Afgelopen week was het Tomb Sweeping Day (清明节). Een feestdag waarop de Chinezen de overleden familieleden eren. Een typisch verschijnsel op deze feestdag is kleine vuurtjes bij kruispunten. Chinezen verbranden er (nep) papieren geld voor de voorouders in het hiernamaals. De feestdag betekent ook drie dagen vakantie van maandag tot woensdag, joepie de poepie! Helaas pindakaas, is de Chinese wetgeving wel zo dat de Chinezen om dat goed te maken zowel op zaterdag als op zondag moeten gaan werken. Ook ik moest voor de verandering op zaterdag naar mijn stage gaan om één extra dag te werken. Maar bon, de Britste baas (Chris) zei dat het genoeg geweest was om vier uur waarna hij ons wat pinten in de Irish pub trakteerde, toffe peer die baas. (Overigens is in de Irish pub en vele andere plaatsen in Beijing ook Stella en Hoegaarden te verkrijgen en die blijken nog wel relatief populair.)

Gezien ik het dit semester wat drukker heb, moet ik best van vakanties gebruik maken om nog wat uitstapjes te maken.  Tezamen met Stjepan en Amos (Zhao Zhejin) namen we trein richting Shanhaiguan in de Hebei provincie (de provincie rond Beijing) om aldaar twee dagen door te brengen. Shanhaiguan is een historisch belangrijke plek. Letterlijk betekent Shanhaiguan (山海关) zoiets als pas tussen de bergen en de zee, en dat is ook min of meer een goeie omschrijving van de plaats. Tussen het Noordoosten van China (Manchurije) en het Centraal gelegen deel van China is er een uitgestrekte bergkam die een natuurlijke grens tussen de twee gebieden vormt. Op het einde van de Ming-dynastie stonden de Manchu’s in Manchurije te popelen om het verzwakte rijk van de Ming binnen te trekken en de rest van China te veroveren. Helaas vormt deze bergkam een erg vervelend obstakel, des te meer als je er met een heel leger over moet. Bijgevolg viel de Manchu’s hun oog op Shanhaiguan, de enigste pas waarlangs je zonder al te veel kleerscheuren het gebied van de Ming vanuit het Manchurije kan binnentrekken. Het Minghof bestond uiteraard ook niet uit idioten en zij hadden de Chinese muur dan ook erg versterkt bij Shanhaiguan. Maar na een hoop geduw en getrek heeft één of andere verrader (Wu sangui吴三贵) de poorten opengezet en de rest is geschiedenis. (De Manchu’s verdreven de Ming en stichtten hun eigen Qing-dynastie in 1644 om dan zelf ten onder te gaan in 1911)

Bon dat gezegd zijnde, kan ik overgaan op wat we daar uiteindelijk echt gedaan hebben. Op onze eerste dag bezochten we de plaats waar de Chinese muur in de zee gaat (老龙头). Ook wel het uiterste oostelijke punt van de Chinese muur (ofschoon ze nog wat muur gebouwd hebben hier en daar in het noordoosten). Jammer genoeg hebben ze wel een fake boeddhistische tempel bij de ingang gebouwd, een soort van toeristenval. Deze tempel lijkt de ingang naar de Chinese muur maar eigenlijk is het een hoop crappy beelden en wat kartonnen boeddha’s in een muf hok. Bij de uitgang aangekomen merk je dan dat je voor het verkeerde betaald hebt (zij het maar 20 renminbi). Dat durven ze soms wel, toeristenvallen bouwen. Uiteindelijk hebben we dan beslist om via het strand naar de muur te gaan en dat was wel de moeite.

Later op de dag hebben we dan nog wat rondgelopen in het stadje. Shanhaiguan heeft wel zijn charmes. De stad is omringd door een stadsmuur en ze hebben geprobeerd een deel van de stad op te knappen waar ze aardig in geslaagd zijn. In de avond hebben we dan nog Shaokao (geroosterde stokjes lamsvlees, varkensvlees, courgetten…) gegeten. Shaokao kom je erg vaak tegen in China, maar dit was de beste die ik tot nog toe heb gegeten.

De tweede dag gingen we nog een deel van de Chinese muur bezoeken op een berg nabij de stad (角山). Helaas had twee dagen voordien iemand een bosbrand veroorzaakt dus hadden ze bij gevolg een groot deel afgesloten. Maar dat kon de pret niet drukken, wat ter plaatse rondlopen was best fijn. Snel daarna was het alweer tijd om terug naar Beijing te keren. En dat is het einde van dit verhaal ;).

Ik zal later deze week nog wat foto’s posten van Shanhaiguan.

Nog wat terzijde:

·         Twee weken geleden was er een Belgische party in Beijing. Brusselse DJ’s waren speciaal naar Beijing afgezakt om een set te draaien. Hoewel ik dit jaar zelden erg laat uitga, was het nu nog eens van den dienen. Sid (sinoloog uit Leuven) organiseerde mee het gebeuren en kreeg mij gratis binnen. Daarnaast heb ik ook erg goed van het gratis vat Vedett kunnen genieten. Helaas pindakaas ben ik er wel in geslaagd om toch nog ruim 300 rmb uit te geven en ook mijn pull kwijt te spelen (sorry ma). On the bright side, ik ben wel een vedett T-shirt rijker en heb met redelijk wat interessant volk kunnen klappen. Redelijk wat Belgen alsook een Amerikaan die voor Duvelmoortgat in China werkt (en mij die T-shirt kado heeft gedaan o/).

·         Laatste tijd nog redelijk wat Majiang (mahjong) gespeeld. Best fijn zo met zijn vieren. Ik ben nog niet zo goed, maar de tegenstanders meestal ook niet. Dus veel geld verlies ik dan niet. Soms doet onze Chinese kameraad Zhaoxin mee, hij is een beetje gokverslaafd en speelt bijgevolg nogal goed. Dan is de kans op winnen wel kleiner, maar uiteraard spelen we voor erg lage bedragen.

·         Ik ben er recentelijk achter gekomen dat de bewaker van ons kotgebouw een 17-jarig meisje is. Ze staat merendeel  van de tijd gewoon bij de ingang met haar gsm te spelen. Waarom ze een 17-jarig meisje van 45kg als bewaakster aannemen is mij echt een raadsel. Maar ja, hier kan je echt alles tegenkomen.

·         Ik ben ingelicht over de scores van de twee examens die ik vorig semester heb meegedaan . Voor 全球化经济问题与政策 (globalization: economic problems and policy) en 财务管理(corporate finance) heb ik respectievelijk 87% en 77% gehaald. In vergelijking met thuis smijten ze hier wel redelijk hard met punten. Voor de rest gaat dit semester wel degelijk wat lessen betreft. Ik volg twee lessen schrijven, weinig huiswerk en ook nog zo’n 6 uur andere vakken. Ik ga proberen om in totaal 6 vakken succesvol af te leggen. Als je drie vakken per semester aflegt wordt je beschouwd als een student wiens beurs mag verder gezet worden. (Niet dat ik hier van plan ben te blijven volgend semester, maar het is hoe dan ook beter om hier als “goede student” buiten te gaan). Tel daar dan nog eens drie volle dagen werken bij op en ik krijg mijn dagen wel aardig gevuld.

·         Kwatongen beweren dat er een staatsgreep op komst is. De charismatische leider van Chongqing, Bo Xilai werd de laan uitgestuurd en hier en daar is naar het schijnt zelfs een tank gespot! Soit, wat er van aan mogen zijn, ik merk alleszins niet veel abnormaals. En hoewel ik weinig afweet van wat er echt in Zhongnanhai (het politieke hart van Beijing) gaande is, denk ik wel dat er meer nodig zal zijn dan 1 opstandig dorp (Kanding) of één ontslag om de diepgewortelde communistische partij met zijn ruim 70 miljoen leden op één, twee, drie van de troon te stoten.

·         Op de stage bij het EU SME Centre gaat alles goed. Vorige week nog de Beijing international technology transfer conference gaan bijwonen. Tijdens deze conferentie konden Chinese bedrijven contacten leggen met Europese bedrijven die over expertise binnen bepaalde sectoren (green building, pharmaceuticals, en andere)beschikken. Wij moesten er ook één om Europese KMO’s op de hoogte te brengen van ons center. En ook tegelijkertijd kijken naar wat voor technologie de Chinezen op zoek zijn (en dus ook welke marktmogelijkheden er bestaan voor Europese KMO’s). Ik vond het wel leuk om dit eens te doen, eens wat anders dan op kantoor zitten. Er waren veel Scandinaven (die uiteraard erg sterk staan in green building) en ook vreemd genoeg redelijk veel Slovenen (die er met een delegatie waren).

Het tweede semester is ondertussen al een tijdje bezig en dus is het nog eens tijd om wat van me te laten horen. Al bij al zijn er echter niet zo veel bijzonder spannende dingen gebeurd. Ik heb geen tropische bestemming meer aangedaan en ook geen bijzondere Chinese feestdagen gevierd. Maar ik deel jullie nog even het volgende mee:

Gezien ik niet veel zin had om dit semester alleen wat loeisaaie lessen bij te wonen, ben ik tijdens de vakantie op zoek gegaan of ik geen halftijdse stage kon vinden. Met wat chance is dat gelukt en bijgevolg ben ik nu drie dagen per week aan het werken bij het EU SME Centre. Dit EU SME Centre is een centrum in Beijing van de Europese Unie dat Europese KMO’s helpt die willen exporteren naar of investeren in China. Ik ben assistent in de afdeling business development. Wat wij vooral doen is vragen van Europese KMO’s beantwoorden en ook marktonderzoek uitvoeren naar verscheidene (sub)sectoren in China. Deze KMO’s hebben vaak zelf niet de middelen om bepaalde onderzoeken uit te voeren en zijn bovendien compleet vreemd aan de Chinese markt. Er zijn immers een hoop zaken waar je rekening mee moeten houden als je naar China exporteert. De Chinese standaarden (die bepalen of een product al dan niet binnen China mag verspreid worden) zijn erg verschillend van de Europese. Ook de vereisten wat betreft labelling en dergelijke zijn verschillend. Als je deze regels niet correct naleeft, kan je container met goederen wel eens gewoon worden vastgehouden in de haven, met grote verliezen voor deze KMO’s tot gevolg. Er komen hier vooral veel vragen binnen in verband met douanevereisten, standaarden, labelling, importtarieven en dergelijke. Daarnaast voeren we ook nog marktonderzoek uit. Wat naar mijn inzien vaak veel waardevolle informatie oplevert. De wijnsector in China is bijvoorbeeld wel een goed voorbeeld. Hoewel China, zoals geweten, bijzonder veel inwoners heeft, blijft de markt voor vele typische westerse producten (zoals wijn) in China vooralsnog redelijk klein. Ten eerste heeft maar een fractie van de Chinezen dezelfde levensstandaard als ons. Ten tweede staan ook niet alle rijke Chinezen te springen om wijn(of chocolade, snoep of andere) te kopen. Voeg daar aan toe dat er ook al wat Chinese wijnmerken redelijk stevig in de markt staan en het is duidelijk dat het geen sinecure is om massaal (Franse, Spaanse, Italiaanse…) wijn te kunnen verkopen in China. Het Centrum probeert per sector wat meer klaarheid te scheppen voor Europese KMO’s. Dat is zo een beetje in een notendop wat er daar zoal gebeurt in het EU SME Centre. Ik ben wel zeer tevreden, ik denk dat ik redelijk wat bijleer en dat het goed is voor mijzelf als persoon om toch al wat werkervaring op te doen. Anderzijds is het bij momenten wel een beetje doorzetten (door veel statistieken gaan) en spreek ik niet zo bijzonder veel Chinees op mijn werk doordat de groep internationaal is (Brit, Bulgaar, Spanjaard, Duitser, Fransen en Chinezen).  

Voor de rest heb ik ook nog twee dagen wat les. In totaal zo’n 8 a 12 uur les per week, afhankelijk van hoeveel uren ik effectief ga ;) . Op zich vind ik dat een goed evenwicht. Niet te veel les en niet te veel werken, wat afwisseling is aangenaam. Mijn lessen zijn onder andere wat Chinese schrijflessen (relaxed) en ook nog wat meer economische vakken.

Ondertussen begint het ook eindelijk wat warmer te worden in Beijing en is de smog ook minder erg als voorheen. Gisterennacht sneeuwde het zelfs nog voorwaar, zonder dat ze neerslagraketten in de lucht hebben geschoten!

Op dit moment is het ook nationale volkscongres in beijing, tijdens dewelke afgevaardigden van over het hele land naar Beijing afzakken om de koers die het land moet varen te bepalen. Daar wordt ook nog wel wat over bericht, maar eigenlijk is dat allemaal een beetje wazig en vaag, maar dat zijn we wel gewoon van de Chinese media:

“We moeten de veiligheid van het Chinese volk garanderen…”

“We moeten goede relaties met onze buurlanden bewerkstelligen…”

En later dit jaar is het dan partijcongres waarop de algemene koers voor de komende vijf jaar en de nieuwe leiders worden aangeduid.

Wat betreft mijn vrije tijd is er niet zo veel veranderd. Gezien ik maar liefst 35 RMB (4 euro) moet betalen om een uurtje te kunnen badmintonnen, hou ik het meestal op eens fitnessen van tijd tot tijd of eens voetballen.

Kort nog even dit:

·         Waarschijnlijk ga ik binnenkort een voetbalmatch van Beijing Guo’an bijwonen. Voetbal maakt zijn opmars in China en het team van Beijing doet het niet slecht. Deze week nog was het Beijing Guo’an - Shanghai Shenhua (beetje gelijk Paris Saint-Germain tegen Marseille) en ja dan ist van den dienen. Beijing heeft gewonnen tot groot plezier van de fanbase van Guo’an.

·         Ik plan wel nog een trip binnen China als ik nog eens vakantie heb, vermoedelijk later op het jaar nog een aantal dagen.

·         Ik heb rundskop gevonden in de fake Chinese DVD shop, goeie film. Blij dat ik nog eens iets degelijks van thuis hier kan vastkrijgen.

·         Ik moet mij drie dagen per week in de ochtend op de metro persen, vreemde ervaring keer op keer. De metro hier is super efficiënt, helaas pindakaas zijn er wel bijzonder veel mensen die hier in de ochtend naar hun merk moeten.

·         Ik ga geen foto’s kunnen opsturen omdat ze mijn kodak gepikt hebben. Ik vermoed dat ze mijn bagage hebben opengemaakt toen ik terugkwam van de Filippijnen. Want ik ben min of meer 100% zeker dat ik die in mijn grote rugzak had gestopt.

·         Mijn fiets is nog steeds niet gepikt, in tegenstelling tot die van vele andere buitenlandse studenten.

·         Ik heb julie (KUL, zelfde jaar afgestudeerd) gezien vorige week. Erg fijn om nog eens iemand van Leuven te zien. Zij werkt in Shanghai en ze stelt het daar goed, haar werk klinkt erg interessant.

·         4 dagen per week heb ik het Macdonalds ontbijt. Voor ongeveer 1 euro, krijg je een degelijke koffie en een broodje met een omelet erin. Niet dat ik vandejaar veel dikker ben geworden, nog steeds hetzelfde als toen ik vertrok denk ik.

·         Het tragische busongeluk in Zwitserland is ook groot nieuws in China. Redelijk wat mensen hebben mij er al over aangesproken (zowel Chinezen als buitenlanders).

Tot de volgende,

Vincent

Om de wintervakantie af te sluiten, besloten ik en vier van mijn medestudenten om er nog eens op uit te trekken. Immers, zo veel kansen krijg je immers in je leven niet om aan de andere kant van de wereld wat te kunnen rond reizen. Francis (Amerikaan van Hong Kongse originie) wou dolgraag naar Boracay op de Filippijnen. Boracay is een eiland dat steevast terug te vinden is in menig lijstje “mooiste stranden ter wereld”. Stjephan (Kroaat wiens naam ik niet deftig kan uitspreken) was hier ook voor te vinden en aangezien ik niet veel beters te doen had voegde ik mij ook maar bij het team.

Op twee februari trokken we er met ons vijven op uit richting het zuiden. Even voorstellen, omdat sommige mensen mij soms vragen met wat voor mensen ik hier rondhang:

Stjephan: studeert Chinees aan de unief hier. Fijne kerel best, min of meer gelijke interesses met mij: eens ene gaan drinken, beetje sporten, wat rondhangen in Beijing…

Tena: Chinese vriendin van Stjephan. Ze studeert Kroatisch (!) aan de talenuniversiteit van Beijing. In Beijing kan je bijna elke taal studeren. Ik heb ook al twee mensen ontmoet die Nederlands studeren, ik moet wel zeggen dat ik best onder de indruk was. Ze spreken onze taal echt wel redelijk goed rekening houdend met het aantal jaren dat ze het gestudeerd hebben.

Dora: Roemeense, studeert een programma economie in het Engels. Officieel ben ik nu in datzelfde programma ingeschreven, maar aangezien sommige studenten hun engels van abominabel niveau is en bovendien het programma in se ook niet interessant is, volg ik meestal andere lessen.

Francis: Amerikaan, had de reis tot in de puntjes voorbereid. Nu niet dat we ons aan een plan gehouden hebben, maar het was wel handig om iemand mee te hebben die min of meer weet wat er te doen valt.

Terug naar de reis. De volgende dag (na twee vluchten, een hobbelige rit en een ferry naar het eiland) kwamen we dan uiteindelijk aan op Boracay. En het mag gezegd worden, ik heb nog nooit zo’n idyllisch strand gezien en ik betwijfel of ik in mijn leven iets zal zien dat dit kan overtreffen. De zee zo ver het oog kan rijken is azuurblauw en ontzettend helder. Het parelwitte strand met her en der wat palmbomen die verkoeling brengen ligt er netjes bij. Als laatste was ook de lucht een verademing, zo’n heldere, klare lucht heb ik letterlijk in geen maanden gezien (is ook niet moeilijk als je van Beijing afreist).

Het is min of meer in deze setting dat we de rest van onze vakantie doorgebracht hebben. Ik omschrijf wat van de zaken die we gedaan hebben, buiten wat chillen op het strand:

De eerste dag zijn we meteen gaan snorkelen. Je kruipt op zo’n bootje en dan mag je in de open zee wat naar de koralen kijken. Ik had dit nog nooit eerder gedaan en vond dit best wel eens fijn om te doen.

Onze uitstap op de tweede dag vond ik ongetwijfeld het fijnste van de hele reis. Een boot bracht ons naar een ander eiland waar we de rest van de namiddag zouden doorbrengen. Je kon er vanalles doen, zoals onder andere cliff diven. In feite gewoon vanop verschillende hoogtes in het water springen. Eerste 3 meter, dan 5  meter, dan 7 meter…tot 15 meter. Uiteindelijk heb ik toch vanaf 15 meter een sprong gewaagd, toegegeven, ik kneep hem wel .  Na nog wat elegante sprongen -lees: bommetjes- van lagere hoogtes was het tijd voor wat kanovaren. We sprongen allemaal in een kano en baanden ons een weg naar een nabij gelegen eiland. Daar aangekomen klom een Fillipino in een metershoge palmboom en smeet wat kokosnoten naar beneden, wij stonden op veilige afstand uiteraard. Daarna werden de kokosnoten met een machete opengekapt en konden we verse kokosnootmelk drinken.

De dagen daarop hebben we nog enkele vergelijkbare zaken gedaan. Fietstochtje op het eiland, snorkelen, skim boarden (soort van surfen voor amateurs)

En uiteindelijk kwam dan weer het moment om weer huiswaarts te keren. Na nog één dag in een middelgrote stad door te brengen stapten we op ons vliegtuig richting Beijing. Ofschoon we maar twee dagen echt in Filipijnse omgeving hebben doorgebracht, was het voor mij toch duidelijk dat dit land wel een beetje vreemd eend in de bijt is in de regio. Eerst en vooral kan quasi iedereen relatief goed Engels (hun onderwijs is gedeeltelijk in het Engels). Dit staat in schril contrast met Chinezen, Japanners, Koreanen, Vietnamezen… Ik betrapte er mezelf meerdere malen op leurders in het Chinees te zeggen dat ik niet geïnteresseerd was in hun prulletjes.

Ten tweede is bijna iedereen katholiek in de Filippijnen. Geen Chinese feestatmosfeer, geen vuurwerk gedoe, geen eetstokjes… Hun geloof is echter wel veel sterker dan hier. Vele Mariabeeldjes en ook stukken uit de bijbel vind je her en der op muren geschilderd. In de luchthaven was er naast de gebruikelijke ruimte voor moslims ook een groot Mariabeeld met bijbels voorhanden.

Tegelijkertijd denk ik  dat er toch ook wel redelijk wat schort in de Filippijnen. De kloof tussen arm en rijk is hier naar mijn inzien duidelijker dan in China. Manilla’s luchthaven is omring door sloppenwijken, er is wel een poepsjiek winkelcentrum met casino in de buurt. (Stjephan en Xiao’ou zijn gaan gokken met hun laatste 100 peso’s en hebben dat bedrag vertienvoudigd tot 1000 peso’s, daarna wel weer de helft verspeeld. Haha.) Zulke situaties zijn in China minder duidelijk. Uiteraard zijn er ook een groot aantal yuppies die lopen te pronken met hun Iphones en bmw’s. Maar door het feit dat nog steeds de helft van de Chinezen op het platteland woont, heb je minder krottenwijken. Ik heb in Beijing nog nooit gehoord van “slechte wijken” of dergelijke. Niet dat er geen problemen in China zijn uiteraard.

Dit semester ga ik drie dagen per week stage doen en de overige twee dagen pak ik nog wat lessen. Eenmaal het semester op gang is zal ik daar wat over schrijven. Ondertussen is het ook al februari. Het zal weer snel beginnen gaan denk ik. Op dit ogenblik is mijn terugvlucht gepland voor de 30^e juni, mogelijks kan dat wat later zijn, maar ik schat zeker tegen half juli thuis te zijn.

Tot volgende blogs!

Ondertussen zijn we al reeds eind januari en dat betekent… Chinees nieuwjaar! Vanaf de 15^e januari loopt Beijing min of meer grotendeels leeg en wordt het een redelijk trieste bedoeling. De campus waar je anders op sommige momenten over de koppen kunt lopen, ligt er nu erg verlaten bij. Min of meer alle kantines zijn gesloten en hetzelfde geldt voor de vele kleine winkeltjes. Ook in de omgeving rond de campus is het meer van hetzelfde. De fruitverkopers en “baozi-chefs” hebben hun biezen gepakt en zijn huiswaarts gekeerd om met hun familie nieuwjaar te vieren. ’s Avonds zijn er een hoop minder mensen op straat en het valt op dat er veel minder licht dan gewoonlijk brandt. Alleen de felgele “M” boven de MacDondals blijft dag en nacht branden, maar het aantal Chinese dikkerdjes binnenin is toch duidelijk verminderd.

Ofschoon ik op voorhand niet echt plannen had gemaakt, was het me snel duidelijk dat Beijing eigenlijk niet echt “the place to be” is gedurende Chinees Nieuwjaar. Met het bange vooruitzicht van elke dag in de MacDonalds te moeten eten indachtig, begon ik te denken over mogelijke alternatieven om Chinees Nieuwjaar te vieren. En ja, een goed alternatief bood zich aan. Ik heb de chance dat ik nog een goeie vriendin van twee jaar geleden in China kende. Ze vertelde dat ik welkom was om haar te vergezellen naar haar oude thuis op het platteland om aldaar het Chinese Nieuwjaar te vieren. Geen plannen voor Chinees Nieuwjaar, dat is not done. En bovendien Chinees Nieuwjaar op den boeren buiten…Ach, waarom ook niet.

Op de 21^e januari nam ik de hoge snelheidstrein naar Qingdao (waar ik twee jaar geleden een jaar verbleef). Na ruim vier uur trein kwam ik in de vroege avond aan in het voor mij erg vertrouwde Qingdao. Xiaoyan stond me op te wachten en stond erop dat ik meteen dezelfde een avond een rood onderbroek en rode sokken moest kopen. De reden hiervoor heeft te maken met de Chinese jaartelling. Dit jaar is het jaar van de draak en ik ben zelf ook geboren in het jaar van de draak. Het is een Chinese traditie dat iemand tijdens “zijn eigen jaar” rood ondergoed draagt, dat brengt geluk. Over een onderbroek meer of minder doe ik niet lastig dus bijgevolg beschik ik nu over een officieel  geluksondergoed. Mijn sokken zijn ook een verhaal op zich. Onderaan de sokken staat 小人 of “deugniet” geschreven. Iedere keer als ik een stap zet, trap ik op een deugniet (踩小人). Zo kan ik er prat op gaan dat ik dit jaar de deugnieten zal afschrikken (plattrappen als het ware) zodat ze mij dit jaar niet schaden.

De volgende dag moesten we om 5 uur opstaan om vervolgens de traagste trein ooit te nemen richting het Chinese platteland (莱阳). Na onze aankomst moest Xiaoyan meteen een paar traditionele taken vervullen. Een van de eerste zijnde geld geven aan haar familie (!). Nu beschouw ik mijzelf als min of meer een “goede zoon”, maar aan die Chinezen kunnen we toch een puntje zuigen. Xiaoyan deelt maar liefst 6000 yuan (anderhalf maandloon!) uit aan haar familieleden, gaande van haar grootouders, ouders, tantes, nonkels tot jongere zus. Sommigen weigeren de rode envelop met geld en ze krijgt er ook enkele terug, maar dat is toch een redelijke smak geld die ze uitdeelt. Overigens worden deze enveloppen in de meeste gevallen niet gewoon overhandigd. Meestal gaat dit gepaard met een soort van “envelopgevecht”. Je moet resoluut de envelop weigeren en terug in hun handen duwen. De gevende partij is echter nooit bang voor een duel en zal proberen in een snelle geniepige beweging de envelop in  je broekzak te schuiven. Dit spektakel speelde zich meerdere keren af en, toegegeven, tot groot jolijt van mijzelf. Tot ik uiteindelijk, geheel onverwacht, ook in dit spektakel betrokken werd. De bomma stopte plots prompt een rooie envelop in mijn handen. Uiteraard probeerde ik te weigeren, maar uiteindelijk heb ik toch moeten toegeven en de rode envelop aannemen (100 yuan, niet slecht, 10 pinten op café, 30 pinten op straat, 10 keer warm eten in de kantine).

Voor de rest van de dag was het vooral veel eten, vooral dumplings, de nieuwjaarslekkernij bij uitstek. Eten wordt overigens gedaan op het bed van de grootouders. Dit is niet zomaar een bed, maar een huokang(火炕). Via een buizensysteem wordt de rook en stoom van de keuken onder het bed doorgeleid, waardoor het aangenaam warm wordt. Overdag ligt er ook geen matras op, zodat dit bed in feite een grote verwarmde vloer wordt.  

De dag erop, de eerste dag van het Chinese nieuwjaar, stonden er als ontbijt weer dumplings op het menu. Alleen waren het deze keer speciale dumplings. In enkele willekeurige dumplings werden immers enkele verassingen gestoken, zoals bijvoorbeeld een muntstuk, een snoepje, fruit enz. Deze hebben ook allemaal een betekenis. Als er iemand op een muntstuk bijt, begon iedereen meteen van “aha! Er wordt er ene rijk van de jaar!”. Ikzelf had ook een muntstuk in één van mijn dumplings en de tante raadde mij ten stelligste aan met de lotto te beginnen spelen en -in het geval van grote winst- hen niet te vergeten.

Nog een interessante ervaring was eens rond te lopen in het dorp. Ver weg van de pracht en praal van steden als Beijing en Shanghai, liggen over heel China kleine dorpjes als Laiyang verspreid. Onberijdbare wegen, licht verkrotte huisjes met daarrond wat velden, dat is het in een notendop. Veel kleine zaken die ik daar zag heb ik nog wel echter nog nooit eerder gezien. Het zit hem wel in details, dingen die ikzelf niet zou opmerken. Op vele platte daken is er bijvoorbeeld een gat te vinden. Xiaoyan legde me uit dat dit gat dient om graan door te duwen. In de zomer drogen de boeren graan op hun dak waarna ze het door die gaten terug naar binnen kunnen duwen. Onderaan staat dan iemand die het graan in zakken opvangt, klaar voor transport.

Na enkele dagen was de tijd gekomen om terug naar Beijing te gaan. De ervaring was interessant, maar het Chinese platteland is geen plek waar je echt erg lange tijd wilt blijven. In de winter, op het Chinees Nieuwjaar na, is het er toch erg grijs en de opwindendste activiteiten beperken zich dan hoofdzakelijk tot eens rondlopen bij de velden of wat Tai Chi beoefenen.

Volgende week vertrek ik naar de Filippijnen voor een week. Ongetwijfeld zal ik daarna ook nog wat proberen te schrijven over mijn vakantie. Ik bedenk mij nu plots dat ik feitelijk bijna (excuseer me voor het taalgebruik) geen fok weet over dit land. Zo zijn het bijvoorbeeld merendeel christenen, bijgevolg hechten ze geen belang aan Chinees Nieuwjaar in tegenstelling tot vele andere landen in de regio (Japan, Korea, China, Vietnam). Nu dat maakt Filippijnen wel aantrekkelijk om naartoe te reizen voor deze tijd van het jaar. Aangename temperaturen en relatief goedkoop omdat het geen “feestperiode” is.