2de Nieuwsbrief Uganda 2016

We gaan verder ……… Vrijdag, na een korte nacht en het ontbijt rijden we eerst naar het lokaal marktje om juweeltjes te kopen. Op dat moment was het nog steeds aan het regenen, dus door de modder onze inkopen gedaan……. ‘ lekker vettig overal’ We moesten dit nu wel doen, deze zijn alleen op vrijdag open en volgende week zijn we niet in de buurt. Voor de mensen die ons tot hiertoe nog niet gevolgd hebben…….. Wij kopen deze ‘’’ juweeltjes ‘’’ hier in Uganda om deze daarna terug te verkopen in België …. De winst is dan weer voor ons project uiteraard. Het was moeilijk om ons droog te houden.

Na de middag was het wat droger en werd het tijd om onze African dochter Roy te verrassen met een bezoekje, zij wist niet dat we in Oeganda waren. Francis, onze vriend hier, wist nog waar ze woonde. Eens de hoofdweg af, reden we de plaatselijke slomps in, één en al modder van de regen de voorbije nacht. Aan het “huisje” aangekomen, klopte Ria op de deur maar in plaats van Roy was het haar zus dat kwam kijken. Natuurlijk was deze verrast ons te zien. Ze vertelde ons dat Roy op haar werk was ….. tot 8 uur ’s avonds – wat een tegenslag voor ons -. Misschien was het wel mogelijk om haar op het werk te bezoeken …. Dus wij terug de wagen in, door de modder naar dat fabriekje. Roy werkt sinds enkele weken in een bedrijf dat drinkwater in flessen verpakt. Na wat navraag – je kon niet eens zien dat dit een bedrijf is – reden we door de poort naar binnen, controle was er nauwelijks. Op de laad en losplaats dan maar iemand aangesproken, die is dan Roy in de fabriek gaan zoeken. En … uiteindelijk kwam ze uit een poort, wat verward omdat ze niet wist wat haar te wachten stond, maar plots zag ze ons beiden staan …. een kreet en een spurt om ons te omhelzen. Dit was nu eens een “big surprise” dat wij haar bezochten en nog wel op haar werk. Na een tien tal minuten moest ze weer aan het werk, ze zou trachten voor de dag erna een halve dag verlof te krijgen. Roy had Ria zo stevig vastgepakt dat Ria er een stevige rugpijn aan overhield, die gelukkig enkele dagen later terug is overgegaan…… VAN EEN KNUFFEL GESPROKEN.

Wij, van daar naar de school van ons Britt. Het was 3u30 in de namiddag – de school stopt om 4 uur, dus wij dachten dat we Brittje al zouden meekrijgen …… ja tarara, de “dikke” directrice of wat het ook was, zei dat we moesten wachten tot de school uit was. Ze reclameerde ook (wel terecht) dat Britt dringend een nieuw uniform nodig had.

Zij kwam een beetje bedeesd naar ons toe maar eens de school uit was onze Britt ……. blij en vrolijk. De dag erna ……. Een half dagje vrij ….. een moment om eens naar andere hotels gaan te kijken voor in de toekomst. We zijn in dit hotel dolgraag, het is voor ons zoals een beetje thuiskomen, we kennen hier zoveel mensen. Maar ook hier stijgen de prijzen en voor een langer verblijf in de toekomst past het niet meer in ons budget. We gaan nog wel eens met de manager praten.

In de late namiddag was er dan bezoek van ons familie-ke tot in de avond uren.

Zondag, na het ontbijt vertrokken we richting onze school in Namutumba. Maar eerst brachten we een bezoekje in de school van Rian, onze “grootste” kleindochter. Zij gaat naar een internaat. Ook zij wist niet dat we op bezoek kwamen en was blij verrast ons te zien in “haar” school, haar hartje ging wel 100 maal sneller, ze kon Ria maar niet los laten. In die school moesten we ons ook even aanmelden in de “office” en kregen we te horen dat we Rian uitzonderlijk nogmaals konden bezoeken, samen met haar leerkracht. Na toch wel een dik uur bezoek was het lunchtijd voor Rian.  

Wij dus weg op naar Iganga. Na 2,5 uur rijden hadden we een “strek de benen” stop in Jinja. Vandaar ging het verder naar het hotel in Iganga.

Morgen …. Maandag, de grote verrassing dag in onze school …. Maar dit is voor de volgende nieuwsbrief.

Vele warme en soms natte groeten uit Uganda. Ria en Herman.