Gisteren was het dan de langverwachte generale repetitie van onze toneelopvoering 'Het geluid van zwetende chinezen'. Naar jarenlange gewoonte komt mijn nicht dan kijken met haar groep jonge autisten waarvan zij opvoedster is. Het zijn stuk voor stuk leuke jongens tussen 15 en 19 jaar oud, als ik het goed heb. En toch zitten daar verschillende persoonlijkheden bij, een haantje-de-voorste, een verlegen manneke, een hoogbegaafde jongen met autisme,... Maar stuk voor stuk hebben ze één ding gemeen, hun kinderlijke eerlijkheid. Als ze over het toneelstuk vragen hadden, stelden ze die voor de vuist weg. En ook als ze iets niet goed vonden, zeiden ze dat zonder gène! Gelukkig viel het stuk bij de hele groep fel in de smaak, ze konden de humor wel waarderen. En voor de spelers ging het acteren ook supervlot op slechts één of twee foutjes na, die overigens niet door het publiek werden opgemerkt, dus goed weggemoffeld! Vandaag hebben we een rustdag en morgen spelen we de premiere. Hopelijk gaat die even goed als gisteren. Jammer genoeg heb ik elk jaar enorm last van de zenuwen, maar daar heb ik dankzij een tip van diezelfde nicht een goed middeltje tegen gevonden : Bachbloesem. Bij mij helpt het echt! Ik was veel kalmer dan anders. Tja, en of het nu echt helpt door de bestanddelen of dat het slechts psychologisch is, kan me niet veel schelen, het is het eindresultaat dat telt hé!
