Zaterdag hebben we in een winkeldorpje al eens gekeken voor souvenirs. Maaike, Silvie en ik hebben alleen rondgekeken en foto’s getrokken want het echt kopen is voor de laatste week.   Zaterdag avond kwamen de ouders aan op de luchthaven. Silvie en ik waren wel wat zenuwachtig om ze terug te zien.  Ik was heel blij ze nog eens te zien, ze hebben wel mijn geduld op de proef gesteld want ze hebben een uur op de koffers staan wachten waardoor ik ze wel zag maar nog een uur op een knuffel moest wachten.

Ouders logeren in hotel La Palisse, taxi van dienst was Manu die 2 keer gereden is om ook ouders en broers van Silvie naar het hotel te brengen. We hebben samen nog ne lekkere primus gedronken en goed gelachen.

De zondag hebben we Kigali verkend. Het weer liet ons wat in de steek want in de voormiddag heeft af en toe wat geregend. De zon is er nooit echt doorgekomen, zou het dan toch het begin van het regenseizoen zijn?

We hebben het Genocide memorial bezocht, het was echt indrukwekkend af en toe kreeg ik kippenvel van de getuigenissen die er neergeschreven stonden. Ik had er op voorhand al veel over gelezen en gehoord maar toch waren heel wat nieuwe zaken die ik daar te weten ben gekomen.

Na het Genocide memorial hebben we het wat lichter gehouden en de Nakumat ( de grote supermarkt) en de wijk waar verschillende winkeltjes zijn bezocht. Daar zijn we nog een koppel van Leuven tegengekomen. Zij waren hier voor een trouwfeest en gingen nu 2 weken door Rwanda trekken. Dat zou toch niets voor mij zijn hoor, gewoon zonder iets te plannen door het land trekken.

Na een heel stuk wandelen hebben we iets gedronken op het terras van Manu en Rita. Het werd een heel gezellige boel met Esperance en haar man (een echt patéke) erbij. We hebben heel hard gelachen en al snel werd het hoog tijd om te eten. Dit gingen we doen bij de Italiaan, we hadden beter iets anders gekozen want we hebben zeker een uur op ons eten moeten wachten.  Later die week zou duidelijk worden dat dit het begin was van veel geduld moeten oefenen op restaurant.

Manu vertelde zondagavond dat ons huisje dit weekend bezoek heeft  gehad van Army Ants of gevechtsmieren. Eerst waren ze bij de buren door het huis getrokken, bij Bertha en Wim, daarna was ons huisje aan de beurt. Ze zijn binnengekomen via de deur in de keuken en weggegaan Het zou een heel gevaarlijke soort van mieren zijn die in een brede strook lopen en alles doden wat ze onderweg tegen komen, ze zouden zelfs gevaarlijk zijn voor ons. Ben ik blij dat dit in het weekend gebeurde en niet door de week als wij er zijn.

We hadden voor de hele week 2 jeeps met chauffeurs gehuurd. Onze chauffeur, Fréderic, lijkt niet veel Frans of Engels te kunnen, ik hoop maar dat dat goed komt deze week.

Maandag hebben we Gahini bezocht. We zijn langs het huisje geweest, het centrum waar ik stage doe en het ziekenhuis. Ik vond het heel leuk om mama en papa te tonen waar ik door de week verblijf en werk. Ze hadden kledij bij voor de kinderen en die hebben we meegenomen naar het centrum om uit de delen. De ouders en kinderen waren er heel blij mee. Er waren een aantal kindjes die direct hun nieuw T-shirt hebben aangedaan, echt heel schattig.

Die middag hebben we bij Seads of Peace beneden aan het Muhazi meer gegeten. Zondag had Esperance, die vroeger in Gahini werkte, naar het restaurant gebeld om te horen of ze nog Talapiavis hadden. Dit bleek niet het geval te zijn waardoor ze samen met Jean-Baptist geregeld heeft dat we zelf Talapia mochten meebrengen. Dus die morgen zijn Jean-Baptist samen met de chauffeurs de vis gaan kopen. Je eigen vis meebrengen naar het restaurant, het blijft toch wel raar voor mij.

Die middag werd ook duidelijk dat sommige roofvogels graag frieten lusten. De serveerster kwam naar onze tafel met 2 borden frieten en het ene bord werd aangevallen door de vogel. Op zich vond ik het wel grappig om te zien.

Na de lekkere vis zij we doorgereden naar het Akagera Nationaal park. Er was een zwembad aan en ik zat er natuurlijk als een van de eerste in. We hebben aan het zwembad een aperitiefje gedronken terwijl we van het geweldig uitzicht over de meren genoten. Die avond hebben we voor een keer niet zo lang moeten wachten op ons eten. We zijn op tijd gaan slapen want de volgende dag ging de wekker af om 6 uur om nog een duik te nemen in het zwembad.

De volgende morgen ben ik dus om 6 uur gaan zwemmen bij zonsopgang, echt een geweldig uitzicht.  Alleen Manu en Jeroen waren even zot om mee te zwemmen.

We hebben samen met Cecile, de gids, het park bezocht. We zijn in het Zuiden vertrokken helemaal naar het Noorden van het park. We zijn heel veel dieren tegengekomen, alleen geen giraffen of olifanten :(. Wel zijn we een paar Timo’s, heel veel pumba’s, zebra’s, waterbokken, Okapi’s,…  we hebben ook een babyzebra van amper een paar dagen  oud gezien, echt megaschattig.

’s Middags hebben we lekkere picknick, gemaakt door Manu en Rita, gegeten aan Hippobeach, waar zoals de naam het al zegt heel veel nijlpaarden zaten.  We waren juist klaar met eten toen het wat begon te regenen. Gelukkig was de bui snel over.

Onderweg kwamen we een paar auto’s tegen en op 1 van de auto’s zaten een paar kinderen gewoon op het dak. Dat zag er echt heel gevaarlijk uit want de weg was niet echt denderend en zat vol putten. Op een bepaalde plek was de weg heel slibberig waardoor we verschillende keren wat geslipt zijn met de auto. Fréderic, de chauffeur, heeft nogal gezweet vooral toen we in een put schoven en er niet direct uit geraakte.

Eenmaal aan de Noord uitgang van het park aangekomen was het tijd om afscheid te nemen van onze geweldige gids. Onderweg hebben we veel gelachen, zo zei ze dat weg hier bedoeld is als African Massage.

Onderweg terug naar Kigali zijn we eerst in Gahini gestopt om Maaike af te zetten die de rest van de week moest werken. Alleen in het huisje, toch wel een beetje griezelig denk ik.

We hebben ’s avond gegeten in het hotel waar de ouders sliepen en Silvie had het voor elkaar gekregen dat ze voor ons het buffet buiten zette zodat we buiten konden eten. Die avond was ik toch wel blij als ik mijn bedje zag, maar de wekker ging weer te vroeg af…

De woensdag zijn we naar de Koninklijke Hutten geweest . We hadden een grappige gids en het was wel leuk om de hutten van de laatste koning te zien. Die koning was zelf 2meter 37 groot en had een kever. Hij had het niet beter gevonden dan de voorzetel eruit de halen en vanop de achterbank de kever te besturen (moet toch wel een hilarisch zicht geweest zijn).

Na de Hutten doorgereden naar Butare waar we eerst een lekkere geitenbrochette gegeten hebben in het zonnetje in de tuin van het Ibis hotel. Daarna zijn we naar het Nationaal Museum geweest, ook wel eens interessant.

Doordat we wat laat vertrokken waren en de rit naar Kibuye wat onderschat hadden waren we pas laat in ons hotel. Dat de chauffeur in Kibuye zelf wat verkeerd gereden was hielp natuurlijk ook niet. Toen we eindelijk aan het hotel aangekomen waren bleek het nog superlang te duren om in te checken. De persoon achter de balie moest nog juist de maat van ons onderbroek niet weten.

Ik was heel blij toen we eindelijk in het restaurant zaten maar die blijheid ging snel over toen we na een uur en half nog altijd geen eten kregen. Even later heb ik me wat kwaad gemaakt en ben ik in de keuken gaan vragen of ze geen hulp nodig hadden. Toen waren ze net het eten op de borden aan het doen. Gelukkig dat het eten goed smaakte:). 

Ik was blij dat ik in mijn bed lag maar het was weer veel te kort, ik zou toch echt moeten uitrusten van mijn week vakantie hoor.

De volgende ochtend was ik de eerste, want mama was het even vergeten, die papa een gelukkige verjaardag heeft gewenst.  Er stond een rit van 3-4uur over een piste (slechte weg) op het programma naar Gisenye waar we gingen eten en zwemmen. De chauffeurs waren er eerst niet happig op om die weg te nemen maar na veel vijven en zessen  waren ze dan toch bereid om die weg te nemen.  De weg was inderdaad slecht maar het was wel heel mooi tussen de bergen en theeplantages. Onderweg hebben we een serieus onweer gehad, ik vond het jammer dat onze geplande zwempartij misschien in het water viel.

Aangekomen in Gisenye hebben we lekker gegeten in het heel mooi restaurant van hotel Serena. Het had ook een mooi zwembad en strand aan het Kivumeer. Na het eten begon het bij papa en mij toch te kriebelen om te zwemmen. Dus wij samen met Jeroen, Pieter en Rene (broers en papa Silvie) het meer in! We hadden toch wel wat bekijks hoor :p.

Na een beetje zwemmen was het dan tijd om naar het hotel in Ruhengeri te gaan. Daar aangekomen was er een hele grappige receptionist die echt verbaasd keek toen ik hem begroette in het Kinyarwanda. Silvie en ik hadden een grote kamer, met kikker in de badkamer, maar de douche was lang niet zo goed als in de kamer van de ouders. zij hadden zo’n fancy massagedouche :o. ik heb het dan voor elkaar gekregen dat ik bij hen mocht douchen, man dat deed deugd!.

Het eten duurde, voor de verandering, lang. We hebben zeker een uur gewacht en het eten zelf viel serieus tegen. Om 21 uur zijn we het bedje in gekropen want de volgende dag moesten we om 5.15 opstaan.

De volgende ochtend was het dan eindelijk tijd om de gorilla’s te bezoeken! We waren om 7 uur aan de inkom van het park waar we eerst traditionele dansers aan het werk hebben gezien. Daarna was het tijd voor een briefing door de 2 gidsen die met ons meegingen.  We gingen een groep van 11 bergorilla’s zien; 2 zilverruggen, een paar vrouwtjes en een paar kleintjes waarronder eentje van 6 maand oud.

We zijn eerst met de jeeps vertrokken, we hebben ongeveer een uur gereden over slechte weg voor we te voet verder moesten. De hoogte speelde ons allemaal parten want we zijn dikwijls buiten adem moeten stoppen.  Onderweg kwamen we veel buffelstront tegen, gelukkig geen echte :p voor de rest hebben we niet veel dieren gezien. De weg lag er niet echt fantastisch bij, zo verloor mama onderweg haar schoen even in de modder.  Het was een flink stuk wandelen voordat we 3 trackers ontmoeten die bij de groep gorilla’s bleven.

Toen moesten we onze wandelstokken en rugzakken achterlaten om 10 meter verder tussen de netels de eerste zilverrug met 2 kleintjes tegen te komen. De zilverrug zorgde voor de 2 kleintjes die allebei hun moeder verloren hadden. We hebben op een afstand van 2 meter van de gorilla’s gestaan en we hebben veel foto’s gemaakt. De ene gorilla liet een paar keer gigantische scheten, echt zo grappig want ze ging ook schuin zitten om ze te laten. We zijn ongeveer een uur bij de gorilla’s gebleven en toen was het tijd om terug naar beneden te gaan. Op de terugweg zijn zowel mama, papa als ik nog verschillende keren geslipt. Rond 14 uur waren we dan terug in de ‘bewoonde’ wereld, wat was ik blij om de auto’s terug te zien.

Aangekomen bij het gebouw met wc’s en een shop hebben we ons lunchpakket opgegeten en hebben we allemaal een diploma gekregen. Daarna was het tijd om terug de auto in te gaan voor een rit van 2 uur en half naar Kigali. Ik heb onderweg lekker geslapen :).

Het was onze laatste avond allemaal samen in Kigali en dat hebben we gevierd in de New Cactus. Het eten was superlekker, de wijn was goed en de crème was heerlijk. ’s Avonds kreeg ik nog bericht van mama dat papa zijn gsm kwijt was. Manu heeft dan nog gebeld met de taxichauffeur maar in zijn auto lag zijn gsm niet.

De volgende morgen bleek de gsm ook niet in de New Cactus te liggen. Onderweg naar de souvenirswinkeltjes kwamen we op het geweldige idee om de gsm te bellen. De gsm ging over en even later hoorde ik papa zijn voicemail. Dat was het dan dachten we maar toen we aan de winkeltjes aankwamen haalde Manu de gsm plots boven. Papa was die dus verloren in de auto van Manu op weg naar de New Cactus :).

We hebben goed geshopt en al een heel deel souvenirs gekocht, de rest is voor het laatste weekend. We hebben samen nog wat gegeten, gezwommen aan het hotel, er nog ene gedronken en dan was het tijd om ze aan de luchthaven af te zetten…

Jammer dat de week zo snel voorbij gegaan is, het was geweldig leuk maar het was wel vermoeiend. Nog 5 weken stage en het zit er hier weeral op. Wat gaat de tijd toch snel….

26-02-2012 om 13:19 geschreven door Valerie