Mijn grootvader is dit jaar 80 jaar geworden. Voor zijn leeftijd is hij een heel kwieke man. Hij is dan ook altijd marathonloper geweest. Na een routine onderzoek bleek dat hij kerngezond is. Enkel vertelde de dokters hem dat zijn hart versleten is maar dat hij daar nog vele jaren mee kan leven. Sinds enkele maanden is hij echter zijn levensvreugde kwijt. Hij neemt constant van iedereen afscheid. Hij is er echt van overtuigd dat hij elk moment gaat sterven. Mijn nonkel vertrekt binnenkort voor een 5-tal weken op reis. Hij heeft reeds verschillende keren gezegd dat hij gaat sterven als mijn nonkel op reis is. Zo vaak dat mijn nonkel echt bijna niet op reis durft vertrekken. Omdat dit echt niet de eerste keer was dat dit gebeurde besloot mijn nonkel dat er iets moest veranderen. Hij overlegde dan ook met zijn zussen of ze iets konden doen. En echte oplossing is er niet natuurlijk. Mijn mama en haar zus verzekerde hem dat hij zeker op reis mag vertrekken en dat, indien er toch iets gebeurt als hij op reis is, ze hem nooit iets zullen verwijten. Mijn mama stelde ook voor dat ze eens naar de dokter zouden bellen om uit zijn mond te horen wat nu juist zijn gezondheidstoestand is. Mijn nonkel heeft dit gedaan. Maar toen we vorige keer bij hem waren bleek dat de dokter tegen hem gezegd had dat zijn kinderen gebeld hadden. Dit is bij hem blijkbaar in het verkeerde keelgat geschoten. Hij werd kwaad omdat ze gebeld hadden. Wanneer zowel ik als mijn mama en mijn nonkel hem erop wezen dat dit echt goed bedoeld was omdat wij ongerust zijn over hem, werd hij alleen nog maar kwader. Hij riep" ik kan toch altijd sterven, willen jullie mij misschien dood?" We verschoten natuurlijk enorm van zijn reactie. Er zijn om de duur heel wat verwijten over en weer gegaan. Mijn nonkel is echt beginnen ruzie maken en mijn mama is beginnen wenen. Mijn mama heeft een heel goede relatie met haar vader. Wijzelf wonen in Merksem en hij in Gent samen met Tante Annie. Mijn mama verwijt zichzelf ook vaak dat ze er niet altijd kan zijn. Ikzelf zit behoorlijk met heel de situatie in mijn maag. Alles wat er nu gebeurt heeft een weerslag op mijn mama en dus natuurlijk ook op het gezin. Ik zit toch echt wel met heel wat vragen. Waarom wil hij perse constant van iedereen afscheid nemen? Beseft hij dan niet dat hij ons daarmee pijn doet? Waarom wordt hij zo kwaad als we hem er over aanspreken? dat zijn bij mij toch allemaal dingen waar ik niet goed kan begrijpen.
Langs de ene kant ben ik echt kwaad op hem. Waarom kwetst hij ons? Waarom laat hij zijn hoofd hangen? Een aantal vrienden van mijn ouders hebben kanker en staan ten dode opgeschreven. Die vechten voor elke minuut die ze hebben, die God hen geeft. Die mensen lijden pijn maar vechten voor alles. Waarom kan hij dan niet nog genieten van het leven? Hij is gezond, heeft gelukkige kinderen en kleinkinderen. Langs de andere kant bij ik bang en verdrietig. Ik wil mijn grootvader niet verliezen. Ik weet met mijn emoties daaromtrent eigenlijk echt geen blijf. Ik kan ze eigenlijk niet plaatsen. Ik probeer er dan ook met verschillende mensen over te praten. Dit omdat mij dat een gevoel geeft van begrip en het even kunnen los laten. Maar jammer genoeg is er geen kant en klare oplossing. De ene persoon zegt dat ik het moet leren appreciëren, de andere zegt dan weer dat ik er met hem moet over praten en hem doen inzien dat het leven nog wel mooi is. Maar er met hem over praten is net iets wat ik helemaal niet goed durf. Hoe gaat hij reageren? De vorige keren heeft hij altijd heel bot en kwaad gereageerd. Ik merk dat mijn mama er enorm onder lijdt. Zij kan er enkel met mij een beetje overpraten maar daar komen altijd tranen bij kijken. Dit is voor mij zeker niet gemakkelijk. Ik wil er graag zijn voor mijn mama. Ik wil haar kunnen troosten, haar moed inpraten maar ik weet nooit zelf wat ik moet zeggen. ik heb schrik om de verkeerde dingen te zeggen. Dit is iets wat ik toch echt nog wil leren. Ik zou in die gesprekken met haar meer willen proberen actief te luisteren maar door de emoties is dit echt moeilijk. De schuld gevoelens die hij zowel mijn nonkel als ons regelmatig geeft weegt best wel zwaar op mijn dagdagelijkse leven. Door mijn studie kan ik het toch wel regelmatig even loslaten. Ik word er gewoon veel sneller emotioneel door. Elk gesprek over een moeilijk onderwerp doet met aan het denken zetten, ik begin te piekeren en moet echt moeite doen om niet te beginnen wenen. Dit is echt de eerste keer dat ik zo in de knoop zit met mezelf. Waar doe ik goed aan spookt de hele tijd door mijn hoofd.
Nochthans ben ik niet iemand die sceptisch is over zelfmoord of over de dood. Als zieke mensen kiezen voor euthanasie dan ben ik meestal in onze familie de eerste omdat goed te praten. Mensen hoeven niet ongelukking te zijn en al zeker geen pijn te lijden. Waarom het leven soms ondraagelijk maken als een mens rustig en zonder pijn maar gelukkig kan inslapen. En je zou kunnen denken dat het makkelijk is als dit buiten de familie gebeurt. Wacht maar tot dit in je familie gebeurt zegt iedereen. Maar mijn andere grootvader had een hersentumor en ik was de enige die er met hem gesprekken kon over voeren. Dankzij morfine heeft hij geen pijn geleden is hij gelukkig ingeslapen. Met zelfmoord heb ik het zelf wel iets moeilijker maar als ik soms een aanleiding hoor dan kan ik me soms wel in die mensen hun plaats zetten. En dan denk ik meestal ' ik zou het zelfde doen'.
Het verbaasd me dan ook zelf wel een beetje waarom ik het er zo moeilijk mee heb met de hele situatie. Is het misschien toch een beetje dichtbij? We spreken over een gezonde man die geen trauma heeft meegemaakt. Tuurlijk heeft hij zeker en vast al heel erge dingen meegemaakt. Hij heeft zijn vrouw 21 jaar geleden verloren. Maar in het korte verleden is er echt niet gebeurt waardoor ik zijn gevoelens kan plaatsen. Soms vraag ik me toch af wat er in zijn hoofd omgaat. is er iets gebeurt dat wij niet weten? Graag zou ik hem willen en kunnen begrijpen.
Wat ik wel al heb gemerkt is dat hij een stukje terug opfleurt als hij onder de mensen is. Als heel de familie samen is of wanneer hij bij zijn vrienden is. Dan plots zie ik weer een andere grootvader. Ik denk soms dat hij zich eenzaam voelt. Desondanks dat hij een schat van een vriendin heeft. Het lijkt mij dat hij sommige mensen mist. Ik probeer er dan ook zoveel mogelijk naar toe te gaan. Soms denk ik " is een bejaardentehuis geen oplossing voor hem?" daar is hij altijd onder de mensen. Maar natuurlijk wil hij dat niet. Dus ben ik op zoek naar een manier om hen terug de zin van het leven te doen inzien. Maar dit is echt niet makkelijk. Ik zou eigenlijk echt niet weten hoe ik dit zou moeten doen. Moet ik hem vertellen wat mijn dromen zijn en vragen naar zijn dromen?
Misschien moet ik dat maar eens gewoon proberen. Misschien vertelt hij een droom die ik totaal niet had verwacht. Misschien kan ik hem nieuwe dromen geven als ik de mijne heb vertelt. Ik hoop alvast van wel. Ik wil met mezelf terug rust vinden. Ik wil mijn mama terug gelukkig zien. Het leven is te mooi om verdrietig te zijn. Een zin die voor mij het leven is: "een leven kent diepe dalen maar ook zulke mooie bergtoppen." Laat ons steeds proberen naar die bergtoppen te klimmen en elkaar ondersteunen om door de dalen te geraken.
X Liesbeth
30-09-2009 om 00:00
geschreven door Liesbeth Vissers
Categorie:Mens- en wereldbeeld
28-09-2009
Wie is Liesbeth???
Hallo iedereen,
Ik ben Liesbeth Vissers en ben ondertussen in het 2de jaar orthopedagogie geraakt. Voor diegene die me nog niet zo goed kennen stel ik me alvast even voor.
Ik ben Liesbeth Vissers. Ik zag het levenlicht op 25 oktober 1988 en dit samen met mijn broer. Mijn tweelingbroer kreeg de naam Bert. Ik ben woonachtig te Merksem. Ik moet dus inderdaad niet echt ver reizen naar school. Ik ben 4 jaar leidster geweest bij een AKABE groep. Dit is het eerste jaar dat ik dit niet meer doe. Maar als je me in het weekend niet thuis kan vinden dan zal ik wel bezig zijn met vrijwilligerswerk voor personen met een handicap. Zo organiseer ik samen met een aantal andere mensen om de twee maanden op een vrijdag CAFE NOIR. Dit is een ontmoetingskans voor personen met een handicap. Je kan het vergelijken met een soort van cafe. Verder ben ik op donderdagavond te vinden op de tatami. Ik doe kajusti-ruy. Dit is een verdedigingssport. Het meeste van al kan je me plezier doen met bloemen en kaarsen. Het lijken kleine dingen maar ik hou er in iedergeval enorm van Sinds 09/04/2007 is mijn vriend Thomas in mijn leven gekomen. Hij studeert voor verpleegkunde. Als je me dus niet thuis vind dan zal ik wel bij hem zijn. Verder maak ik dus vooral tijd om te studeren. Ik kijk alvast uit naar de stageperiode en natuurlijk hoop ik te slagen voor het 2de jaar.
Alvast veel leesplezier X Liesbeth
28-09-2009 om 00:00
geschreven door Liesbeth Vissers
Liesbeth
