20 mei Plots staat Edwin er, vroeger dan verwacht en dat is heerlijk. Samen de namiddag en de avond doorbrengen op een mooie rustige plek in een hotel uit de jaren dertig van vorige eeuw, het lijkt uit een Amerikaanse film te komen. We maken, in de gietende regen, een lange kustwandeling....
De hele dag nieuwsberichten over de aardbeving in de omgeving van Emilia Romagna en de aanslag bij een schoolpoort in het zuiden van Italië.
19 mei Na het stortbad en een stevig ontbijt start de nieuwe rit. De besneeuwde bergtoppen die gisteren in de mist zaten zijn vandaag zichtbaar. Toch is er weer regen, eerst zacht en dan een stevige bui. De borgo's die ik passeer zijn altijd oud, nauwe straten, dreigende burchten op de rotsen, zeer veel groen en bloemen. Tegen de middag is de zon van de partij, veel politie, civiele bescherming, carabinieri....geen auto's meer, heerlijk fietsen. De straten langs weerszijden vol supporters in rooskleurige truitjes, schoenen, linten, ballonnen...De Giro d'Italia moet in sfeer niet onderdoen voor de Tour de France Op de duur moet ik veiligheidshalve de weg verlaten en een plaatsje op een terras zoeken, de ambiance is uitzinnig. Zelfs de politie doet mee aan de kermis door zwaaiend de supporters nog op te jutten. Na de passage rij ik verder naar Ivrea en Viverone. Dikke regendruppels vallen wanneer ik dit stadje aan een meer gelegen bereik, het goede is de keuze aan hotels. Ik kies het Lido en krijg een kamer met balkon en zicht op het meer. Een heerlijke maaltijd 's avonds en ik SMS Edwin in Frankrijk dat ik op een goed adres zit. Hij komt mij morgen bezoeken en van verse kleren voorzien.
Donderdag 17 mei In de avondlijke, weeral koude, wind sta ik in de eerste Italiaanse pleisterplaats waar ik een hotelletje vind bij de oudste romeinse brug, dichtbij de poort van Augustus. Aan de ijscrème kan ik niet weerstaan en na het avondeten trakteer ik mijzelf.
Vrijdag 18 mei Het regent zachtjes en ik vertrek voor de rit naar Chatillon, zo noemt deze Italiaanse stad echt. De hoteleigenaar zet me op de goede weg maar toch moet ik even later beroep doen op nieuwe hulp. Een boer die mij een prachtige stal koeien toont. Allemaal gewassen en gekamd, 15 stuks, goed gevleesde nogal compacte melkkoeien met robuuste koppen en grote hoorns. Voorlopig staan ze hier, straks gaan ze voor maanden naar de weiden buiten. Het verkeer hier houdt geen rekening met fietsers, ik gebruik kleinere wegen en dat is veel klimmen en kilometers omwegen langs mooie dorpen. Ik krijg een kamer in de refuge van de Kapucijnen en ga vroeg slapen, doodop.
Donderdag 17 mei Na de regen en hagelstenen die mij op de weg naar Montreux te beurt vielen dan toch beter weer, enkel wat koude wind om te vertrekken na het stevig ontbijt. Het is hier de wereld van de rich and famous en eventjes hoor ik erbij. Iedereen zegt beminnelijk goede dag op deze ochtend, er wordt sportief gejogd langs de mooie promenade die Rivièra genoemd wordt. Er staat een bronzen beeld van Freddy Mercury, net als vele andere, altemets kitcherige, kunstwerken. Mijn Zwitserse vriendin heeft van alles opgezocht i.v.m. het weer en de sneeuw op de St. Bernardpas, alles is dicht ook de Gothardo, het blijft vriezen de komende dagen, ik moet een oplossing vinden om tot Aosta te geraken. Twee jonge Koreaanse meisjes hebben geweldig gelachen toen ze mijn GSM zagen "out of the stone age", overigens bijzonder vriendelijke en beleefde kinderen en uitgerust met de meest recente elektronica. De weg vragen ter hoogte van de jachthaven is een plezier, nooit sloofden de rijken der aarde zich voor mij uit, nu doen ze het met de glimlach en zonder verbazing, excentriek bestaat hier niet. Ik kan niemand herkennen, daarvoor kijk ik te weinig televisie. De besneeuwde bergen zijn in nevels gehuld en zwanen glijden langzaam verder over het Leman-meer. Ik laat de beau-monde achter mij en kom in de vallei, het fietsen gaat prima en de temperatuur stijgt. In Saint-Maurice, een stadje in de welvarende vallei stop ik even voor een bezoekje aan de abdij, rust en schoonheid, het lijkt wel een museum. Lange zwarte rokken en witte biezen als afboording, de kleding van de paters is niet doordeweeks. De Zwitserse raad indachtig doe ik de bevoorrading, water, belegde broodjes en een paar croissants voor onderweg. Het weer is erg goed, op de wind na, ik ben vroeg in Martigny en kan nog een verkenning doen langs de vele romeinse resten en middeleeuwse gebouwen. Dan is het wachten op de bus die door de tunnel rijdt en mij naar de andere kant in Italië brengt. Rond het station opvallende Afrikaanse jonge vrouwen met weelderige vormen in spannende jeansbroek en op hoge punt hakken, ze worden af- en aangevoerd in gepimpte BMW's..... De hele dag vielen er Maserati's, Morgan's, Lexus, Bentley en aanverwanten te spotten. Eventjes zonder heimwee aan Knokke gedacht.
Over Sainte Croix in een hagelbui naar Zwitserland
Ijzige wind deze ochtend Vanaf het Chateau de Joux wordt het gestaag klimmen met koude en hagel op de Sainte-Croix pas. Na een spectaculaire steile afdaling aan de Zwitserse zijde kom ik in zacht en zonnig weer langs sprookjesachtige dorpen in een riviervallei. De bordjes sturen mij langs een toeristisch circuit en niet in de richting van de stad Orbe, mijn volgende halte. Ook Zwitserland kent zijn wrijvingen tussen diverse culturen en taalgemeenschappen, daar wordt ik over aangesproken in deze landelijke omgeving. Na een rondje sightseeing, vele extra kilometer die de benen moe maken, beland ik net voor de regen in het hotel, pal in het centrum van Orbe.
Van Orbe tot Montreux De ochtend is miezerig en koud wanneer ik vertrekkensklaar sta. Hoogspanningsmasten, betonnen bruggen en goed uitgeruste en perfect onderhouden autoweg verbindingen tonen een welvarend Zwitserland. Langzamerhand breekt de zon door. Af en toe kost het moeite om een verkeersluwe fietsroute te vinden. Alle wegen leiden door Lausanne, geen sinecure. Vandaar langs de oevers van het Lac Léman doorheen de oude vissersdorpjes tot Montreux geraakt. De koude straalt af van het meer dat gevoed wordt met smeltwater uit de omliggende bergen. Onderweg nog een paar keer gaan schuilen voor de hagelstenen. Bij de bronzen Freddy Mercury wordt ik opgepikt door een jonge sportivo.
Maandag 14/05 Het schrijven is moeilijk ondermeer vanwege een afwijkend Zwitsers klavier. Ik heb de mooie stad Ornans verlaten èn dit met goede tips van de hotel eigenares i.v.m. de route. Het klimmen gaat gestaag maar is haalbaar op de weg naar Chantrans, wel met een koude wind opzij of pal tegen. Daarna naar Sombacour, helemaal zoals mij was gezegd, schaduwrijke stukken, erg afwisselend, bos, kleine akkertjes, bloemrijke weiden en koeien met bellen onder grote eiken. In Sombacour zowaar een restaurant, ik heb mijn eetstop daar niet beklaagd. Het fietsen ging daarna wel wat langzamer. Het landschap wordt weer anders, grijze geërodeerde rotsformaties waar ik boucle na boucle over moet en plots onverwacht bijna, ben ik in Pontarlier in de aangename namiddagzon. Tijd voor een stadsverkenning en een bezoek aan het plaatselijke museum, er loopt een bijzondere tentoonstelling met tijdsgenoten van Courbet die hier in de streek schilderden of er een band mee hadden. Enkele opnames van een plaatselijke fotograaf trekken mijn aandacht, echte pareltjes. In de jeugdherberg een goed bed in een nette kamer gevonden, de fiets kan op de binnenplaats maar ik heb hem langs de nachtingang binnen in de hal gebracht.
