Gisteren was het dan de langverwachte generale repetitie van onze toneelopvoering 'Het geluid van zwetende chinezen'. Naar jarenlange gewoonte komt mijn nicht dan kijken met haar groep jonge autisten waarvan zij opvoedster is. Het zijn stuk voor stuk leuke jongens tussen 15 en 19 jaar oud, als ik het goed heb. En toch zitten daar verschillende persoonlijkheden bij, een haantje-de-voorste, een verlegen manneke, een hoogbegaafde jongen met autisme,... Maar stuk voor stuk hebben ze één ding gemeen, hun kinderlijke eerlijkheid. Als ze over het toneelstuk vragen hadden, stelden ze die voor de vuist weg. En ook als ze iets niet goed vonden, zeiden ze dat zonder gène! Gelukkig viel het stuk bij de hele groep fel in de smaak, ze konden de humor wel waarderen. En voor de spelers ging het acteren ook supervlot op slechts één of twee foutjes na, die overigens niet door het publiek werden opgemerkt, dus goed weggemoffeld! Vandaag hebben we een rustdag en morgen spelen we de premiere. Hopelijk gaat die even goed als gisteren. Jammer genoeg heb ik elk jaar enorm last van de zenuwen, maar daar heb ik dankzij een tip van diezelfde nicht een goed middeltje tegen gevonden : Bachbloesem. Bij mij helpt het echt! Ik was veel kalmer dan anders. Tja, en of het nu echt helpt door de bestanddelen of dat het slechts psychologisch is, kan me niet veel schelen, het is het eindresultaat dat telt hé!
Gisteren wilden onze Jonah en onze Milan aan ons Febe het concept 'verstoppertje spelen' uitleggen. Toen ik boven aan het poetsen was, speelden de kindjes verstoppertje op de slaapkamers. Onze Jonah telde terwijl onze Milan zich ging verstoppen. Ons Febe ging mooi naast onze Jonah staan en telde mee tot hij gedaan had met tellen. Nadat ze dat zo enkele keren hadden gedaan, zei onze Jonah plots tegen ons Febe dat zij nu alleen moest tellen, wat ze dan ook deed. Ze ging met haar gezicht tegen de badkamerdeur staan en begon te tellen:"Eén, twee, drie, vier, zes, zeven, acht, negen, zeven, tien, elf, twaalf, dertien!" waarna ze luid verkondigde:"Milan, kom mij maar zoeken!" en dan loopt ze weg om zich gaan te verstoppen. Ik leg haar uit dat zij eerst de broers moet gaan zoeken, in plaats van andersom. Dat doet ze dan ook. Maar als het haar beurt is om te verstoppen, is het nooit moeilijk om haar te vinden. Het enige wat je moet doen, is zeggen:"Waar zit mijn zusje nu?" en dan krijg je gegarandeerd een fijn stemmetje te horen dat zegt:"Ik ben hiere!". Dat heeft nog wat uitleg en oefening nodig, denk ik!
Vorige zaterdag werd onze Jonah 11 jaar. Hij had aan de familie centjes gevraagd waarmee hij een trike wilde gaan kopen. Een trike is een soort ligfiets met 3 wielen waarmee je stuurt door naar links of rechts te gaan hangen. Woensdag gingen we hem halen. Het bleek een grote, lompe, kartonnen doos te zijn (thank god voor neerklapbare achterbanken!), waarin alle onderdelen apart in zaten. Zat ik al direct met de handen in het haar? Nee hoor, dingen in mekaar steken is het liefste wat ik doe! Laat me alstublieft geen fijn bloemstukje maken, of een petieterig handwerkje naaien, want dan word ik gek, maar geef me een enorme kast met handleiding om ze in mekaar te steken (het mag zelfs in het chinees zijn) en mijn vingers beginnen te jeuken. Met een klein beetje hulp van onze Jonah (het was tenslotte zijn trike) stond het ding al snel in mekaar. De grote pech was wel dat het buiten serieus regende, maar geen nood, stoelen een beetje aan de kant, en het nieuwe vervoermiddel kon uitgetest worden. Met als gevolg dat de vloer al snel bedekt was met een soort olie, waarmee de banden blijkbaar waren ingesmeerd. Dat was natuurlijk nog leuker omdat er dan geslipt kon worden. Die woensdag mocht iedereen kijken, maar niemand aankomen! Gelukkig was het weer 's anderendaags opgeklaard en kon de tuin onveilig worden gemaakt. Nu mochten ook de broers en de zus (op schoot bij één van de broers) eens een toertje doen. Onze Jonah kan bijna niet meer wachten tot de volgende rollerdag op school, dan mag iedereen al wat rolt meebrengen : skates, skateboard, gocart, step... Hopelijk moet het niet afgelast worden omwille van het slechte weer zoals vorige rollerdag! Gisteren ging de hele kleuterschool op schoolreis. Vorige week stond het op de nieuwsbrief en ik had ons Febe al verteld dat ze met de bus op reis gingen en dat ze boterhammetjes mocht meenemen en dat ze de heeeele dag wegbleven. Ze was wildenthousiast en vroeg elke ochtend of het tijd was voor het "sjooljeisje"! En eindelijk was het dan zover! Ze was al om kwart voor 7 wakker (normaal om half 8) en begon al dadelijk haar rugzakje te pakken en haar brooddoosje van Winnie the Pooh! "Allée, mama, bokes maken!" Doordat ze zo vroeg wakker was, duurde het natuurlijk nog langer eer het tijd was om naar school te vertrekken. Ze had al 3 keer alles in en uit haar tas geladen, maar toen was het eindelijk tijd om naar school te vertrekken. Laarsjes aan (ze gingen naar het sprookjesbos in Westerlo), jas en handschoenen aan en muts op en dan de fiets op naar school. Daar aangekomen vond ze het raar dat ze haar koek en banaan niet in de bakken moest doen, maar dat alles in haar rugzak moest blijven zitten, maar toen ik vertelde dat haar rugzakje meeging in de bus, snapte ze het. Natuurlijk moest mama komen uitwuiven, dus ging ik aan de poort wachten tot ze in de bus stapten. Ze zat glunderend aan het raam te wuiven, maar toen de bus niet direct vertrok, en ze bovendien plots het teeveetje in de bus ontdekte waarop haar grote favoriet Plop verscheen, verschoof haar aandacht al snel van mama naar Plop! Pas toen ze opa ontdekte, die toevallig voorbij kwam en stopte om mee te wuiven, kon ze haar blik even van het scherm losscheuren. Toen de bus eindelijk vertrok en de juf teken deed om te zwaaien, begon ze geestdriftig te zwaaien tot ik haar niet meer kon zien. Dit is haar eerste schoolreis en tegelijkertijd ook de eerste keer dat ze een hele dag school meemaakt. Voor mij leek het of de dag eindeloos lang ging duren, maar 's namiddags kwam het oudercomité samen om de versiering en opdrachten van de ontbijtdag van morgen te bekijken, dus zat ik de hele namiddag op school en was de namiddag snel voorbij. Om half vier ging ik samen met de andere moeders aan de schoolpoort kijken hoe de bus aankwam. Ons Febe zat op dezelfde plaats als toen ze vertrok en ze lachte nog even hard! Toen ze was uitgestapt en ik vroeg of het leuk was geweest, zei ze volmondig "Ja!". Verder kreeg ik geen uitleg, behalve een verslag over de kindjes die in slaap waren gevallen in de bus. Alsof ze wou zeggen:"Als je met de bus meerijdt, dan val je toch niet in slaap zeker!" Haar eerste schoolreisje was een grote meevaller!
Vanaf vandaag ben ook ik de trotse bezitter van mijn eigen blog. Even voorstellen : mijn naam is Heidi Adriaensen, ik ben bijna 35 jaar en al ruim 14 jaar getrouwd met Bart Verachtert. Samen hebben wij 4 fantastische kinderen, 3 zonen : Eli is 13 jaar, Jonah is 11 jaar en Milan is 6 jaar, en 1 dochter : Febe van bijna 3 jaar oud.Verder hebben we nog huisdieren : 2 pikzwarte katten : Cesar en Cleo, en nee, ze zijn verre van een liefdeskoppel, het zijn broer en zus, maar ook water en vuur, zo kunnen die twee vechten! Ik ben voltijds mama en doe dit met hart en ziel. Mijn hobby's zijn lezen en zwemmen en verder ben ik lid van de KWB-toneelgroep in Kasterlee, waar ik mij volledig kan uitleven! Ik ben op de lagere school van onze 3 jongste kinderen zwemmoeder, verkeersouder, leesmoeder en sinds dit jaar lid van het oudercomité. Sinds onze dochter in september gestart is op de kleuterschool, is het huis in de voormiddag akelig leeg. Ook al gaat ons Febe nademiddag geen dutje meer doen, toch gaat ze nog geen ganse dagen naar school, en dan vooral omdat IK dat nog niet aankan! Als je je kinderen nooit naar een creche of onthaalmoeder hebt moeten doen, is het heel moeilijk om ze op een gegeven moment los te laten. Nu heb ik onlangs te horen gekregen dat ik mijn kind tekort doe als ik haar geen hele dagen naar school laat gaan, en dat heeft me toch wel geraakt! Ben ik nu een slechte, egoïstische moeder? Persoonlijk vind ik dat niet, tenslotte is er geen verschil met kindjes die maar een halve dag gaan en nog een dutje doen. Schuldgevoelens : welke moeder kent ze niet? Ben ik niet te streng? Of ben ik juist niet streng genoeg? Laat ik mijn kinderen op straat spelen? Of is dat levensgevaarlijk? Mag een snoepje al eens, of maak ik er snoepverslaafde monstertjes van? En vooral : maak ik wel evenveel tijd voor elk kind? Maar niet alles is kommer en kwel, hoor! Het is bij ons meestal een drukke, maar leuke bende! Met verschillende leeftijden door mekaar, en dus ook verschillende interesses door mekaar blijft het bij ons heel boeiend! Van kabouter Plop en Mega Mindy over Cars tot Spiderman en Transformers, we kennen het allemaal. En (meestal) zonder gevecht voor de afstandsbediening van de tv. Ook het verschil in studies is tof om mee te maken, de kinderversjes liggen op tafel naast de eerste schrijfprobeersels en de (voor mij) aartsmoeilijke wiskunde-oefeningen! Of kent u het verschil tussen spreekwoordelijk gezegde en naamwoordelijk gezegde? Niet tenzij u voor onderwijzer hebt gestudeerd, denk ik! In de toekomst ga ik mijn belevenissen met mijn gezin en mijn andere bezigheden met u delen. Hopelijk geniet u er evenveel van als ik ervan genoot om ze op te schrijven.
