24-07-2008 om 12:36 geschreven door Vlaamse_Viking  

Nederland is niet onverdeeld optimistisch

VRIJE TIJD - In Nederland wordt op vandaag zeer veel gedebatteerd over een samengaan met Vlaanderen, indien België de huidige communautauire crisis niet zou overleven. De populaire politicus Geert Wilders stak al vaker het vuur aan de lont, in zijn zog volgen vele columnisten. Maar hoe zou zo'n fusie er economisch uitzien?

(netto/z24/fembusiness) - Nederlandse columnisten filosoferen er op los - de ene al iets respectvoller dan de andere: hoe zou het kleinere Vlaanderen (6 miljoen inwoners) zich kunnen gedragen in een Nederlandse constellatie (16 miljoen inwoners). Volgens z24 zitten volgende voordelen in de pijplijn:

• Een gecombineerd Vlaanderen-Nederland leidt tot een gecombineerd bbp van 800 miljard euro, hoger dan Rusland of Zuid-Korea.

• Nederland zou met de Antwerpse haven erbij de grootste havenexploitant ter wereld vormen. Bovendien zou het voor gasleveringen aan het Europese vasteland incontournable worden.

• De politieke en logistieke oorlogjes die er gevoerd worden tussen Nederland en België (Ijzeren Rijn, concurrentie Rotterdam en Antwerpen, uitdieping Westerschelde, enz.) zouden snellere oplossingen kennen.

• De arbeidsmarkt zou op elkaar afgestemd kunnen worden (gelijkaardige productiviteit en werkloosheid).

• De banken zouden voor een wereldwijd sterke combinatie zorgen met ING, Rabobank, Fortis-ABN-Amro en KBC.

• Ook de brouwerswereld zou er versterkt uitkomen met de huisvesting van InBev en Heineken op eenzelfde grondgebied.

• De distributiewereld zou vingers en duimen kunnen aflikken met Ahold, Delhaize en Colruyt.

Z24 voorziet toch ook enkele problemen:

• Beide landen teren op de ontwikkeling van een kenniseconomie en zijn dus weinig complementair.

• De staatsschuld is een zware erfenis voor Vlaanderen. In 2006 bedroeg de langlopende schuld 90 procent van het bbp.

• Verschillend belastingsstelsel

• Verschillend zorgverzekeringsstelsel

Fem Business schat een fusie veel moeilijker in:

Het Nederlandse economische weekblad ziet weinig voordelen op economisch gebied. Een verregaande samenwerking is al meer dan genoeg:

• Bij bedrijfsfusies wordt overtollig "vet" weggesneden, bij een Nederlands-Vlaamse fusie zou dat bijvoorbeeld kunnen betekenen dat één van de Rotterdamse sluizen mag sluiten ten voordele van Antwerpen.

• Hebben Nederlandse winkelketens die ook in België succesvol zijn wel behoefte aan eenzelfde land als grondgebeid? Er is absoluut geen fusie nodig om aan grensoverschrijdende handel te doen, daarvoor staat de Europese Unie garant.

• De staatsschuld als percentage van het bbp zal zeker stijgen tot 70 procent. Momenteel staat de Nederlandse schuldquote op ongeveer 56 procent.

• De Belgische ambtenaren vormen met hun "riante ambtenarenpensioenen" een bedreiging voor de Nederlandse toekomst.

• Qua bedrijfscultuur zijn er nogal wat verschillen tussen het Nederlandse protestante model, waar regeltjes de regel zijn, en het zuidelijke katholieke model waar de overheid je vijand is en niet je bondgenoot.

De Nederlandse journalist Derk Jan Eppink is voorstander,

Eppink verbleef jarenlang in België waar hij van journalist tot befaamd columnist opklom. Hij juicht een verregaande samenwerking toe.

• In het onderwijs kan Nederland veel leren van Vlaanderen. Het Nederlands onderwijs is na 20 jaar experimenten sterk in niveau gedaald. In Vlaanderen bleef de nadruk liggen op kennisoverdracht.

• In de globaliserende economie zijn niet zozeer naties maar regio's de belangrijkste toekomst. Mega-regio's kan je op nachtelijke satellietfoto's zien: de best verlichte stroken zijn niet toevallig de Amerikaanse oostkust en de mega-regio Tokio. In Europa zie je de lichten van Londen, Parijs, Holland en de Vlaamse ruit.

• Hij waarschuwt voor provincialisme: "Als we vervallen in Hollands of Vlaams provincialisme zullen wij collectief verarmen. In een economische unie moeten Nederland en Vlaanderen dus concreet samenwerken op tal van economische dossiers (bv.rekeningrijden)."

Een samengaan van Nederland en Vlaanderen zou volgens enkele Nederlandse stemmen veel voordelen opleveren. Maar of het tot een effectief samengaan komt, ...

(Bron: http://www.tijd.be )

De gegeven opmerkingen voor als tegen hebben hun waarde in dit (voor de Belgicisten) heikele studiepunt, want het is een feit dat Vlaanderen beter af is over de hele lijn met een fusie met Nederland dan een gedwongen gijzeling in België met Wallonië. Toch kan er niet gezegd worden dat die voordelen op termijn de nadelen gaan kunnen blijven dragen. Toekomstgericht zouden er verregaande concessies nodig zijn van onze kant alleen al om binnen het Hollandse model te passen. Want wie een beetje kaas heeft gegeten van politiek, weet dat de Hollander historisch gezien maar zelden buigt voor een 'minderheid' of er zelf nationaal gezien voldoende baat bij heeft. De Nederlandse staat zal ook wel twee keer nadenken alvorens Antwerpen in te ruilen voor een Rotterdamse sluis, of haar gedogenbeleid voor cannabis en coffeeshops aan te passen naar Vlaamse norm. Om maar een klein puntje op te halen waarin het al lastig gaat vallen. Ook is het maar de vraag of de Nederlandse staat veel begrip gaat hebben voor Brussel, de taalwetten en de verregaande scheiding der machten die bij ons in het bedrijfs- en sociale leven het culturelement anders beschouwen.

Persoonlijk ben ik niet gewonnen voor een fusie, zoals eerder gezegd, en ik denk niet de enige te zijn.

24-07-2008 om 12:35 geschreven door Vlaamse_Viking  

Met nu bijna 11 jaar studentenleven onder de riem heb ik een uniek perspectief weten te verwerven waarin ik het zelf verworven recht heb gekregen om bepaalde zaken in dat studentenleven te mogen beoordelen. Dit gebeurt uiteraard niet in den blinde maar op basis van feiten, bewezen verklaringen en betrouwbare bronnen. In een wekelijks deel (met Specials indien noodzakelijk) beschouw ik enkele van deze puntjes.


DEEL 1: EEN CORRECTE STUDENTIKOZE HOUDING

De eerste observatie doe ik bij een studentenvereniging die begin dit jaar haar activiteiten hernam en daarmee aan 80 jaar bestaan geraakt. Dat klinkt al mooi want wie het studentenleven opvolgt weet dat het vandaag de dag niet zo eenvoudig is om het zo lang uit te zingen. Zelfs de kleinere kringen die er vandaag nog bij zijn erkennen dat het elk jaar Russische roulette lijkt om te weten of ze al dan niet kunnen overleven om er nog een jaartje bij te doen. Slechts een enkele kring heeft voldoende actieve achterban om dit op te vangen of mogelijk te maken om dat jaartje minstens te kunnen garanderen. En het mag gezegd worden, wie daar nog haad voordeel mee haalt kan men ook al op één hand bijna gaan tellen.
Studentenkringen overleven niet alleen op de hernieuwing van de generationele rangen (opvolging volgens gekend stramien; schacht - ouderejaars - praesidium) of de hernieuwing van de precederende rangen (oud-leden, ereleden of pro-praeses) maar vooral op een correcte studentikoze houding. In de leefwereld van vandaag is dat een moeilijk begrip aan het worden, daar heel wat kringen er niet in lijken te slagen de lijn van het verleden in het kader van het heden te trekken. Hoe komt dit?

Het grootste probleem is dat de eigen attitude veeleer egocentrischer is geworden dan vroeger; het vermaarde 'ikke en de rest kan stikken!' is onder de huidige generaties meer en meer van toepassing dan ooit tevoren. Vroeger zette men al gemakkelijker een stap er bij om tot een duidelijke studentikoze luister te komen, waarin cantussen serieuze aangelegenheden waren waarin evenzeer gedronken, gezongen en gelachen werd, maar men de mondigheid achterwege liet ten voordele van het algemene goed van 'hun' en niet 'zijn' club. Vandaag wordt alles soms met een verbijsterend gemak als een persoonlijke aanval gezien en zijn de gevolgen soms niet te overzien.
toch worden veel van die incidenten met de mantel der liefde bedekt, want 'het hoort bij de veranderde tijdsgeest'. Dat antwoord is ondertussen een grijsgedraaide plaat geworden waarachter nu reeds een hele schare studenten de rangen hebben doorlopen om toch maar te overleven. Maar het zijn deze mensen die nadien ook vervloekt worden door zij die hen binnen hebben gehaald uit eigen egoïsme.

Een tweede probleem is een gebrek aan inzicht, meestal geboren uit een zeker cynisme jegens de tradities en de ware betekenis van de studenti-koziteit, waarin men de geijkte richtlijnen niet meer kan interpreteren maar er ook geen moeite meer naar of voor doet om daar paal en perk aan te stellen. Meestal telt enkel de eigen heil en pas wanneer de richtlijnen binnen dit kader passen worden ze aangewend. Ook in de statuten die elke club hoort te bezitten ter aanvulling van deze richlijnen (wat in de praktijk een vreselijke teleurstelling is, daar ze meestal niet bestaan), om zo voor elke situatie een eigen wettelijk kader te kunnen scheppen om voor elke situatie en zo nodig herbruikbare oplossing te kunnen bieden.
Om deze stelling te ondersteunen, haal ik een praktijkvoorbeeld naar boven die in de statuten van één van de weinige verenigingen, die een levenslang engagement aan heeft gegaan om aan dit en andere problemen in deze blogs vermeld aan te pakken, zelfs wettelijke letter zijn geworden: wat te doen met een lid dat zowel studentikoos de regels aan de laarzen lapt als dit op maatschappelijk vlak doet.
De vereniging reageerde hier op door het lid uit te sluiten en zelfs zover te gaan dat men de studentikoze richtlijnen hiermee tot op de letter volgt.
De gevolgen zijn dat diverse kringen die deze persoon in de rangen hadden en wél begrip voor deze richtlijnen hadden dit uitsluiten overnamen. Dat ook hier een gebrek aan inzicht parten kwam spelen blijkt uit een aaneenschakeling van incidenten die hieruit voort zijn gevloeid; veel mensen die de eigen belangen voor die van het grotere belang plaatsen en liever de schande over een geheel afroepen maar niet over zichzelf, kringen die zijn lidmaatschap ondanks dit geschreven verbod toch aanvaarden en daarbij zelfs de richtlijnen totaal negeren.
Maar daarbij gaan zelfs koepels niet vrijuit indien zij hier niet de nodige aandacht aan besteden om dit tegen te gaan wanneer zij hiervan op de hoogte worden gesteld. Integendeel, zij vitten over alles waarin hun eigen functie te zwaar belast zou worden of ze voor hun postje vrezen. Alles om maar NIET te moeten doen waarvoor zij in functie zijn. Wie hierin een gekend politiek fenomeen in herkend weet meteen dat het ook maatschappelijk geen andere attitude is die de norm vormt  voor waarop onze samenleving vandaag de dag op is gebaseerd.

Een derde probleem is een gebrek aan respect voor niet alleen de traditionele waarden en normen (zoals vaak blijkt uit de uit de hand lopende dopen van sommige kringen, zonder de nodige voorzieningen om de gezondheid of het respect ervoor, bij wijze van voorbeeld), maar ook voor de raadgevingen van voorgangers of zelfs nog ouder. Ik ken mensen die soms al meer dan 15 jaar in het studentenleven zitten en met dezelfde lede ogen hebben ervaren hoe het studentenleven in handen komt van mindere geesten. Ambitieus zijn ze wel, maar vaak ten koste van waar het allemaal om draait, enkel en alleen om de eigen visies en attitudes te kunnen doordrukken. Maar de brokken die ze daarmee veroorzaken maken dat oudere leden zich afzijdig gaan houden van hun eigen kring(en) waardoor het ledenaantal zienderogen afneemt. Ook de interesse van nieuwe leden wordt door de negatieve verhalen die hierdoor ontstaan sterk verminderd.
toch moet ook de vinger naar de huidige leden in de eerste plaats worden gewezen, met in het bijzonder naar die leden die van de huidige generatie afkomstig zijn. Want hun gebrek aan respect (leden die de geplogendheden maar niet willen leren, hun stand of rang vergeten of zich geviseerd voelen daardoor...) is de voornaamste boosdoener waar vandaag nog iets aan gedaan kan worden. Maar spijtig genoeg is de laksheid van een generatie (tot zelfs 2 in bepaalde gevallen) daar nog voor meestal evenzeer voor te verwijten. Immers is het te eenvoudig om een probleem bij de kruin aan te pakken als de wortel blijft woekeren.  Hierbij haal ik het concrete voorbeeld aan van hoe een relatief onervaren lid bij diverse kringen problemen maakt, meestal gestart uit dronkenschap maar meestentijds een gevolg van een gebrek aan inzicht, gekoppeld aan een gebrek aan respect en vooral een probleem met diens attitude, dit lid niet alleen de verworven functies bij die kringen kost, maar ook diens integriteit in vraag doet stellen door de mensen die met dit lid samen dienen te werken. Het klinkt misschien enigzins cynisch, maar zelfs heel wat jongeren vertonen een dergelijk asociaal gedrag dat vaak als 'rebels' wordt beschouwd, en zeer vaak nog voor de puberteit nog maar om de hoek komt kijken. Bij een studentenkring vandaag de dag is een zelfde tendens te merken en wordt het hoe langer hoe moeilijk om onder de huidige generatie(s) nog mensen te vinden die hierin mee willen werken of nog een eigen geest hebben. Want nog meer dan vroeger is 'erbij horen' een druk op de schouders geworden die elk eigen gezond denken of constructief initiatief lijkt te verpletteren. Ook hier is een mentaliteitswijziging tot op de maatschappelijke levels te verzoeken, zelfs misschien tot op een niveau van concretisering van het scherp aan banden leggen van deze waarden en normen teneinde ze door te kunnen drukken en wederom tot een integraal onderdeel van onze maatschappij te maken.
 
Een vierde probleem is de geografische diversiteit, waar een centraal gezag onontbeerlijk is om een stevig unitair basiselement te kunnen bieden waarop de eigen geografische en zelfs socio-culturele verscheidenheden perfect op geïntegreerd kunnen worden. Zo kan er voor een West-Vlaming even makkelijk aan studentenleven gedaan worden in zijn eigen regio als bijvoorbeeld dat mee te kunnen beleven binnen de Limburgse regio. Uiteraard wordt hiermee niet bedoeld dat de clubs hun eigen unieke karakteristieken klakkeloos overboord moeten gooien, toch niet diegene die de club op een positieve manier kan dienen. Maar elementen gelijk 'klakpissen', 'Luigi' (of het vrouwelijke 'Luisa') of zelfs het doorgedreven vernederen komen geografisch overal wel voor, ook al worden er in de centrale punten van deze geografische gebieden reeds de nodige inspanningen geleverd om zelfs deze politiek binnen een wettelijk dan wel wettig kader te herbergen. Zo wordt aan de VUB jaarlijks een nieuwe lijst uitgevaardigd met wat wel en niet kan op een doop of wanneer, moeten alle kringen van de RUGent een charter ondertekenen of een ban van een jaar riskeren indien zij dit charter niet tekenen, en zo verder. Toch blijft een centrale, geogrofisch volledig overspannende leiding erg gemist; wat vroeger wel kon op het vlak van KVHV is nu een verwatering geworden van deelkoepels die, ondanks de recente aanmaak van nationaal geldende statuten zijn zelfs deze slachtoffer van het groeiende autonoom functioneren van de deelkoepels. Daarbij zijn er zelfs enkele van die deelkoepels dwarsliggers door een eigen politiek statuut in acht te nemen. Enkel omdat Nationaal dit toelaat om de deelkoepels toch maar onder de banier te scharen. Probleem is dat ze daardoor over dezelfde kam geschoren worden omdat 'KVHV nu éénmaal KVHV is'; of hoe de geografische diversiteit ook omgekeerd een pijnlijke ontwikkeling kan veroorzaken.

Wat is een correcte studentikoze houding dan?

In enkele puntjes samen gevat levert dat genoeg materiaal op om een soort 10 Geboden op te leveren:

01) Eert codex en statuten, hart en ziel van uw club of kring
02) Leert de geplogendheden en pas ze toe binnen uw vereniging
03) Wees een bron van kennis en van wijsheid voor uw medelid
04) Wees trouw aan lint en pet, zoals zegt de regel in uw codex zit
05) Eerbiedig de gezworen eed als schacht of ouderejaars ten allen tijd
06) Stel uw eigen eer nooit  voorop en uw clubgevoel daardoor ten spijt
07) Eert uw ouderen die u met kennis en ervaring willen verrijken
08) Bekampt alles en iedereen die de studentikoziteit doet wijken
09) Breng geen hand ter hoogte voor anders dan uw club haar belang
10) Verhef uw hart voor de studentikoze waarden voor uw leven lang

VOLGENDE WEEK:
DEEL 2:  DE WAARDEN VOOR EEN LEIDER, DE TALENTEN VOOR EEN VOLGER

22-07-2008 om 00:00 geschreven door Vlaamse_Viking  

Het Belgenland is in crisis; Leterme is nu geen bisser, maar een trisser; 2 formatie-rondes en een spaak lopende regering later is dit land meer dan ooit onbestuurd en dreigt het land uiteen te vallen. Momenteel geen krant in het land die hier niet op in pikt of er allusie op maakt. Een zeker gevoel van ironie loopt echter als een rode draad doorheen dit alles, vermits de crisis niet nù, maar toch al enige tijd een feit is.

Niet omwille van de mislukte onderhandelingen, niet omwille van de mislukte pogingen om deze staat te hervormen, maar wel omdat het land niet meer met zichzelf overweg kan.

Het begin daarvan kon afgeleid worden uit de eerste formatieronden. Wat de Vlaamse partijen ook vroegen, enkel het van ene Elio Di Rupo afgeleide ‘NON’ was te horen, Joëlle Milquet van CDH voorop. Kortom, de klucht begon toen al en gaf Leterme het al een eerste keer op, als een kind dat zijn gelijk niet krijgt. Verhofstadt wordt zelfs even terug op post geroepen om de lopende zaken waar te nemen. Zeer bevreemdend dat deze lopende zaken zelfs gewoon zijn blijven doorlopen ondanks dat Leterme het uiteindelijk terug op de schouders te hijsen, maar wederom in het slop beland zijn omdat het probleem van eerst niet beter werd aangepakt. Vlaanderen vraagt meer autonomie en de splitsing van de kieskring Brussel – Halle – Vilvoorde, wat ook nu weer een doorn in het Waalse oog blijft. Anders gesteld: er hangt een prijskaartje aan in de vorm van een Corridor en de uitbreiding van Brussel. De faciliteitsgemeentes zouden daarbij eerste slachtoffer zijn, maar ook de Vlaamse Rand zou onder Brussel komen te vallen. Wanneer Vlaanderen daar ineens ‘NON’ op zegt, steigeren de Walen en noemen ons ‘separatistisch, landsverraders’, en nog van dat fraais. Kortom, de pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet. Of nog, het profiteren van Vlaams kapitaal mag onder geen beding worden verspeeld voor de Waalse Gemeenschap.

Ondertussen beginnen de kiezers zich langzaam maar zeker verraden beginnen te voelen door de mensen die voor hun belang horen in te staan; in plaats van bestuur gaat het land gebukt onder dit kinderachtige getouwtrek, waarbij het feit dat de 3 niet-benoemde (Franstalige) burgemeesters van enkele van deze faciliteitsgemeentes naar de Europese Raad van State trokken een schrijnend bewijs hiervan mag worden genoemd. Waarom bij de eigen regering gaan klagen als die niet eens zichzelf kan regeren, immers. Ons land wordt er alleen maar belachelijker op gemaakt in het buitenland.

Op de Nationale Feestdag bleek dat men onze situatie nauwelijk begrijpt over de landsgrenzen en zelfs die van het continent heen; de journalisten oordelen door het geklaag van de Franstaligen dat de Vlamingen egoïstisch zijn en dat we een gebrek aan solidariteit tonen. De vergelijking die gegeven wordt door een journalist van de krant Welle bloklettert over de steun aan een behoeftig land via Europa als Bulgarije.

De stiuatie vergelijken is nagenoeg onmogelijk, daar het in dit geval niet over een ‘behoeftig land’ gaat maar wel over een ‘geldzuchtig landsdeel’; een steunende maat-regel is hier niet eens van toepassing want de gelden worden in Vlaanderen gewon-nen en zouden dan ook in de eerste plaats in Vlaams beheer dienen verdeeld te worden alvorens buitenstaanders hier een stuk van de taart komen afsnoepen nog voor de taart gebakken is.

Studies hebben dit meermaals aangetoond maar daar hebben de dames en heren bui-tenlandse journalisten klaarblijkelijk of geen oren naar of geen denken aan besteed. De koning die de natte bui al voelt hangen, blijkt ook uit de toespraak die hij geeft, waarin de politiek bijna volledig op slinkse wijze wordt buitengehouden. In plaats daarvan klaagt de koning dat er ‘separatisten zijn die de federale eenheid willen teniet doen door hun onwil tot unitair belang’. Wie is hier onwillig, vraagt men zich dan af?
Vlaanderen wil waar het recht op heeft, maar krijgt alleen de rekeningen die de Walen voorleggen voor de Vlaamse eis van zolang al geldende te bekostigen. Zoniet blijft NON staan op het bord van de onderhandelingen. Rekeningen voor zaken die de Walen ons jaren geleden al hebben doen betalen, maar nu met interesten, want het land heeft geld nodig...Het land? Wallonië om haar stupiditeiten te kunnen opvangen, maar vooral kunstig te verkwisten, dat eerder dan het land! Want het land heeft aan geld genoeg, maar het wordt op onkundige wijze verdeeld.

De koning wil ook hier over geen woord reppen; niet omdat het protocol dit niet toestaat, maar wel omdat de koning niet meer aandacht op zich wil vestigen. Want een deel van de Vlaamse gelden worden immers aan hem zelve en de Koninklijke familie als dotatie geschonken. Maar dan klagen ze nog over armoede (Prins Laurent kan de ‘nafte’ van zijn Ferarri niet meer betalen) of over gebrek aan bestaansmiddelen.

En dan als een volleerd acteur huichelen dat er teveel mensen onder de armoedegrens leven. Maar de koning zal zijn eigen “zakgeld” daar niet om willen offeren. Kortom, het land moet bijeen blijven voor zijn eigen job te vrijwaren, maar ook zijn salaris niet eraan te moeten geven. 15 jaar koningsdschap worden immers niet als anciënniteit beschouwd om een ontslagpremie te garanderen waarmee de ‘royale’ levensstijl kan bekostigd worden.

Nog straffer is dat de Walen van geen splitsing willen weten, of nog, de eenheid prediken, maar als het op onderhandelen aankomt doen ze dat...gesplitst. Leterme die 2 keer dezelfde vragen moet voorleggen waar dat eerder eenmalig dient te gebeuren, het klinkt belachelijker dan het is, om maar niet te zeggen, ongeloofwaardig. Het lijkt meer op hoe een koppel dat aan het scheiden is onderhandelt dan wat men van het allegaartje politici die geacht worden ons land te besturen zou verwachten. Kortom, het is contradictoro in termini over de hele lijn.

Maar toch moeten de Vlamingen maar buigen voor het ‘superieure’ Wallonië.

Of hoe dat ‘gelijke kansenbestrijding’ gekoppeld is aan wie het hardst staat te huilen aan de stoep maar het geld van een ander steelt.

 Het mag gezegd worden, dat de Vlaming geen zucht mag laten of de Waal schreeuwt moord en brand dat Vlaanderen anti-Belgisch is, of zelfs geen woord te veel over heeft om 'solidair te zijn'; Le Sud bouge. Jaja, maar op Noordelijk geld, want het zuiden van het land zal voor elke cent die zij uit solidariteit uitgeeft er 2 uit de Vlaamse kas komen eisen. En enkel daarom is het hen te doen, want de Walen hebben er ook geen geheim van gemaakt liever bij Frankrijk aan te sluiten dan bij België te blijven. Wie er dus in het echte leven separatistisch is en wie egoïstisch mag zowel door eigen journaille en door die van onze buurlanden en -continenten eerst wel eens correct beoordeeld worden alvorens veroordeeld te worden.

22-07-2008 om 00:00 geschreven door Vlaamse_Viking