(pardon, een broertje dood). En tot mijn spijt
wordt er wat afgefucked ('t is géén beminnen!)
en worden muilperen verkocht aan kin en
bakkes, menig smeerlap sneuvelt in de strijd.

Ach kut, 'k help dit sonnet echt naar de kloten
want in het vloeken ben ik niet bedreven
en suggestieve taal is nooit ontsproten

bij 't voelen van mijn harde, stijve pen.
Ik heb nog nooit een geil gedicht geschreven,
misschien dat ik een preutse dichter ben...

Het droogboeket 

Ze heeft een nagel in haar klok geslagen. 
Daar hangen alle ruikers die ze krijgt 
van haar bezoek op feestelijke dagen. 
Gelijk men aan een snoer de parels rijgt, 

schikt zij de bloemen in diverse lagen. 
Zolang de nagel niet met lossen dreigt, 
bewaart ze, om 't alleenzijn te verjagen, 
elk souvenir dat naar gezelschap neigt. 

Haar zoon verfoeit de geur van haar verleden: 
een beetje duf, het valt niet te vermijden 
want elke klokslag breekt een uur uiteen 

in stof dat dwarrelt over alles heen. 
Maar moeder ziet de fleur van vroeger tijden 
in bloemenpaden, klaar om te betreden. 

link naar Hernehim (met een verslag van het open podium in de OBA): http://www.hernehim.nl/literair.htm

Stemmig landschap

Een vlakte kan mij niet bekoren  

zoals dit heuvellandschap doet.

De parallelle, rechte voren,

in zware aarde omgewroet,

bewijzen pas hun lengte goed

wanneer het veld waarin zij sporen

een glooiing kent. Alsof een vloed

het land heeft opgestuwd waar koren

en ieder zo vertrouwd gewas,

speels wuivend naar wie rust komt halen,

genoeglijk op de golven deinen.

Ik wil de grond niet waterpas

maar wel met hellingen en dalen

waarin mijn stemmingen weerschijnen.

 


Dit sonnet staat ook op de website van hobbyfotograaf Lamp. Wie interesse heeft in mooie foto's van de Vlaamse Ardennen en andere natuurfoto's kan even een kijkje gaan nemen op zijn website. U kan hier de (niet zo goed leesbare) link aanklikken :  http://web.mac.com/lamp5

Geen diamant, hoe fel hij ook mag stralen,
waar één moment van ons is ingebed.
Alleen dit snoer kan over jou verhalen
en elke tint komt voor in jouw portret

dat traag verbleekt. De zon is een dievegge,
ze laat de kleuren eerst heel zacht vervagen
en geeft ze dan in 't licht van jaren prijs.

Waardoor 'k besef dat ik me neer moet leggen
bij het voorbije van voorbije dagen,
bij 't vaststaand feit van het bestaan van grijs.


gezongen versie te beluisteren op http://veradebrauwer.punt.nl/

Ik zeg: "Wel, doe het hem dan even na", 

aan die mevrouwen en aan die meneren

die hem te kwader trouw jaloers beleren.

De beste stuurlui staan nog op de ka.

Hoe ik het woelig stof tot goud zie keren,

de treden van geleende tijd bega,

tot ik ten leste voor een wending sta

en zelf de vaste vorm ga uitproberen.

Dan  weet ik pas: er valt niet af te dingen

op zijn talent; dit eren is slechts fair

en niet alleen voor trouwe volgelingen.

Wie weet gelukt ons, zonder na te apen,

't onmogelijke, met intensive care

een even fraai gedicht bijeen te schrapen.

(Kwade trouw, Woelig stof, Geleende tijd, Onmogelijk geluk en Intensive Care
zijn bundels van Jean Pierre Rawie.
Ten leste en Wending zijn titels van twee gedichten uit Geleende tijd.)