China mag de Olympische Spelen organiseren, wat een golf van protest over de hele wereld teweeg bracht. Een land dat beruch is voor haar anti-menselijke houding, overdreven censuur en staatsgerichte dictatuur, dat een dergelijk evenement mag organiseren waar vrijheden en een open geest in naam van de sport horen gerespecteerd te worden, was unheard of. Zelfs de geestelijke vader van de moderne versie van de Olympische Spelen, Pierre de Coubertin, zou zich omdraaien in zijn graf. En niet éénmalig, maar zowat elke dag; er gaat immers geen dag voorbij of de Chinezen komen met de O.S. in het nieuws, en slechts zelden is het op een positieve manier. Sterker nog, voor elk nieuwtje uit het Olympisch Dorp zijn er wel 3 die onze oren en ogen NIET bereiken tengevolge van de overdreven strenge censuur (zowat elke byte informatie wordt nauwgezet gecontroleerd), of dankzij kanalen bij ons komen die voor de Chinese autoriteiten genoeg gewicht in de schaal weten te werpen om in hun visie als ‘illegaal’ te worden bestempeld.

De eerste indicaties waren er met de toestand rond Tibet. De Chinese troepen die onder de Tibetaanse Lamagemeenschappen een bloedbad aanrichten die Myanmar zelfs nog doet verbleken, een zoveelste ‘administratieve operatie ten behoeve van de eigen veiligheid van de “Tibetaanse provincie” te garanderen’ heette dat dan. Hoe kan een natie met een dergelijke lijst van calamiteiten al de Spelen in handen krijgen?
de Heer Rogge zwijgt in alle toonaarden maar denkt, zoals zovele geldbeluste machts-hebbers, enkel aan de centen en de kansen die China als Economische handelspartner op termijn, waarbij zijn ‘onschatbare bemiddeling’ een belangrijke meerwaarde zou kunnen geven. Of ene prins Filip ook zover zou gedacht hebben bij zijn reizen naar het Chinese contingent zou al evenmin verbazing wekken.

Vandaag prijkt in Het Laatste Nieuws, toch al op de interneteditie, een artikel waarin er bij de Chinezen blijkbaar reden tot paniek is. Zo stelden ze een regel in waarbij de vlaggen die in het stadion gezwaaid mochten worden of zelfs uitgehangen, niet groter dan 2 op 1 meter mogen zijn...maar ENKEL de nationale vaandels mochten getoond worden. Dat wil zeggen, geen vlaggen zoals een Vlaamse Leeuw of een Waalse Haan, maar ook geen Schotse of Engelse, dan wel Welshe vlag...En uiteindelijk, ook geen...Tibetaanse vlag. Nochtans, een nationaal vaandel? Niet volgens China, die Tibet als een provincie beschouwt, die ze wel onder de duim weet te houden, in tegenstelling tot Taiwan, die weliswaar eveneens door China als een provincie wordt beschouwd, maar dan wel eentje die een stuk opstandiger is dan Tibet; Taiwan vecht immers voor haar onafhankelijkheid, evenwel nog niet zonder wapens.

Waarom doet China niet? Om geen ésprit de sédition te riskeren. Of hoe China nu ook al haar willetje oplegt aan de rest van de wereld. Geen Vlaamse Leeuwen of Waalse hanen, Geen Schotse of Engelse dan wel Welshe vlaggen. De vrije mening? Bestaat niet in China.

In het Verenigd Koninkrijk reageren ze alvast geschokt. Ondanks de belofte dat China zich zou beteren op dergelijk vlak blijven de staatsleiders gewoon hun willetje opleggen, koppig volhardend in den boze. Maar omdat het te laat is voor de Spelen nog tegen te gaan (lees: de belangen met China economisch reeds gezien zijn te groot) kan niemand er volgens hun achterhaalde doctrines nog iets aan doen. Een belofte om de binnenlandse politiek niet met de Spelen te vermengen (wat sedert de spelen van Berlijn 1936 zelfs wet is) en de bewuste vlaggen (exclusief de Tibetaanse weliswaar) dan ook als maatschappelijke symbolen te zien en niet zozeer politieke symbolen (wat ze in wezen dan ook zijn), wordt ijskoud naast zich neergelegd.

Een tweede spel vinden we in de doorgedreven censuur; China stelt zelfs een speciaal politieteam hiervoor samen. Dit klinkt niet meteen zo bedreigend, maar als men weet dat men indertijd al Google zover wist te krijgen dat ze bij bepaalde ‘gevaarwoorden’ geen resultaten zouden weergeven (en volgens insiders zelfs de perso(o)n(en) die dergelijke opzoekingen zouden doen identificeren via het net, ondanks het feit dat men als mens recht heeft op privacy, behalve in China dus), geeft dit meteen al een bijkomende indicatie dat er inderdaad meer aan de hand zou zijn. Deze vrees wordt meteen al bevestigd, als men weet dat alle verkeer binnen en buiten gaand van het Olympisch Dorp tot op de letter wordt gecontroleerd. En het IOC? Dat zwijgt nog steeds dat men er horendol van wordt.

De meeste elementaire beginselen van de Rechten van de Mens worden steevast met de voeten getreden, maar toch kiest men de mens ondergeschikt te stellen aan de economische belangen. Of hoeveel een mensenleven eigenlijk waard is of de bescherming van dat leven op zich.

Stel eens voor dat men in de Chinese scholen wil leren over de Franse Revolutie, en daarvoor opzoekingen dienen te doen. Het internet zal weinig soelaas bieden, vermits ‘Revolutie’ zo’n gevaarwoord is. Opzoeken als ‘onafhankelijkheid’ dan? Veel kans dat ook dit als een gevaarwoord bestempeld zal zijn. Of hoe een staatseigen dictatuur zulke absurditeiten uitspuugt als decretale bepalingen zonder weerga en daarmee effectief de beknotting van de menselijke vrijheid aan banden legt.

Om deze censuur nog meer in de verf te zetten, heeft de VRT een eigen ervaring in te brengen; toen een cameraman kortstondig stond te filmen buiten de beslotenheid van de kantoorgebouwen waar de administratie van de afgevaardigden elk haar plekje kreeg, sprongen de Chinezen zowat uit hun vel. Dat mag immers niet. Maar in plaats van hier op een menselijke reden op te reageren, dreigen ze met boetes en stadionverbod, ja zelfs het (al dan niet tijdelijk) intrekken van toegangspassen voor niet-atleten, zoals journalisten van de VRT, sparringpartners, assistenten allerhande en zo verder. Het klinkt als een wansmakelijke grap maar is bittere realiteit.

China voert geboortebeperking in, maar ook dit is op een allesbehalve menselijke manier lijkt het soms. Wie ‘per ongeluk’ een tweede kind krijgt, verliest immers alle steun van de staat, die een “één kind per gezin” in stand houdt. Mooi voor de steden, maar op het platteland is dat minder voor de hand liggend, waarbij elke paar handen een verschil kunnen maken tussen overleven of armoe lijden. In plaats van een doel-gerichte sensibilisering door te voeren, is het van moeten of men heeft problemen met de Staat. Erger nog, een geheim rapport dat onlangs is uitgelekt spreekt zelfs dat de Staat in de mensenhandel een vinger zou hebben, om alle ‘overtollige’ kinderen op een gruwelijke wijze uit de maatschappij te verwijderen. En er zelf nog fortuin aan te maken. De wereld krijgt dit niet te horen, zelfs het mom van ‘ontvoeringen’ die de desperate ouders dan te horen krijgen als hun tweede of derde nakomeling spoorloos lijkt te verdwijnen, wordt doodgezwegen door de harde censuurmaatregelen van de Chinese autoriteiten.Waar is de menselijkheid hier? Een heel eind begraven onder talloze rijstvelden en tonnen aan wetboeken, verloren gegaan in de gerimpelde huiden van de partijbonzen die het voor het zeggen hebben en voor niets terugdeinzen om dat ook zo te houden.

China heeft, volgens dezelfde partijlijn het recht om die enige kinderen dan nog op te eisen ‘voor het belang van de staat’ en hen soms op onmenselijke wijze te vormen tot sportmensen of zelfs tot geharde maar letterlijk gehersenspoelde strijdmachines. Wie niet gehoorzaamt riskeert het duur te betalen. De enige zoon of dochter die uit de ‘één kind per gezin’ doctrine voorkomt wordt op die manier openlijk aan de ouderlijke sfeer onttrokken en zijn niet beter af dan hun tot clandestien bestempelde broertjes en zusjes, al hebben zij een kans op overleven, vergeleken met hen die geen bestaans-recht hebben, tengevolge van deze eigenzinnige kijk op het leven.

Vergeten we de problemen niet die er op ecologisch vlak de Spelen teisteren. Zo is er het vaarwater voor de watersporten zoals zeilen, kajak en zo meer, die bijna in het water vielen, toen een gevaarlijke algensoort ‘ineens spontaan’ is opgedoken. Met man en macht werd het water geruimd om het gebied weer bevaarbaar te maken. Dit wil zeggen: vervuiling met vervuiling bestrijden.

Ook de sprinkhanenplaag die een kleine 600 km noordelijker op zou rukken richting Peking? Ineens geen woord meer over. Het leger zou ze aanpakken, maar hoe het ook zij, ook hier is klaarblijkelijk geen informatie over beschikbaar wat en hoe dat gebeurd zou zijn.

Tot slot de smog die Peking al weken in haar greep houdt. Weken? Wie de kranten een beetje volgt weet dat ze dit probleem al jàren hebben. Het is dus geen echter verrassing dat de Spelen en haar deelnemers er ook last mee en van hebben. Maar ook dat is blijkbaar geen reden om daarvoor de Spelen alsnog te verhuizen. Reden? Geld.

Of om maar te zwijgen welke bijna politieke rel er ontstond wanneer de Japanners aankondigden dat ze bijna de hele Spelen hun atleten die buitensporten doen met mondmaskertjes te laten deelnemen. China wilde het verbieden; wederom een teken aan de wand dat de mens ondergeschikt is aan de zogenaamd grotere belangen van de Chinese economie, of nog, haar staatsbelang. Het ging zelfs zover dat toen de Amerikanen op de luchthaven aankwamen met mondmaskertjes ze zich er voor moesten verontschuldingen. Ook al was het niet nodig, moet dat zodanig opgeblazen worden? Men kan het zich echt af beginnen vragen.

07-08-2008 om 14:30 geschreven door Vlaamse_Viking  

In de krant van afgelopen 5 augustus 2008 (Het Laatste Nieuws) staat een klein artikeltje over de vergoedingen van de scheidsrechters die actief zijn in de Belgische Profliga. Die krijgen een 'forse' verhoging van hun vergoeding. Het bedrag, volledig belastingsvrij voor de eerste 500,00 van het totaal, komt bruto op 1300,00. Reken daarbij de gebruikelijke kilometervergoeding die ze net als elke scheidsrechter verkrijgen, dan maakt dat een bedrag waar de gemiddelde werknemer een maand voor moet zwoegen om dit netto te bekomen.
Dit verdient een niet-professionele scheidsrechter in 90 minuten tijd, waarbij zelfs er nog lekker gegeten wordt op kosten van club en deels ook de bond, met daarbij nog eens de mogelijkheid een relatiegeschenk te krijgen daar boven op.

Vergeleken met wat een scheidsrechter in de lagere regionen verdient is dit wel degelijk een forse verhoging. In mijn persoonlijke geval verdien ik minimaal ocharme 24,50 voor diezelfde tijdspanne, moet ik soms de gekste wegen afleggen teneinde op mijnn bestemming te geraken, is de infrastructuur soms abominabel, plus zijn de scheldpartijen van sommige leeghoofdige supporters op het randje af.
Voor dat geld heb ik genoeg voor 1 keer een degelijke maaltijd te bekomen, enkele keren een verplaatsing in Brussel te doen en 1 keer een glas te kunnen trakteren. Maar voor mijn benzine is het absoluut ontoereikend.

Er wordt door de Bond meestal dan laconiek op geantwoord, in de volgende reeds persoonlijk gehoorde replieken :

• Scheidsrechters van Nationale mogen niet als voorbeeld aangehaald worden, daar er anders gewerkt wordt op regionaal niveau. En dat terwijl een scheidsrechter dezelfde spelregels moet doen respecteren, dezelfde administraties dient aan te houden, zelfde rituelen dient uit te voeren voor, tijdens en na de wedstrijd, dezelfde scanderingen moet ondergaan en zoverder.
• Scheidsrechters worden vergoed naar hun niveau. Als dat zo zou zijn, dan dient dit niveau aangepast te worden naar het niveau van hun prestatie. Sommige scheidsrechters van hoger zijn soms nog slechter er aan toe dan de lagere regionen maar worden blijkbaar anders bejegend dan dat bij ons het geval is.
• Scheidsrechter van provinciale competities moeten dit of dat maar dienen dit of dat te laten. Anders vertaald : Wanneer wij een speler uitsluiten kan die gewoon door over ons te klagen vrijuit gaan. Waarom ? Omdat de Bond teveel tijd moet steken in de opvolging van hun topscheidsrechters. Geen probleem, maaar wie gaat hen vervangen op termijn ? Juist, scheidsrechters die de stiel van begin af aan trachten eigen te maken maar tot op heden steeds vaker merken dat ze slachafval lijken voor de grillen van een vergrijzende minderheid die het voor het zeggen heeft in Brussel.
• Wie scheidsrechter is doet dat als hobby. Als je dan merkt hoeveel een scheidsrechter voor die « hobby » verdient op het hoogste nationale niveau, is het nog maar de vraag in hoeverre deze hobby echt wel vrijwillig is. Temeer dat je als topscheidsrechter jezelf daar voor engageert, maar wij in de lagere regionen tot datzelfde engagement worden gedwongen. Enige tijd terug MOEST je een bepaald toestel hebben om je aanduidingen te krijgen. MOEST je internet hebben om je aanduidingen te bekomen. MOEST je elk jaar een logo’tje kopen om als scheidsrechter herkenbaar te zijn. Alsof de tenue al geen indicatie daarvan is op zich. Ook MOET je je VIER weken op voorhand kenbaar maken voor je verlof, MOET je naar waar de Bond je stuurt, ook al heb je in het begin gevraagd om niet naar bepaalde clubs hoeven te gaan of bepaalde regio’s.
  Zo hebben ik en een goede collega van mij onze buik vol van de Brusselse ploegen. In de nu 11 jaar dat ik als scheidsrechter aan de slag ben nog maar een enkele zeldzame keer per seizoen nog niet van een wedstrijd in Brussel vertrokken of het was met ‘bagaar ‘ of zelfs met politiebegeleiding er boven op in sommige gevallen. De tijd dat ik graag de 2 Schaarbeekse ploegen (de derby’s in de jeugd heb ik zelfs 5 jaar achtereen telkens mogen doen) met plezier ging doen (en dan was ik nog de enige die dit deed), ligt al ver achter me. Maar de Bond begrip tonen ? Ho maar. Botweg geweigerd. Maar het probleem dan hardhandig aanpakken ? Vergeet het. Ons werk wordt elke week wederom teniet gedaan.
  Rode kaarten worden met de meest lakse straffen welhaast kwijtgescholden, of de veroordeelde stapt naar de rechtbank omdat hij om racistische redenen zwaar werd gestraft, als sportief beroep zijn straf niet ‘afdoende’ in doet krimpen.
  Gevolg : wij zitten met de gebakken peren want wij moeten diezelfde gasten onder ogen komen die ons welhaast vierkant staan uit te lachen waar we bij staan. En de supporters-koren ? Daarover klagen is taboe. Maar onze zin in dergelijke uitoefening van de hobby sijpelt steeds sneller weg. Velen van mijn ‘klas’ hebben de handdoek al in de ring geworpen omdat ze zich in de steek gelaten voelen door de Bond en zelfs zodanig zich psychologisch gekraakt voelen door het feit dat het steeds erger wordt. Maar de Bond er iets aan doen ? Dat moeten er velen van ons nog zien.
  
  Ook een leuk wapenfeit is dat de Bond het schijnbaar normaal vindt dat er steeds minder scheidsrechters beschikbaar zijn, zowel in het algemeen beschouwd als volgens speeldagen. Zelf was ik vroeger soms een heel weekeinde tot 7 maal de baan op; een avondwedstrijd de vrijdag, 2 tot 3 wedstrijden de zaterdag, 2 de zondag en, in het slechtste geval, zelfs nog een maandagavond. Hoe dit komt? Steeds minder scheidsrechters hebben nog de zin en de motivatie om verder te doen als de begeleiding en de opvolging van hun activiteiten zó slecht tot zelfs onbestaand is, of ze zelfs door sommige van de begeleidende afvaardiging waar anderen bijstaan worden gekleineerd of zelfs klinkklaar uitgekafferd worden. Wie wil dat blijven ervaren en als scheidsrechter dan nog respect afdwingen, moet echt wel vechten tegen de bierkaai.
  Ook willen scheidsrechters graag de hobby een hobby houden. In mijn geval viel mijn beschikbaarheid terug van de hoger vermelde periode tot enkel de zondag. Kreeg ik een telefoontje van onze 'baas' die kloeg dat ik te weinig beschikbaar ben. Mijn antwoord was dan ook niet mis te verstaan: ik ben geen lapmiddel voor onverantwoord bestuur of beleid.

05-08-2008 om 12:51 geschreven door Vlaamse_Viking  

Die titel blokletterde enkele dagen geleden op de kop van Het Laatste Nieuws, waarmee Bart de Wever, na zijn door Meynen (politiek cartoonist) geparodieerde 'vreetstaking' aankondigde uit de meerderheid en dus de coalitie met CD&V te stappen, omdat de geëiste spijkerharde garanties op een hervorming uit zullen blijven. En dat ondanks de tot meermaals toe verschoven deadlines, waarbij de Nationale "Feestdag" in alle stilte door is kunnen gaan ondanks de krisis. Journalisten aller landen trokken, zoals vaak als het over Belgenland gaat, de wenkbrauwen op bij het vreemde vertoon dat er die dag "niks aan de hand" leek te zijn. Maar aan de andere kant daar eigenlijk nauwelijks van op diende te kijken, vermits er eigenlijk, zo hadden sommigen tóch begrepen, er niks nieuws onder de zon leek. 
Dus schoof de tijd voort over de wijzerplaat, tot de nieuwe deadline. Daarbij kregen de 3 ouwe knarren (zonder Vlaming als goede D'artagnan) die als bemiddelaars aangesteld werden, tot 31 juli om met een oplossing te komen. De Wever legde zich hier bij neer, maar liet ondertussen geen moment rust aan de Waalse kippenren onder opperhaan Reynders van de MR. Met betrekking tot de facilitieitsgemeenten noemde hij de Franstaligen dan ook steevast 'immigranten' die weigerden zich aan te passen, een taalgebruik dat verdacht op dat van ene De Winter begon te lijken. Met betrekking tot de Waalse eisen aangaande de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde riep De Wever: Geen pasmunt voor een oude eis!
ook dit klonk bekend in bepaalde oren, maar niet afkomstig van De Wever zelf.
Toch een vreemde speling dan wanneer er plots, met de laatste deadline gekomen en gegaan zijnde, dat De Wever zijn oude tjeverijen weer boven haalt in plaats van even resoluut door te gaan op een (zeg nu zelf) correct elan, waarvoor de partijleden zijn verkozen geweest. Want wat doet Bart de Tjever? Hij zegt: N-VA stapt op...op 21 september!
Waar is de logica in deze? Of je stapt op of je doet het niet. Wie diens ontslag geeft gaat toch ook niet gaan verkondigen dat het pas van kracht zal zijn een eind later. Ook al heb je dan de mogelijkheid een opzeggingstermijn af te werken, bij zaken zo 's landsomspannend als hier het geval is kan daar hoegenaamd geen sprake van zijn. De kiezer heeft immers geen behoefte aan dergelijke verkapte leugens en openlijke hypocrisie. Of het is ja, of het is nee. Geen 'onder voorbehoud', geen 'maar als dit of dat is', of 'misschien' of 'eventueel'. Daarvoor hebben ze niet gekozen om de liberale luiaardsgilden nu meer dan een jaar geleden af te slachten (en dan nog zonder rituele mtehodiek) om andere marmotten hun plaats in te zien nemen.

Heel wat kiezers voelen zich dan ook ronduit voor een zoveelste keer bedrogen. Na 8 jaar 'goed-nieuwsshows' onder G. Verhofstadt zijn zij deze politiek van herhalingen beu. Net als de kijker de eindeloze herhalingen van de Kampioenen beu is op EEN, zijn ze het ronduit moe hetzelfde gehannes te moeten aanhoren of mee te maken.

Een tweede voorbeeld van hypocritische huichelarijen vinden we iets recenter terug; Koning Albert II, alias Bert Bibber II, die poogt uit te laten schijnen dat ook zij met de armoede begaan zijn. Ondertussen zit de Koning wel te Ebayen op hoog nieveau naar een leuk optrekje in Italië voor... 50 miljoen. En dat terwijl ze begaan met de armoede van dit land?Als we de royaltywatchers mogen geloven heeft de Koninklijke Familie veel meer vermogen dan ze op het eerste zicht in cijfers laten gieten. Zet daar de jammerklacht van Laurent tegen van enkele jaren terug en het krijgt een onmiskenbare stank van hypocrisie.
Een even grote stank als de door de Koninklijke Familie verbruikte kerosine van de VIP-luchtvloot voor hun privé-uitjes. Of de verbruikte producten om het Koninklijke privé-jacht te onderhouden. En zwijgen we nog over de culinaire hoogstandjes die worden verkwanseld aan dergelijke 'arme' royals.
Reken immers dat met het kapitaal waarover de Koning alleen al zou kunnen beschikken om de 50 miljoen op te kunnen hoesten dat elke - geregistreerde- arme, werkloze of marginale medeburger al...€ 33,00 rijker zou zijn. De koning zou dan echt wel 'straatarm' overblijven onder die omstandigheden, maar er zou tenminste een serieuze herbalancering zijn van de gelden van het land.


Met slechts 2 simpele voorbeeldjes in een goederentrein vol hiervan, staat Belgenland wederom op de waagschaal van kunstmatig leven.
Wie dit nog niet doorheeft? De tjeven en hypocrieten die beweren 'door en voor het volk in te mogen staan om ons welzijn'...Maar niet ten koste van de eigen heil, of portefeuille.  Begrotingstekort? snoei in de lonen van deze zakkenvullers. Loon naar werken is immers nog altijd een recht dat we allemaal dienen te verwerven. De vrijgekomen gelden zullen de begroting al in evenwicht brengen. En zo kan de armoede van sommigen op een correcte manier aangepakt worden. Federale uitgaven? Voor het volk en door het volk, niet voor de staat en door de staat. Niet aan een clan niesnutten en huilebalken van een Koninklijke Familie.

Of hoe een goede politiek geen geld dient te kosten die de politiek niet waard is, noch van dienst kan zijn enerzijds, een eerlijke en correcte houding een volk tot steun kan zijn in plaats van een steeds recurrenter wordende last.

04-08-2008 om 15:09 geschreven door Vlaamse_Viking