Eerst wil ik jullie het verhaal toelichten van Faust: Faust is een geleerde die allerlei onderzoeken en chemische testen doet om “de steen der wijzen” te maken Deze steen der wijzen moet hem terug jong maken en rijkdom, roem en succes  schenken. Wanneer het na vele gebeden tot God nog niet lukt roept hij de hulp van de duivel in. Hij verkoopt zijn ziel in ruil voor de hulp van de duivel. Deze zal hem gedurende zeven jaar dienen en alles geven wat zijn hart verlangt. Faust is zo gedreven in zijn honger naar macht, kennis, waardering dat hij vergeet te leven en de mensen rond zich niet ziet. De 7 jaren vlogen voorbij, hij was mooi, geëerd voor zijn intelligentie en had alle rijkdom. Allemaal uiterlijke schijn. Hij is echter nooit écht gelukkig geweest…Marcelle Auclair heeft mij vandaag opnieuw een les geleerd. Of eerder, mij gewezen op iets wat ik al ontdekt had maar nog niet teveel bij stil had gestaan.Ik zou zeggen, zet jullie eens op een bankje midden in een grote menigte en kijk…kijk met jullie ogen open. Wat zien jullie? Vaak zien we vele mensen die mee willen tellen in de massa. Hoe willen ze dit bereiken? Door bijvoorbeeld de laatste modetrends te volgen. Door de laatste media snufjes te kopen. Een mooie wagen voor de deur, een chique job met liefst een groot salaris. Een belangrijke titel op het naamkaartje. Het gaat hier ook om strijden naar roem en rijkdom, naar waardering.Wie zijn we eigenlijk? Wat zien de mensen als zij naar ons kijken?Er zijn mensen die ons beoordelen naar onze kleding. Er zijn anderen die een goed geschapen meisje bewonderen ondanks dat zij een lelijk kleedje draagt. Toch zijn er ook mensen die niet kijken naar het uiterlijk. Die de anderen kunnen waarderen voor hun intelligentie, hun talenten, hun gevoeligheid, hun karakter. Opgelet deze eigenschappen zijn niet zichtbaar! Je kunt deze terugvinden in  de manier van “hun zijn”, in hun werk, in hun gedrag, in een gesprek met hun. Waar staan wij zelf, Wie ben ik? Ik geef toe dat als ik dit allemaal heb gelezen ik mij ook heb laten vangen. Ik stond ook als jong kind op de speelplaats te kijken naar de kinderen van de “welgestelde” die mooier gekleed waren. Ik keek ook naar de diegene die verder mocht studeren en genoot van ’t jonge leven terwijl ik al van jongs af aan moest gaan werken om thuis bij te dragen. En toch als jong meisje dacht ik ook nog vaak aan dat verhaaltje van de talenten die uitgedeeld werden die juffrouw Schamp uit de lagere school vertelde. (De meester  riep zijn slaven bij zich en vertrouwde hun zijn bezit toe. Aan de een gaf hij vijf talenten (geld uit die tijd), aan een ander twee en aan een derde één, overeenkomstig ieders bekwaamheid. En hij vertrok naar het buitenland. Degene die de vijf talenten gekregen had, ging er meteen mee handelen en verdiende er nog vijf bij. Zo verdiende ook die er twee gekregen had er nog twee bij. Maar die er één gekregen had, ging een gat in de grond graven en stopte daar het geld van zijn heer in.)    En de wijze raad die Monique Schamp steeds gaf als leerkracht: Wees niet dat koetje in de weide tussen al die andere koeien maar dat paardje in de wei er naast is mij steeds bijgebleven. Ik denk dat het leven een continue zoeken is. Een continue weegschaal om alsnog het goede te kunnen doen. Elk mens die het geluk heeft om ouder te worden kent dit besef naarmate de jaren verstrijken. Ook ik heb hard gewerkt om hogerop te geraken, om het mijn kinderen gemakkelijker te maken. Is dat fout…?Zelf denk ik dat niet, zolang het niet ten koste is van een ander zijn geluk…  Ik kan nu glimlachend kijken naar de jeugd die zich uitslooft om er bij te horen. Naar de jonge haantjes die met de neus in de lucht rondlopen op een beurs en denken dat de wereld van hun is. Zij zullen het misschien ooit ook nog ontdekken zoals ik: je talenten gebruiken is belangrijk in ’t leven. Weet: mensen in armoede hebben dikwijls moeite om écht onbekommerd gelukkig te zijn. Want door geldgebrek komen de eerste problemen en ruzies in een gezin. Echter het licht in de ogen van de andere mensen, de lach die ik kan scheppen op hun gezicht, de warmte van het samen zijn en de vriendschap, genieten van kleine dingen zijn ook heel belangrijk in ‘t leven. En ieder moet voor zichzelf uitmaken waar de grens ligt. Hopende dat het jou ook even tot nadenken bracht. Tot heel gauw terug. Viviane Moerman.

18-10-2015 om 12:56 geschreven door VivianeM