Gisteren wilden onze Jonah en onze Milan aan ons Febe het concept 'verstoppertje spelen' uitleggen. Toen ik boven aan het poetsen was, speelden de kindjes verstoppertje op de slaapkamers. Onze Jonah telde terwijl onze Milan zich ging verstoppen. Ons Febe ging mooi naast onze Jonah staan en telde mee tot hij gedaan had met tellen. Nadat ze dat zo enkele keren hadden gedaan, zei onze Jonah plots tegen ons Febe dat zij nu alleen moest tellen, wat ze dan ook deed. Ze ging met haar gezicht tegen de badkamerdeur staan en begon te tellen:"Eén, twee, drie, vier, zes, zeven, acht, negen, zeven, tien, elf, twaalf, dertien!" waarna ze luid verkondigde:"Milan, kom mij maar zoeken!" en dan loopt ze weg om zich gaan te verstoppen. Ik leg haar uit dat zij eerst de broers moet gaan zoeken, in plaats van andersom. Dat doet ze dan ook. Maar als het haar beurt is om te verstoppen, is het nooit moeilijk om haar te vinden. Het enige wat je moet doen, is zeggen:"Waar zit mijn zusje nu?" en dan krijg je gegarandeerd een fijn stemmetje te horen dat zegt:"Ik ben hiere!". Dat heeft nog wat uitleg en oefening nodig, denk ik!
