Twee dagen geleden reden we met een kleine delegatie van onze toneelgroep (www.kastelskwbtoneel.be ) 's morgens al heel vroeg naar Vilvoorde, waar we verwacht werden in de gebouwen van Woestijnvis voor de opnames van de mini-soap Dokters en Dochters, die wordt uitgezonden als laatste item van Man Bijt Hond. We werden verwelkomd door Jelle De Beule, schrijver van Dokters en Dochters en bekend als één van de Neveneffecten. Hij gaf ons een korte rondleiding op de set en daarna werden we aangekleed, geshminkt en van pruiken voorzien. De gedaanteverwisselingen waren verbazingwekkend! Hoe snel een mens van uitzicht kan veranderen, het is ongelooflijk, zie foto! Dan was het lang wachten. De opnames worden natuurlijk niet in chronologische volgorde opgenomen. Er waren slechts twee sets: één voor alle woonkamerscènes en één voor alle ziekenhuisscènes. Er moest dus veel worden verhuisd met meubelen en attributen. Enkel voor onze opnames was er een derde bijkomende set met een auto(wrak). Pas vlak voor de middagpauze was ik voor mijn eerste opname aan de beurt. Dat had enkele voordelen, ten eerste waren de zenuwen wat gekalmeerd en ten tweede had ik de hele voormiddag tijd om te observeren hoe alles in zijn werk ging op een opnameset, en wat er van je verwacht werd. Ik stond ervan versteld hoe professioneel de mensen tewerk gingen, want ondanks het feit dat elke opname eerst enkele malen wordt gerepeteerd (eerst zonder en dan met camera) en dan vaak nog eens enkele malen wordt opgenomen, ging het best wel vlot. Volgens Jelle was het record van aantal takes van opnames gestrand op 30. Dat betekent dat, na de repetities, er 30 keer dezelfde scène opgenomen was vooraleer het goed was! Dubieus record, als je het mij vraagt! Ik schat dat wij met onze opnames niet boven de 7 of 8 keer gegaan zijn, en er waren enkele lange scènes bij! Gelukkig was mijn eerste opname maar een heel korte zodat het niet zo moeilijk was. Desalniettemin gierden de zenuwen door mijn keel! Dan vlug even naar boven voor lekkere en gezonde broodjes (ook Michiel De Vlieger en Rik Torfs hadden honger) en snel terug voor verdere opnames. Weer wat bijshminken en terug aan de slag! Ik kan je vertellen, als je zo'n 10 à 15 keer moet flauwvallen op een half uurtje tijd, verschijnen er 's anderendaags fikse blauwe plekken op verschillende lichaamsdelen! Tja, dom van mij om telkens naast de matras te vallen, natuurlijk! Naarmate de dag vorderde, begon het ons te dagen dat we het vooropgestelde einduur (19 uur) niet zouden halen, omdat het zo'n ingewikkeld scenario was met dan nog eens veel tekst. Daarom liet men stapels pizza aanrukken, en werd ondertussen de set veranderd voor het ongeval met de auto. Het was 19.45 uur toen we aan die opnames begonnen, met veel wachten tussenin, want we hadden scènes voor en na het ongeval, dus moest de auto er ook als dusdanig uitzien. Bijkomend moest Joke, mijn medespeelster, ook nog eens een bebloed gezicht opgeschilderd krijgen, wat ook nog eens enige tijd in beslag nam. Wel hebben we enorm veel plezier in die auto gehad. Met zijn vieren moesten we spelen dat we bewusteloos waren, maar als er eentje in de lach schoot, deed de rest mee natuurlijk. Het was geweldig! Om 23.15 uur zat de laatste opname er eindelijk op en mocht die ellendige pruik eindelijk van mijn hoofd. 's Anderendaags had ik een dikke bult boven op mijn hoofd van de ontelbare speldjes! Toch was het over de hele lijn een superpositieve ervaring met een toffe, jonge, enthousiaste ploeg medewerkers. Hopelijk vallen de uitzendingen ook zo goed mee! Slik!
