 |
|
|
| |
 |
|
| 01-09-2012 |
 Tishomingo State Park |
Gisteren hebben we nog een stuk van dit park bezichtigd. We kwamen niet ver want het begon iedere keer als we de auto uitstapten te regenen.
We staan hier op een camping die anders is dan de andere campings. Het is een klein State Park met camping en heel veel achterstallig onderhoud. Er zijn hier aardig wat sites, sommige voor tenten of voor caravans die toe kunnen met 30 amp, maar ook redelijk veel sites voor 50 amp altijd plus water. Ik probeer altijd een camping te vinden met wasmachine en droger en dat was deze camping. Er zijn hier 3 comfort zones (douches, wastafels en toiletten met warm en koud water) bij één comfort zone zou een wasmachine en droger zijn......niet dus. Comfort zone 1 heeft alleen warm water in de dames afdeling, comfort zone 2 heeft maar één douche en comfort zone 3 is gesloten. Tot vandaag maakte dat voor ons niet veel uit, want er waren niet zoveel kampeerders. Vandaag loopt de camping ineens vol (Laborday weekend). Morgen gaan we onze tanken lozen en dan kunnen we weer douchen wat we willen in eigen huis. Toen ik na ging vragen waar ik kon wassen vertelde de receptioniste mij doodleuk dat de wasmachine en droger waren weggehaald. Ik kon links de weg af 8 mile ongeveer 12,8 km rijden of rechtsaf 11 mile, in de praktijk bleek dat 16 mile, bijna 20 km rijden te zijn. Vanmorgen zijn we dat avontuur dus aan gegaan en hebben gelijk wat boodschappen gedaan, om de kleding, handdoeken enz. te wassen ben je dus een halve dag onderweg, dit hebben we nog nooit meegemaakt. Onderweg terug naar de camping kregen we een staartje van de orkaan mee, hevige slagregens. Verder gaat de orkaan met een grote boog om ons heen. Het thuisfront hoeft zich dus geen zorgen te maken.
|
|
|
|
|
| 02-09-2012 |
| Herdenking van the battle of Iuka |
Wij hebben totaal geen last van het verwachte slechte weer i.v.m. de orkaan. De orkaan gaat met een grote boog om ons heen. De camping is vandaag goed vol met voornamelijk jonge gezinnen die een weekend op de camping verblijven met familie i..v.m. Laborday.
Toen we gisteren in de wasserette waren heeft Dick in een plaatselijk krantje gelezen dat er dit weekend van alles te doen is in een dorpje op 16 mijl afstand van onze camping i.v.m. Laborday. In 1862 was hier een belangrijke battle en dat wordt het hele weekend herdacht. Het dorp had bij de telling in 2000 ongeveer 3000 inwoners en het weekend worden er 15.000 mensen verwacht om de feestelijkheden mee te maken. In het centrum van het dorp werden heel veel oldtimers ten toon gesteld en wat ons opviel was dat al deze auto's uit de regio kwamen. Er zijn dus heel veel antieke auto's bewaard gebleven. De auto's waren prachtig, sommige waren met heel veel liefde gerestaureerd. Ook was er een een antieke tractorshow, dat sprak ons niet zo aan. Het plaatselijke stadspark stond helemaal in het teken van de feestelijkheden, met kraampjes waar je de nodige streekproducten kon kopen. Er was een grote muziek tent. Het viel ons op dat het vooral een sociaal gebeuren was, men ontmoette elkaar weer .
In de heuvels waar de battle heeft plaatsgevonden, was een kamp te bezichtigen zoals dat 150 jaar geleden bij de battle er uitzag. Het werd heel erg duidelijk hoe de soldaten er toen hebben geleefd. Het was afzien 150 jaar geleden. De enige manier om bij het kamp te komen was met een hooiwagen, een tractor met een kar er achter en daarop aan beide zijden balen hooi die dienden als zitbank, heel bijzonder. We zijn met de hooiwagen naar het kamp gereden, hebben daar een tijdje rondgelopen en zijn toen weer met de hooiwagen terug gereden naar de parkeerplaats. Bij de parkeerplaats stonden een paar eettentjes, waarvan één aangaf dat ze hotdogs verkochten. Geloof het of niet, maar ik heb nog nooit van mijn leven een hotdog gegeten. Al een tijdje zeg ik tegen Dick dat als de gelegenheid zich voor doet, ik graag een hotdog wil eten. Het was alleen het verkeerde moment, alle hotdogs waren uitverkocht. Ik zeg dus tegen die mevrouw dat ik nog nooit een hotdog heb gegeten en ik de eerste hotdog in mijn leven bij haar wilde nuttigen, ze keek me heel verbaasd aan en vroeg of ik er morgen weer zou zijn. Als dat zo was zou ze een hotdog voor me bewaren. Dat kwam mooi uit want morgen wordt de battle van 150 jaar geleden nagespeeld in de heuvels en dat willen we graag zien.
|
|
|
|
|
|
| foto's behorende bij 1 september |
|
|
|
|
|
| 03-09-2012 |
| Trail lopen |
|
|
|
|
|
|
| the battle of Iuka |
We hebben vandaag eerst een trail gelopen in de bossen rond de camping, deze trail stond beschreven in een brochure en zou langs een aantal rotsformaties en grotten leiden. De trail was maar 3.2 km. lang dus dat kwam mooi uit want we wilden vanmiddag nog naar de battle van Iuka. Het natuurschoon was weer prachtig, heel mooie rotsformaties, we zijn zelfs over wat stroomversnellingen geleid en een stuk van de trail leidde langs de rivier. We hebben er een klein uur over gedaan. Daarna zijn we snel naar de motorhome gereden om andere schoenen aan te trekken, want voor vanmiddag stond de nagespeelde battle van Iuka op het programma. Van heinde en ver kwamen de toeschouwers. We spraken een mijnheer die helemaal uit Colorado kwam, 1400 mijl hier vandaan om deze nagespeelde battle te kunnen zien. Het was heel bijzonder er waren een paar duizend mensen aanwezig die allemaal hun stoeltjes hadden meegenomen om zo relaxed mogelijk van het schouwspel te kunnen genieten. Wij waren behoorlijk op tijd bij het gebeuren, eerst moest de auto geparkeerd worden, dat wordt allemaal geregeld door vrijwilligers die je de weg wijzen. Daarna zijn we de tent op gaan zoeken van de dame die de hotdogs maakt, ze herkende ons gelijk en vroeg één of twee hotdogs. Voor ons ieder één graag. Ze vertelde dat ze het gisteren nog met haar man over ons had gehad, hij dacht dat we Duitsers waren en zij dacht van niet, maar waar we dan wel vandaan kwamen kon ze niet bedenken. De hotdogs waren voor haar rekening, omdat het onze eerste hotdogs ooit waren. Ze waren erg lekker. Daarna op naar het veld waar de battle plaats zou vinden. Er stonden wat kanonnen in het veld en er reed constant iemand op een paard rond om de zaken in goede banen te leiden. Om 2 uur werd met een kanonschot de aanvang van de battle aangegeven. Dat kanonschot voel je helemaal door je lichaam gaan zo'n lawaai is het. Het was een heel bijzonder moment omdat hier de veldslag van Iuka werd nagespeeld zoals die 150 jaar geleden plaatsvond gedurende de civil wars. Dick en ik vonden het heel bijzonder om daar getuige van te zijn. Er is 35 minuten "gevochten" met kanonschoten en geweerschoten en de nodige slachtoffers, de zuiderlingen wonnen uiteindelijk de battle.
Toch wel aardig om te horen hoe de verdeling van de spelers tussen de Unionisten ( de noordelingen) en de Confederates (de zuiderlingen) plaats vindt. Oude sentimenten komen dan weer boven. We zitten in het zuiden en niemand wil hier dan ook de Unionist spelen. Dat is als volgt opgelost. De strijders uit het organiserende dorp Iuka zijn de noordelingen en de gastspelers uit andere dorpen mogen de zuiderlingen spelen.
|
|
|
|
|
| 04-09-2012 |
| Natchez Trace Parkway |
We hebben er voor gekozen om in Mississippi de Natchez Trace Parkway te volgen. Deze weg is aangelegd om de herinnering aan de Old Natchez Trace te bewaren. De Old Natchez Trace was een voetpad dat door de bossen liep van Nashville Tennesee naar Natchez Mississippi, veel gebruikt door de indianen. Heden ten dage is de Old Natchez Trace nog te volgen door hikers, The Natchez Trace Parkway is zo aangelegd dat hij de oude weg zoveel mogelijk volgt. Op verschillende plaatsen zijn historische stops. Zo hebben wij een plek bezocht waar een groep indianen vroeger leefde. Van hun leefomgeving is niet zoveel bewaard gebleven er zijn alleen nog twee dodenheuvels. Op bepaalde plekken staan borden met uitleg over de "huizen" die hier door de indianen gebouwd zijn en hun manier van leven. Wij hebben er rond gelopen en hebben geprobeerd ons voor te stellen hoe het leven hier toen was. We kwamen tot de conclusie dat de indianen een hard en moeilijk bestaan hebben gehad. Langs de plek waar zij woonden, zagen we een oude boom met heel bijzonder vruchten en wij weten niet om welke vruchten het hier gaat. Als iemand weet wat dit voor vruchten dit zijn horen we dat graag.
Delen van het bos langs de Natchez Trace Parkway, hebben erg te lijden gehad van de orkaan "Katrina" en dat is nog goed te zien
|
|
|
|
|
| 05-09-2012 |
| The Old Capitol |
Gisteren was een dag voor schoonmaak, was en boodschappen, want we nemen natuurlijk wel ons hele huishouden mee. Ik had gedacht dat ik hier heel veel tijd zou hebben om boeken te lezen en in mijn ligstoel te luieren. Hoe het komt weet ik niet, maar daar komt niet veel van terecht. In de plaats daarvan doen we nu heel andere dingen .....we storten ons in de geschiedenis en bezoeken musea en dat bevalt ons heel goed. We begrijpen steeds meer over de geschiedenis van Amerika.
We hebben vandaag het "Old Capitol" bezocht, het gebouw was in 1839 klaar en werd in gebruik genomen door "The State Government" tot 1903, toen was "The New Capitol" klaar. Het gebouw is later verbouwd tot Museum. Het eerste Museum opende in 1961 haar deuren en werd gesloten in 2005 doordat het heel erg beschadigd was door Huricane Katrina. In 2006 werd besloten het gebouw te restaureren en in 2009 werd het nieuwe museum geopend. We hebben eerst een film bekeken over de geschiedenis van het gebouw en hebben daarna het hele gebouw en de tentoonstelling bekeken. Hurican Katrina heeft heel wat aangericht.
We kwamen onze tweede bidsprinkhaan tegen op een pilaar van The Old Capitol.
|
|
|
|
|
|
| Mississippi State Capitol |
We hebben vandaag zowel het oude als het nieuwe "State Capitol" bezocht. Wat ons als eerste opviel is dat je de auto zo voor de deur kunt parkeren en er hoeft geen parkeergeld te worden betaald. Ik zie al dat we dat op het Binnenhof doen. Er is 2 jaar aan het gebouw gebouwd van 1901 tot 1903. Van 1979 tot 1982 is het nog een keer gerestaureerd. Bij binnenkomst moesten we wel door de beveiliging. De beveiligingsbeambte wilde graag in mijn tas kijken en we moesten door een poortje. Op de eerste verdieping bevonden zich een paar dames die allerlei uitleg gaven over het gebouw, daarna kun je overal rondlopen. Er is een prachtig trappenhuis en de Dome in dit gebouw was wat overdadig gedecoreerd. We konden de "Supreme Court Chamber", de "Senate Chamber" , de "House of Representatives" en de "Governor's Reception Room" bekijken, zonder dat iemand ons tegen hield. Soms vroegen mensen ons of ze ons ergens mee konden helpen. Wij verbazen ons daar nog steeds over dat je zomaar in zo'n gebouw rond kunt kijken en alle kamers in kunt gaan waar op dat moment niet gewerkt wordt.
|
|
|
|
|
| 07-09-2012 |
| Mississippi River |
Gisteren hebben we eigenlijk een beetje geklungeld en in de ligstoelen gelezen. Het was zo warm dat we probeerden zo min mogelijk te bewegen. s'Middags was het op een gegeven moment 41 graden en toen vonden we het tijd worden om een ijsje te halen. De ijsjes halen we het liefst bij McDonalds want die vinden wij het lekkerst. Bij de eerste de beste McDonalds was de ijsmachine stuk. We moesten dus een andere McDonalds zoeken, dat was nog een eind rijden, dus uiteindelijk werden het dure ijsjes omdat we aardig wat brandstof hadden verstookt.
Van de week hebben we de speeches van Michelle Obama, Clinton en Barak Obama op televisie gezien. Wat heel veel indruk op mij heeft gemaakt is de speech van Michelle, de inhoud en de performance, vond ik erg indrukwekkend.
Vanmorgen zijn we via de Natchez Trace Parkway naar Natchez gereden. Onderweg hebben we een deel van de oude route opgezocht "The sunken Trace" dit is een deel van het originele voetpad dat door de indianen werd gebruikt. In de 18e en 19e eeuw is door zoveel mensen dit pad gebruikt , waardoor het een duidelijk te volgen pad werd. Enkele delen van het pad bestaan nog steeds en zijn ook goed herkenbaar. Het is een heel bijzonder gevoel om daar te lopen met de wetenschap dat zoveel mensen hun voetstappen daar hebben achtergelaten.
Op dit moment staan we op een camping in Vidalia, Louisiana aan de oever van de Mississippi river (denk nu niet allemaal....jullie waren toch in Mississippi). Vidalia ligt precies tegenover Natchez aan de andere kant van de rivier en de rivier vormt de grens tussen Mississippi en Louisiana . Helaas kunnen we de rivier en het botenverkeer niet zien vanaf onze plek, dat komt omdat de waterstand heel erg laag is. Morgen vertrekken we hier omdat de prijs voor één nacht wel wat hoog is. Wij hebben voor één nacht 50% korting gekregen, omdat we lid zijn van PassPort America. Morgen gaan we naar een statepark hier in de buurt, omdat we toch nog wel iets van Natchez willen zien en dan zijn we wat moeilijker te bereiken.
Nog niet zolang geleden heb ik foto's op het blog gezet van een boom met vruchten die ik niet kende en de vraag of iemand hier informatie over kon geven. Mijn oudste dochter Ilona kwam met het antwoord en heeft een etentje verdiend eind oktober op Parelmoervlinder. Het zijn de vruchten van de "Osagedoorn".
|
|
|
|
|
| 08-09-2012 |
| Natchez |
Soms doet het internet het hier wel en vaak niet, dus de berichtgeving kan wat haperen. Gistermiddag zijn we even naar het State Park gereden om te kijken of we hier wel wilden staan. Het is een klein State Park met wat achterstallig onderhoud er staat bijna niemand. Er zijn 6 plekken met alle voorzieningen en wij wilden wel één van die plekken hebben. Vanmorgen hebben we dus besloten om naar het State Park te gaan. We betalen hier voor 3 nachten even veel als op onze vorige camping de prijs is voor één nacht zonder korting. Dick stond in de stromende regen alle aansluitingen buiten los te maken en dat is beslist niet leuk. Hij moest ook af en toe naar binnen, dus het was buiten en binnen een modderpoel. Zijn kleding was drijfnat, dus voor we gingen rijden heeft hij schone droge kleding aangetrokken. Zo komen wij altijd aan de hoeveelheden wasgoed. Het vervelendste is dat deze camping geen wasmachine en droger heeft, nu gaan we maar weer een laundry zoeken om te wassen en dat kost altijd heel veel tijd. Vanmorgen hebben we de boel binnen en buiten schoongemaakt en zijn s' middags naar het visitor centre gereden voor de nodige informatie.
Van de week had ik al gelezen dat er vanavond in Natchez feest zou zijn. Dat is iedere tweede zaterdag van de maand een happening. Het feest zou om 6.00 uur beginnen tot 8.00 uur. Alle winkels blijven open en men kan genieten van een hapje en een drankje en overal is muziek. Dat zijn nou de dingen die wij zo leuk vinden. Bij het visitor centre stonden we bij het rek met folders naast 2 dames die Nederlands spraken. Ik had één van de dames al steeds naar ons zien kijken, hoort ons Nederlands spreken, maar zegt niets. Dus toen zij met elkaar stonden te overleggen over wat er allemaal te doen was, heb ik ze aangesproken. Het werd een heel gezellig gesprek. Ze waren hier met vakantie, ik heb dus gelijk van het feest vanavond verteld en daar hadden zij wel oren naar. We dachten zelfs dat we elkaar wel tegen konden komen vanavond. Dick en ik hebben ons omgekleed en zijn terug naar Natchez gegaan voor de festiviteiten, toen we er aankwamen was er niets maar dan ook helemaal niets te beleven. We zijn het centrum van Natchez helemaal doorgereden en vonden één band buiten en één band ergens binnen. Er waren wel winkels open, maar er was geen publiek. Ik moest gelijk aan de dames denken die ik een feest had beloofd. Het was allemaal een beetje treurig. We moesten ook nog eten.....nu waren we al een paar keer een plaatselijk "restaurantje" tegengekomen dat heette "Mama's Tamales" als we er langs reden zagen we allemaal mensen buiten op het terras zitten. We besloten daar te gaan eten, we hebben allebei de tamales gevuld met gehakt genomen. Tamales bestaat uit gestoomde maisdeegrol al of niet gevuld. Wij kregen het geserveerd met bonen en rijst op een plastic bord en we kregen daar een plastic vork bij met nog een paar toastjes. Het kostte niets en het was ook niet veel, maar het "restaurant" stond wel op de 13e plek van 103. We hebben thuis maar een lekker glas Chablis genomen. Morgen gaan we een wandel tour door Natchez maken, want er staan schitterende huizen die te bezichtigen zijn.
|
|
|
|
|
| 09-09-2012 |
| Natchez downtown 2 |
|
|
|
|
|
|
| Natchez downtown |
De temperatuur was vandaag prima voor een wandeltocht door Natchez. Het was 25 graden, met deze temperatuur gaat de gemiddelde Amerikaan een lange broek aan doen. Als je dan een korte broek aan hebt val je behoorlijk uit de toon. Er zijn 4 wandeltochten en wij hadden er één uit gekozen door het centrum van Natchez en een stuk langs de Mississippi river. We zijn eerst naar de Basiliek van Natchez gegaan, ik had gelezen dat de Basiliek van binnen prachtig is en dat was ook zo. Op de foto's komt het niet zo goed uit, omdat het wat donker is binnen. Daarna zijn we de trail door de stad gaan lopen en het viel ons op dat er bijna geen mensen op straat waren, buiten een handvol toeristen en wat auto's. Om kort te zijn, Natchez is geen bruisende stad. Er staan prachtige huizen, die daar zijn neergezet door katoenplanters die hun rijkdom hebben vergaard over de ruggen van de slaven. Heel veel huizen zijn in oude glorie hersteld, maar er zijn ook huizen waar niets aan gedaan wordt, dan is het een trieste aanblik.
Wat ons in dit land heel erg opvalt is, dat je een boete van 500 dollar kunt krijgen als je een papiertje op straat gooit, anderzijds staat dit land vol met huizen waarvan de bewoners vertrokken zijn. De huizen, soms met inboedel, blijven staan tot ze volledig zijn vergaan. Zo gaat het niet alleen met huizen, maar ook met auto's. Als je auto het niet meer doet laat je hem bij je huis staan en maakt gebruik van een andere auto.
Langs de weg naar de camping staan een aantal huisjes waarvan de eigenaar nog steeds hoopt dat hij ze een keer kan verkopen, een kleine bijkomstigheid is dat ze bijna instorten.
Het gebouw met de half ronde glazen entree is een kerk, ik heb nog nooit zo'n kerk gezien.
|
|
|
|
|
| 11-09-2012 |
| lekker rustig |
|
Voor onze volgers van het blog is het misschien een beetje saai, want we beleven niet veel meer. Ik heb vanmorgen voor 2 nachten bijgeboekt op deze camping omdat we het hier allebei vreselijk naar ons zin hebben. Het is heerlijk rustig en we staan hier bijna alleen. We zijn allerlei klusjes aan het doen. Zo heeft Dick vandaag alle lampen aan de voorkant van de motorhome gepolijst, ze glimmen weer prachtig. De plannen voor morgen zijn nog vaag. We hebben nog genoeg te doen in de motorhome en de temperatuur is heerlijk om te klussen. Donderdag vertrekken we naar New Orleans.
|
|
|
|
|
| 13-09-2012 |
| verblijf verlengd |
We zijn al een paar dagen aan het overleggen of het niet verstandig is om de motorhome in Mississippi onder te brengen voor de winter. Dick heeft een storage gevonden bij Jackson Mississippi, waar we de motorhome en de Jeep kwijt kunnen in een afgesloten ruimte met stroom voor de accu's. Het wordt dan even een geregel met tickets, want oorspronkelijk vliegen we vanaf Tampa. We hebben nog niet besloten wat we gaan doen, maar het scheelt ons nu en volgend jaar een hele rit als we naar het westen willen. Dit weekend nemen we een besluit. Vanmorgen heb ik tot en met zondag bijgeboekt op deze campground. Maandagmorgen vertrekken we hier, welke richting we gaan hangt van ons besluit af.
Achter de receptie van dit State Park is een groot meer. Het is geen natuurlijk meer, het Corps of Engineers heeft een dam gebouwd in de vallei en toen een deel van de vallei onder water gezet. Je kunt hier ook niet ongestraft met je bootje rond varen, want heel veel bomen hebben ze gewoon laten staan. De bomen zijn inmiddels wel dood, een gedeelte zie je boven het water uitsteken maar er zijn ook genoeg bomen die het wateroppervlak niet raken en daar wil je met je bootje niet op varen.
Dick heeft vanavond gekookt, zijn fantastische garnalen in knoflooksaus. Broodje erbij om in de saus te soppen, heerlijke salade erbij en we hebben gesmuld. Het is maar goed dat we bijna alleen staan op de camping, want er gaat een hele bol knoflook in het gerecht.
Een verblijf op een camping zoals deze, is een goede relatietest. Wij leven 24 uur per dag met elkaar op een paar vierkante meter en we zien bijna niemand. Vanmorgen waren we het over eens dat het eigenlijk heel goed gaat en we besloten spontaan om nog minimaal 30 jaar bij te tekenen, niet op deze camping natuurlijk maar voor het leven met elkaar.
|
|
|
|
|
| 15-09-2012 |
| Planning |
De plannen voor de laatste 4 weken zijn gemaakt. We staan nog steeds in een State Park dichtbij Natchez en we hebben het hier heerlijk gehad. Er viel niet veel te beleven, maar er zijn een hoop klussen afgerond. Zo heeft Dick vandaag het zonnescherm gemaakt een klus waar we bij een bedrijf zeker een paar honderd dollar voor kwijt waren geweest. Ik heb het al eerder geschreven, als hij zo door gaat hebben we nooit meer een monteur nodig. Vandaag heeft Dick ook onder de bank gekeken waar we alle natte narigheid hadden en het is er kurkdroog, een pak van ons hart.
Maandag vertrekken we van hier naar Baton Rouge, de hoofdstad van Louisiana. Vandaar gaan we naar Lafayette, vanuit Lafayette willen we een toer door de swamps gaan maken (krokodillen kijken). Daarna naar New Orleans, dichtbij New Orleans willen we op een State Park staan. Daarna naar Hattiesburg, Mississippi en als laatste naar Morton Mississippi. Vlakbij Morton, in Brandon gaan we de motorhome in de stalling zetten. Met de Jeep rijden we dan in 2 dagen naar Tampa en nadat we de post hebben opgehaald bij Bruce en Mila stallen we de Jeep in een stalling vlakbij Tampa airport, die we al hebben gereserveerd. We slapen dan voor één nacht in een hotel.
We wilden eerst het hele wagenpark in Brandon stallen en vanaf Jackson gaan vliegen, daarvoor moesten we de tickets veranderen. Gezien de ervaring van Joop en Ine hebben we daar vanaf gezien.
|
|
|
|
|
| 17-09-2012 |
| Louisiana |
We hebben ons vandaag gedurende ongeveer 35 mijl in Nederland gewaand. De route leek heel erg veel op de weg langs de IJsselmeerdijk richting Volendam. Aan de linkerkant de dijk met daarachter de Mississippi en aan de rechterkant landbouwgrond zover het oog rijkt of katoenplantages. De lucht was grijs en het regende. Je kunt de interstate nemen in Mississippi, maar ik had gekozen voor een Highway in Louisiana. We reden van Natchez naar Lafayette, over binnenwegen en we hebben nog nooit zulke slecht onderhouden wegen gezien en dat dan over een afstand van 154 mijl. We kwamen bijna geen auto tegen laat staan toeristen, die wagen zich hier niet aan. De lucht was grijs en het regende. Ik probeer altijd positief te blijven en zei tegen Dick dat door de regenbuien en het water op de weg, de motorhome en Jeep aan de onderkant lekker schoon zouden worden. We zagen het tegendeel toen we ergens stopten om te lunchen. We hebben nog nooit zo'n smerig wagenpark gehad. De Jeep zag er smeriger uit dan wanneer je er een hele dag mee door een off road park rijdt.
We zijn nog even verdwaald.....Dick zei nog we lopen straks vast en kunnen geen kant meer uit en inderdaad, we kwamen bij een gebied met mobile homes en de weg stopte daar. Gelukkig heeft Dick in de loop der tijd wat ervaring met sturen opgedaan en hij keerde de hele karavaan weer vlekkeloos. Door te verdwalen en in buurten te komen waar je eigenlijk niets te zoeken hebt, zie je wel wat een vreselijk bestaan een groot deel van de Afro-Amerikaanse bevolking heeft, zelfs zoveel jaar nadat de apartheid is afgeschaft. Kinderen die geen enkele kans op scholing hebben, alleen het vooruitzicht van een zelfde droef bestaan als hun ouders.
We staan op een camping in een stadspark in Lafayette. Het is hier heel rustig want het seizoen is zo'n beetje voorbij. We hebben geboekt voor 3 nachten, zodat we de tijd hebben om Lafayette te bekijken en eens uit te zoeken of we nog een boottochtje kunnen maken door de swamp. Na het eten hebben we de Jeep en motorhome gewassen, dat kan gelukkig op dit soort campings. Het wagenpark blinkt weer.
|
|
|
|
|
| 18-09-2012 |
| Breaux Bridge |
De motorhome en Jeep waren toch niet zo schoon geworden als we hadden gedacht in het schemerdonker. Dick kon vandaag dus weer met borstel en water aan de slag om de Jeep schoon te krijgen. De motorhome komt van de week aan de beurt voor we weggaan.
In Nederland wist ik al dat ik een tocht met een bootje door de swamps wilde maken met Norbert LeBlanc. Op alle sites van Nederlanders die in dit deel van de USA zijn geweest kwam deze naam steeds boven drijven als de beste gids voor dit soort boottochten. Zoek dan maar eens uit waar hij woont en hoe je contact met hem kan krijgen. Daar heb ik dus de afgelopen winter alle tijd voor gehad en wat ik zo leuk vind, is dat we hem ook nog hebben gevonden. Het is een Amerikaan van Franse afkomst, zoals zoveel mensen hier. Hij spreekt ook nog steeds Frans. De enige manier om met deze mijnheer in contact te komen is via het visitorcenter in Breaux Bridge. Eigenwijs als we zijn, hebben we eerst zijn woonadres opgezocht. Je bent dan op het adres aangekomen, waar geen kantoor is alleen een woning. Het is niet onze bedoeling om daar zomaar aan te bellen, we zijn dus naar het visitorcenter gegaan. Bij het visitorcenter ontmoetten wij een ontzettend enthousiaste mevrouw die ons heel veel informatie gaf. Ze belde bijvoorbeeld het nummer van Norbert LeBlanc om voor ons een afspraak te maken. Helaas was hij niet thuis, maar zijn vrouw zei dat we na 5 uur nog even moesten bellen voor de afspraak. We hebben na 5 uur gebeld en een afspraak kunnen maken voor morgenochtend om 9.30 uur bij de swamp. De dame van het visitorcenter vroeg of we nog wilden lunchen en zij had een suggestie voor een `restaurant` waar we zouden kunnen lunchen en als we een lichte lunch wilden, moesten we vragen naar de `Po Boy`. Dat is een broodje met beleg naar keuze, maar wel echt Cajun food. De Po Boy sandwich is ontstaan om arme mensen de gelegenheid te geven om een lekker broodje voor weinig geld te kopen. Wij kozen voor een broodje catfish en een broodje garnalen, de broodjes werden doorgesneden zodat we ieder een helft hadden van zowel de catfish als de garnalen. Het waren heerlijke broodjes. Voor het diner werd ons een echt Cajun restaurant aanbevolen met iedere avond live music, daar gaan we morgen eten.
In dit deel van Louisiana wonen veel mensen die afkomstig zijn uit Frankrijk. De Franse taal speelt ook nog steeds een grote rol. Vanmiddag zijn we in 2 grote antiekzaken geweest en het was net of we op de Looier rond liepen maar dan kleiner. We hebben een paar leuke stukjes gezien, maar verder is er veel nagemaakt. We herkenden wat antiek afkomstig uit Frankrijk, waaronder een prachtig geslepen karafje. Ik heb nog in dubio gestaan om het te kopen, maar hoeveel karaffen wil een mens hebben en hoe krijg ik het zonder schade in Nederland.
In dit deel van Louisiana heerst een totaal andere sfeer dan we gisteren hebben ervaren. Gisteren hebben we vooral veel Afro Amerikanen gezien die volgens ons in grote armoede leven. In dit deel van Louisiana zien we veel mooie huizen, meer Amerikanen van Franse afkomst en goed geklede mensen. De kinderen gaan hier in schooluniform naar school.
We zien hier ook Katholieke kerken en die kom je bijna niet tegen in andere delen van Amerika. De begraafplaatsen zien er ook totaal anders uit dan in de rest van Amerika. Wij hebben altijd begraafplaatsen gezien waar mensen in de grond worden begraven. In dit deel van Amerika bevinden de graven zich boven de grond. Dit wordt uit voorzorg gedaan omdat het grondwaterpeil erg hoog is en bij veel regen of overstromingen kan dat veel problemen geven.
|
|
|
|
|
| 19-09-2012 |
| Norbert LeBlanc alligator hunter foto's |
|
|
|
|
|
| 20-09-2012 |
| Norbert LeBlanc swamptour |
Vanmorgen liep de wekker op tijd af want we werden om 9.30 uur bij de boot van Norbert LeBlanc verwacht. Al een jaar geleden hoopte ik dat ik ooit een toer door de swamp zou maken met Norbert. Op alle sites van Amerikagangers werd zijn naam genoemd en iedereen die een toer met hem had gemaakt was heel erg enthousiast. Norbert is 25 jaar een alligator jager geweest. Hij is van Franse afkomst, spreekt vloeiend Frans en woont al heel zijn leven aan dit meer hij kent ieder plekje van de swamp. Hij heeft nu de respectabele leeftijd van 78 jaar bereikt. Hij stookt zijn eigen illegale whiskey en bood ons om 10 uur s'morgens een slokje whiskey aan. Wij zijn geen whiskey drinkers dus het goedje brandde alleen maar in onze keel.
Het jagen op alligators is alleen toegestaan in de maand september en je hebt hier een vergunning voor nodig. De jacht is in het leven geroepen om het aantal alligators in de hand te houden. De jagers verdienen natuurlijk ook geld aan de huid en het vlees.
We kwamen 10 minuten voor de afgesproken tijd aan en Norbert stond al op ons te wachten. Ik herkende hem gelijk van internet, we sprongen in de boot en vertrokken. Het was 20 graden met een strak blauwe hemel en we waren in deze tijd van het jaar de enige mensen op het meer en in de swamp. De nodige ingrediënten voor een fantastische ochtend. Norbert heeft ons heel veel verteld over de vogels, de vegetatie en de bomen in de swamp, sommige bomen zijn 1000 jaar oud. Ook groeien er veel Lotus planten, helaas was het te laat voor de bloeitijd. Er stonden nog maar een paar bloemen. We hebben in totaal 10 alligators gezien, dit aantal was boven verwachting omdat het nog jachtseizoen is en de alligators dan erg schuw zijn.
Midden op het meer staan ook een aantal hutten, waar jagers zich kunnen verbergen als ze op eenden jagen. De boot op de foto is een bed en breakfast geweest voor toeristen die graag in de swamp wilden overnachten. Nog niet zolang geleden is de boot helemaal leeggeroofd en ligt nu aan de rand van het meer zonder doel.
Het was een fantastische ervaring om de schoonheid en de stilte van de swamp te beleven, het was een ochtend met een gouden randje. Deze ochtend hadden we voor geen goud willen missen.
|
|
|
|
|
| 21-09-2012 |
| Cajun restaurant |
We hebben de stallingen geregeld, de motorhome komt in Brandon Mississippi te staan in een afgesloten ruimte met stroom en de Jeep wordt in Tampa gestald ook in een afgesloten ruimte dichtbij het vliegveld.
De temperatuur is op dit moment veel aangenamer dan we de laatste weken hebben meegemaakt. 's Morgens is het een graad of 18 en 's middags 25 tot 27 graden. Temperaturen voor de gemiddelde Amerikaan om een lange broek en een trui aan te trekken. Ik zag van de week bij de supermarkt zelfs een dame lopen met een dikke trui en handschoenen aan.
We hebben tot maandagmorgen bijgeboekt op deze camping. We hebben hier nog niet alles gezien. We wilden vanmiddag een trail om het meer met de swamps lopen, maar bij nader inzien was de trail 8 km lang en dat vonden we teveel. We hebben ervoor gekozen om een boardwalk boven de swamps te lopen (een boardwalk is een aangelegd houten pad meestal gebouwd boven drassige of moeras grond). Om er te komen reden we over een dirt road langs de swamps. Op een gegeven moment zag ik een schildpad op een boomstronk zitten en we zijn gestopt om een foto te maken. Ik liep naar de kant van de weg een stukje het gras in maakte de foto en zie uit mijn ooghoek iets bewegen, sta ik toch bijna op de staart van een alligator. Ik schrok me naar.
Vanavond zijn we gaan eten in een Cajun restaurant, dit restaurant was ons aanbevolen door een dame van het visitor center. Toen ik aan onze alligator jager vroeg of hij nog een restaurant wist waar goed Cajun eten werd bereid, kwam hij met hetzelfde restaurant. Hij at er ook regelmatig. Iedere avond is er live Cajun muziek en wordt er gedanst. Dit restaurant moest het dus worden. We waren er een beetje vroeg, maar al snel kwamen er meer mensen binnen. De band zou om 7 uur gaan spelen. We hebben ieder een ander voorgerecht genomen, Dick ging voor de gebakken alligator en ik voor de gumbosoep. Zo konden we van elkaar proeven. De alligator smaakte best lekker, het lijkt op kippenvlees maar dan iets steviger van structuur. De gumbosoep was ook erg lekker, goed gekruid en garnalen erin.Voor het hoofdgerecht koos Dick catfisch en ik een visschotel die bestond uit allerlei zeedieren (mosselen, een oester, garnalen, een stukje vis, krabvlees en een kikkerpoot) dit alles was door beslag gehaald en gefrituurd en het smaakte ook alleen maar naar frituur. De catfisch van Dick kreeg ook al geen voldoende. Heel erg jammer, want we weten uit ervaring dat Cajun gerechten heel erg lekker kunnen zijn. De muziek was echt Cajun muziek en zodra de eerste tonen van de band werden gespeeld, stonden er een aantal mensen op om te dansen. Het is een heel speciale manier van dansen. Ik heb aan de serveerster gevraagd hoe deze wijze van dansen heet en zij wist er geen naam voor, het is gewoon de manier waarop mensen op deze muziek dansen.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
