Om de wintervakantie af te sluiten, besloten ik en vier van mijn medestudenten om er nog eens op uit te trekken. Immers, zo veel kansen krijg je immers in je leven niet om aan de andere kant van de wereld wat te kunnen rond reizen. Francis (Amerikaan van Hong Kongse originie) wou dolgraag naar Boracay op de Filippijnen. Boracay is een eiland dat steevast terug te vinden is in menig lijstje “mooiste stranden ter wereld”. Stjephan (Kroaat wiens naam ik niet deftig kan uitspreken) was hier ook voor te vinden en aangezien ik niet veel beters te doen had voegde ik mij ook maar bij het team.

Op twee februari trokken we er met ons vijven op uit richting het zuiden. Even voorstellen, omdat sommige mensen mij soms vragen met wat voor mensen ik hier rondhang:

Stjephan: studeert Chinees aan de unief hier. Fijne kerel best, min of meer gelijke interesses met mij: eens ene gaan drinken, beetje sporten, wat rondhangen in Beijing…

Tena: Chinese vriendin van Stjephan. Ze studeert Kroatisch (!) aan de talenuniversiteit van Beijing. In Beijing kan je bijna elke taal studeren. Ik heb ook al twee mensen ontmoet die Nederlands studeren, ik moet wel zeggen dat ik best onder de indruk was. Ze spreken onze taal echt wel redelijk goed rekening houdend met het aantal jaren dat ze het gestudeerd hebben.

Dora: Roemeense, studeert een programma economie in het Engels. Officieel ben ik nu in datzelfde programma ingeschreven, maar aangezien sommige studenten hun engels van abominabel niveau is en bovendien het programma in se ook niet interessant is, volg ik meestal andere lessen.

Francis: Amerikaan, had de reis tot in de puntjes voorbereid. Nu niet dat we ons aan een plan gehouden hebben, maar het was wel handig om iemand mee te hebben die min of meer weet wat er te doen valt.

Terug naar de reis. De volgende dag (na twee vluchten, een hobbelige rit en een ferry naar het eiland) kwamen we dan uiteindelijk aan op Boracay. En het mag gezegd worden, ik heb nog nooit zo’n idyllisch strand gezien en ik betwijfel of ik in mijn leven iets zal zien dat dit kan overtreffen. De zee zo ver het oog kan rijken is azuurblauw en ontzettend helder. Het parelwitte strand met her en der wat palmbomen die verkoeling brengen ligt er netjes bij. Als laatste was ook de lucht een verademing, zo’n heldere, klare lucht heb ik letterlijk in geen maanden gezien (is ook niet moeilijk als je van Beijing afreist).

Het is min of meer in deze setting dat we de rest van onze vakantie doorgebracht hebben. Ik omschrijf wat van de zaken die we gedaan hebben, buiten wat chillen op het strand:

De eerste dag zijn we meteen gaan snorkelen. Je kruipt op zo’n bootje en dan mag je in de open zee wat naar de koralen kijken. Ik had dit nog nooit eerder gedaan en vond dit best wel eens fijn om te doen.

Onze uitstap op de tweede dag vond ik ongetwijfeld het fijnste van de hele reis. Een boot bracht ons naar een ander eiland waar we de rest van de namiddag zouden doorbrengen. Je kon er vanalles doen, zoals onder andere cliff diven. In feite gewoon vanop verschillende hoogtes in het water springen. Eerste 3 meter, dan 5  meter, dan 7 meter…tot 15 meter. Uiteindelijk heb ik toch vanaf 15 meter een sprong gewaagd, toegegeven, ik kneep hem wel .  Na nog wat elegante sprongen -lees: bommetjes- van lagere hoogtes was het tijd voor wat kanovaren. We sprongen allemaal in een kano en baanden ons een weg naar een nabij gelegen eiland. Daar aangekomen klom een Fillipino in een metershoge palmboom en smeet wat kokosnoten naar beneden, wij stonden op veilige afstand uiteraard. Daarna werden de kokosnoten met een machete opengekapt en konden we verse kokosnootmelk drinken.

De dagen daarop hebben we nog enkele vergelijkbare zaken gedaan. Fietstochtje op het eiland, snorkelen, skim boarden (soort van surfen voor amateurs)

En uiteindelijk kwam dan weer het moment om weer huiswaarts te keren. Na nog één dag in een middelgrote stad door te brengen stapten we op ons vliegtuig richting Beijing. Ofschoon we maar twee dagen echt in Filipijnse omgeving hebben doorgebracht, was het voor mij toch duidelijk dat dit land wel een beetje vreemd eend in de bijt is in de regio. Eerst en vooral kan quasi iedereen relatief goed Engels (hun onderwijs is gedeeltelijk in het Engels). Dit staat in schril contrast met Chinezen, Japanners, Koreanen, Vietnamezen… Ik betrapte er mezelf meerdere malen op leurders in het Chinees te zeggen dat ik niet geïnteresseerd was in hun prulletjes.

Ten tweede is bijna iedereen katholiek in de Filippijnen. Geen Chinese feestatmosfeer, geen vuurwerk gedoe, geen eetstokjes… Hun geloof is echter wel veel sterker dan hier. Vele Mariabeeldjes en ook stukken uit de bijbel vind je her en der op muren geschilderd. In de luchthaven was er naast de gebruikelijke ruimte voor moslims ook een groot Mariabeeld met bijbels voorhanden.

Tegelijkertijd denk ik  dat er toch ook wel redelijk wat schort in de Filippijnen. De kloof tussen arm en rijk is hier naar mijn inzien duidelijker dan in China. Manilla’s luchthaven is omring door sloppenwijken, er is wel een poepsjiek winkelcentrum met casino in de buurt. (Stjephan en Xiao’ou zijn gaan gokken met hun laatste 100 peso’s en hebben dat bedrag vertienvoudigd tot 1000 peso’s, daarna wel weer de helft verspeeld. Haha.) Zulke situaties zijn in China minder duidelijk. Uiteraard zijn er ook een groot aantal yuppies die lopen te pronken met hun Iphones en bmw’s. Maar door het feit dat nog steeds de helft van de Chinezen op het platteland woont, heb je minder krottenwijken. Ik heb in Beijing nog nooit gehoord van “slechte wijken” of dergelijke. Niet dat er geen problemen in China zijn uiteraard.

Dit semester ga ik drie dagen per week stage doen en de overige twee dagen pak ik nog wat lessen. Eenmaal het semester op gang is zal ik daar wat over schrijven. Ondertussen is het ook al februari. Het zal weer snel beginnen gaan denk ik. Op dit ogenblik is mijn terugvlucht gepland voor de 30^e juni, mogelijks kan dat wat later zijn, maar ik schat zeker tegen half juli thuis te zijn.

Tot volgende blogs!