Een van de dagelijkse rituelen is het insmeren van het gezicht en de armen met zonnecrème, factor 50+. Efficiënt is het niet, mijn gezicht is en blijft rood. Ik dacht na de laatste klim gisteren dat het deze morgen met een afdaling zou beginnen. Helaas, het is weer klimmen in de richting van Formello. Gelukkig is er geen verkeer op deze kleinere weg in gecraqueleerd asfalt met uitgebrokkelde putten en losliggend grint. Naast mij ligt een diepe kloof en zowel het klimmen als wat later het dalen moet ik grotendeels te voet doen vanwege de staat van het wegdek. De omgeving is mooi en schaduwrijk, soms rij ik volledig onder het bladerdak van de naar elkaar toegroeiende bomen, het lijkt wel een donkere tunnel. Er zijn na de Monte Ragazza twee grote open vlakke stukken in het natuurpark. Na een laatste klimmetje en een steile afdaling bereik ik Formello verrassend vlug en ik stop na de stadspoort voor een bezoekje aan het plaatselijk museum. Het is een geslaagde restauratie met moderne toevoegingen aan een oude palazzo. De beide loketbedienden zijn opgezet met mijn interesse en bij het weggaan krijg ik nog een attentie en moet ik met hen op de foto. De VF bordjes sturen mij dwars door het oude stadsgedeelte dat bijzonder charmant oogt. Er zijn veel hoeken en kanten met kleurrijke accenten door bloeiende oleanders en rozen langs de gevels in natuursteen. Volgens de bordjes moet ik dan een steile stenen trap naar beneden. Ik doe een kleine verkenning en besluit het dan te riskeren. Ik krijg er snel spijt van, het is een hele onderneming en ik kan in geen geval terug omhoog. Een kleine misstap of mijn beladen fiets die mij uit het evenwicht brengt ...ik moet het langzaam en oplettend afdalen. Beneden ontbreekt weer elke aanwijzing voor de VF, gelukkig kunnen plaatselijke inwoners mij verder helpen. In de laatste kilometers kom ik terecht op de Via Cassia, die ook op zondag erg druk is en dwars door La Storta loopt. Zonder veel zoekwerk kom ik op een goed onderkomen, een klooster met hotel uitbating, in een park. Ik loop te voet tot het station van La Storta, in diverse gidsen wordt aangeraden om vanaf hier de trein te nemen naar Rome, omdat het verkeer te gevaarlijk is voor voetgangers en fietsers en er geen doenbare alternatieven zijn. De tocht te voet langs de weg rand in een levendige voorstad van Rome is hallucinant, overal langs bermen en stoepen huisvuil, tapijtresten, stinkende groentenafval, plastiekverpakkingen, duizenden glasscherven, papier en duizenden sigarettenpeuken. Huisvuilcontainers versperren het voetpad, het vuil puilt eruit en ook de wijde omgeving er rond is volgegooid met vuil. Het contrast wanneer ik het park van het klooster binnenloop kan niet groter zijn.
