Op donderdag 12 februari brak de voor onze Jonah langverwachte dag aan: hij vertrok met zijn klas op sneeuwklassen naar Plaffeien in Zwitserland! De avond voordien ging iedereen vroeg naar bed (voor mama had dat niets uitgehaald; zij deed geen oog dicht) om 's morgens supervroeg op te staan, want onze Jonah moest om 6.50 u. in de bus zitten! We vertrokken thuis maar net op tijd, want de ervaring twee jaar geleden met onze Eli had me geleerd dat het zenuwslopend is om naast die bus te staan en je tranen te moeten verbijten tot ze zijn vertrokken! Dus waren we ongeveer de laatsten aan de bus! Terwijl ik nog snel onze Jonah zijn medicijnen (tegen huisstofmijtallergie) aan de juf gaf, dook hij snel de bus in, zonder kus of knuffel! Gelukkig mocht ik hem van de juf even terugroepen zodat hij van iedereen nog een dikke knuffel kreeg, voor hij vertrok! Toen onze Milan mijn tranen zag, liet hij zijn lip hangen en zei dat hij zijn broer zou missen, gingen bij mij de sluizen volledig open! En al helemaal toen ons Febe begon te snikken:'Ik wil mijn Jonah!', maar gelukkig waren we allemaal snel gekalmeerd. En dan begon een lange dag bij de radio. Het is namelijk zo dat onze plaatselijke radio elk jaar een kleine delegatie meestuurt, die dan onderweg verschillende malen een verslagje stuurt over waar ze zijn, wat ze zien en doen, en zo verder. Ook brengen ze elke avond een verslag van de voorbije dag en interviewen ze de kinderen en kunnen groetjes over en weer gestuurd worden. Allemaal heel leuk voor de achterblijvers, en zo hoor je je kind tijdens die lange week ook nog eens een keertje. Je moet er het feit dat je naar muziek moet luisteren waar je normaal niet naar luistert wel bijnemen. Hoewel je zo wel een gat in je cultuur kunt opvullen, hoor, of hebt u al eens gehoord van de fantastische single 'Mama, waar is m'n string'? Nee, ik zuig dit hier niet ter plekke uit mijn duim, en ja, dat is wel degelijk een bestaande single! Maar alle grappen terzijde, alle lof gaat uit naar 'Radio Lichtaart', zonder hen hoorden we negen dagen niks van onze spruiten! Het was heel leuk om de eerste skidag onze Jonah vanop een berg te horen zeggen dat het daar 'keileuk' was, dat het eten lekker was, dat hij heel goed had geslapen, ondanks één snurker, kortom: het was er in één woord geweldig! En dan brak de langverwachte laatste dag aan: op vrijdag 20 februari kwamen ze eindelijk naar huis. Weer de hele dag naar Radio Lichtaart horen om te zien hoe de terugreis verliep en wanneer ze terug op Lichtaartse grond waren. Maar die morgen had juf Carla gevraagd of er moeders waren die tijdens de karnavalstoet die namiddag konden helpen om de bolderkarren met de kleinste kleuters te trekken. Dus had ik me vrijwilliger gesteld, waar ik een beetje spijt van had toen ik merkte dat het de bedoeling was dat ik ook verkleed zou komen. Maar ach, tussen die hoop zou ik vast niet opvallen, dus wat verkleedspullen bijeengezocht en gaan 'stoeten'! Ons Febe vond het alvast super dat mama mee ging karnaval vieren! Weer wat punten gescoord bij mijn dochter! Daarna bood het oudercomité aan alle kinderen een hotdog aan en een drankje en ook daar ging ik helpen, wat betekende dat ik niet naar de radio kon luisteren. Dus moest Bart van mij een sms sturen zodra hij meer nieuws had en rond 15 u. verwachtten onze sneeuwklassers om rond 16.30 u. thuis te komen. Dus zodra de school uitwas, vlug naar huis, een welkomstspandoek maken en even later terug naar school om ongeduldig uit te kijken naar een bus. Het werd uiteindelijk wat later, door druk verkeer in Geel notabene, maar gelukkig werden we op de hoogte gehouden door mijn moeder, die thuis naar de radio luisterde! En dan, eindelijk, de bus! Het was heerlijk om die snoet te zien! Onze Jonah zag er heel goed uit, had een mooi kleurtje (veel sproeten op zijn neus) en moest honderuit vertellen: over het skiën, het slapen, het eten, de uitstappen, de ontspanningsavonden,... het was allemaal superfantastisch! En geen heimwee gehad, maar dat hadden we al op de radio gehoord. Daar was ik heel opgelucht over (het was tenslotte de eerst keer dat hij zonder ons op reis ging) maar ergens ver weg vanbinnen stak het wel een beetje: hij is op die leeftijd gekomen dat hij best al zonder mama kan, tja, en deze mama heeft een haat-liefde verhouding met 'loslaten'! Ik leer het wel hoor, met vallen en opstaan! Thuis, tussen de verhalen door, de valies leeggemaakt. Ik vroeg me af waarom ik zoveel kleren had meegegeven, hij had maar één keer schone kleren aangetrokken! Maar zijn ondergoed en sokken waren wel allemaal gebruikt! Dat was toch iets! Ach, jongens hebben wel betere dingen te doen dan schone kleren aan te trekken, niet? En als de mama er niet bij is om te zagen, al zeker niet! Ik heb zo laatst een geweldig filmpje per mail ontvangen: het is een bekend klassiek stuk en een Amerikaanse zangeres (geweldige stem, maar zag eruit als de klassieke huismoeder) had daarop alle clichés gezet over de zagende mama: eet met je mond dicht, doe je jas aan, poets je tanden, wees beleefd,.. en ga zo maar door! Over een spiegel voorhouden gesproken! Maar allée, om te besluiten: de sneeuwklassen waren fantastisch!!!
