Exploratie en verdieping: een nieuwe groep en je eigen botsende referenties

In module 8 staat alles in het teken van exploratie en verdieping. Hierin werken we als groep samen aan drie taken. Deze groepen zijn samengesteld aan de hand van onze keuze. Opnieuw werden we dus allemaal door elkaar gegooid. Opnieuw een nieuwe groep waar je een plaatsje in moet vinden. Je leert er veel uit maar het is niet altijd aangenaam.

Op maandag maakte ik kennis met mijn groep. Mijn eerste reactie was vrij positief. De meeste leken heel gemotiveerd. Ik vast er dan ook van overtuigd dat alles zou goed komen. Ik ben zelf een persoon die vrij dominant kan zijn in een groep. Ik voelde al heel snel aan dat dit in deze groep anders zou zijn. Onze groep bestaat namelijk uit vier nog dominantere personen. Dit is iets wat ik zelf nog niet heb meegemaakt. Ik verdwijn in deze groep in het niets.

Tijdens het werken aan de eerste probleemtaak merkte ik dat de dominantie van de andere toch wel heel hoog lag. Ik had vaak zelfs het gevoel dat er naar mij niet werd geluisterd. De andere hebben een heel luide stem en lijken altijd tegen elkaar te roepen. Ik heb echt het idee dat ik er niet boven geraak. Als ik mijn mening wil geven moet ik mijn stem echt al forceren voor dat ze me horen. Dit heeft me echt een deuk in mijn zelfvertrouwen gekost. Ik weet dat ik me er niet mag door laten doen, maar ik heb echt het gevoel dat er over mij wordt gelopen.

Ik merkte op dat mijn eigen referenties toch anders liggen als die van hen. Wat volgens mij ook rustig gezegd kan worden, wordt door hen geroepen maar dat is misschien hun manier van mening geven. Misschien hebben ze vroeger wel altijd moeten knokken om hun mening te mogen geven? Ik heb bijvoorbeeld gemerkt dat een persoon van onze groep het ontzettend moeilijk heeft om haar eigen mening opzij te zetten terwijl de andere er niet met akkoord zijn. Ik vind het zelf ook altijd fijn als mijn mening gevolgd wordt maar je werkt nu eenmaal in groep en dan moet je, je soms kunnen neerleggen bij de meerderheid. Dat is iets dat ik toch wel al geleerd heb, door het werken in veel groepen. Ik wil deze persoon er zeker niet op afmaken want er zal waarschijnlijk wel een reden zijn waarom ze zich zo gedraagt. Misschien moet ik er wel eens gewoon naar vragen? Misschien begrijp ik het dan ook beter en kan ik er begrip voor opbrengen.

Misschien ga ik wel in de fout door me te laten doen of door mijn zelfvertrouwen te laten indeuken. Maar zo zit ik jammer genoeg niet in elkaar. Ik weet dat dit iets waar ik moet aanwerken. Dankzij deze groep krijg ik daar de kans toe. Dus ik probeer het positieve te blijven zien. Ook al loopt het groepsproces niet altijd even vlot.

Wat maakt nu dat ik in deze groep in het niets verdwijn en in een andere groep soms te dominant ben? Dat is toch wel iets dat ik wil uitzoeken. Ik wil opzoek gaan naar een manier dat ik in deze groep ook mijn mening durf geven.

Ik voel me dan ook zeker niet ideaal in deze groep en dit zou ik graag ter hand nemen. Tijdens teambegeleiding heb ik dan ook aangegeven dat ik me niet zo goed voel in de groep en dat mijn werkpunt zou zijn om me te laten horen en indien ze te ver in discussie zouden gaan, zou ik mijn best proberen doen om de discussie te stoppen en een voorstel te doen om er uit te geraken. Al goed werd dit werkpunt gedeeld.

Nu heb ik jammer genoeg het gevoel dat bij sommige het werkpunt in verkeerde aarde is gevallen. We werken nog amper samen in groep terwijl het nog een groepswerk is. Dit is iets wat me toch wel frustreert. Toch heb ik opnieuw het gevoel dat ik niet sterk genoeg in mijn schoenen sta om dit vast te pakken. Toch wil ik me sterker op stellen door dit net wel ter hand te nemen. Dit is misschien niet gemakkelijk maar ik kan er veel uit leren. Ik heb dit dan ook al aan de andere laten weten. Ik voel dat ik niet enkel frustraties heb. En om te vermijden dat er een bom zou ontploffen, dit omdat we toch nog 5 weken met elkaar moeten samenwerken, wil ik het proberen.

Ik heb de andere dan ook laten weten dat ik maandag een gesprekje wil rond ons groepsproces. Ik wil daarin dan ook heel eerlijk zijn. Ik wil hen eerlijk vertellen wat mij stoort maar ik wil ook de andere de kans geven te vertellen wat hun stoort. Zo krijgen we misschien de kans om alles achter ons te laten en met een schone lei opnieuw te beginnen. Ik ben er trouwens van overtuigd dat we mits enkele goede afspraken een heel productieve en samenwerkende groep kunnen zijn.

06-05-2010 om 00:00 geschreven door Liesbeth Vissers

1ste stagedag

Waar kan je beter een verslag over schrijven dan over je eerste dag stage. Dat is toch de dag dat je de meeste indrukken opdoet. De grootste beleving. Ik vertrok toch met wel wat kriebels in mijn buik richting het sterrenhuis. Ik had me voorgenomen om deze afstand met de fiets te doen. Na een kleine 45 minuten fietsen bereikte ik mijn stage plaats. Ik werd om 10u30 in de woning verwacht voor het bijwonen van een teamvergadering. Ik vond dit best wel aangenaam om mee te beginnen want zo kreeg ik de kans direct kennis te maken met het volledige team. Het eerste puntje op de agenda was mijn voorstelling. Ik had direct het gevoel dat ik warm onthaald werd. Een teamvergadering volgen vanaf de eerste momenten is eigenlijk wel niet zo gemakkelijk. Het gaat vaak over onderwerpen waar je niet over mee kan praten. Mijn stagebegeleidster deed echt haar best om mij erbij te betrekken. Zo vertelde ze me dat ik in een drukke periode kom, doordat er enkele collega’s ziek zijn en vakantie nemen.

Tegen 11u30 kwam er iemand een uitleg geven rond evacuatieplannen. Dit vond ik wel heel boeiend want het is altijd goed om te weten wat te doen in een situatie van nood. Toch leek het me heel veel en ingewikkeld. Ik heb 1 ding goed onthouden. Als er 2 rode lichtje branden op het scherm van het alarmsysteem is er brand in jou woning en dan moet je meteen evacueren. De vergadering liep een tijdje uit. Normaal was het einde gepland tegen 13u00 maar het is 14u30 geworden.

Normaal ik zou ik nog over huis gaan maar ik heb dit niet gedaan omdat het anders te nipt zou worden. Zo kreeg ik de kans om nog enkele vragen te stellen en de documenten uit te leggen. Rond 16u00 kreeg ik nog een rondleiding waar ik de was kon vinden, de medicijnen en nog andere nuttige dingen. Het zal zeker niet makkelijk zijn om al deze plekken terug te vinden. Het leek voor mij even een doolhof.

Vanaf 16u20 komen de bewoners van woning 3 langzaam terug van hun dagcentrum. Ze wandelen rustig binnen. De meeste moesten toch even goed kijken als ze mij zagen. Maar niemand deed er moeilijk over. Ik heb me dan bij de meeste voorgesteld. Hun namen onthouden zal normaal wel lukken. Er zijn elf bewoners. 4 vrouwen en 7 mannen. De meeste kende mij nog van het kennismakingsgesprek.

Het was wel best een beetje druk want we zouden diezelfde avond met zes bewoners naar de playbackarea gaan. Hiervoor moesten we al rond 17u30 vertrekken en daarvoor al gegeten hebben. We kregen dus weinig kans om echt goed kennis te maken. Maar door hen bezig leer je hen best wel kennen. Ik heb echt gevoel dat de meeste me al goed aanvaard hebben . Ik denk niet dat er iemand echt weigerachtig staat tegenover mij.

Tijdens het dekken van de tafel ontdekt je natuurlijk al gauw wie er klaar staat om te helpen en wie wat stimulatie nodig. Maar ik vond het alvast behoorlijk vlot gaan. J. kwam me vragen mee te kiezen wat hij zou aandoen voor de playbackarea. Ik ben meegaan naar zijn kamer en hij had al een keuze gemaakt. Ik heb hem die dan laten aandoen en hem geholpen bij strikje dat hij absoluut wilde aandoen. Het was prachtig om te zien hoe hij uit keek om op uitstap te gaan.

Na de maaltijd zijn we vertrokken richting het hoofdgebouw. Daar zouden we met de bus worden opgehaald. Alle bewoners van het sterrenhuis die meegingen verzamelden daar. Ik verschoot ervan hoeveel volk dat wel was. Het leek me even chaos. Zeker omdat de bussen op zich lieten wachten. Na tijdje kwamen ze aan maar was het dan weer niet duidelijk in welke de rolstoelen konden. Na veel over en weer geloop, hebben we de juiste bus gevonden. Ik was echt onder de indruk hoe een grote onderneming het was om iedereen om de bus te krijgen. Dit was best ook wel tijdsrovend. Een goed half uur later konden we dan ook vertrekken. Ik had er alvast heel veel zin.

Toen we aankwamen aan de Elisabethzaal vond ik dat chaos pas echt begon. Iedereen wilde bus zo snel mogelijk verlaten om snel naar binnen te kunnen. Ik had met Joke ( mijn stagebegeleidster) gezegd dat we enkel op onze bewoners zouden letten en er voor zorgen dat zij goed bij ons bleven. Eens we binnen waren, zag ik dat de hele Elisabethzaal vol stond. Joke stelde me voor dat zij met S. die in rolstoel zit via de lift naar de plaatsen zou komen, en dat ik met de andere vijf naar plaatsen zou gaan via de trappen. Dit lukte me nog behoorlijk. Ik heb minsten 5 keer gekeken of ik wel iedereen bij had. Ik was toch wel wat bezorgd over het feit dat er zoveel volk was.

De playbackarea is een show waar 16 voorzieningen een nummer komen playbacken in een thema. Het thema dit jaar was: “ was het nu ’80, ’80 of ’80?”. Ik merkte al gauw het verschil op tussen de bewoners die mee waren. S.,J.,J. en F. waren eerder de stille genieters. Ze keken rustig naar wat er gebeurde. Ik vroeg S. en J. regelmatig of ze het fijn vonden omdat zij naast mij zaten. Ik had soms idee dat ze niet genoten. Maar mijn idee leek fout want achteraf waren zij diegene die me wel een aantal kwamen zeggen hoe fijn ze het vonden. Het bleek dus dat mijn intuïtie me in de steek had gelaten. D. en R. daarentegen waren de echte uitbundige genieters. Zij konden bijna niet stil zitten en zongen uit volle borst mee. Ik vond het aangenaam om hen te zien genieten.

Tijdens de pauze kregen ze allemaal een drankje. Natuurlijk moesten er ook een aantal naar het toilet. Joke vroeg me of ik het zag zitten om met hen naar het toilet te gaan. Ik trok dus met 4 bewoners naar de toiletten. Had ik even de chaos niet overzien. Het middenplein stond vol en wij moesten er dwars over. Ik heb dus maar besloten dat het voor mij het makkelijkste zou zijn moesten ze allemaal elkaar aan hand geven. Zo was ik er zeker van dat ik niemand kwijt speelde. Dit was zeker geen makkelijke opdracht. Want iedereen kent daar iedereen en wil met zijn kennissen een praatje slaan. Ik raakte zelfs even zenuwachtig uit angst dat ik niet iedereen meer zou bij hebben. Na een lange aanschuif bij de toiletten moesten we natuurlijk nog eens terug naar plaatsen. Dat wilde zeggen terug door deze mensen massa. Ik besloot opnieuw om ze elkaar een hand te laten geven. Toen we terug aan onze plaatsen waren, leek dit niet goed idee geweest te zijn. Want er was een aanvaring geweest tussen J. en R. die ik niet gezien had. Daar ging mij vertouwen. Ik had de hele avond een goed gevoel. Waarom heb ik die aanvaring nu gezien. Ik had toch kunnen inschatten dat ze aan elkaar ging trekken. Joke merkte wel op dat er iets aan de hand was. R. en J. konden niet heel duidelijk uitleggen wat er aan de hand was. Maar door dat ik vertelde dat ik ze elkaar handen had laten geven, konden we dus het verhaal wel reconstrueren. Het was al goed geen al te grote discussie en we konden zonder veel commotie verder kijken naar het tweede deel.

Ik zelf vond het toch wel behoorlijk lang duren. Zeker de laatste liedje bleven precies duren. Ik vond allemaal leuke dingen maar van 19u tot 23u vond ik toch wel net iets te lang. Zeker omdat ik wist dat het nog een hele chaos zou zijn om iedereen terug in de bus te krijgen en daarna in hun bed. Na de afloop splitste Joke en ik opnieuw op. Joke ging met S. met de lift en ik ging met de andere via de trap. Wanneer we beneden kwamen moest ik nog de jassen halen. Ik stelde hen voor om te wachten bij de nooduitgang terwijl ik de jassen zou gaan halen. Natuurlijk stond er een lange rij wachtende voor mij. Ik was dan ook heel blij dat iedereen op de afgesproken was blijven staan. Ik heb bij deze handeling een dubbel gevoel. Ik ben blij dat ik de kans kreeg om dit de doen en dat ik ze allemaal op 1 plaats liet verzamelen, maar hoe kon ik na 1 dag al inschatten of zij daar ook echt zouden blijven staan? Ik ben dus zeer blij dat dit gelukt is. Zo weet ik dat dit de volgende keer nog een keer kan en dat ik deze bewoners daar op kan vertrouwen. Dan moesten we opzoek gaan naar Joke en S. We hadden afgesproken aan de trappen van de ingang. Ik verschoot ervan hoe lang het duurde vooraleer zij er waren. Natuurlijk 1 lift vooral deze personen is ontzettend weinig.

Wij kwamen als een van de eerste aan bij de bus. Dit was een geluk want zo konden we rustig opstappen. Maar het duurde naar mijn gevoel opnieuw heel lang voor iedereen op de bus zat. Tegen 23u30 konden we dan terug richting het sterrenhuis vertrekken. Daar aangekomen ben ik met de sterkste 5 al richting de woning vertrokken en Joke kwam achter met S. Ik heb hen elk naar hun kamer gebracht, gevraagd dat ze hun tanden zouden poetsten en nadien in hun bed zouden kruipen. Ik had van het kennismakingsgesprek onthouden dat de meeste dat vrij zelfstandig kunnen. Wanneer ik terug in de leefruimte kwam waren Joke en S. ook aangekomen. Joke zei me dat ik naar huis mocht vertrekken. Ik stelde voor dat ik gerust nog even wilde helpen maar ze zei me dat dit niet nodig was. Ik ben dus na een lange shift van meer dan 13u naar huis vertrokken.

Op mijn 45 minuten durende fietstocht naar huis heb ik mijn dag nog even overlopen. Ik heb er alvast enorm van genoten. Ik heb naar mijn gevoel een al een goede basis gelegd voor een vertrouwensband met de bewoners. Zeker met diegene die mee geweest zijn op uitstap. Ik hoop dat ik de komende dagen ook zo een basis kan leggen met diegene die niet mee zijn geweest. Ik ben zeer tevreden over mijn eerste dag. Leren met vallen en opstaan was vandaag de boodschap. Maar bijleren en genieten zijn de dingen die ik vooral wil doen. Ik kijk alvast uit naar de komende stagedagen.

29-04-2010 om 00:00 geschreven door Liesbeth Vissers

28-09-2009 om 00:00 geschreven door Liesbeth Vissers