en toen verweet hij mij dat ik flirtte. niet zomaar eens, wel als een altijd aanwezige grondhouding. toegeven dat ik eigenlijk inderdaad in mijn kleinheid de hele wereld wil redden, was een pak eenvoudiger. helpen is immers niks mis mee, flirten heeft een veel minder positief of lovenswaardig connotatie. over dat flirten heb ik dus lopen of meer nog zitten en liggen nadenken. ik ben er nu achter gekomen hoe het zit met mijn flirterig gedrag, of daar ben ik toch van overtuigd. eigenlijk ben ik een erg onzeker en klein persoontje, maar wel eentje met een grote hang naar contact en communicatie. en ja, dus spreek ik vaak mensen aan. mensen die ik ken, mensen die ik geregeld zie, maar ook volkomen onbekenden. alleen ben ik wel tot het besluit moeten komen dat mijn flirten niet seksueel gericht is. natuurlijk moet dat niet zomaar voetstoots van mij aangenomen worden, dat begrijp ik heel goed. alleen is het bijvoorbeeld wel frappant hoe mijn flirts niet enkel met leden van de mannelijke kunne zijn, maar ik even goed en op een erg vergelijkbare manier 'flirt' met vrouwen, zowel met jonge als met oude mensen. ok, via het internet heb ik veel meer contact met mannen, maar het flirten daar is even aseksueel als in het echt met zowat iedereen die ik kruis. ik heb heel lang vermoed of ben er zelfs van overtuigd geweest dat de vriendelijkheid van voorbijgangers aan mijn adres wat van doen had met mijn handicap, rare stap, manken of rolstoel. nu meen ik dat ze misschien ook wel het gevolg is van mijn flirten. op basis van deze en nog veel meer overwegingen, meen ik met stelligheid te kunnen besluiten dat mijn flirtgedrag geen bedreiging vormt voor mijn relatie. in de hoop dat mensen mijn flirterig gedrag nu misschien beter geplaatst zal kunnen worden, want of ik het kan of wil opgeven betwijfel ik wel behoorlijk, als ik heel eerlijk ben. alors on drague...
