Nieuwsbrief 5 Uganda 2016

Woensdag 13de dus ……….. een heel verhaal.

Er was een afspraak gemaakt met de behandelende arts van Martin. Deze zou ons een brief meegeven met een aanvraag om een MRI te nemen van Martin zijn arm. Martin en zijn mama waren de avond ervoor reeds van Namutumba overgekomen +- 7 uur rijden met het lokale vervoer. Wij hebben hen laten overnachten in een klein guesthouse. Nadat we (Ria met Francis) de mama en Martin hadden opgepikt, moesten we dus eerst een “aanvraag” brief gaan ophalen bij de behandelende arts. Deze man was echter niet op de afspraak en totaal onbereikbaar. Daar sta je dan ……… En zo behandelen ze dan ook hier de plaatselijke bevolking!

Vorig jaar oktober had ik in dit hospitaal kennis gemaakt met de “grote” baas van dit hospitaal. Ik eiste dan nu ook om met deze man te praten …. en dit maakte blijkbaar indruk, maar nee ze durfden deze man niet te storen…. WAT HAD JE GEDACHT in Uganda durf ik wel veel meer en laat ik mij vooral niet doen… Even later kreeg ik deze man aan de telefoon. -- De juiste man op de juiste plaats --. Nog geen half uur later was ik reeds in het bezit van de nodige papieren.

Men had al verschillende keren gevraagd wie de MRI ging betalen. Ik dus. Men vroeg eerst 800.000 Shilling en oeps, ik had maar 750.000 Sh bij. Toen ik dan wel zei dat dit meer leek dan dat we verwacht hadden, was het plots maar 400.000 Shilling en veel bla bla bla …… wat dan achteraf toch een vergissing bleek te zijn. Uiteindelijk dan naar de afdeling van de MRI, waar we moesten wachten. Na een drie kwartier kwam men zeggen dat ze de machine terug moesten opstarten ??? en dat dit wel een half uur zou duren.

Jawadde ……. 1 uur werden er bijna 2

Herman zat ondertussen in het hotel te wachten, samen met Brittje en Roy. Dit was onze laatste namiddag / avond samen. En ik zat binnen in dat hospitaal, ik kon zelfs niet zien of het zonnetje wel scheen.

Uiteindelijk werd ik binnengeroepen, Yes madam, we have problems, like you see the machine is not working, dus de MRI werkte niet ….. Het kwam er op neer dat heel dit spel geblokkeerd zat vanwege de elektriciteit. Ze hadden een restart gemaakt en volgens de gegevens moest er een technieker bij komen. Deze was dan weer niet bereikbaar, en we moesten dan maar de volgende dag terug komen. ze konden zelfs niet garanderen of de machine wel gemaakt zou zijn …. Dit was het resultaat van 4 uur wachten in een hospitaal.

Ik vertelde dat dit niet kon omdat we terug naar België moesten. Tja, dan was er misschien nog wel de mogelijkheid om nu naar een ander hospitaal te gaan. Er zijn in het hele Kampala district 4 hospitalen waar men een MRI kan nemen, in één hiervan zijn de resultaten niet zuiver dus die telde niet mee…. Nog twee te gaan. Ze belden naar het dichtbij zijnde, maar daar was niemand meer aanwezig. Dan maar de volgende …. Het kwam er op neer dat we nergens meer terecht konden. Uiteindelijk werd er voor Martin een afspraak gemaakt in een ander hospitaal voor de volgende dag om 8:00 s’morgens!!! Ik kon er bijna van gaan huilen …… een hele namiddag in een hospitaal voor niets terwijl Brittje en Roy zaten te wachten – onze laatste dag!!!! Uiteindelijk moesten we dan nog een file in de stad trotseren om terug in het hotel te geraken. 

Ik nam Martin en zijn mama voor enkele uurtjes mee naar ons hotel, hier konden we in de tuin zitten om verder af te spreken. Wat glunderde Martin toen hij een reuze ijsje kreeg, iets wat hij in heel z’n leven nog nooit gezien had. Hij heeft er wel een half uur over gedaan om zijn glazen beker leeg te eten. Martin is een geweldige jongen – zes uur lang zijn we weggeweest voor een onderzoek dat gewoon niet is doorgegaan – geen enkele keer heeft hij gereclameerd. Iedereen is super vriendelijk voor deze jongen, hij verdient dan ook alle kansen op een verbetering van die gigantische arm en hand.

Diezelfde avond moesten we afscheid nemen van Roy en Brittje, wat steeds weer een héél moeilijk moment is. Eerlijk waar, dit alles kruipt niet in je kleren zoals we het in ons landje zeggen. De volgende morgen heeft het onderzoek van Martin dan uiteindelijk plaatsgehad. We hadden nog teruggebeld naar het ziekenhuis van de vorige dag, zoals verwacht was DE MACHINE IS “STILL BROKEN….”

Wat wel supertof was…. Ook hier zijn ze ongelooflijk vriendelijk voor Martin, ook hier mochten ze de machine eerst zien, Martin werd in zijn eigen taal alles eerst uitgelegd, men legde hem uit dat de machine lawaai zou maken, maar hij kreeg een koptelefoon op met muziek….. Het hele onderzoek heeft in totaal 1u en 20min geduurd.

Ik had met Francis afgesproken dat ik deze morgen niet meer mee kon gaan, ik sukkel al enkele dagen met problemen in de rug, en had een afspraak voor een rug massage alvorens we terug naar België kwamen, we moesten de hele nacht vliegen, en de afspraak op het werk was dat ik diezelfde dag nog ging werken.

Een heel goed idee om niet meer mee te gaan naar het hospitaal zo bleek later. Francis had nog een lichte aanrijding met de wagen waardoor hij samen met mama en Martin enkele uren later dan voorzien in het hospitaal aankwam!!!!!! Enkele uren later dan gepland vertrokken we dan richting vlieghaven.. De vlucht verliep prima… we hadden nog wel een tussenlanding in Kigali waar we nog een uurtje aan de grond moesten wachten.

Terug thuis sinds vrijdag …. zijn we al druk bezig met al de foto’s te sorteren, plannen uit te werken voor de renovatie van de school, en hebben reeds een afspraak gemaakt met het Tropisch Instituut te Antwerpen voor de resultaten van de MRI van Martin, enz. 

We vragen aan de sponsorouders om toch nog een weekje of twee geduld te hebben voor het ontvangen van de foto’s. Wij willen toch speciaal ook al de leerlingen, leerkrachten en directie van kleuter en lagere school Regina Pacis bedanken die afgelopen maand speciale acties hebben gedaan om onze school te ondersteunen.

Hartelijk bedankt aan iedereen die ons steunt, samen maken wij het verschil, het verschil om van niemand iemand te maken.

Vele groeten. Ria en Herman.