Waar
kan je beter een verslag over schrijven dan over je eerste dag stage. Dat is
toch de dag dat je de meeste indrukken opdoet. De grootste beleving. Ik vertrok toch met wel wat kriebels in mijn
buik richting het sterrenhuis. Ik had me voorgenomen om deze afstand met de
fiets te doen. Na een kleine 45 minuten fietsen bereikte ik mijn stage plaats.
Ik werd om 10u30 in de woning verwacht voor het bijwonen van een
teamvergadering. Ik vond dit best wel aangenaam om mee te beginnen want zo
kreeg ik de kans direct kennis te maken met het volledige team. Het eerste
puntje op de agenda was mijn voorstelling. Ik had direct het gevoel dat ik warm
onthaald werd. Een teamvergadering volgen vanaf de eerste momenten is eigenlijk
wel niet zo gemakkelijk. Het gaat vaak over onderwerpen waar je niet over mee
kan praten. Mijn stagebegeleidster deed echt haar best om mij erbij te
betrekken. Zo vertelde ze me dat ik in een drukke periode kom, doordat er
enkele collegas ziek zijn en vakantie nemen.
Tegen
11u30 kwam er iemand een uitleg geven rond evacuatieplannen. Dit vond ik wel
heel boeiend want het is altijd goed om te weten wat te doen in een situatie
van nood. Toch leek het me heel veel en ingewikkeld. Ik heb 1 ding goed
onthouden. Als er 2 rode lichtje branden op het scherm van het alarmsysteem is
er brand in jou woning en dan moet je meteen evacueren. De vergadering liep een
tijdje uit. Normaal was het einde gepland tegen 13u00 maar het is 14u30
geworden.
Normaal ik zou ik nog over huis gaan maar ik
heb dit niet gedaan omdat het anders te nipt zou worden. Zo kreeg ik de kans om
nog enkele vragen te stellen en de documenten uit te leggen. Rond 16u00 kreeg
ik nog een rondleiding waar ik de was kon vinden, de medicijnen en nog andere
nuttige dingen. Het zal zeker niet makkelijk zijn om al deze plekken terug te
vinden. Het leek voor mij even een doolhof.
Vanaf
16u20 komen de bewoners van woning 3 langzaam terug van hun dagcentrum. Ze
wandelen rustig binnen. De meeste moesten toch even goed kijken als ze mij
zagen. Maar niemand deed er moeilijk over. Ik heb me dan bij de meeste
voorgesteld. Hun namen onthouden zal normaal wel lukken. Er zijn elf bewoners. 4
vrouwen en 7 mannen. De meeste kende mij nog van het kennismakingsgesprek.
Het
was wel best een beetje druk want we zouden diezelfde avond met zes bewoners
naar de playbackarea gaan. Hiervoor moesten we al rond 17u30 vertrekken en
daarvoor al gegeten hebben. We kregen dus weinig kans om echt goed kennis te
maken. Maar door hen bezig leer je hen best wel kennen. Ik heb echt gevoel dat
de meeste me al goed aanvaard hebben . Ik denk niet dat er iemand echt
weigerachtig staat tegenover mij.
Tijdens
het dekken van de tafel ontdekt je natuurlijk al gauw wie er klaar staat om te
helpen en wie wat stimulatie nodig. Maar ik vond het alvast behoorlijk vlot
gaan. J. kwam me vragen mee te kiezen wat hij zou aandoen voor de playbackarea.
Ik ben meegaan naar zijn kamer en hij had al een keuze gemaakt. Ik heb hem die
dan laten aandoen en hem geholpen bij strikje dat hij absoluut wilde aandoen.
Het was prachtig om te zien hoe hij uit keek om op uitstap te gaan.
Na
de maaltijd zijn we vertrokken richting het hoofdgebouw. Daar zouden we met de
bus worden opgehaald. Alle bewoners van het sterrenhuis die meegingen
verzamelden daar. Ik verschoot ervan hoeveel volk dat wel was. Het leek me even
chaos. Zeker omdat de bussen op zich lieten wachten. Na tijdje kwamen ze aan
maar was het dan weer niet duidelijk in welke de rolstoelen konden. Na veel
over en weer geloop, hebben we de juiste bus gevonden. Ik was echt onder de
indruk hoe een grote onderneming het was om iedereen om de bus te krijgen. Dit
was best ook wel tijdsrovend. Een goed half uur later konden we dan ook
vertrekken. Ik had er alvast heel veel zin.
Toen
we aankwamen aan de Elisabethzaal vond ik dat chaos pas echt begon. Iedereen
wilde bus zo snel mogelijk verlaten om snel naar binnen te kunnen. Ik had met
Joke ( mijn stagebegeleidster) gezegd dat we enkel op onze bewoners zouden
letten en er voor zorgen dat zij goed bij ons bleven. Eens we binnen waren, zag
ik dat de hele Elisabethzaal vol stond. Joke stelde me voor dat zij met S. die
in rolstoel zit via de lift naar de plaatsen zou komen, en dat ik met de andere
vijf naar plaatsen zou gaan via de trappen. Dit lukte me nog behoorlijk. Ik heb
minsten 5 keer gekeken of ik wel iedereen bij had. Ik was toch wel wat bezorgd
over het feit dat er zoveel volk was.
De
playbackarea is een show waar 16 voorzieningen een nummer komen playbacken in
een thema. Het thema dit jaar was: was het nu 80, 80 of 80?. Ik merkte al
gauw het verschil op tussen de bewoners die mee waren. S.,J.,J. en F. waren
eerder de stille genieters. Ze keken rustig naar wat er gebeurde. Ik vroeg S.
en J. regelmatig of ze het fijn vonden omdat zij naast mij zaten. Ik had soms
idee dat ze niet genoten. Maar mijn idee leek fout want achteraf waren zij
diegene die me wel een aantal kwamen zeggen hoe fijn ze het vonden. Het bleek
dus dat mijn intuïtie me in de steek had gelaten. D. en R. daarentegen waren de
echte uitbundige genieters. Zij konden bijna niet stil zitten en zongen uit
volle borst mee. Ik vond het aangenaam om hen te zien genieten.
Tijdens
de pauze kregen ze allemaal een drankje. Natuurlijk moesten er ook een aantal
naar het toilet. Joke vroeg me of ik het zag zitten om met hen naar het toilet
te gaan. Ik trok dus met 4 bewoners naar de toiletten. Had ik even de chaos
niet overzien. Het middenplein stond vol en wij moesten er dwars over. Ik heb
dus maar besloten dat het voor mij het makkelijkste zou zijn moesten ze
allemaal elkaar aan hand geven. Zo was ik er zeker van dat ik niemand kwijt
speelde. Dit was zeker geen makkelijke opdracht. Want iedereen kent daar
iedereen en wil met zijn kennissen een praatje slaan. Ik raakte zelfs even
zenuwachtig uit angst dat ik niet iedereen meer zou bij hebben. Na een lange
aanschuif bij de toiletten moesten we natuurlijk nog eens terug naar plaatsen.
Dat wilde zeggen terug door deze mensen massa. Ik besloot opnieuw om ze elkaar
een hand te laten geven. Toen we terug aan onze plaatsen waren, leek dit niet
goed idee geweest te zijn. Want er was een aanvaring geweest tussen J. en R.
die ik niet gezien had. Daar ging mij vertouwen. Ik had de hele avond een goed gevoel.
Waarom heb ik die aanvaring nu gezien. Ik had toch kunnen inschatten dat ze aan
elkaar ging trekken. Joke merkte wel op dat er iets aan de hand was. R. en J.
konden niet heel duidelijk uitleggen wat er aan de hand was. Maar door dat ik
vertelde dat ik ze elkaar handen had laten geven, konden we dus het verhaal wel
reconstrueren. Het was al goed geen al te grote discussie en we konden zonder
veel commotie verder kijken naar het tweede deel.
Ik zelf vond het toch wel behoorlijk lang
duren. Zeker de laatste liedje bleven precies duren. Ik vond allemaal leuke
dingen maar van 19u tot 23u vond ik toch wel net iets te lang. Zeker omdat ik
wist dat het nog een hele chaos zou zijn om iedereen terug in de bus te krijgen
en daarna in hun bed. Na de afloop splitste Joke en ik opnieuw op. Joke ging
met S. met de lift en ik ging met de andere via de trap. Wanneer we beneden
kwamen moest ik nog de jassen halen. Ik stelde hen voor om te wachten bij de
nooduitgang terwijl ik de jassen zou gaan halen. Natuurlijk stond er een lange
rij wachtende voor mij. Ik was dan ook heel blij dat iedereen op de afgesproken
was blijven staan. Ik heb bij deze handeling een dubbel gevoel. Ik ben blij dat
ik de kans kreeg om dit de doen en dat ik ze allemaal op 1 plaats liet
verzamelen, maar hoe kon ik na 1 dag al inschatten of zij daar ook echt zouden
blijven staan? Ik ben dus zeer blij dat dit gelukt is. Zo weet ik dat dit de
volgende keer nog een keer kan en dat ik deze bewoners daar op kan vertrouwen.
Dan moesten we opzoek gaan naar Joke en S. We hadden afgesproken aan de trappen
van de ingang. Ik verschoot ervan hoe lang het duurde vooraleer zij er waren.
Natuurlijk 1 lift vooral deze personen is ontzettend weinig.
Wij
kwamen als een van de eerste aan bij de bus. Dit was een geluk want zo konden
we rustig opstappen. Maar het duurde naar mijn gevoel opnieuw heel lang voor
iedereen op de bus zat. Tegen 23u30 konden we dan terug richting het
sterrenhuis vertrekken. Daar aangekomen ben ik met de sterkste 5 al richting de
woning vertrokken en Joke kwam achter met S. Ik heb hen elk naar hun kamer
gebracht, gevraagd dat ze hun tanden zouden poetsten en nadien in hun bed
zouden kruipen. Ik had van het kennismakingsgesprek onthouden dat de meeste dat
vrij zelfstandig kunnen. Wanneer ik terug in de leefruimte kwam waren Joke en
S. ook aangekomen. Joke zei me dat ik naar huis mocht vertrekken. Ik stelde
voor dat ik gerust nog even wilde helpen maar ze zei me dat dit niet nodig was.
Ik ben dus na een lange shift van meer dan 13u naar huis vertrokken.
Op mijn 45 minuten durende fietstocht naar
huis heb ik mijn dag nog even overlopen. Ik heb er alvast enorm van genoten. Ik
heb naar mijn gevoel een al een goede basis gelegd voor een vertrouwensband met
de bewoners. Zeker met diegene die mee geweest zijn op uitstap. Ik hoop dat ik
de komende dagen ook zo een basis kan leggen met diegene die niet mee zijn
geweest. Ik ben zeer tevreden over mijn eerste dag. Leren met vallen en opstaan
was vandaag de boodschap. Maar bijleren en genieten zijn de dingen die ik
vooral wil doen. Ik kijk alvast uit naar de komende stagedagen.
29-04-2010 om 00:00
geschreven door Liesbeth Vissers
Categorie:Eigen referentiekader
07-12-2009
Dik, dun , groot, klein: Wat maakt het uit?
Dik, dun, groot, klein: Wat maakt het uit?
Het project van orthomedia, onze inclusieve modeshow ligt me heel nauw aan het hart. Ik zelf walg van onze schoonheidsidealen hier in onze heersende maatschappij. Is niet iedereen mooi op zichzelf? Is niet elk individu uniek? Heeft niet iedereen zijn mooie kantjes? Waarom moet er een schoonheidsideaal heersen? Dat is toch een vraag die ik me telkens weer opnieuw stel.
Ik ben iets dikker, mijn papa is heel groot, een vriendin heel mager: wie is er perfect? Niemand toch? Is iedereen niet mooi? Zelf wordt ik heel kwaad van de artikels die verschenen zijn rond het programma ' benelux next topmodel". Ik heb zelf niet naar het programma gekeken. Mar wel alle artikel gelezen die er over gingen. De meisje die er aan mededen werden gewoon afgeschildert als te dik. Ik kan mijn oren echt niet geloven als ik dit hoorde. Die meisjes hadden maatje 34 en waren te dik? Wat is dan wel ideaal?
Anorexia Nervosa: magerzucht, is dat dan ideaal? Moet elk meisje op de foto een magere plank zijn? Zijn al deze meisje dan zo knap? En waarom is maatje 34 ideaal en niet bijvoorbeeld maatje 38? Wie bepaald welk maatje ideaal is? Lokken wij als maatschappij soms anorexia niet gewoon uit? Eisen wij soms niet te veel van onze modellen of onze missen? Waarom kan een Miss geen mooi mollig meisje zijn? Dat zijn toch best allemaal wel vragen die me bezig houden en die me kwaad maken. Daarom ben ik zo trots op ons orthomediaproject. Weg met de beeldvorming dat enkel magere mensen op een catwalk horen. Iedereen hoort op de catwalk, iedereen is mooi.
Zelfvertrouwen en een goed zelfbeeld vind zijn aspecten die medebepalen hoe wij in ons vel voelen. Mogen we ons dan niet goed in ons vel voelen als we geen maatje 34 hebben? Moeten meisjes en jongens worden afgebroken omdat ze meewillen doen aan een modeshow of missverkiezing en geen idealen maten hebben? Kijk nu naar het programma desingers op tv al deze modellen zijn slank en lang? Waarom mogen ze nooit kledij maken voor de samenleving, voor mensen zoals jij en ik? Waarom is geen kledij voor mensen die een maatje meer hebben of die kleiner zijn dan 1m60? Dat zijn toch echt zaken die mijn hoofdje niet kan snappen.
Ik ben zeker geen promoter van obesitas, want ook dat is iets waar de maatschappij aan helpt. Waarom is onze maatschappij zo tegenstrijdig met zichzelf? We promoten het slank zijn, om model te kunnen worden , maar langs de andere kant maken we reclame voor fast food, snoep, frituren, en computer en tv. Ziet iemand de logica nog? Ik al lang niet meer. Langs de ene kant worden de kinderen aangespoord om te worden zoals elk model in de boekjes of op tv maar ze worden wel bedolven met ongezonde voeding en niet gestimuleerd om voldoende te bewegen. Dus de maatschappij lokt zowel anorexia als obesitas uit.
Een gezonde levensstijl is nochthans een mooie tussenweg. Voldoende bewegen, gezonde voeding en vooral geloven in je iegen schoonheid. Laat kinderen zijn wie ze zijn. stimuleer hen om sociale contacten te onderhouden en zich goed te voelen in hun wel. zijn ze nu groot, klein dik of dun. Iedereen is uniek en mooi. Niet iedereen heeft het te kiezen, ons lichaam en de maatschappij beslissen over hoe we ontwikkelen. Soms beslist je lichaam of je mollig bent of juist heel mager. De ene heeft een snel werkend metabolisme en mag alles eten en zal nooit dik worden, andere hebben een traag werkend metabolisme en zullen altijd moeten opletten wat ze eten. De wereld is niet eerlijk verdeeld zo maar de wereld is op veel vlakken niet eerlijk verdeeld. Het zijn dus dingen waar we mee moeten leren leven. Maar het is niet omdat je een traag werkend metabolsime hebt, dat je je niet goed kan voelen in je vel. Laat je leven niet bepalen door je gewicht. Iedereen is mooi. feesten mag al eens, je mag heus al eens zondigen, let dan iets meer op in de week.
Geloven in jezelf, geloven in je eigen schoonheid is voor mij iets heel belangrijk. Ons project van orthomedia ligt me daarom heel nauw aan het hart. Wij willen tonen aan de maatschappij dat iedereen mooi kan zijn. Iedereen hoort thuis op een catwalk. ik vind dit zelf een ongelooflijk project. Zelf ben ik iemand die enorm op mijn gewicht moet letten, maar ben ik daarom lelijk? Kan ik geen mooie kantjes hebben?
Geloven in jezelf moet je doen met vallen en opstaan. Het is zeker niet altijd gemakkelijk. Je moet veel doorstaan. Ik heb geleerd om me op te trekken aan kleine verwezelijkingen. ik voel me bijvoorbeeld goed in mijn vel als ik iemand kan helpen of als ons project een stapje dichter komt. Ik geniet van de mometen met mijn vriend. Ik ga op zoek naar kleine momenten die me gelukkig maken. Ik heb zeker ook al eens momenten dat ik het moeilijk heb, een rond humeur heb en weer eens heel diep zit. Ik wil proberen om nog meer opzoek te gaan naar mooie dingen in het leven. Me niet laten lijden door commentaren die ik soms krijg of kleien tegenslagen. Ik wil me niet laten klein krijgen. Genieten wan elk klein moment wil ik leren. Blijven oefenen is dit voor mij en hopen dat ons pracht project lukt.
X Liesbeth
07-12-2009 om 00:00
geschreven door Liesbeth Vissers
Categorie:Het referentiekader van een ander
30-09-2009
Levensmoe: kwaad of accepteren?
Gevoelens in de knoop: levensmoe of eenzaam?
Mijn grootvader is dit jaar 80 jaar geworden. Voor zijn leeftijd is hij een heel kwieke man. Hij is dan ook altijd marathonloper geweest. Na een routine onderzoek bleek dat hij kerngezond is. Enkel vertelde de dokters hem dat zijn hart versleten is maar dat hij daar nog vele jaren mee kan leven. Sinds enkele maanden is hij echter zijn levensvreugde kwijt. Hij neemt constant van iedereen afscheid. Hij is er echt van overtuigd dat hij elk moment gaat sterven. Mijn nonkel vertrekt binnenkort voor een 5-tal weken op reis. Hij heeft reeds verschillende keren gezegd dat hij gaat sterven als mijn nonkel op reis is. Zo vaak dat mijn nonkel echt bijna niet op reis durft vertrekken. Omdat dit echt niet de eerste keer was dat dit gebeurde besloot mijn nonkel dat er iets moest veranderen. Hij overlegde dan ook met zijn zussen of ze iets konden doen. En echte oplossing is er niet natuurlijk. Mijn mama en haar zus verzekerde hem dat hij zeker op reis mag vertrekken en dat, indien er toch iets gebeurt als hij op reis is, ze hem nooit iets zullen verwijten. Mijn mama stelde ook voor dat ze eens naar de dokter zouden bellen om uit zijn mond te horen wat nu juist zijn gezondheidstoestand is. Mijn nonkel heeft dit gedaan. Maar toen we vorige keer bij hem waren bleek dat de dokter tegen hem gezegd had dat zijn kinderen gebeld hadden. Dit is bij hem blijkbaar in het verkeerde keelgat geschoten. Hij werd kwaad omdat ze gebeld hadden. Wanneer zowel ik als mijn mama en mijn nonkel hem erop wezen dat dit echt goed bedoeld was omdat wij ongerust zijn over hem, werd hij alleen nog maar kwader. Hij riep" ik kan toch altijd sterven, willen jullie mij misschien dood?" We verschoten natuurlijk enorm van zijn reactie. Er zijn om de duur heel wat verwijten over en weer gegaan. Mijn nonkel is echt beginnen ruzie maken en mijn mama is beginnen wenen. Mijn mama heeft een heel goede relatie met haar vader. Wijzelf wonen in Merksem en hij in Gent samen met Tante Annie. Mijn mama verwijt zichzelf ook vaak dat ze er niet altijd kan zijn. Ikzelf zit behoorlijk met heel de situatie in mijn maag. Alles wat er nu gebeurt heeft een weerslag op mijn mama en dus natuurlijk ook op het gezin. Ik zit toch echt wel met heel wat vragen. Waarom wil hij perse constant van iedereen afscheid nemen? Beseft hij dan niet dat hij ons daarmee pijn doet? Waarom wordt hij zo kwaad als we hem er over aanspreken? dat zijn bij mij toch allemaal dingen waar ik niet goed kan begrijpen.
Langs de ene kant ben ik echt kwaad op hem. Waarom kwetst hij ons? Waarom laat hij zijn hoofd hangen? Een aantal vrienden van mijn ouders hebben kanker en staan ten dode opgeschreven. Die vechten voor elke minuut die ze hebben, die God hen geeft. Die mensen lijden pijn maar vechten voor alles. Waarom kan hij dan niet nog genieten van het leven? Hij is gezond, heeft gelukkige kinderen en kleinkinderen. Langs de andere kant bij ik bang en verdrietig. Ik wil mijn grootvader niet verliezen. Ik weet met mijn emoties daaromtrent eigenlijk echt geen blijf. Ik kan ze eigenlijk niet plaatsen. Ik probeer er dan ook met verschillende mensen over te praten. Dit omdat mij dat een gevoel geeft van begrip en het even kunnen los laten. Maar jammer genoeg is er geen kant en klare oplossing. De ene persoon zegt dat ik het moet leren appreciëren, de andere zegt dan weer dat ik er met hem moet over praten en hem doen inzien dat het leven nog wel mooi is. Maar er met hem over praten is net iets wat ik helemaal niet goed durf. Hoe gaat hij reageren? De vorige keren heeft hij altijd heel bot en kwaad gereageerd. Ik merk dat mijn mama er enorm onder lijdt. Zij kan er enkel met mij een beetje overpraten maar daar komen altijd tranen bij kijken. Dit is voor mij zeker niet gemakkelijk. Ik wil er graag zijn voor mijn mama. Ik wil haar kunnen troosten, haar moed inpraten maar ik weet nooit zelf wat ik moet zeggen. ik heb schrik om de verkeerde dingen te zeggen. Dit is iets wat ik toch echt nog wil leren. Ik zou in die gesprekken met haar meer willen proberen actief te luisteren maar door de emoties is dit echt moeilijk. De schuld gevoelens die hij zowel mijn nonkel als ons regelmatig geeft weegt best wel zwaar op mijn dagdagelijkse leven. Door mijn studie kan ik het toch wel regelmatig even loslaten. Ik word er gewoon veel sneller emotioneel door. Elk gesprek over een moeilijk onderwerp doet met aan het denken zetten, ik begin te piekeren en moet echt moeite doen om niet te beginnen wenen. Dit is echt de eerste keer dat ik zo in de knoop zit met mezelf. Waar doe ik goed aan spookt de hele tijd door mijn hoofd.
Nochthans ben ik niet iemand die sceptisch is over zelfmoord of over de dood. Als zieke mensen kiezen voor euthanasie dan ben ik meestal in onze familie de eerste omdat goed te praten. Mensen hoeven niet ongelukking te zijn en al zeker geen pijn te lijden. Waarom het leven soms ondraagelijk maken als een mens rustig en zonder pijn maar gelukkig kan inslapen. En je zou kunnen denken dat het makkelijk is als dit buiten de familie gebeurt. Wacht maar tot dit in je familie gebeurt zegt iedereen. Maar mijn andere grootvader had een hersentumor en ik was de enige die er met hem gesprekken kon over voeren. Dankzij morfine heeft hij geen pijn geleden is hij gelukkig ingeslapen. Met zelfmoord heb ik het zelf wel iets moeilijker maar als ik soms een aanleiding hoor dan kan ik me soms wel in die mensen hun plaats zetten. En dan denk ik meestal ' ik zou het zelfde doen'.
Het verbaasd me dan ook zelf wel een beetje waarom ik het er zo moeilijk mee heb met de hele situatie. Is het misschien toch een beetje dichtbij? We spreken over een gezonde man die geen trauma heeft meegemaakt. Tuurlijk heeft hij zeker en vast al heel erge dingen meegemaakt. Hij heeft zijn vrouw 21 jaar geleden verloren. Maar in het korte verleden is er echt niet gebeurt waardoor ik zijn gevoelens kan plaatsen. Soms vraag ik me toch af wat er in zijn hoofd omgaat. is er iets gebeurt dat wij niet weten? Graag zou ik hem willen en kunnen begrijpen.
Wat ik wel al heb gemerkt is dat hij een stukje terug opfleurt als hij onder de mensen is. Als heel de familie samen is of wanneer hij bij zijn vrienden is. Dan plots zie ik weer een andere grootvader. Ik denk soms dat hij zich eenzaam voelt. Desondanks dat hij een schat van een vriendin heeft. Het lijkt mij dat hij sommige mensen mist. Ik probeer er dan ook zoveel mogelijk naar toe te gaan. Soms denk ik " is een bejaardentehuis geen oplossing voor hem?" daar is hij altijd onder de mensen. Maar natuurlijk wil hij dat niet. Dus ben ik op zoek naar een manier om hen terug de zin van het leven te doen inzien. Maar dit is echt niet makkelijk. Ik zou eigenlijk echt niet weten hoe ik dit zou moeten doen. Moet ik hem vertellen wat mijn dromen zijn en vragen naar zijn dromen?
Misschien moet ik dat maar eens gewoon proberen. Misschien vertelt hij een droom die ik totaal niet had verwacht. Misschien kan ik hem nieuwe dromen geven als ik de mijne heb vertelt. Ik hoop alvast van wel. Ik wil met mezelf terug rust vinden. Ik wil mijn mama terug gelukkig zien. Het leven is te mooi om verdrietig te zijn. Een zin die voor mij het leven is: "een leven kent diepe dalen maar ook zulke mooie bergtoppen." Laat ons steeds proberen naar die bergtoppen te klimmen en elkaar ondersteunen om door de dalen te geraken.
X Liesbeth
30-09-2009 om 00:00
geschreven door Liesbeth Vissers
Categorie:Mens- en wereldbeeld
28-09-2009
Wie is Liesbeth???
Hallo iedereen,
Ik ben Liesbeth Vissers en ben ondertussen in het 2de jaar orthopedagogie geraakt. Voor diegene die me nog niet zo goed kennen stel ik me alvast even voor.
Ik ben Liesbeth Vissers. Ik zag het levenlicht op 25 oktober 1988 en dit samen met mijn broer. Mijn tweelingbroer kreeg de naam Bert. Ik ben woonachtig te Merksem. Ik moet dus inderdaad niet echt ver reizen naar school. Ik ben 4 jaar leidster geweest bij een AKABE groep. Dit is het eerste jaar dat ik dit niet meer doe. Maar als je me in het weekend niet thuis kan vinden dan zal ik wel bezig zijn met vrijwilligerswerk voor personen met een handicap. Zo organiseer ik samen met een aantal andere mensen om de twee maanden op een vrijdag CAFE NOIR. Dit is een ontmoetingskans voor personen met een handicap. Je kan het vergelijken met een soort van cafe. Verder ben ik op donderdagavond te vinden op de tatami. Ik doe kajusti-ruy. Dit is een verdedigingssport. Het meeste van al kan je me plezier doen met bloemen en kaarsen. Het lijken kleine dingen maar ik hou er in iedergeval enorm van Sinds 09/04/2007 is mijn vriend Thomas in mijn leven gekomen. Hij studeert voor verpleegkunde. Als je me dus niet thuis vind dan zal ik wel bij hem zijn. Verder maak ik dus vooral tijd om te studeren. Ik kijk alvast uit naar de stageperiode en natuurlijk hoop ik te slagen voor het 2de jaar.
Alvast veel leesplezier X Liesbeth
28-09-2009 om 00:00
geschreven door Liesbeth Vissers
Liesbeth
