slechte gewoontes te veranderen. Zoals bijvoorbeeld alles in het negatieve zetten. We moeten proberen het goede in iedereen te zien. Dat is niet zo moeilijk volgens Marcelle. Ze geeft het voorbeeld van een acteur die de slechterik speelt. Die is in realiteit niet écht slecht. Enkel lichtzinnige mensen zullen bijvoorbeeld geloven dat de Hélène uit thuis ook in ’t echte leven slecht is. Een verstandig mens weet dat dit karakter enkel gespeeld is. Ze geeft ook het volgende voorbeeld: als je dingen bekijkt in het licht van de zon ziet alles er veel mooier uit. Als we onze rug draaien naar de zon zien we enkel onze schaduw en ziet alles er somberder uit. We moeten de anderen en wat ze ons ooit hebben misdaan vergeven en ook onszelf onze fouten uit het verleden vergeven. Zo gaan we onszelf beter voelen en terug alles van de zonnige kant zien. We creëren nieuwe kansen om gelukkiger te zijn. Wat zijn mijn eigen conclusies hier uit?

Ik ga beginnen bij mezelf, ik ben er van overtuigd dat het leven een continue verbeteren is, continue leren uit onze fouten. Ik heb dingen gedaan of gezegd in mijn jeugd die ik nu niet meer zou doen of zeggen. Ik ben iets wijzer geworden, iets rustiger. Mezelf vergeven, een ander vergeven is niet altijd evident maar noodzakelijk om rust te vinden in ons hoofdje. Om onszelf en die andere een nieuwe kans te geven. Een koppigaard als ik heeft het daar al eens moeilijker mee…en toch, de keren dat ik het uitprobeerde was heel bevrijdend.

Wat die acteur betreft die de slechterik speelt…ok. Maar ik kan Marcelle geen 100% gelijk geven op vlak van “in ieder mens schuilt er een goed mens”. Niet elk mens speelt als een acteur dat hij slecht is. Er bestaan volgens mij heel veel goede mensen die het goed bedoelen en goede intenties hebben. Ik voel mij daar heel goed door omringd. Maar er bestaan ook slechte mensen, we mogen daar niet naïef in zijn. Alleen moeten we die slechte mensen trachten te verbannen uit ons leven  en diegene die negatief blijven en ons proberen leeg te zuigen ontwijken.

Er staat nog een mooi verhaaltje bij die ik wil meegeven om af te sluiten: Er was een dame die een pracht van een rozentuin had waar ze enorm fier op was. Het gros van de dag had ze een mandje en een snoeischaar in de hand en was ze bezig om de verwelkte rozen er uit te snoeien zodat haar rozentuin er altijd schitterend bij stond. Toen ze een complimentje kreeg van haar man dat de rozen er zo prachtig en altijd fonkelnieuw bij stonden kwam ze tot de conclusie dat zij dit niet meer zag. Zij zag alleen nog maar de verwelkte en misvormde rozen doordat zij er steeds op zoek naar was om deze te verwijderen. Vanaf dan heeft zij zich voorgenomen enkel nog 1 keer om de 3 dagen rozen te snoeien en kon zij terug ten volle genieten van de schoonheid van haar rozentuin. En een Indisch gezegde wil ik ook nog meegeven:

Een negatieve gedachte over iets of over iemand is als een vogel die boven je hoofd vliegt, geef hem echter niet de kans een nest te bouwen in je haren!

02-11-2015 om 00:00 geschreven door VivianeM  

Wat we denken, wat we doen….alles komt altijd terug. Herinneren jullie zich de striptekenaar Jean Effel? Deze tekende enkele strips waarin een kleine engel in voorkwam. In één zijn tekeningen toont hij hoe een piloot een bom laat vallen. Plots kwam een engeltje tevoorschijn met de bom en zei: “Meneer, u heeft iets verloren”. Verdienen wij ook een engeltje naast ons? En brengt hij dan goede dingen terug of slechte dingen. Wat wensen wij onze vrienden, onze collega’s…onze familie toe? Welke gedachten hebben wij, positieve of negatieve? Wat wil Marecelle Auclair zeggen? Wees goed voor jezelf en wees goed voor de anderen rondom u en het komt vanzelf terug. Net zoals golven zich zullen verspreiden zodra je een kiezelsteen in stilstaand water gooit. Als je een steen in het water werpt vormt die kringen die steeds groter worden. En pas wanneer een kring de oever raakt of een obstakel zal de kring “zogezegd” stoppen. Maar stopt hij effectief? Eigenlijk niet, vanaf het moment dat de buitenste kring iets raakt gaat hij terug naar zijn binnenste punt van vertrek en komt daar tot rust. Dat is ook zo met onze gedachten, net als die waterkring komt alles altijd terug naar onszelf. Wanneer je iets aardigs voor iemand doet denk je over het algemeen niet na over de consequenties die je goede daad zal hebben. Ja, je helpt de persoon in kwestie, maar eigenlijk is je aardigheid meer waard dan dat. Je roept namelijk een kiezelsteeneffect op, je aardigheid zal zich nog een tijdje verspreiden zonder dat jij daarvan op de hoogte bent. Heb je nooit een warm en blij gevoel gehad wanneer iemand op straat, een oude vrouw die haar hondje uitlaat bijvoorbeeld, je warm en vriendelijk toelacht? Het zijn van die kleine momenten van aardigheid die je direct een goed gevoel geven. De lach van de vrouw herinnert je eraan dat je niet zo nors voor je uit moet kijken, je begint zelf te glimlachen. Met jouw glimlach besmet je andere mensen op straat. Je straalt vriendelijkheid uit en dat vangen mensen op. Ze worden zachter tegen je en zullen zelf een glimlach terug geven. Merk je al hoe een simpele glimlach zich kan verspreiden? Goede daden, goede gedachten betalen zichzelf altijd terug! En ik heb dat ook al een paar keer uitgeprobeerd! Op straat of in mijn omgeving begon ik automatisch te glimlachen naar de mensen. En 9 op de 10 kreeg ik een glimlach terug (die éne persoon zal misschien gedacht hebben, welke simpele loopt hier rond). Soms begon ik vanzelf een babbeltje te slaan met anderen en ik kreeg meestal zeer positieve reacties. Onlangs ging ik naar een openbaar toilet langs de weg en ik zei tegen de toiletdame: "het was heel aangenaam te mogen ervaren hoe proper het hier is en hoe goed het hier ruikt". Ik kreeg een stralende glimlach terug. En toen ik naar buiten stapte hoorde ik haar zeggen:” Dat doet deugd, er zijn zo weinig mensen die ne keer iets positief tegen ons zeggen”. Weet je, we wachten altijd op die andere die eerst moet komen naar ons, die eerst moet tonen van: "hé ik vind je sympathiek". Weet je wat ik ook ontdekt heb? Wel als je je niet goed voelt, doe dan eens alsof. Trek een glimlach rond je mond, doe alsof je blij bent. Wat merk je..? Automatisch gaat je lichaam positief reageren en voel je je al net iets beter. Actie-reactie ...Proberen?

01-11-2015 om 11:05 geschreven door VivianeM  

Er was ooit eens een vrouw die vertrok op verlof. Zij wou nog gauw haar aquarium kuisen waarin een goudvisje rondjes was aan ’t maken. Ze plaatste daarom tijdelijk het goudvisje in het bad. Tot haar verrassing zag ze dat het goudvisje bleef rondjes maken in het badwater terwijl hij nu een heel bad had om in te zwemmen. En dit bracht de vrouw tot nadenken. Ook zij zat gevangen in de begrenzing van haar eigen kortzichtige gedachten. Angst, twijfel, bescheidenheid deden haar ronddraaien in een continue zelfde stramien. Laat ons even stil staan bij ’t volgende: het leven heeft ons zoveel meer te bieden. We moeten het alleen maar willen zien. Denk aan dat visje in het bad. Voorbeeldje: je kan denken op ’t werk van”ik ben maar betaald om dit te doen en niets meer, dus ik doe niets méér. Je beknot zo je eigen vrijheid en de mogelijkheden. Denk eerder in de trend van: ik ben goed betaald voor mijn tijd die ik hier besteed. Je zal je zoveel beter voelen en zelfs groeien in je vrijheid. Kansen die je eerder laat liggen als je zegt: “ik heb nooit chance, niets lukt mij, ik ben moe, ik ben oud, ik ben ziek. Het leven is zó genereus met kansen schenken. Maar om een schenking te krijgen moet je met twee zijn. Diegene die geeft en diegene die accepteert. Het is ook altijd gemakkelijker te denken dat een ander meer geluk heeft dan ons. We moeten die kansen en dat geluk willen grijpen!

26-10-2015 om 12:09 geschreven door VivianeM  

NIET BANG ZIJN!!! (gebaseerd op een boek die ik las “Le livre du bonheur)                                                                              Denk nog even aan wat ik schreef de eerste keer:” De gedachte creëert, dus dat wat we denken trekken we aan. Dat waaraan we twijfelen doet dat nog meer! Waarom? Wel omdat er nog altijd wat hoop zit vermengd tussen onze twijfels.Terwijl we maar weinig hoop voelen als we angstig zijn. Je moet zoveel mogelijk angst verbannen uit je leven. Problemen, mislukkingen of ziektes worden vaak geboren uit angst. Zelfs onze grootste kwellingen. Vb. agressie wordt geboren uit angst voor een aanval. Jaloezie wordt geboren uit angst om iemand te verliezen die men graag ziet. Zonder dat we het echt in de gaten hebben leven we heel vaak in angst. Hoe vaak zeggen we niet per dag: ik ben bang om te laat te komen, ik ben bang dat ik ziek ga worden, ik ben bang dat de baas niet tevreden zal zijn enz.….Allee, beeld jullie eens in dat niemand op aarde nog angst kent. In één klap verdwijnt alle haat. De vele gesprekken tussen Obama en Poetin…zouden niet meer nodig zijn. Er zouden akkoorden komen, we zouden elkaar beter vertrouwen. Een beetje een utopie? Laat het ons even bij ons wereldje houden. Onze familie, onze vriendenkring, onze collega’s. Ik ga enkele kleine voorbeeldjes geven van wat onze angst opzij zetten kan betekenen. 1 We zijn net op weekend geweest samen met een ander koppel. Deze ontdekten plots dat zij hun huissleutel kwijt waren. Eerste reactie: angst! Wie heeft de sleutel gestolen? Wat als er iemand thuis binnen geraakt? Maar deze angstgedachte werd al gauw aan de kant gezet. We zullen die sleutel waarschijnlijk gewoon verloren zijn. We zien wel als we thuis komen, we maken gewoon een nieuwe sleutel. 2 Ik werd vijftig enkele jaren geleden. “Oei, ik word oud” ik word dikker, rimpeltjes, zal ik nog meetellen binnenkort met de maatschappij?” was mijn gedachte? Dit heb ik gedraaid naar (was niet zo evident) “Wat ben ik blij dat ik zo oud mag worden, wat ben ik blij dat ik al zoveel ervaringen heb en dit kan delen. Wat ben ik blij dat niet alles meer moet maar mag”. En zo zijn er nog vele voorbeelden. Wist je eigenlijk dat we geboren worden zonder angstgedachten? Kijk eens naar die kleine peuter die zijn eerste stapje moet zetten of de trap op moet voor de eerste keer. Hij heeft daarvoor evenveel lef nodig als een volwassene die voor de eerste keer een parachutesprong maakt. Maar wie zaait er angst in hun hoofdje? Wij met “pas op of je gaat vallen”, de oma “dat kind zal zich nog eens verongelukken” . De vader die zei tegen zijn zoontje in ’t eerste leerjaar: “gij zult nooit goed kunnen lezen, gij zult het nooit ver brengen”. Dat zoontje ging dit geloven, kreeg angst en scoorde zeer zwak op school! Een goede raad hierbij is: geef je kinderen vaak een complimentje, laat hun zelfvertrouwen groeien in plaats van ze te verstikken met angstgedachtes. Angst heeft niets te maken met voorzichtig zijn hé. In tegendeel, beslissingen nemen onder invloed van angst laat ons meestal in het hol van de leeuw lopen. Angst hebben, dat kan je ook vergelijken met vooroordelen hebben. Zo moeten we elke dag onszelf  motiveren vertrouwen te hebben in wat komt op ons levenspad.

Kennen jullie het verhaal van de Perzische prins?

Heel lang geleden woonde er een Perzische prins zeer gelukkig in zijn paleis te Ispahan. Op een morgen was hij aan het wandelen tussen zijn rozen en zag hij een schim van Pietje de dood. Hij zag dat Pietje de dood een geste maakte welke de Perziche prins opnam als een bedreigend zwaaien naar hem toe. De angst sloeg hem rond het hart. Hij spoedde zich naar zijn stallen, zadelde zijn beste en snelste paard en sloeg op de vlucht, bang dat de dood hem zou inhalen en hem mee zou nemen. Hij galoppeerde de hele dag, zijn paard schuimbekte terwijl de prins versteven van angst in het zadel zat. Het werd donker en de prins dacht dat het gevaar geweken was tot hij plots op de weg de zwarte schim zag rechtkomen midden op de weg. De prins trok bevroren van angst aan de teugels. Pietje de dood zei: “Ach daar ben je dan toch nog”. Je bent zelf naar mij toegekomen. Deze ochtend toen ik jou rustig zag wandelen in jouw rozentuin te Ispahan wenkte ik nog naar jou:Ik moest jou binnen enkele uren gaan ophalen in Chiraz, zó ver weg van jouw paleis. Hoe ging dat lukken? Wel de angst heeft gewerkt voor mij. Je hebt jezelf naar mij, naar onze afspraak gehaast. En zo stierf de Perzische prins die avond.

Bedenk eens welke beslissingen je ooit nam onder invloed van angst en wat er uit voort groeide. We moeten wel onderscheid kunnen maken tussen onbezonnen zijn en verstandig zijn. a Ik herinner mij nog als kind van 11 jaar leerde ik mezelf in een paar dagen zwemmen. Op een gegeven moment sprong ik in het diep ervan overtuigd: nu moet het lukken. En ik kon (gelukkig) zwemmen die dag. Maar ’t had verkeerd kunnen lopen. Dat was onbezonnenheid. b Ik nam ooit onder invloed van hevige angst en emoties ontslag op een werk (waar ik heel gelukkig was). Dit was ook onbezonnen van mij. Maar ik kan voorbeelden geven van de keren dat ik geen angst had.  a Zoals toen we als heel jong koppel een bakkerijtje overnamen in Gent. We hadden al onze spaarcentjes in die zaak gestoken en hadden niets meer. Maar we geloofden in onszelf en in onze toekomst. En we zijn er samen gekomen. b Mijn zoon had ooit hersenvliesontsteking. Hierbij had ik steeds in gedachten dat alles goed zou komen. Geen enkel moment dacht ik dat ik hem kon verliezen. Heb ik hierdoor de wet der natuur omzeild? Nee, want ik kon mijn zoon hebben verloren aan die ziekte. Maar het vertrouwen en het geloof in een goed einde heeft mij sterker gemaakt op dat moment en mij het leven ook gemakkelijker gemaakt. Zo zullen jullie waarschijnlijk ook wel enkele voorbeelden hebben.Onthou: laat je nooit leiden door angst!

Bijlagen:
2115085_Prince_ao_cheval_29x25_cm.jpg (153.1 KB)   

Eerst wil ik jullie het verhaal toelichten van Faust: Faust is een geleerde die allerlei onderzoeken en chemische testen doet om “de steen der wijzen” te maken Deze steen der wijzen moet hem terug jong maken en rijkdom, roem en succes  schenken. Wanneer het na vele gebeden tot God nog niet lukt roept hij de hulp van de duivel in. Hij verkoopt zijn ziel in ruil voor de hulp van de duivel. Deze zal hem gedurende zeven jaar dienen en alles geven wat zijn hart verlangt. Faust is zo gedreven in zijn honger naar macht, kennis, waardering dat hij vergeet te leven en de mensen rond zich niet ziet. De 7 jaren vlogen voorbij, hij was mooi, geëerd voor zijn intelligentie en had alle rijkdom. Allemaal uiterlijke schijn. Hij is echter nooit écht gelukkig geweest…Marcelle Auclair heeft mij vandaag opnieuw een les geleerd. Of eerder, mij gewezen op iets wat ik al ontdekt had maar nog niet teveel bij stil had gestaan.Ik zou zeggen, zet jullie eens op een bankje midden in een grote menigte en kijk…kijk met jullie ogen open. Wat zien jullie? Vaak zien we vele mensen die mee willen tellen in de massa. Hoe willen ze dit bereiken? Door bijvoorbeeld de laatste modetrends te volgen. Door de laatste media snufjes te kopen. Een mooie wagen voor de deur, een chique job met liefst een groot salaris. Een belangrijke titel op het naamkaartje. Het gaat hier ook om strijden naar roem en rijkdom, naar waardering.Wie zijn we eigenlijk? Wat zien de mensen als zij naar ons kijken?Er zijn mensen die ons beoordelen naar onze kleding. Er zijn anderen die een goed geschapen meisje bewonderen ondanks dat zij een lelijk kleedje draagt. Toch zijn er ook mensen die niet kijken naar het uiterlijk. Die de anderen kunnen waarderen voor hun intelligentie, hun talenten, hun gevoeligheid, hun karakter. Opgelet deze eigenschappen zijn niet zichtbaar! Je kunt deze terugvinden in  de manier van “hun zijn”, in hun werk, in hun gedrag, in een gesprek met hun. Waar staan wij zelf, Wie ben ik? Ik geef toe dat als ik dit allemaal heb gelezen ik mij ook heb laten vangen. Ik stond ook als jong kind op de speelplaats te kijken naar de kinderen van de “welgestelde” die mooier gekleed waren. Ik keek ook naar de diegene die verder mocht studeren en genoot van ’t jonge leven terwijl ik al van jongs af aan moest gaan werken om thuis bij te dragen. En toch als jong meisje dacht ik ook nog vaak aan dat verhaaltje van de talenten die uitgedeeld werden die juffrouw Schamp uit de lagere school vertelde. (De meester  riep zijn slaven bij zich en vertrouwde hun zijn bezit toe. Aan de een gaf hij vijf talenten (geld uit die tijd), aan een ander twee en aan een derde één, overeenkomstig ieders bekwaamheid. En hij vertrok naar het buitenland. Degene die de vijf talenten gekregen had, ging er meteen mee handelen en verdiende er nog vijf bij. Zo verdiende ook die er twee gekregen had er nog twee bij. Maar die er één gekregen had, ging een gat in de grond graven en stopte daar het geld van zijn heer in.)    En de wijze raad die Monique Schamp steeds gaf als leerkracht: Wees niet dat koetje in de weide tussen al die andere koeien maar dat paardje in de wei er naast is mij steeds bijgebleven. Ik denk dat het leven een continue zoeken is. Een continue weegschaal om alsnog het goede te kunnen doen. Elk mens die het geluk heeft om ouder te worden kent dit besef naarmate de jaren verstrijken. Ook ik heb hard gewerkt om hogerop te geraken, om het mijn kinderen gemakkelijker te maken. Is dat fout…?Zelf denk ik dat niet, zolang het niet ten koste is van een ander zijn geluk…  Ik kan nu glimlachend kijken naar de jeugd die zich uitslooft om er bij te horen. Naar de jonge haantjes die met de neus in de lucht rondlopen op een beurs en denken dat de wereld van hun is. Zij zullen het misschien ooit ook nog ontdekken zoals ik: je talenten gebruiken is belangrijk in ’t leven. Weet: mensen in armoede hebben dikwijls moeite om écht onbekommerd gelukkig te zijn. Want door geldgebrek komen de eerste problemen en ruzies in een gezin. Echter het licht in de ogen van de andere mensen, de lach die ik kan scheppen op hun gezicht, de warmte van het samen zijn en de vriendschap, genieten van kleine dingen zijn ook heel belangrijk in ‘t leven. En ieder moet voor zichzelf uitmaken waar de grens ligt. Hopende dat het jou ook even tot nadenken bracht. Tot heel gauw terug. Viviane Moerman.

18-10-2015 om 12:56 geschreven door VivianeM  

Mijn eerste hoofdstuk heeft als titel: "Vous pouvez être heureux". Natuurlijk, dacht ik. Natuurlijk kan ik gelukkig zijn....maar soms ook wel eens ongelukkig. Al mag ik van mezelf wel zeggen dat ik een optimist ben. Ze vraagt mij of ik geloof in het bestaan van elektriciteit. “Ja, alle mensen van onze maatschappij geloven toch in elektriciteit?” Ik zie hier lichtschakelaars in mijn bureau, ik toast mijn boterhammetje elke ochtend. Buiten staan de straatlantaarns rustig te wachten tot het weer donker wordt. Allemaal dankzij de ingenieuze uitvinders en ingenieurs die deze vondsten hebben uitgewerkt. Kan je elektriciteit gewoon pakken? Kan je licht, geluid of zwaartekracht vastnemen? Nee, toch zijn we er van overtuigd dat ze bestaan en ze hebben hun eigen wetten, hun regels om te kunnen bestaan. Dat is hetzelfde met geluk, zegt Marcelle. De belangrijkste wet bij gelukkig zijn is: de gedachte creëert en het woord creëert! De gedachte, het woord, het licht, zelfs het geluid brengt  zeer krachtige golven teweeg. Doe nu eens net als ik toen ik deze zinnen las…doe heel even je ogen dicht en sta er even bij stil. Denk aan plezier hebben, zonnestralen op je gezicht, de geur van vers afgereden gras, vogeltjes die tsjilpen, lachende kinderen. Denk aan liefde, gezondheid, voel  jij jezelf ook  opladen met dat  vredige gevoel door de kracht van deze positieve gedachten? Daarentegen, als je begint te denken aan ziekte, oorlog, pijn, slechte mensen, ongeluk en je herhaalt heel vaak: “Ik heb nooit chance of niemand ziet me graag”. Je zal automatisch een muur  bouwen  tussen geluk en succes. Je zal miserie aantrekken zoals de bliksemafleider de bliksem aantrekt. “Is dat wel zo”, vraag ik me af? Ja, ik denk het wel. Nog niet zo lang geleden had ik een dag waarop alles mis liep van af de vroege ochtend. Mijn haar hing alle kanten en ik kreeg er maar geen vat op, vers kleedje en een confituurvlek bij mijn ontbijt. De auto wou niet starten, mijn schoenhak bleef vasthaken in een riool en kraakte af. Geen enkel verkoopsgesprek liep vlot. Het handvat van mijn  boekentas schoot los enz… Mijn cruciale gedachte van die dag was: “het loopt hier verkeerd van s’ morgens vroeg, t’ zal voor heel mijn dag zijn”. En ik had mijn belofte aan mezelf waargemaakt. Dus heeft Marcelle gelijk? Ik denk het wel. Wat kunnen we onthouden voor vandaag? Sta er even bij stil hoe vaak je iets in het negatieve draait. Besef goed dat iedere gedachte net als een zaadje is. En dat zaadje is bedoeld om te gaan schieten, te groeien, te gaan bloeien en dan vruchten te geven. Maar wat doen de meeste mensen?  Ze strooien als een gek slechte zaden op hun veld en verwonderen zich er dan over dat ze geen graan hebben geoogst. Sta er elke ochtend even bij stil: welke zaadjes ga ik vandaag zaaien? Wil ik mooie bloemen en fruit oogsten deze avond en blij zijn met mijn dag? Alles gebeurt in ons hoofdje…echt waar. Heeft Eddy Merckx ooit gezegd bij een start van een wielerwedstrijd “vandaag ben ik zeker dat ik niet ga winnen”? Denk het niet hé. De sporters, de kampioenen weten als geen ander: na een sporadisch verlies of vallen moet men direct weer rechtstaan en er opnieuw voor gaan! Zodat dat slechte graantje geen kans krijgt te groeien!  Je moet toch erkennen dat degenen die jij  zo bewondert om hun succes, dat zij zich blijven vasthouden aan een onwrikbare hoop zelfs in moeilijkheden! Genoeg  voor vandaag.

23-09-2015 om 12:32 geschreven door VivianeM  

17-09-2015 om 00:00 geschreven door VivianeM  

17-09-2015 om 00:00 geschreven door VivianeM