SIHO: Steunpunt inclusief hoger onderwijs

Op de studiedag rond het betrekken van studenten in hun opleiding op donderdag 27 mei in de Plantijn Hogeschool is me vooral de stand van het SIHO opgevallen. SIHO staat voor steunpunt inclusief hoger onderwijs. De missie van SIHO is het creëren van gelijke kansen en volwaardige participatie van personen met een functiebeperking in het hoger onderwijs.

De doelen van het SIHO is het opnemen van een rol in de realisatie van inclusief hoger onderwijs. Zowel op niveau van studenten als van personeel.

Dit standje is met vooral in het oog gesprongen omdat ik inclusie zelf vrij hoog in het vaandel draag. Ik zelf sta helemaal achter hun denkwijze. Iedereen mag toch studeren? Zo ben ik zelf behoorlijk tegen het vragen van inschrijvingsgeld want je maakt de drempel voor studeren weer een stapje hoger. Er zijn inderdaad verschillende inschrijvingsbedragen. Als je kans maakt op een studiebeurs is het bedrag kleiner. Maar dan nog bedraagt het inschrijvingsgeld nog meer dan 100 euro. En daar komen nog eens boeken en cursussen bij. Voor sommige gezinnen is dit echt een te hoge drempel. Mogen hun kinderen daarom niet studeren? Voor mij is dit een vorm van discriminatie.

Hetzelfde geld voor mij voor personen met een beperking. Als ik kijk naar de intelligentie van mensen met autisme. Wij kunnen daar soms echt een puntje aan zuigen. Mogen deze mensen dan geen studie doen die ze graag doen? Waarom vraag ik me af. Akkoord dat iemand met een zware mentale beperking niet kan functioneren in het hoger onderwijs maar meestal willen deze mensen dat ook niet. Maar mensen met autisme of in lichte mentale beperking mogen toch een kans maken op studeren? Al doen ze over een studie van 3 jaar, 6 jaar dat maakt toch niet uit. Er zijn toch nog studenten die dat doen.

Als kijken naar personen met een ziekte of motorische beperking denk ik wel dat er al heel wat verbeterd is. Het opstarten van faciliteiten is een stap in de goede richting. Zo krijgen ze de kans om te studeren op hun maat. We worden in de opleiding naar het hoofd gesmeten met het begrip van kwaliteit van bestaan en zorg op maat. Studeren op maat zou ook moeten kunnen. Iedereen moeten kunnen studeren op zijn eigen tempo en op zijn maat.

Is een studente in een rolstoel of met een ziekte dan niet in staat om bijvoorbeeld voor opvoedster te studeren? Natuurlijk wel. Met enkele kleine aanpassingen kan dit toch wel. Een stage plaats vinden moet volgens mij zeker lukken. Mensen wassen of verbedden is misschien niet altijd mogelijk maar actief luisteren, werken aan handelingsplannen, samenleven met een leefgroep is toch wel mogelijk.

Zelf vind ik dat het onderwijs stap voor stap de goede richting uitgaat. Ze proberen kansen te geven aan personen met een beperking maar voor mij blijft de grootste fout die ze maken de financiële kwestie. Iedereen heeft recht om te studeren: arm, rijk, jong, oud.

Volgens mij kan het onderwijs hier nog een stap in zetten. Ik weet dat dit niet direct kan gebeuren maar stap voor stap moet dit mogelijk zijn. Ik heb eveneens dezelfde mening over kinderen met een lichte beperking laten functioneren in het gewonen onderwijs. Natuurlijk zijn we dit in de maatschappij niet gewoon en dit is net het grootste probleem. Zolang er niets in de maatschappij veranderd zal de stap richting inclusie wel heel groot blijven.

Jammer genoeg heb ik het idee dat de vooroordelen terug steeds groter worden. Waarom toch vraag ik me af. Elke persoon is toch uniek? Elke persoon heeft toch recht op evenveel. Jammer genoeg is de wereld niet eerlijk verdeeld. Je moet leven in het gezin dat je geboren bent en dat is meer dan terecht maar het is zeker en vast niet eerlijk dat de ene alles heeft en de andere niets.

Onderwijs is een fundamenteel gegeven en moet een recht worden voor iedereen!!!!.

30-05-2010 om 12:55 geschreven door Liesbeth Vissers

Syntheseverslag

1. Evolutie portfolio

Als ik terug kijk op het tweede jaar, merk vooral bij mezelf een booglijn. Ik ben naar mijn gevoel vrij zwak gestart, maar heb vrij snel in stijgende lijn gewerkt. In de periode van stage voelde ik mezelf het sterkst. Tijdens deze laatste module vind ik mezelf dan weer wat afzwakken. Exploratie en verdieping is een vak dat ontzettend veel van mij vraagt. Ik voel mijn zelfvertrouwen vaak weer dalen en moet mezelf blijven oppeppen om vol te houden.

In module 5 had ik zeker het gevoel dat ik er even terug moest in komen. Zo 3 maanden er tussenuit zijn heeft zeker en vast wel een effect op je gevoel van student. Ik zat op dit moment ook een beetje in de knoop met mezelf. Mijn grootvader was levensmoe en dit had echt een effect op mij en mijn volledige gezin. Dit heeft me wel een stuk gesterkt. Mijn sterkste verslag van dit portfolio gaat daarover. Het deed me meer dan deugd om alles van me af te schrijven. Dit verslag geeft me echt een beeld hoe hard ik ermee in de knoop zat. Ik heb al ondervonden dat ik mijn beste verslagen schrijf op momenten dat ik me iets minder in mijn vel voel of wanneer er frustraties zijn ontstaan.

In module 5 is eveneens het idee van onze inclusieve modeshow ontstaan. Ik was iemand die ontzettend achter dit idee stond. Ik zag het ontzettend groots. Al goed waren er enkele die me steeds weer met mijn voeten op de grond zetten. Ik ben dan ook ontzettend blij dat dit project ons uiteindelijk toch gelukt is. Misschien iets minder groot dan we in het begin hoopte maar ik vond het toch een project met ontzettend veel pit en kracht.

In module 6 stond vooral het verder uitwerken van de modeshow op de voorgrond. Ik geef dan ook meer dan eerlijk toe dat mijn portfolio dan een tijdje heeft stil gelegen. Zo geen verplichtte verslagen meer schrijven heeft niet zo een goed effect op mij. Tijdens het werken aan de modeshow kreeg ik nochtans een ingeving. Het brainstormen rond onze inclusieve modeshow heeft me aangezet om een verslag te schrijven over dik en dun zijn. Ik heb me hierin vooral gebaseerd op het referentiekader van een ander. Dit is iets wat me toch wel nauw aan het hart ligt. Ik ben zelf van het zwaardere type en ben dankzij een ziekte en een streng dieet ondertussen 27 kilo lichter. Toch blijft dit voor mij belangrijk want iedereen wil aanvaard worden zoals hij is. En vaak blijft dit moeilijk. Ook voor mezelf is dat niet altijd gemakkelijk te aanvaarden.

In module 7 zijn we op stage vertrokken. Dit was voor mij een hele ervaring. Het was een periode van vallen en opstaan. Omdat mijn eerste stagedag me altijd zal bij blijven heb ik dit verslag ook in mijn portfolio gestoken. Het geeft een mooi beeld weer van hoe mijn eerste stage dag was en welke twijfels ik aan mezelf had maar even goed want ik leuk vond aan mezelf. Op stage gaan is iets wat een enorm effect heeft op je. Je leert veel bij en doet ervaring op. Portfolio is natuurlijk iets waarin je daar mee terecht kan. Je schreef echter wel al een stageportfolio dus bleef de andere een beetje liggen. Zeer weinig verslagen dus in module 7.

In module 8 ging zoals bij de meeste, bij mij ook een belletje rinkelen. Ik moest best nog wel wat doen. Maar het was even goed de module van onze inclusieve modeshow. Deze verliep ongelooflijk. Ik ben nog steeds trots van wat we als klas bereikt hebben. Ik heb deze gebeurtenis ter hand genomen om een verslag te schrijven rond onze modeshow maar eveneens rond wat inclusie voor mij betekent. Zelf ben ik iemand die inclusie vrij hoog in het vaandel draag. Ik probeer er echter heel realistisch in te blijven. De drempel is vaak nog heel hoog en is inclusie jammer genoeg niet altijd mogelijk.

In module 8 was het eveneens de start van exploratie en verdieping. Ik begon vol goede moed. Een nieuwe groep, nieuwe mensen leren kennen. Ik ben echt in een totaal andere groep terecht gekomen dan die van stage supervisie. Ik ben zelf iemand die in een groep wel haar mening durft zeggen en vertellen. Maar in deze groep zitten allemaal leidersfiguren. Iedereen heeft een sterke mening en kan er moeilijk van afwijken. Ik voel me soms echt verdwijnen in deze groep. Ik geef eerlijk toe dat dit niet ideaal is voor mijn zelfvertrouwen. Ik ben stap voor stap terug aan mezelf beginnen twijfelen. Frustraties is iets wat ik goed leer kennen deze module. Ik heb 1 keer ter hand genomen om er iets over te zeggen in de groep. Over dit heb ik eveneens een verslag geschreven. Heeft geeft vooral weer hoe ik me voel tegenover de rest. Ik kan hier heel moeilijk over praten. Ik hoop dat ik de laatste weken de kracht vind om hier nog iets mee te doen.

Euthanasie is een onderwerp dat wij ter hand hebben genomen tijdens exploratie en verdieping. Ik heb daar heel veel opzoek werk rond gedaan en vind het nog steeds 1 groot doolhof. Ik vond het dan ook ideaal om er een verslag over te schrijven. Wat me eigenlijk vooral verbaasde was hoe het er in Zwitserland aan toegaat. Ik ben er dan ook een artikel gaan over opzoeken. Ik weet dat het niet recent is maar toch heeft het me aangegrepen. Euthanasie moet een keuze blijven en deze keuze verschilt van persoon tot persoon. Ik zou zelf echt totaal niet weten hoe ik in zulke situatie zou reageren. Ik vind dit zeker niet het sterkste verslag. Mijn reflectie vermogen is precies een beetje opgebruikt. Ik hoop echter dat dit toch voldoende genoeg is.

2. Evolutie doorheen de leergroep

Leergroep is eigenlijk altijd al een onderdeel geweest dat ik graag heb gedaan. Het is een intiem klas moment waar je elkaar beter leert kennen. Ik vind dat ik dit jaar ontzettend met mijn gat in de boter ben gevallen met een leergroep zoals A18 er eentje is. Iedereen heeft respect voor iedereen en ik heb echt het gevoel dat ik op iedereen kan rekenen. Ik ben dan ook ontzettend blij.

Het was natuurlijk wel een beetje raar om de leergroep van het 1^ste jaar achter je te laten maar ik moet zeggen dat ik er dit jaar nog meer aan gehad heb. Ons orthomedia project heeft ons echt dicht bij elkaar gebracht.

Als ik kijk naar mijn inbreng binnen de leergroep denk ik dat ik toch wel bij de sterke figuren hoor. Daarmee bedoel ik dat ik toch wel ben opgevallen. Voor mij is dit echt een teken dat ik me goed voel in een groep.

Je merkt echter wel aan mij als het over iets gaat waar ik me niet zo goed bij voel. Ik heb het bijvoorbeeld ontzettend moeilijk om over mijn sterke punten te praten. Ik vind het ontzettend moeilijk om mezelf te bejubelen. Ik kijk liever naar mijn werkpunten en hoe ik daar aan kan werken. Ik weet dat ik niet te kritisch mag zijn voor mezelf maar dat maakt me toch ook sterk? Het is toch beter dat ik van mezelf zie dat ik nog veel moet bijleren dan dat ik mijn werkpunten gewoon negeer? Dit is echt iets dat me echt moeilijk blijft liggen.

Toch wil ik voor dit syntheseverslag proberen om enkele sterke kanten van mezelf aan te halen. Ik ben eigenlijk vooral trots op mezelf door mijn toewijding en mijn respect voor anderen. Ik ben iemand die voor een project meer dan 100% kan gaan. Als ik me achter een project zet dan zal ik er niet van wijken zolang het in orde komt. Een ander sterk punt van mijn is mijn respect. Ik vind dat iedere persoon, wie of wat dan ook respect verdient. Dit is zeker iets dat ik wil blijven volhouden want ik vind het een mooie basis om aan verder te werken.

Als ik kijk naar mijn medewerking aan de modeshow, denk ik wel dat ik mijn best heb gedaan. Ik heb zeker en vast niet het meeste gedaan. Deze eer gaat echt naar melissa. Maar ik ben behoorlijk tevreden van mijn inzet. Het kan altijd beter. Als ik bekijk wat we met de klas hebben bereikt kan ik alleen maar trots zijn op A18. Het winnen van de prijzen voor orthomedia was dan ook een enorme erkenning.

Ik weet niet echt of ik een grote evolutie heb gemaakt binnen de leergroep. Ik ben altijd mezelf gebleven en geprobeerd om steeds eerlijk te zijn. Ik hoop dat ik nog iets sterker in mijn schoenen kan staan naar de komende jaren toe maar ik denk wel dat ik een sterke schakel kan zijn in een groep.

30-05-2010 om 12:55 geschreven door Liesbeth Vissers

Euthanasie: mijn kijk en die van de wereld

Euthanasie: het is en blijft een taboe. Het is iets waar mensen elk hun eigen mening over hebben. Voor exploratie en verdieping deed ik wat meer opzoek werk rond euthanasie. Het eerste wat me opviel, is eigenlijk vooral hoe een groot doolhof de wet rond euthanasie wel is. Je moet aan heel wat voorwaarden voldoen voor je in aanmerking komt voor euthanasie. Zo moet je meerderjarig zijn, moet je levenseinde in zicht zijn, moet je ondraaglijk leiden en moet je je aanvraag vrijwillig en herhaaldelijk stellen.

Natuurlijk is dit vrij subjectief. Wat voor de ene ondraaglijk lijden is, is dit voor de andere misschien niet. Wat maakt lijden ondraaglijk? Dit verschilt van persoon tot persoon. Volgens mij is het zelfs een stuk cultureel afhankelijk of afhankelijk van je opvoeding. Iemand die thuis niet gewoon is van aan te geven wanneer hij/zij pijn heeft zal misschien veel minder ondraaglijk lijden aangeven. In heel wat culturen is pijn een straf van God en dus ook daar zal ondragelijk lijden anders worden bekeken.

Zwitserland steeds minder droomland voor euthanasie

• donderdag 24 juni 2004

In Groot-Brittannië is beroering ontstaan omdat een Brits koppel naar Zwitserland is gereisd om er samen euthanasie te plegen. Nu ook buitenlanders er de soepele euthanasiewet hebben ontdekt, wil de Zwitserse regering de wet strikter toepassen. Maar Herman Meys, hoogleraar medisch recht aan de KULeuven, twijfelt eraan dat Belgen nu meer naar Zwitserland zouden trekken.

Jennifer en Robert Stokes waren allebei al jaren ernstig ziek en verkozen samen te sterven uit angst dat de ene de andere zou overleven. Ze werden lid van de stichting Dignitas, een organisatie die mensen helpt met euthanasie, en gingen in april naar Zurich om er te sterven. De kinderen van het echtpaar zijn boos op de Zwitsers omdat hun ouders volgens hen helemaal niet ongeneeslijk ziek waren.

In Zwitserland wordt sinds 1937 niemand gestraft wanneer hij een persoon bijstaat bij zelfdoding, tenzij hij het doet uit winstbejag of om misdadige motieven. De patiënt moet wel ongeneeslijk ziek en bij zijn verstand zijn.

Pas de laatste jaren is de liberale Zwitserse wetgeving in de rest van de wereld bekend geworden. Dat zorgde ervoor dat heel wat buitenlanders naar het land trokken om euthanasie te plegen. De wet zegt immers niets over vreemdelingen of buitenlanders.

Het aantal 'versnelde' overlijdens in Zwitserland wordt geschat op 100 tot 200 per jaar, maar het is niet geweten hoeveel vreemdelingen daarbij zijn.

Wet wordt strenger

,,De Zwitserse wet heeft het over hulp bij zelfdoding'', zegt Herman Meys, hoogleraar medisch recht aan de KULeuven. ,,Iedereen mag een zieke mens helpen bij de zelfdoding. Feitelijk gaat het dus niet over euthanasie. Concreet betekent dit dat de patiënt in Zwitserland eigenhandig zijn leven verkort. Er is geen tussenkomst van een arts nodig zoals in ons land. Bij ons gaat het om de zelfbeschikking van de mens die voor euthanasie kiest. In Zwitserland bestaat de wet om de mensen te helpen. Het gaat er hem eerder om barmhartigheid. Er is een totaal andere filosofische achtergrond als hier.''

Het is goed mogelijk dat Belgen naar Zwitserland zouden gaan om er vrijwillig te gaan sterven, maar volgens professor Meys is dat niet echt nodig, gezien de soepele Belgische wetgeving.

Toch wil de Zwitserse regering haar wetten nu toch wat strikter toepassen. Zeker nu er talrijke vreemdelingen, afkomstig uit een land waar euthanasie niet toegelaten is, het land hebben ontdekt. De Zwitserse wet zou in de toekomst enkel toepasbaar zijn op vreemdelingen die al geruime tijd in Zwitserland verblijven.

De Britten die naar Zwitserland trokken, waren lid van Dignitas. Het is een van Zwitserse organisaties die, net als EXIT of EX-International, mensen helpt om waardig te sterven. Volgens Dignitas zijn ook vreemdelingen welkom. Die betalen een inschrijvingsgeld van 100 Zwitserse frank en een jaarlijks lidgeld van 50 Zwitserse frank. De organisatie zegt dat ze strikt de Zwitserse wetgeving naleeft. Ze wil niets kwijt over haar ledenbestand.

http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=GKA6T4KO

België en Nederland waren de eerste landen met een euthanasiewet. In vele landen is euthanasie zelf niet opgenomen in een wet en dus verboden. Wat me vooral verbaasde eis het bovenstaande artikel. Elke persoon die ongeneeslijk ziek is kan dus naar Zwitserland trekken om daar te sterven? Langs de ene kant kan ik me er wel een beetje in vinden. Een mens wil controle hebben over zijn eigen leven en wil zelf beslissen of het leven nog draaglijk is. De vraag blijft natuurlijk of mensen wel genoeg nadenken over het feit of ze willen sterven of niet. Sterven is toch iets onomkeerbaars. Je laat heel veel mensen achter. Ik vind dus dat dit een heel overwogen beslissing moet zijn.

Ik ben het er zeker en vast niet met eens dat de wet in België zo ingewikkeld is en dat het een moeizaam proces is voor personen die wilsombekwaam zijn maar langs de andere kant is het best wel belangrijk dat er zo een strenge wet is. Wanneer een persoon echt in zijn laatste levensfase is aanbeland en steeds meer pijn heeft, vind ik dat het zijn eigen keuze moet zijn of hij al dan niet wil sterven. Dit moet volgens mij ook kunnen voor personen die wilsombekwaam zijn maar natuurlijk zijn hier opnieuw grenzen. Het belangrijkste is vooral of de persoon dit echt zelf wil. Soms is de druk van de familie zo groot dat hij niet volledig hun eigen keuze is.

Ik zelf ben persoonlijk iemand die meer voorstander is van palliatieve zorg. Het waardig kunnen afscheid nemen van het leven is toch voor mij een belangrijke kwestie. Iemand die terminaal nog kunnen geven waar hij/zij van droomt is volgens mij het mooiste wat er is. Natuurlijk moet het leven wel draagbaar blijven. Maar palliatieve zorgen kan ontzettend mooi zijn.

Als kijk naar wat er in Zwitserland kan, vraag ik me af of er daar geen misbruik van gemaakt wordt. Wordt er echt grondig nagekeken of een patiënt al dan niet terminaal is? Wordt er met de patiënt voldoende gepraat over de andere mogelijkheden en over de eigen wensen? Wordt de familie op de hoogte gebracht?

Want hoe zou jezelf reageren als je ineens hoort dat een geliefde is overleden door assited suïcide? Ik zou het er moeilijk mee hebben. Zeker als ik niet zeker ben dat het zijn/haar keuze was. Soms zeggen mensen iets maar kunnen nog van gedacht veranderen. Als er voldoende met de patiënten is gepraat en ze staan volledig achter deze keuze dan kan ik het wel begrijpen. Niet iedereen wil afhankelijk zijn van mensen.

Moest ik zelf in een situatie van ondraaglijk lijden zitten weet ik echt niet wat ik zou kiezen. Ik denk dat je dit pas echt kan beseffen als het zo is. Ik denk als ik enorm ziek zou zijn dat ik vooral nog enkele dromen zou willen waarmaken. En dan op een rustige en mooie manier afscheid nemen. Euthanasie zou zeker niet het eerste zijn waar ik aan denk. Zeg nooit, nooit natuurlijk.

Euthanasie blijft een onderwerp met veel taboe en ethiek. Iedereen heeft er zijn eigen mening over. Geen enkele is echt correct. Mijn mening, laat iedereen voor zichzelf beslissen en heb daar respect voor.

27-05-2010 om 00:00 geschreven door Liesbeth Vissers

Inclusie, een mooie droom of een illusie???

Onze inclusieve modeshow. Wat maakt onze inclusieve modeshow tot een mooi project in het kader van mens en wereldbeeld. Een inclusief project geeft je mooi en best wel objectief beeld van de maatschappij. Je wordt geconfronteerd met de maatschappij met al zijn vooroordelen. Elke persoon heeft zijn eigen kijk op onze maatschappij. De ene staat er meer voor open dan de andere. Ons doel met de modeshow was iedereen een blik geven op de maatschappij zoals deze nu is. Iedereen is mooi op zijn eigen manier.

Waar ik zelf ontzettend van verschoot was hoe ontzettend hoog de drempel was om deel te nemen aan dit initiatief. We hadden afgesproken dat we allemaal eens zouden horen op onze stage plaats of dat ze geïnteresseerd waren in medewerking. Ik zelf heb stage gedaan in het sterrenhuis in Brasschaat. Ik hoopte dat mijn woning geïnteresseerd zou zijn. Jammer genoeg vertelde ze dat op dat moment juist op vakantie waren. Ik hoopte nog een andere woning te overtuigen, maar dit was toch wel ontzettend moeilijk. Vele stelden zich de vraag hoe de mensen zouden reageren en of hoe ze het praktisch zouden regelen.

Ik ben er vooral van verschoten dat in een voorziening zoals het sterrenhuis, hier niet aan wilden meewerken uit angst voor de reacties. Ik was daarvan echt uit mijn loon geslagen. Heeft mens en wereldbeeld dan zulke impact? Ik vertelde hen dat het juist onze bedoeling was om te werken aan het vertekent beeld van de maatschappij. Maar ik kon hen jammer genoeg niet overtuigen.

Mijn kijk op de wereld is dan toch zo verschillend. Ik wil de mensen met een beperking juist stimuleren om onder de mensen zonder beperking te komen. Dit kan het stimuleren tot zelfbepaling en ik hoop daarmee ook de personen zonder een beperking een iets realistischere kijk te geven. Ik ben ontzettend voorstander van het inclusieve gedachte goed. Door kinderen zonder een beperking te laten samen spelen en werken met kinderen met een beperking wil ik hen laten ontdekken dat elk kind uniek met zijn eigen karakter en levenswijze. Door kinderen van jongs af aan te laten kennis maken met elkaar kunnen vooroordelen vermeden worden. Ik heb hierrond gewerkt deze zomer. Ik heb het speelplein waar ik hoofdanimator was, opengesteld voor kinderen met een beperking.

Ik moet toegeven dat ik daar hard heb voor moeten knokken maar eens de moment er was, wilde ik vooral genieten. De eerste kennismaking verliep niet echt vlot. We speelde een spel rond kennismaking. Na een tijdje werd de kennismaking minder stroef. Ik had tegen de kinderen ook gezegd dat ze open vragen mocht komen stellen. ik had liever dat ze eerlijk met hun vragen naar mijn kwamen,dan dat er roddels zouden ontstaan. Ik stond ervan verstelt hoe vlot de kennismaking ging. Na een aantal uurtje speelden de meeste gewoon samen. Ze zorgde zelfs voor elkaar. Als er een kindje viel of iemand probeerde te gaan lopen, kwam er altijd wel iemand helpen. Plots kon ik weer even geloven dat inclusie echt een mooie droom is. De volgende dag kwamen ze zelfs vragen waarom L. ( een kindje met een zware beperking) er niet was en ze vertelde dat ze het jammer vonden.

Inclusie is voor mij een mooie droom die je stap voor stap kan waarmaken. Ik heb het gevoel dat de maatschappij deze droom soms in de weg staat. Waarom bestaan er zo veel vooroordelen? Waarom krijgen mensen met een beperking geen eerlijke kans? Ze hebben toch niemand iets misdaan.

Als we kinderen van jongst af aan laten kennis maken met elkaar kan je toch al veel vooroordelen laten verdwijnen? Of ben ik daar totaal mis in? Door met elkaar samen te werken leer je ze elkaar sterktes ontdekken, krachten en zelfvertrouwen opdoen. Dit langs beide kanten. Een kind zonder beperking gaat misschien kennis maken met een zorgende factor of verantwoordelijkheid, maar leren vooral dat een kind met beperking daarom niet minderwaardig is. Een kind met beperking zal dan net meer vertrouwen krijgen in zijn kunnen, geloven in zijn kracht om met alle kinderen te kunnen spelen.

Ik vind dat we iedereen eens zouden moeten laten aanvoelen, hoe het voelt om uitgesloten te worden. Natuurlijk kunnen we deze groep veel groter maken dan voor personen met een beperking. Maar ik heb daar het meest ervaring mee.

Vooroordelen waarom bestaan ze? Racisme waarom bestaat het? Heeft niet elke mens recht op een mooi bestaan? Waarom krijgt niet ieder kind even veel kansen? Wij hebben het goed omdat we in België zijn geboren? Bepaalt zomaar het lot of je gelukkig mag zijn of niet?

Ik heb het toch wel ontzettend moeilijk omdat te aanvaarden. Ik ben iemand die me ontzettend gelukkig mag prijzen. Ik heb een goed gezin, goede vrienden en eigenlijk alles wat mijn hartje mij belieft. En toch voel ik me soms ongelukkig? Heb ik wel het recht om soms ongelukkig te zijn? Emoties zijn belangrijk maar de wereld geeft me ook emoties. De wereld zorgt voor emoties en wij laten ons daardoor lijden.

Mijn mens en wereldbeeld lijkt heel mooi maar vaak voel ik me toch schuldig. Waarom heb ik soms racistische gevoelens? Waarom heb ik vooroordelen? Ik wil ieder kind alle kansen geven en toch lukt dit niet. Ik heb mijn eigen waarden en normen en vaak heb ik het moeilijk om deze opzij te zetten. Ik ben iemand die het moeilijk heb met mensen die egocentrisch zijn en vooral over mensen die niet eerlijk zijn. In het werkveld kom je dit al eens tegen en toch moet je dan instaat zijn om iedereen dezelfde zorg te geven. Dit is voor mij toch een enorm werkpunt. Mijn waarden en normen opzij zetten. Mijn mooi mens- en wereldbeeld ter hand nemen en verder werken met een doel dat ik voor me heb. Doelen zijn een mooi streefdoel daar wil ik naar werken. Naar inclusie als mooie droom!!!

06-05-2010 om 00:00 geschreven door Liesbeth Vissers

30-09-2009 om 00:00 geschreven door Liesbeth Vissers