nooit wordt die nog zo rood als de tiende december
grappige tv. man bijt hond, de week voor kerstmis. over hoe de mensen hu, huis decoreren in kerstsferen. en hoe het "slechte weer" die decoratie parten speelt. één man doet zijn beklag over de rode loper die hij hollywoodsgewijs van de stoep naar zijn voordeur uitgerold had. dat die ongelooflijk vuil werd door die sneeuw en hij nooit meer zo rood zou zijn als hij was bij het uitrollen op tien december. ik stond versteld van zo'n bijna economisch denken in verband met de kerstdagen, die ik als kind nog steevast wit hoopte. het zou nog erger worden... een paar shots later kloeg (denk ik) dezelfde man dat met dat weer zijn sneeuwkanonnen niet functioneerden. dat hij vorig jaar een laag van tien centimeter valse sneeuw geproduceerd had voor zijn voortuin, wat nu door de weersomstandigheden onmogelijk was. o tempora o mores!
het is nu iets na twee uur en ik zit in mijn auto die ik best illegaal op een stoephoekpunt geparkeerd heb, te wachten op de politie. ik maak er echt een gewoonte van: als ik in de omgeving van mijn woonst geen parkeerplek vind, rijd ik naar de invalidenparkeerplaatsen twee straten verder en wanneer die ingenomen zijn door gewoonvaliden - hoe heet anders de tegenhanger van de modern eufemistische andersvalide? - bel ik de blauwe lijn, een groen nummer van de antwerpse politie voor minder urgente hulpvragen en zo aan de arm der wet, die wel voltijd bemand dan wel bevrouwd wordt. dat ze iemand langs zullen sturen en hoe mijn naam was - voor het daadwerkelijke gesprek een bandje dat me waarschuwde dat teneinde de hulpverlening te verbeteren het gesprek opgenomen zou worden (een mens zou wel heel erg op zijn uitspraak gaan letten en heel beleefd zijn tegen meneer of mevrouw aan de andere kant van de lijn) - en dat de wachttijd afhing van eventuele dringende oproepen, die dus voorrang moesten krijgen. nu zit ik dus hier in mijn fiat te verkleumen van de kou en te hopen dat er snel iemand in uniform komt opdagen - nee, ze verschijnen steevast in duo... dan walkie-talkieën ze eerst met het commissariaat en wordt de nummerplaat opgezocht in de computer daar, waarna ze eerst proberen aan te bellen indien de misdrijver in de buurt gevestigd is. wordt de deurbel niet door openen ener deur gevolgd, wordt de sleepfirma gebeld en komen die mijn plaats ruimen - nu ja, heel persoonlijk is ze ook weer niet, maar goed... gelukkig gaat de batterij van mijn mac lang genoeg mee om het wachten wat surfend door te brengen, nog gelukkig is hier onder de naam 'werkplek' een onbeveiligd en dus makkelijk torgankelijk netwerk te vinden. koud blijft het echter wel - ach ja, een mens moet er wat voor over hebben om zijn medemens een geweten te schoppen, of in concreto een geweten te laten slepen, en ik hoop maar dat ik er anders dan louis paul boon niet de bijhorende gedachte 'wat heeft het nog voor zin' op zal moeten laten volgen...
ik loop dus door een erfelijke zenuwziekte moeizamer dan de gemiddelde medemens. va,daag was er een oudere, van hondje voorziene madame die me graag wou helpen om de straat over te steken. heel vriendelijk en attent, niks van opdringerigheid. ik zei haar dus vriendelijk maar beslist dat ik me wel naar de overkant zou redden. 'ah ok, dat is van een auto-accident of zo.' 'nee hoor, een erfelijke zenuwziekte.' 'aiaiai.' 'ja, elke mens heeft zo wel zijn problemen hè.' (met een mewarige blik in haar ogen) 'ja, maar ge ziet er wel heel goed uit ze, voor de rest.' ik stapte vertederd in mijn auto, zo lief.
andere keer, ongeveer een half jaar terug. een aar weken voor ik mijn rolstoel ging ophalen. ik wankel van een sollicitatie terug naar de parkeerplek die wellicht niet echt nog een parkeerplaats was, maar waar mijn auto toch op me blijven wachten was. een vrouw die naast mijn auto op haar bus wacht, schudt beslist van nee, terwijl ik mijn portier open. 'is er een probleem, mevrouw?' 'ah oei, ik dacht da ge dronken waart.' 'neenee, mevrouw, helaas stap ik altijd op deze manier. slecht werkende benen.' 'oeioeioei, sorry hoor meneer, dat had ik niet door.' de gêne van die vrouw was echt aandoenlijk. gelukkig was mijn rolstoel al op komst, ter bestrijding van verkeerde interpretaties der omstaanders...
over het algemeen heeft een hadicap of een rolstoel een vervriendelijkend effect op mensen. je wordt inderdaad ook aangestaard. op het moment dat iemand zich van zijn of haar staren bewust wordt, ruimt dat baan voor een vriendelijke begroeting en erg vaak ook voor attente hulpvaardigheid. alsof men zichzelf afstraft voor dat nastaren. deuren worden massaal opengehouden, ik word hellinkjes opgeduwd of krijg toch voorstellen in die zin, niemand anders krijgt meer goeiedags te verwerken - de begroeting, niet het middeleeuwse wapen - en eigenlijk hoef ik mijn rolstoel niet echt zelf uit de auto te halen, omdat voorbijganger of zelfs chauffeurs de vriendelijkheid hebben hulp aan te bieden. zoals johan cruijf ooit zei, heeft elk nadeel ook zijn voordeel (of klonk het omgekeerd bij hem?), maar voor een handicap en rolstoel geldt dat zeker.
hoe je hier terechtkomt, weet ik niet, en grosso modo doet dat er ook niet toe. leuk vind ik het wel. om het met multatuli te zeggen, wil ik immers gelezen worden. dit is mijn tweede poging tot blog. ik koester de stille hoop dat deze beter van de grond geraakt, en een aantal factoren nopen mij dat ook te denken. ten eerste voel ik mij op dit moment wat energieker dan vorige keer, ik ben ook aan het werk nu - weliswaar als interim leerkracht maar, al weet je nooit of dat niet verlengd wordt of zo. zoals ik verder nog zal uitleggen, is werken om een heel aantal reden enorm belangrijk voor mij. dus dan heb ik liever een interim job dan fulltime te stempelen, wat mijn leven vooral met leegte vullen zou. daarnaast gebeuren er op dit moment ook een aantal zaken in mijn persoonlijke leven, die best wel ingrijpend genoemd mogen worden. laat ik hier enkel vermelden dat ik momenteel niet zo fanatiek op zoek ben naar een relatie of een lief, dat ik mezelf wel weet bezig te houden en te vermaken, dat ik me vollediger voel nu, ook al heb ik geen significant other. niet dat ik niet open sta voor een liefde, maar momenteel is het eerder iets wat mij kan overkomen of overvallen, ik zit niet meer naast de brievenbus te wachten om te kijken of er post komt. nog een futiliteit die gewijzigd is in mijn dagdagelijks bestaan, is dat ik tot de groep van macgebruikers gaan behoren ben. iedereen die op apple werkte - of om correct te zijn toch bijna iedereen van hen - vertelde me laaiend enthousiast dat ze nooit weer zouden keren naar pc. nu ik hem pas een kleine maand heb, weet ik zeker dat dat geen fabel of marketing is, maar echt klopt. de toetsen zijn zo anders en echt veel comfortabeler in gebruik dan op pc. toegegeven, het nummervierkantje rechts van de lettertoetsen mis ik geregeld en dan zeker voor de vooral wiskundige paswoorden, maar het went best snel. toegegeven, ik had even tijd nodig om vertrouwd te raken met de vensters waar bovenaan geen menu te zien was, aangezien dat helemaal bovenaan het scherm hing, maar daar ben ik intussen al aan gewend. toegegeven, gisteren heb ik er de computerman, netwerkbeheerder of weet ik veel wat, bijgeroepen omdat ik merkte dat ik de verlichting van mijn toetsen niet kon instellen en ik vreesde dat die er al de brui aan gegeven had - koop ik dan eens een apple die op zichzelf al een soort kerstverlichting is, werkt die na twee weken al niet meer. toen bleek dat die mac dus ook voelt wanneer het donker wordt en dan pas zijn koud, wit licht uitstraalt, wellicht om wat zuinig te zijn met zijn batterij. nu ik het toch over die batterij heb: een geheugen van maar liefst zeven uur. waanzinnig lang in vergelijking met mijn laptop pc, die na een uur of hooguit twee al ging smeken om opgeladen te worden. bij mijn rode apple verschijnt het rode lichtje ook wel, maar dan heb ik nog bijna een uur te gaan. maar goed, dit is geen noodzakelijke onderbreking, dit is geen advertentie of reclametekst, maar ik ben dus wel een zeer groot appleliefhebber geworden. laat ik maar terugkeren naar de essentie van dit eerste bericht: een inleiding, een begroeting van de lezer, ook wel een beetje een captatio benevolentiae. wees alsjeblieft indulgent wanneer de stijl van mijn schrijfsels je niet bevalt en besef dat een mens al lerend leert, leef in de hoop dat de kwaliteit van mijn teksten erop vooruit mag gaan, dat mijn stijl minder barok wordt en meer die van de nieuwe zakelijkheid mag gaan benaderen, of dat die stijl toch wat variëren mag. maar zoals ik dit bericht betitel: begroet ik jullie, mijn lezers, of in elk geval jou, mijn lezer, en schrijf ik je binnenkort meer.
