Nadat ik vrij vlot van Sutri naar Monterigone was geraakt langs landelijke weggetjes verzeilde ik daarna op de Via Cassia. Gelukkig was er een soort dienstweg naast en enkele kilometers ver was ik in de waan op de juiste richting te zitten. De dienstweg hield op en ging over naar een zanderige landweg die rechtsaf landinwaarts ging. De gevaarlijke Via Cassia was geen optie en op mijn kaart of in de gids staan de kleine landwegen niet. Keuze had ik niet en na een paar kilometer stoffig pad kwam ik langs een stoeterij waar ik informeerde hoe ik tot Campagnano kon geraken. De eigenares begreep het probleem, het kon langs het net van paden, die gaan echter deels over privé-bezit van landeigenaren, maar ik had zo weinig houvast dat ik allicht één van de afslagen gemist heb en zodoende liep ik vast op een privé terrein zonder verdere doorgang. Geen keus, helemaal terug langs alle geklommen kilometers....tot ik met de hulp van een paar ruiters bij een tweede stoeterij belandde. Groot overleg, maar het eindigde met terug naar Monterigone en een ander pad vanaf het stadje. Ze hadden dit pad met hun paarden reeds eerder gevolgd en wisten alvast te vertellen dat het min of meer 'cyclable' was, alhoewel er moeilijke stukken waren. Het pad in Monterigone heb ik gevonden met de hulp van plaatselijke inwoners, links van de Cassia. Ik vermoed dat de emailbordjes met de Francigena-aanduidingen als souvenir meegenomen waren. Het smalle pad, minder als een meter, komt wat later uit op een bredere en fietsbare weg. Soms zijn er wat amateuristische VFaanduidingen aangebracht en dat is geruststellend. Ik neem de tijd om te picknicken op een schaduwplek aan de bosrand. Wat verder na een afdaling bij een riviertje is er een heuse recreatieplek met zwemactiviteit en mobiele eet- en ijscrème kraampjes, een verrassing. Maar ik moet verder.Weer verzeil ik op een plek waar de weg, na een bocht bij een verlaten en vervallen landgebouw, ophoudt te bestaan. Geen aanduidingen te vinden. Ik keer een stuk terug tot ik (alweer) twee ruiters opmerk, ik slaag erin ze op dit slechte terrein in te halen per fiets. En ja, de man kan mij in keurig Engels de Francigena aanwijzen. Het smalle pad gaat nog kilometers verder door het bos, moeilijk of helemaal niet te fietsen en op het eind moet er stevig geklommen worden weet hij te melden. Het pad is een uitgesleten bedding van een bergbeek en ik kan mij nauwelijks rechthouden in de geulen. In vlakkere delen staat water en het kost mij heel veel moeite om droge voeten te behouden De mooi uitgedoste ruiter komt mij langs de hoger gelegen landerijen inhalen en nog een tweede keer vertellen dat ik op de juiste route zit en mij nog aan zeer stevig klimwerk kan verwachten. Zonder zijn aanwijzingen had ik dit pad waar geen enkel merkteken te vinden was, takken moesten versleept worden vooraleer ik kon passeren en fietsen onmogelijk was, nooit durven volgen tot het einde. En dan een grotere weg, een brugje over en de voorspelde klim. Hoog op de rotsen boven mij ligt het stadje en ik sleep mijn fiets met moeite naar boven. Het zweet prikt in mijn ogen. Zo geraak ik langs de oude stadspoort binnen en op het bankje bij de fontein, in de schaduw, kan ik bekomen van de inspanningen. Eenzaam moet ik mij niet voelen want twee toeristen, zelf fietsers, komen mijn fiets bekijken en een babbeltje maken. Een oudere man kan mij direct op weg helpen voor een goed logeeradres. Een avondlijke stadswandeling in het gezellige oude centrum, waar ik de volksmuziek van de Ierse lerares op het plein kan horen, is een stemmige afsluiter van de bewogen dag.
Na het ontbijt bij het ochtendgloren vertrek ik richting Sutri. De Via Cassia richting Rome is zonder fietspad of pechstrook en er is een constante verkeersstroom van snel rijdende voertuigen. Ik neem een grote omweg en zoals altijd is dat ook weer klimmen. Het kleine pad heeft geen ander verkeer, het is goed te rijden ook al is er steenslag en moet ik opletten voor putten. Ik word beloond met een prachtige en afwisselende omgeving. Er zijn veel aanplantingen met hazelnoten, af en toe olijfgaarden en vooral veel weiden. Ik moet de Via Cassia oversteken en dan wordt de weg slechter, plots na een bocht zit voor mij op een paar meter een grote roofvogel. Ik ben goed geschrokken en hij vliegt majestueus weg. Ik steek een riviertje over (zonder brug) en nog kleiner en slechter wordt het pad, ik doe een stuk te voet tot het iets beter is. Een mooie tocht dat wel, een boer is zijn schapen aan het melken, er is weer asfalt en een golfterrein, zo kom ik terug in de bewoning. In Monterigione koop ik water, brood en hesp voor de rest van de tocht, een goede beslissing want het wordt hopeloos verkeerd rijden en enorm lange stukken zonder enige bewoning. Prachtig natuurpark, dat wel, geen wegaanduiding, een pad dat meer een uitgeslepen bed van een bergbeek is en veel en steil klimmen om in Campagnano te geraken. Gelukkig een heel goede slaapplaats en een goede maaltijd en dan is de vermoeidheid vlug weg,
Deze morgen kan een van de Duitse jongelui niet vertrekken vanwege knieproblemen, hij is ferm dèpri, zijn maat gaat alleen te voet verder. Hij zal met de trein naar Rome moeten. Vertrekken uit Viterbo langs de Porta Romana met afschrikwekkend verkeer in de vroege ochtend valt niet te vermijden. Ik moet ganse stukken te voet doen, vanwege de zeer slechte toestand van de weg, de vele hindernissen, putten, vuilcontainers, glasscherven....je houdt het niet voor mogelijk. Het wordt kilometers klimmen en een grote omweg om de Via Cassia te ontwijken. Het drukke verkeer blijft ook al rij ik door een natuurpark. Een mooie jonge vos ligt dood langs de weg. Ergens beneden ligt een meer, soms vang ik er een glimp van op, er ligt een waas van mist over het water. Ik rij tussen oude en hoge bomen, soms ook door aanplantingen van afwisselend oude en nieuwe kastanjebomen. Het klimmen blijft duren bocht na bocht, de Monte Cimini, de Monte San Vito, ik zie een bord met 850m als informatie. Ik moet mijn noodrantsoen aanspreken want 1 croissant, 'brioche' noemen ze dat hier, als ontbijt is te weinig energie. Drinken doe ik regelmatig want ondertussen is het flink warm. En na dat eindeloze klimmen een kleine afdaling naar een vergane glorie, Ronciglione, vol grote eerbiedwaardige palazzo's en een paar burchten, allemaal aangetast door de tand des tijds en het gebrek aan economische middelen. Ik stap een restaurant binnen, helemaal met de authentieke winkelinrichting uit de jaren '50 en het eten is er heerlijk. Na het eten weer de fiets op. Het is nu snikheet in de middagzon maar de kleine weg naar Sutri heeft weinig verkeer en redelijk schaduw wanneer er bomen zijn. Het is alweer een stuk natuurgebied. Onverwacht snel rij ik, alweer, door een oude stadspoort een vroeg middeleeuwse plaats binnen, ouder dan Ronciglione. Vanaf de stadsmuur bovenop de tufstenen rotsen zie ik beneden het romeinse amfitheater en de necropolis. Ik maak een wandeling langs schilderachtige straatjes, toch een beetje toerist natuurlijk. Dan vanuit Sutri naar de volgende klim 3-4km, maar het valt nogal mee. Ik krijg een kamer in het klooster van de franciscanessen in Fontevivola. De ontvangst is kordaat en efficiënt, eerst fris water, dan de kamer en laatst de administratie. Alles is kraaknet en goed verzorgd, een mooie tuin en een rustige omgeving. Om 20u krijg ik een copieus en smakelijk avondmaal, 'ik weet hoe het moet' zegt zuster overste.
31 mei 2012 Deze morgen een stevige driedubbele koffie met melk, de gastvrouw is zeer welgezind en dan samen met de twee Duitse jongens die de weg te voet doen is het een opgewekte bedoening. We krijgen een omhelzing en worden goede reis gewenst, zo gaat dat soms, dan start de nieuwe dagtocht. Het weer zit mee, het is een beetje klimmen en dalen maar allemaal haalbaar, het kan ook dat de benen goed zijn natuurlijk. Ik hou een tussenstop voor een broodje en dan begint het moeilijkste moment. Tussen het drukke verkeer laveren, eerst de vele handelskilometers en industrieterreinen en dan te voet de nauwe straatjes van de oude borgo. Dit oude gedeelte, ommuurd en met toegangspoorten waar amper een auto doorheen kan heeft flink steile stukken. Om mijn logeeradres te bereiken is het alweer zo'n ongelooflijke klim, echt sleuren om de fiets tot boven te krijgen. Zeer basic onderkomen, het is een bed in een slaapzaal met 8. Een verdieping lager zijn twee toiletten en twee stortbaden, netjes wel maar nogal primitief ineen getimmerd. Er komt nog een Spaans echtpaar , een andere Italiaanse fietser en de twee Duitse jongelingen arriveren ook. Een wandeling door het stadje loont echt de moeite, er is een zeer groot intact gebleven middeleeuws kwartier met huizen waar beneden winkeltjes werden uitgebaat en men boven woonde en bereikbaar was langs een buitentrap. Allemaal in natuursteen en met vele pleintjes, kromme straatjes en trappen, ik ben verbluft.
29 mei Het is de eerste 9 km klimmen, zwoegend en zwetend en achter de eerste bocht staat Edwin voor een fotomoment. Ik kan desondanks de inspanningen en soms het klimmen te voet toch van de omgeving genieten. Ik passeer weer oude dorpen, burchten en gelukkig ook een bar of restaurant voor een verfrissing. De diversiteit van de planten, kruiden en bloemen is groot en de kwetterende zwaluwen zijn alom. In Radicofani zie ik keramiekwerk uit het atelier van Andrea di Robbia, iedere plaats weer wat apart. Naar Aquapendente veel afdalen en natuurlijk om binnen te geraken een laatste klimmetje. Vanaf nu zie ik regelmatig voetgangers op de Via Francigena. Ik vind een erg 'basic' onderkomen, maar het centrum voor de pellegrini is nog meer 'basic', daar zitten 2 Canadezen en een 10tal Fransen. Een voordeel van de albergho in de oude borgo is de koelte achter de dikke muren en er is bovendien een goed restaurant.
30 mei Een klein ontbijt en na een babbeltje met een der Fransen op weg naar San Lorenzo Nuevo: Bij een broodje op het dorpsplein een babbel met een 6-tal Australiërs, eentje spreekt zowaar Nederlands. Ze zwaaien de lof over Thomas De Gendt (winnaar zwaarste Giro berg etappe) en ik moet mijn mening geven over coureurs en favorieten voor de Tour de France. Na dit intermezzo gaat het fietsen verder langs het meer van Bolsena. Wegwijzers over de VF zijn hier volstrekt onbetrouwbaar, ze wijzen alle kanten uit. Enkele keren rij ik tot bij het meer, een keer bij Bolsena zelf, en door een indrukwekkende dreef met eeuwenoude platanen kom ik bij het strand en de jachthaven. Het strand valt tegen, overal stukjes afval en plastiekfragmentjes tussen de kiezels. Na de picknick in de warmte weer klimmen richting Montefiascone, onverwacht kom ik bij een met vlaggen versierde plek als welkom voor de pelgrims. Een vriendelijke ontvangst maar het is verder klimmem richting van het stadje. Het kost enige moeite maar uiteindelijk vind ik ook , later dan gewoonlijk, een goede slaapplaats. Alles erop en eraan en een vriendelijke dame die mij een paar verse flessen water bezorgd en een stevige koffie.
