Ondertussen zitten er al twee toneelweekends op en de reacties zijn zeer enthousiast. Veel mensen zeggen dat ze van me waren geschrokken. En nee, niet omdat ik zo lelijk ben, maar omdat ze niet verwacht hadden dat ik mijn rol vanuit de zaal moest spelen, en dan nog met veel bombarie. Ik had enorm veel zenuwen omdat een rol op een podium spelen nog een heel groot verschil geeft met een rol vanuit de zaal tussen de mensen spelen. Je moet er ook altijd rekening mee houden dat er mensen zijn die beginnen 'meespelen' door commentaar te geven. Maar al bij al is het heel goed meegevallen. Dit jaar is het trouwens 20 jaar geleden dat ik voor het eerst meespeelde, en leuk detail is dat één van mijn tegenspelers toen Hans Otten was (presentator van VT4). Gisteren was het op school het optreden van de kleuters en de kinderen van het eerste leerjaar, het ouderfeest, zo'n beetje de generale repetitie van het grootouderfeest dat woensdagvoormiddag plaatsvindt. Ons Febe en onze Milan deden mee. Ik had wel wat schrik dat ons Febe niet zou willen meedoen als ze ons in de zaal zou zien zitten, maar ze wuifde naar ons en ging toen mooi naast haar juf zitten. Het thema van de voorstelling was het sprookje 'Assepoester', wat een leuk toeval is, want onze toneelgroep speelt de sprookjes 'Roodkapje' en 'Sneeuwwitje' , maar dan op een ludieke manier. Ons Febe was een prinses (helemaal naar haar goesting natuurlijk!) en onze Milan moest één van de paarden spelen die de koets voorttrekken ('Mama, die koets is wel heel zwaar, hoor, want Assepoester zit daar ook nog eens in!'). Ze waren allebei subliem in hun rol, maar dat dachten vast alle mama's en papa's van hun kinderen. Tegen het einde had ons Febe het echter gehad. Ik hoorde haar tegen de juf zeggen:"Ik wil mijn mama!" en zag haar met een pruillip afkomen. De juf deed teken dat ze bij ons mocht blijven zitten tijdens de laatste liedjes. Ondertussen was het al 17 uur gepasseerd en er waren nog meer kleuters die het een beetje beu waren. Na afloop ging ik onze Milan vlug helpen omkleden terwijl papa met ons Febe haar jas en boekentas ging halen. Ze mocht van de juf haar prinsessenjurk en kroontje aanhouden, want ze wilde zich niet meer omkleden. Dan naar huis, vlug wat eten en dan kon onze kleinste actrice in haar bed. En dat waren niet de enigste optredens van de laatste dagen: ook onze Eli trad dit weekend op met zijn slagwerkgroep van de fanfare tijdens hun jaarlijks concert. En hij bracht het er absoluut niet slecht vanaf! Van één stuk mocht hij de volledige drum doen (Bonanza) en verder nog wat ondersteunend slagwerk. Ook moest hij op zondag met de muziekschool twee liedjes zingen, dat was al een heel stuk meer tegen zijn goesting. Wat ik dan ook ten volle begreep: ga daar als 13-jarige maar eens een kinderliedje over afval of een Spaanse stier staan zingen zonder je belachelijk te voelen! Hij kroop dan ook zo ver mogelijk weg achter de andere kinderen. En zo zie je: wij zijn een familie die graag op de planken staat, van klein tot groot!
