Met nu bijna 11 jaar studentenleven onder de riem heb ik een uniek perspectief weten te verwerven waarin ik het zelf verworven recht heb gekregen om bepaalde zaken in dat studentenleven te mogen beoordelen. Dit gebeurt uiteraard niet in den blinde maar op basis van feiten, bewezen verklaringen en betrouwbare bronnen. In een wekelijks deel (met Specials indien noodzakelijk) beschouw ik enkele van deze puntjes.


DEEL 1: EEN CORRECTE STUDENTIKOZE HOUDING

De eerste observatie doe ik bij een studentenvereniging die begin dit jaar haar activiteiten hernam en daarmee aan 80 jaar bestaan geraakt. Dat klinkt al mooi want wie het studentenleven opvolgt weet dat het vandaag de dag niet zo eenvoudig is om het zo lang uit te zingen. Zelfs de kleinere kringen die er vandaag nog bij zijn erkennen dat het elk jaar Russische roulette lijkt om te weten of ze al dan niet kunnen overleven om er nog een jaartje bij te doen. Slechts een enkele kring heeft voldoende actieve achterban om dit op te vangen of mogelijk te maken om dat jaartje minstens te kunnen garanderen. En het mag gezegd worden, wie daar nog haad voordeel mee haalt kan men ook al op één hand bijna gaan tellen.
Studentenkringen overleven niet alleen op de hernieuwing van de generationele rangen (opvolging volgens gekend stramien; schacht - ouderejaars - praesidium) of de hernieuwing van de precederende rangen (oud-leden, ereleden of pro-praeses) maar vooral op een correcte studentikoze houding. In de leefwereld van vandaag is dat een moeilijk begrip aan het worden, daar heel wat kringen er niet in lijken te slagen de lijn van het verleden in het kader van het heden te trekken. Hoe komt dit?

Het grootste probleem is dat de eigen attitude veeleer egocentrischer is geworden dan vroeger; het vermaarde 'ikke en de rest kan stikken!' is onder de huidige generaties meer en meer van toepassing dan ooit tevoren. Vroeger zette men al gemakkelijker een stap er bij om tot een duidelijke studentikoze luister te komen, waarin cantussen serieuze aangelegenheden waren waarin evenzeer gedronken, gezongen en gelachen werd, maar men de mondigheid achterwege liet ten voordele van het algemene goed van 'hun' en niet 'zijn' club. Vandaag wordt alles soms met een verbijsterend gemak als een persoonlijke aanval gezien en zijn de gevolgen soms niet te overzien.
toch worden veel van die incidenten met de mantel der liefde bedekt, want 'het hoort bij de veranderde tijdsgeest'. Dat antwoord is ondertussen een grijsgedraaide plaat geworden waarachter nu reeds een hele schare studenten de rangen hebben doorlopen om toch maar te overleven. Maar het zijn deze mensen die nadien ook vervloekt worden door zij die hen binnen hebben gehaald uit eigen egoïsme.

Een tweede probleem is een gebrek aan inzicht, meestal geboren uit een zeker cynisme jegens de tradities en de ware betekenis van de studenti-koziteit, waarin men de geijkte richtlijnen niet meer kan interpreteren maar er ook geen moeite meer naar of voor doet om daar paal en perk aan te stellen. Meestal telt enkel de eigen heil en pas wanneer de richtlijnen binnen dit kader passen worden ze aangewend. Ook in de statuten die elke club hoort te bezitten ter aanvulling van deze richlijnen (wat in de praktijk een vreselijke teleurstelling is, daar ze meestal niet bestaan), om zo voor elke situatie een eigen wettelijk kader te kunnen scheppen om voor elke situatie en zo nodig herbruikbare oplossing te kunnen bieden.
Om deze stelling te ondersteunen, haal ik een praktijkvoorbeeld naar boven die in de statuten van één van de weinige verenigingen, die een levenslang engagement aan heeft gegaan om aan dit en andere problemen in deze blogs vermeld aan te pakken, zelfs wettelijke letter zijn geworden: wat te doen met een lid dat zowel studentikoos de regels aan de laarzen lapt als dit op maatschappelijk vlak doet.
De vereniging reageerde hier op door het lid uit te sluiten en zelfs zover te gaan dat men de studentikoze richtlijnen hiermee tot op de letter volgt.
De gevolgen zijn dat diverse kringen die deze persoon in de rangen hadden en wél begrip voor deze richtlijnen hadden dit uitsluiten overnamen. Dat ook hier een gebrek aan inzicht parten kwam spelen blijkt uit een aaneenschakeling van incidenten die hieruit voort zijn gevloeid; veel mensen die de eigen belangen voor die van het grotere belang plaatsen en liever de schande over een geheel afroepen maar niet over zichzelf, kringen die zijn lidmaatschap ondanks dit geschreven verbod toch aanvaarden en daarbij zelfs de richtlijnen totaal negeren.
Maar daarbij gaan zelfs koepels niet vrijuit indien zij hier niet de nodige aandacht aan besteden om dit tegen te gaan wanneer zij hiervan op de hoogte worden gesteld. Integendeel, zij vitten over alles waarin hun eigen functie te zwaar belast zou worden of ze voor hun postje vrezen. Alles om maar NIET te moeten doen waarvoor zij in functie zijn. Wie hierin een gekend politiek fenomeen in herkend weet meteen dat het ook maatschappelijk geen andere attitude is die de norm vormt  voor waarop onze samenleving vandaag de dag op is gebaseerd.

Een derde probleem is een gebrek aan respect voor niet alleen de traditionele waarden en normen (zoals vaak blijkt uit de uit de hand lopende dopen van sommige kringen, zonder de nodige voorzieningen om de gezondheid of het respect ervoor, bij wijze van voorbeeld), maar ook voor de raadgevingen van voorgangers of zelfs nog ouder. Ik ken mensen die soms al meer dan 15 jaar in het studentenleven zitten en met dezelfde lede ogen hebben ervaren hoe het studentenleven in handen komt van mindere geesten. Ambitieus zijn ze wel, maar vaak ten koste van waar het allemaal om draait, enkel en alleen om de eigen visies en attitudes te kunnen doordrukken. Maar de brokken die ze daarmee veroorzaken maken dat oudere leden zich afzijdig gaan houden van hun eigen kring(en) waardoor het ledenaantal zienderogen afneemt. Ook de interesse van nieuwe leden wordt door de negatieve verhalen die hierdoor ontstaan sterk verminderd.
toch moet ook de vinger naar de huidige leden in de eerste plaats worden gewezen, met in het bijzonder naar die leden die van de huidige generatie afkomstig zijn. Want hun gebrek aan respect (leden die de geplogendheden maar niet willen leren, hun stand of rang vergeten of zich geviseerd voelen daardoor...) is de voornaamste boosdoener waar vandaag nog iets aan gedaan kan worden. Maar spijtig genoeg is de laksheid van een generatie (tot zelfs 2 in bepaalde gevallen) daar nog voor meestal evenzeer voor te verwijten. Immers is het te eenvoudig om een probleem bij de kruin aan te pakken als de wortel blijft woekeren.  Hierbij haal ik het concrete voorbeeld aan van hoe een relatief onervaren lid bij diverse kringen problemen maakt, meestal gestart uit dronkenschap maar meestentijds een gevolg van een gebrek aan inzicht, gekoppeld aan een gebrek aan respect en vooral een probleem met diens attitude, dit lid niet alleen de verworven functies bij die kringen kost, maar ook diens integriteit in vraag doet stellen door de mensen die met dit lid samen dienen te werken. Het klinkt misschien enigzins cynisch, maar zelfs heel wat jongeren vertonen een dergelijk asociaal gedrag dat vaak als 'rebels' wordt beschouwd, en zeer vaak nog voor de puberteit nog maar om de hoek komt kijken. Bij een studentenkring vandaag de dag is een zelfde tendens te merken en wordt het hoe langer hoe moeilijk om onder de huidige generatie(s) nog mensen te vinden die hierin mee willen werken of nog een eigen geest hebben. Want nog meer dan vroeger is 'erbij horen' een druk op de schouders geworden die elk eigen gezond denken of constructief initiatief lijkt te verpletteren. Ook hier is een mentaliteitswijziging tot op de maatschappelijke levels te verzoeken, zelfs misschien tot op een niveau van concretisering van het scherp aan banden leggen van deze waarden en normen teneinde ze door te kunnen drukken en wederom tot een integraal onderdeel van onze maatschappij te maken.
 
Een vierde probleem is de geografische diversiteit, waar een centraal gezag onontbeerlijk is om een stevig unitair basiselement te kunnen bieden waarop de eigen geografische en zelfs socio-culturele verscheidenheden perfect op geïntegreerd kunnen worden. Zo kan er voor een West-Vlaming even makkelijk aan studentenleven gedaan worden in zijn eigen regio als bijvoorbeeld dat mee te kunnen beleven binnen de Limburgse regio. Uiteraard wordt hiermee niet bedoeld dat de clubs hun eigen unieke karakteristieken klakkeloos overboord moeten gooien, toch niet diegene die de club op een positieve manier kan dienen. Maar elementen gelijk 'klakpissen', 'Luigi' (of het vrouwelijke 'Luisa') of zelfs het doorgedreven vernederen komen geografisch overal wel voor, ook al worden er in de centrale punten van deze geografische gebieden reeds de nodige inspanningen geleverd om zelfs deze politiek binnen een wettelijk dan wel wettig kader te herbergen. Zo wordt aan de VUB jaarlijks een nieuwe lijst uitgevaardigd met wat wel en niet kan op een doop of wanneer, moeten alle kringen van de RUGent een charter ondertekenen of een ban van een jaar riskeren indien zij dit charter niet tekenen, en zo verder. Toch blijft een centrale, geogrofisch volledig overspannende leiding erg gemist; wat vroeger wel kon op het vlak van KVHV is nu een verwatering geworden van deelkoepels die, ondanks de recente aanmaak van nationaal geldende statuten zijn zelfs deze slachtoffer van het groeiende autonoom functioneren van de deelkoepels. Daarbij zijn er zelfs enkele van die deelkoepels dwarsliggers door een eigen politiek statuut in acht te nemen. Enkel omdat Nationaal dit toelaat om de deelkoepels toch maar onder de banier te scharen. Probleem is dat ze daardoor over dezelfde kam geschoren worden omdat 'KVHV nu éénmaal KVHV is'; of hoe de geografische diversiteit ook omgekeerd een pijnlijke ontwikkeling kan veroorzaken.

Wat is een correcte studentikoze houding dan?

In enkele puntjes samen gevat levert dat genoeg materiaal op om een soort 10 Geboden op te leveren:

01) Eert codex en statuten, hart en ziel van uw club of kring
02) Leert de geplogendheden en pas ze toe binnen uw vereniging
03) Wees een bron van kennis en van wijsheid voor uw medelid
04) Wees trouw aan lint en pet, zoals zegt de regel in uw codex zit
05) Eerbiedig de gezworen eed als schacht of ouderejaars ten allen tijd
06) Stel uw eigen eer nooit  voorop en uw clubgevoel daardoor ten spijt
07) Eert uw ouderen die u met kennis en ervaring willen verrijken
08) Bekampt alles en iedereen die de studentikoziteit doet wijken
09) Breng geen hand ter hoogte voor anders dan uw club haar belang
10) Verhef uw hart voor de studentikoze waarden voor uw leven lang

VOLGENDE WEEK:
DEEL 2:  DE WAARDEN VOOR EEN LEIDER, DE TALENTEN VOOR EEN VOLGER

22-07-2008 om 00:00 geschreven door Vlaamse_Viking  

Het Belgenland is in crisis; Leterme is nu geen bisser, maar een trisser; 2 formatie-rondes en een spaak lopende regering later is dit land meer dan ooit onbestuurd en dreigt het land uiteen te vallen. Momenteel geen krant in het land die hier niet op in pikt of er allusie op maakt. Een zeker gevoel van ironie loopt echter als een rode draad doorheen dit alles, vermits de crisis niet nù, maar toch al enige tijd een feit is.

Niet omwille van de mislukte onderhandelingen, niet omwille van de mislukte pogingen om deze staat te hervormen, maar wel omdat het land niet meer met zichzelf overweg kan.

Het begin daarvan kon afgeleid worden uit de eerste formatieronden. Wat de Vlaamse partijen ook vroegen, enkel het van ene Elio Di Rupo afgeleide ‘NON’ was te horen, Joëlle Milquet van CDH voorop. Kortom, de klucht begon toen al en gaf Leterme het al een eerste keer op, als een kind dat zijn gelijk niet krijgt. Verhofstadt wordt zelfs even terug op post geroepen om de lopende zaken waar te nemen. Zeer bevreemdend dat deze lopende zaken zelfs gewoon zijn blijven doorlopen ondanks dat Leterme het uiteindelijk terug op de schouders te hijsen, maar wederom in het slop beland zijn omdat het probleem van eerst niet beter werd aangepakt. Vlaanderen vraagt meer autonomie en de splitsing van de kieskring Brussel – Halle – Vilvoorde, wat ook nu weer een doorn in het Waalse oog blijft. Anders gesteld: er hangt een prijskaartje aan in de vorm van een Corridor en de uitbreiding van Brussel. De faciliteitsgemeentes zouden daarbij eerste slachtoffer zijn, maar ook de Vlaamse Rand zou onder Brussel komen te vallen. Wanneer Vlaanderen daar ineens ‘NON’ op zegt, steigeren de Walen en noemen ons ‘separatistisch, landsverraders’, en nog van dat fraais. Kortom, de pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet. Of nog, het profiteren van Vlaams kapitaal mag onder geen beding worden verspeeld voor de Waalse Gemeenschap.

Ondertussen beginnen de kiezers zich langzaam maar zeker verraden beginnen te voelen door de mensen die voor hun belang horen in te staan; in plaats van bestuur gaat het land gebukt onder dit kinderachtige getouwtrek, waarbij het feit dat de 3 niet-benoemde (Franstalige) burgemeesters van enkele van deze faciliteitsgemeentes naar de Europese Raad van State trokken een schrijnend bewijs hiervan mag worden genoemd. Waarom bij de eigen regering gaan klagen als die niet eens zichzelf kan regeren, immers. Ons land wordt er alleen maar belachelijker op gemaakt in het buitenland.

Op de Nationale Feestdag bleek dat men onze situatie nauwelijk begrijpt over de landsgrenzen en zelfs die van het continent heen; de journalisten oordelen door het geklaag van de Franstaligen dat de Vlamingen egoïstisch zijn en dat we een gebrek aan solidariteit tonen. De vergelijking die gegeven wordt door een journalist van de krant Welle bloklettert over de steun aan een behoeftig land via Europa als Bulgarije.

De stiuatie vergelijken is nagenoeg onmogelijk, daar het in dit geval niet over een ‘behoeftig land’ gaat maar wel over een ‘geldzuchtig landsdeel’; een steunende maat-regel is hier niet eens van toepassing want de gelden worden in Vlaanderen gewon-nen en zouden dan ook in de eerste plaats in Vlaams beheer dienen verdeeld te worden alvorens buitenstaanders hier een stuk van de taart komen afsnoepen nog voor de taart gebakken is.

Studies hebben dit meermaals aangetoond maar daar hebben de dames en heren bui-tenlandse journalisten klaarblijkelijk of geen oren naar of geen denken aan besteed. De koning die de natte bui al voelt hangen, blijkt ook uit de toespraak die hij geeft, waarin de politiek bijna volledig op slinkse wijze wordt buitengehouden. In plaats daarvan klaagt de koning dat er ‘separatisten zijn die de federale eenheid willen teniet doen door hun onwil tot unitair belang’. Wie is hier onwillig, vraagt men zich dan af?
Vlaanderen wil waar het recht op heeft, maar krijgt alleen de rekeningen die de Walen voorleggen voor de Vlaamse eis van zolang al geldende te bekostigen. Zoniet blijft NON staan op het bord van de onderhandelingen. Rekeningen voor zaken die de Walen ons jaren geleden al hebben doen betalen, maar nu met interesten, want het land heeft geld nodig...Het land? Wallonië om haar stupiditeiten te kunnen opvangen, maar vooral kunstig te verkwisten, dat eerder dan het land! Want het land heeft aan geld genoeg, maar het wordt op onkundige wijze verdeeld.

De koning wil ook hier over geen woord reppen; niet omdat het protocol dit niet toestaat, maar wel omdat de koning niet meer aandacht op zich wil vestigen. Want een deel van de Vlaamse gelden worden immers aan hem zelve en de Koninklijke familie als dotatie geschonken. Maar dan klagen ze nog over armoede (Prins Laurent kan de ‘nafte’ van zijn Ferarri niet meer betalen) of over gebrek aan bestaansmiddelen.

En dan als een volleerd acteur huichelen dat er teveel mensen onder de armoedegrens leven. Maar de koning zal zijn eigen “zakgeld” daar niet om willen offeren. Kortom, het land moet bijeen blijven voor zijn eigen job te vrijwaren, maar ook zijn salaris niet eraan te moeten geven. 15 jaar koningsdschap worden immers niet als anciënniteit beschouwd om een ontslagpremie te garanderen waarmee de ‘royale’ levensstijl kan bekostigd worden.

Nog straffer is dat de Walen van geen splitsing willen weten, of nog, de eenheid prediken, maar als het op onderhandelen aankomt doen ze dat...gesplitst. Leterme die 2 keer dezelfde vragen moet voorleggen waar dat eerder eenmalig dient te gebeuren, het klinkt belachelijker dan het is, om maar niet te zeggen, ongeloofwaardig. Het lijkt meer op hoe een koppel dat aan het scheiden is onderhandelt dan wat men van het allegaartje politici die geacht worden ons land te besturen zou verwachten. Kortom, het is contradictoro in termini over de hele lijn.

Maar toch moeten de Vlamingen maar buigen voor het ‘superieure’ Wallonië.

Of hoe dat ‘gelijke kansenbestrijding’ gekoppeld is aan wie het hardst staat te huilen aan de stoep maar het geld van een ander steelt.

 Het mag gezegd worden, dat de Vlaming geen zucht mag laten of de Waal schreeuwt moord en brand dat Vlaanderen anti-Belgisch is, of zelfs geen woord te veel over heeft om 'solidair te zijn'; Le Sud bouge. Jaja, maar op Noordelijk geld, want het zuiden van het land zal voor elke cent die zij uit solidariteit uitgeeft er 2 uit de Vlaamse kas komen eisen. En enkel daarom is het hen te doen, want de Walen hebben er ook geen geheim van gemaakt liever bij Frankrijk aan te sluiten dan bij België te blijven. Wie er dus in het echte leven separatistisch is en wie egoïstisch mag zowel door eigen journaille en door die van onze buurlanden en -continenten eerst wel eens correct beoordeeld worden alvorens veroordeeld te worden.

22-07-2008 om 00:00 geschreven door Vlaamse_Viking  

Wie regelmatig afhankelijk is van treinverkeer zoals ongeveer 2/3 van de bevolking in het Belgenland voelt waarschijnlijk het bloed koken, toen bleek dat de Onafhankelijke Vakbond der Spoorwegen wederom met stakingen is gaan dreigen na het in hun ogen slappe sociale akkoord waar het de laatste maanden zeer druk om te doen is.

Concreet rijst de vraag hier in hoeverre men eigenlijk nog van een ‘recht op staken’ kan spreken, vermits het de afgelopen maanden (zowel de tweede helft van 2007 als de eerste helft van 2008) wel heel regelmatig werd aangegrepen toen duidelijk werd dat de erkende vakbonden en de directie der NMBS maar niet tot een vergelijk komen. In mei kondigde de OVS al om die reden, temeer ze niet bij de onderhandelingen op actieve wijze betrokken werden , een eerste staking aan, die ternauwernood werd afgeblazen. Desondanks blijft het rammelen want nadat de erkende bonden met het voorstel van de directie akkoord lijken te gaan, komt de OVS – terecht – klagen. Maar moet dat dan elke keer opnieuw gebeuren met stakingen? Men kan zich met een zekere dosis kritisch denken na zoveel tergerijen af beginnen vragen wie eigenlijk hier telkens geviseerd dient te worden. Want als men de directie een duidelijk signaal wil sturen dat men als werknemer zich verongelijkt voelt, is het dan op zijn minst de vraag in hoeverre men dan kan verantwoorden dat dit signaal over de ruggen van de reiziger.

Wie een abonnement koopt verliest niet alleen een dagwaarde, want Sorrypassen worden maar zelden verstrekt “omdat de staking aangekondigd was en u maar een alternatief had moeten zoeken”. Dit overkwam menig reiziger die geen alternatief weet voor te leggen of te voorzien. Of hoe men bij de NMBS er plezier in lijkt te scheppen de reiziger meer dan letterlijk in de kou te laten staan met de hele zaak. Ook als de treinen door ongelukken vertraagd of zelfs zonder boe of ba afgeschaft worden.

Staken is een te simpele oplossing, als het al een oplossing kan genoemd worden, om mensen iets duidelijk te maken. Maar daarbij wordt de economie vaak zodanig ont-wricht op een landelijke tot zelfs globale schaal waarbij men op langere termijn zelfs riskeert dat de arbeidsplaatsen door het verlies van productie op de helling komen te staan.

18-06-2008 om 00:00 geschreven door Vlaamse_Viking  

Vorige week vrijdag werd Anderlecht, in de buurt van Dapperheidsplein en Wayez, voor de zoveelste maal wederom opgeschrikt door straatgeweld. Hierbij betrof het voetbalhooligans van sportclub Anderlecht R.S.C., die slaags raakten met een groot aantal heefhoofden van ‘allochtoonse origine’. Aanleiding was een Marrokaans meisje dat, zo blijkt uit de tekstberichtjes die men bij de “administratieve aanhoudingen” van diverse jongeren op hun GSMs terugvond, door Anderlechtsupporters zwaar aangepakt zou zijn in het park tussen de Basiliek van Koekelberg en het Simonisplein, “bloedend in de goot geworpen”. Daarbij werd er door diverse opruiers opgeroepen tot geweld, zoals de zelfde SMS verder bloklettert.

De gevolgen zijn er dan ook naar, wanneer de Wayezstraat tot slagveld wordt omgetoverd. Hierbij sneuvelen diverse etalages, ruiten in deuren, telefooncellen, terwijl ook de lokale cafeetjes voor het geweld de deuren moeten sluiten.

Hoewel de politie dit geweld met man en macht poogt in te dammen en niet alleen de avond zelf maar ook de dag nadien volop tot deze zogenaamde ‘administratieve aan-houdingen overgegaan.

Videobeelden van diverse camera’s op en rond de belegerde zone geven zonder twijfel de identiteit van diverse aangehouden individuen weer, genoeg dus om hen zelfs te kunnen vervolgen. Het is dan ook met die intentie dat Patrick Dewael in datzelfde weekeinde vroeg voor een ‘lik-op-stuk-aanpak’, teneinde duidelijk aan alle partijen te stellen dat dergelijk straatgeweld niet getolereerd wordt. Andere woordkeuze van Dewael om maar niet het gewraakte en als ‘racistisch’ bestempelde Zero-Tolerantiebeleid van het Vlaams Belang in de mond te hoeven nemen. Zoals zoveel politieke praat in Belgenland mooi op papier...Tot de kranten van woensdag 28 mei 2008 kopten dat bij de hele groep aangehouden personen, er klaarblijkelijk geen vervolging, geen effectieve arrestatie is geschied. Hoe kan dit? Zijn videobeelden ineens niet geloofwaardig meer? Waren de cellen weer maar eens overvol? Kon men zich geen veroorloving doen om de ‘alochtoonse gemeenschap’ te vergrammen?

Wat er ook van zij, feit is dat men tegenwoordig als Vlaming door de Europese Commissie kan veroordeeld worden (zij het dan pro forma) omdat we ons aan de wet houden, terwijl men als niet-Vlamig, zelfs als ‘niet- of neo-belg’ alles mag. Soms kan een mens zich toch vragen stellen bij Geert Hostes uitspraak dat je de nationale politiek van dit land niet kan verklaren, laat staan in verstaanbaar Nederlands aan een buitenlander moet vertellen. Voor de alochtoon is de dode letter van de wet echter, zo mag wel enigzins met enige cru gevoel gesteld worden, een zegen van Allah, als het ware.

Blijft dat wie in dit land iets uitpeutert harder aangepakt wordt als autochtoon dan als allochtoon. Zonder daarbij de hooligans daarmee nu carte blanche te willen verstrekken, is het in Anderlecht al maanden zo. Zo vermeldde het journaal van EEN nog niet zo lang voor deze rellen hoe “jongeren van andere origine” het regelmatig bont maakten op MIVB-lijn 47 (Brussel-Noord – Moortebeek), die via het Anderlechtse Baraplein de dagelijkse verbindingen onderhoudt doorheen de gewraakte wijk. Of, voor de mensen met een sterk geheugen, de incidenten die aan het einde van de tramlijn aan de grens met Sint-Pieters-Leeuw regelmatig het nieuws haalden, ook door ‘jongeren van een andere origine’ werden uitgehaald.

Maar arresteren? Enkel administratief. vervolgen? Geen provocaties riskeren. Hardhandig aanpakken? Respect voor hun ‘anders-zijn’. Het veroordelen in de politiek? Etiket ‘racist’ krijgen.

Wie de rellen in Parijs heeft gezien of misschien zelfs meegemaakt zou het toch al een duidelijk teken aan de wand horen te zijn, dat men niet langer voor een zachte aanpak kan kiezen. Al dat in de watten leggen van ‘mensen van een andere origine’ is vooral voor de moslimgroeperingen onder deze mensen een lang succesverhaal (en nog lopend) gebleken. Want niet alleen verstikken ze de autochtone bewoner door hun willetje op te leggen, verzieken ze het straatbeeld met Arabische opschriften (terwijl Brussel dan tweetalig hoort te zijn, en dan is dat niet Frans-Arabisch!) of beheersen ze de populatie er bij te lopen alsof men zich in Marrakech of Mekka waant. Een Vlaming voelt zich in Brussel hoe langer hoe meer een vreemde in eigen land.

Ware het nog enkel de directe familie die bij herenigingsprogramma’s ook initieel waren voorzien, en niet het toelaten van de hereniging tot neven van het zevende knoopsgat, had men een geleidelijke integratie kunnen voorzien. Nu is het als een vloedgolf die onze straten overspoelt en men alle grip op de situatie verloren is.

Vreemd dan als men daartegen de Australische politiek van ‘integratie of deportatie’ niet veroordeeld ziet door de VN-commissie, die als evenknie fungeert op wereldvlak van de Europese Commissie op, jawel, Europees vlak. Concreet gesteld betaalt de brave burger daar liever niet voor de oninheemse cultuuropdringing. Misschien dan ook een mooi signaal dat het dus ook ander kan. Men mag gerust aan diversiteit doen, zolang de basiswaarden en normen van het gastland ten allen tijde gerespecteerd worden. Een simpele voorwaarde, zou men denken. Maar de praktijk toont ons dat dit in werkelijkheid een slag in de wind is. Of om het maar in internationale termen te vervatten: Een Kongolees mag alles om in ons land maar zijn gelijk te halen, maar als men daar dan een duidelijke scherpstelling naar richt, zoals nationale voorvechter De Gucht recent placht te doen, is het land te klein om een dergelijke toch wel terechte bemerking niet ongestraft te laten. Vreemd dan toch dat men in Kongo er alleen maar plezier in heeft seder ’69, toen de Kongolezen (toen Zaïrezen wordend om ‘toch maar weer voor Kongolezen’ door te gaan onder Kabila) de kolonisten het land uit joegen.

Daar mag geen woord over gerept worden, want men zou er tegen de gevoelige schenen van ‘jongeren van andere origine’ gaan schoppen.

Of hoe het eigen Heimat verloren gaat onder politiek gekonkel ten nadele van de eigen bevolking.

15-06-2008 om 00:00 geschreven door Vlaamse_Viking  

Freddy van Gaever kan er van meespreken, want geen dag die voorbijgaat dat hij zijn mening verkondigt en wordt doodgezwegen...Enkel omdat hij lid is van het Vlaams Belang.
Of als hij een prachtig wetvoorstel indient dat ons goed vooruit zal helpen in verband met de verdere regularisering van de energiemarkt, wordt het door iedereen aan de andere kant van de balie promt weggestemd...Om bijna 4 jaar later door ene Freya VandenBossche hernomen te worden en tot een onontwarbaar kluwen van regeltjes en bepalinkjes uiteen te vallen.
Het is maar n van de voorbeelden over welke tegenkantingen men krijgt om iets goeds te doen,...maar zit je bij een verkeerde partij? O Wee!
Vertaald: de mening van 1 miljoen kiezers doet er niet toe? Heel grappig is dat, want geen enkele andere partij haalt zoveel kiezers in zijn eentje.
Eigenlijk is het een bedroevend gegeven. Of zoals Van Gaever het zelf met een simpel voorbeeldje aanhaalt: 20 mensen beslissen samen op reis te gaan. 9 willen Blankenberge, 1 wil naar Parijs, 2 naar Londen, 4 naar Barcelona, 3 naar New York en een enkeling naar Groenland.
Wat blijkt? Blankenberge wordt niet eens in optie genomen, omdat het anders een reisje is ten behoeve van het Vlaams Belang. 10 tegen een kiezen ze dan voor Groenland, omdat het het minste risico inhoudt dat er op de overige partijen hun tenen getrapt wordt.
Democratie is dan natuurlijk een hol begrip.

Ook in het gewone leven valt dit sterk op dat we niet zomaar onze mening meer kunnen verkondigen. Roep je dat je tegen bepaalde etnische groeperingen bent, wordt je als racist bestempelt. Als je graag Duitse marsliederen zingt ben je een neonazi, verzamel je graag vuurwapens ben je een staatsgevaar. Maar wil een moslimgemeenschap Arabisch op de deur, de moskee wil uitbreiden, of willen ze OCMW-bijstand zonder er eigenlijk recht op te hebben? Dat niemand het tegenspreekt, want ze zijn anders zo arm en verdrukt, meneer.

Toch roepen steeds meer mensen om een strengere aanpak van alochtonen, die onze straten bewandelen in burka's, of maar parkeren waar het hun uitkomt, het Vlaams verfoeien en het Frans verknoeien omdat hun schoon Arabisch toch genoeg is om zich verstaanbaar te maken.
Toch hebben zij een Belgische identiteitskaart, maar roepen moord en brand en zwaaien met een Marrokaanse of Turkse of andere vlag, want zij zijn ook nog steeds staatsburger in hun land van herkomst.
Toch zijn zij kiesgerechtigd, maar kunnen nog niet eens onderscheid maken tussen de partijen en staren ze zich blind op namen of vertonen zij een hokjesmentaliteit.
Maar ze terugsturen heeft geen zin, zij zijn 'vreemdeling in eigen land'. Toch gaan ze elk jaar eens terug naar daar, dus als ze in eigen land zich niet langer meer thuisvoelen, waarom die moeite? Simpelweg om de familie naar hier te halen...En de wetgeving voorziet daarin. Gezinnen horen herenigd te worden...Maar dan staan ze wel met hun allen voor de deuren van het OCMW, want ze hebben geen geld of krijgen geen werk.

De PS en de SP.A maken hier wel handig gebruik van, want door hen snel maar Belg te maken beloven ze op de socialisten te stemmen, maar verzuimen de partijen wel van dat Belg-zijn te staven door hen ook Belg te doen voelen. Affiches sieren in Schaarbeek de straten van ettelijke allochtoonse PS-kandidaten, waarvan sommigen met een hoofddoek afgebeeld staat...Enkele gemeentes hebben zelfs affiches met een vrouw in burka. Integratie moet niet meer!
Toch is de meerderheid voor een integratie, desnoods dwingend, doch zonder geweld.
Maar dan roepen ze dat zoiets uit racistische overwegingen volgt en voert men de zaak maar snel af. De moslims zijn maar een arme gemeenschap en die mag je niet verkeerd bejegenen.

Sterker is dat de Waalse regering, ondanks hun machtsloze machtbasis, nog steeds denkt Vlaanderen te mogen commanderen. Ze hebben wel een minister die criminelen in de watten legt. Ze hebben een minister die ons leger verkwanselt en belachelijk maakt. Stel dat wij ooit opstand zouden plegen, hebben we geen leger. Brussel-Halle-Vilvoorde is nog steeds niet gesplitst. De faciliteitsgemeentes hebben hun faciliteiten nog steeds niet ingeleverd, want de Waal in de rand is te dom om Vlaams te leren. Ach het zijn maar arme mensen...Ze wonen wel in kasten van huizen, rijden in dikke wagens, en bekijken ons als boerenvolk.
Wij kunnen wel iets wat zij niet kunnen: Meer talen spreken! Wie is er dan echt wel arm?


Een vrije mening? Ja, als je niet bij het Vlaams Belang bent. Ja, als je niets tegen allochtonen hebt. Ja als je niets tegen Walen en faciliteitsgemeentes hebt.

Ja. Als je er niets op tegen hebt dat men geld uit jouw zakken klopt, je graag werkt voor een ander zijn leefloon te betalen en hij er een dure gsm of zware sportwagens mee koopt.

Vrije Mening? Enkel dan heb je dat!

07-09-2006 om 00:00 geschreven door Vlaamse_Viking  

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

27-09-2005 om 16:32 geschreven door Vlaamse_Viking  

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!

27-09-2005 om 16:32 geschreven door Vlaamse_Viking