en toen verweet hij mij dat ik flirtte. niet zomaar eens, wel als een altijd aanwezige grondhouding. toegeven dat ik eigenlijk inderdaad in mijn kleinheid de hele wereld wil redden, was een pak eenvoudiger. helpen is immers niks mis mee, flirten heeft een veel minder positief of lovenswaardig connotatie. over dat flirten heb ik dus lopen of meer nog zitten en liggen nadenken. ik ben er nu achter gekomen hoe het zit met mijn flirterig gedrag, of daar ben ik toch van overtuigd. eigenlijk ben ik een erg onzeker en klein persoontje, maar wel eentje met een grote hang naar contact en communicatie. en ja, dus spreek ik vaak mensen aan. mensen die ik ken, mensen die ik geregeld zie, maar ook volkomen onbekenden. alleen ben ik wel tot het besluit moeten komen dat mijn flirten niet seksueel gericht is. natuurlijk moet dat niet zomaar voetstoots van mij aangenomen worden, dat begrijp ik heel goed. alleen is het bijvoorbeeld wel frappant hoe mijn flirts niet enkel met leden van de mannelijke kunne zijn, maar ik even goed en op een erg vergelijkbare manier 'flirt' met vrouwen, zowel met jonge als met oude mensen. ok, via het internet heb ik veel meer contact met mannen, maar het flirten daar is even aseksueel als in het echt met zowat iedereen die ik kruis. ik heb heel lang vermoed of ben er zelfs van overtuigd geweest dat de vriendelijkheid van voorbijgangers aan mijn adres wat van doen had met mijn handicap, rare stap, manken of rolstoel. nu meen ik dat ze misschien ook wel het gevolg is van mijn flirten. op basis van deze en nog veel meer overwegingen, meen ik met stelligheid te kunnen besluiten dat mijn flirtgedrag geen bedreiging vormt voor mijn relatie. in de hoop dat mensen mijn flirterig gedrag nu misschien beter geplaatst zal kunnen worden, want of ik het kan of wil opgeven betwijfel ik wel behoorlijk, als ik heel eerlijk ben. alors on drague...
het is nu ongeveer tien jaar geleden dat ik na een onderzoek door zijn assistente, in een gesprek met een neuroloog de vraag kreeg waarom ik weten wou of ik ook de ziekte van mijn vader had. blijkbaar wist ik hem te overtuigen van mijn beweegredenen en gaf hij mij te kennen dat ik inderdaad de juiste symptomen vertoonde om die diagnose te stellen. dat kine of sporten uiteindelijk niet veel soelaas zou bieden of de aftakeling (van mijn benen) niet zou vertragen en ik enkel ieder jaar opnieuw op onderzoek kon laten nagaan hoe ik erop achteruitgegaan was. er klonken geen violen, maar het was toch zeker ook geen vrolijk-nieuwsshow. ik besloot om niet elk jaar een update te vragen over mijn gezondheidstoestand, aangezien ik zelf ook wel zou voelen hoe mijn stappen erop achteruitging. toch heb ik een tijd lang een of twee keer per week gezwommen, wat me wel een goed gevoel gaf, omdat ik er allerlei spieren blijkbaar weer ging gebruiken - ik voelde me steeds weer een marionet op weg van het bad naar de kleedhokjes. tijdens die tien jaar ben ik veel minder stabiel geworden, in de auto wordt schakelen wel moeilijker als ik bijvoorbeeld in druk verkeer of een file terechtkom, winkelen doe ik intussen meer en liever in mijn rolstoel - een zwitsers sportmodel, lekker licht, zodat ik hem makkelijk in en uit de auto kan halen -, werken kan momenteel ook in rolstoel - sommige scholen blijken wel toegankelijk -, voor het opruimen of schoonmaken van mijn woonst, heb ik wel wat goeie vrienden, op wie ik een beroep mag doen. eigenlijk wou ik ook zelf hier geen tableau schilderen van hoe mijn lichaam roofbouw op zichzelf pleegt. nee, ik wou het over mijn ijdelheid hebben, en over hoe ik zelf omga met die ziekte. ik heb mezelf immers jarenlang wijsgemaakt dat ik het er niet moeilijk mee had, maar de laatste weken ben ik erachter gekomen dat dat plaatje toch niet helemaal klopte. vaak merk ik in de stad mensen op met een uitstraling die ik hen benijd. als reflex ging ik er dan naar verlangen ook hun kleren of schoenen te dragen, mijn haar op dezelfde manier te dragen, enz. de afgelopen tien jaar heb ik best wel fanatiek nieuwe kleren en brillen en tassen gekocht. momenteel besef ik heel goed dat dat ergens een soort vlucht was, een compensatie die eigenlijk niet werkte: ik stap tenslotte nog steeds even slecht. wat wel belangrijk is voor mij, besef ik nu, is om mij niet op te sluiten thuis en op het internet, wel buiten te komen, mensen te ontmoeten, op te zoeken, rondrijden door de stad en van de zon en de mensen te genieten. het is een huizenhoog cliché, maar wellicht klopt het toch: pas wanneer ik van mijzelf kan houden, kunnen ook andere mensen dat gaan doen. en wellicht heeft een glimlach in dat opzicht meer effect dan een nieuwe theo of girbaud. de komende maanden, tijdens mijn best wel lange vakantie, wil ik meer naar buiten komen. als jij, beste lezer, een idee hebt, of wat wil afspreken, wees dan vooral zo vrij me aan te spreken. merk je mij weer onheilspellend vaak online op, herinner me dan gerust aan het voornemen hierboven.
twee dingen die me erg onlangs overkwamen en die me wel raakten. ik geef de feiten, het verhaal kan elke bezoeker eventueel op eigen houtje schrijven.
man bijt hond, waarin in een of ander dorp van de ene persoon naar de andere gezapt wordt. floris is een jongen van een jaar of twaalf die niet gespeend van een regionaal accent met zijn moeder praat op de dag van zijn vormsel en in het bijzijn van de toch licht penetrante camera.
M het was wel een mooie dag toch hè? F inderdaad, ik ben nu heel dicht bij god gekomen. (...) alleen wel spijtig dat vake het niet heeft mogen meemaken. M floris, weet ge nog wat ik u een tijd geleden eens verteld heb over sterven? F (...) M wanneer is iemand echt dood. wanneer is iemand er echt niet meer. F als niemand meer over die persoon praat? M ja, inderdaad. is vake dan echt dood? F nee dan, zeker? M ik weet trouwens zeker dat uw vake trots op u zou zijn, floris. F misschien wel ja, ik denk het wel eigenlijk.
een avond waarop ik vrijwilligerswerk gedaan had. meer dan een uur was ik langer gebleven, al even na middernacht, doordat ik twee meteen op elkaar volgende oproepen kreeg. een wat oudere vrouw en man, die allebei met zelfmoordgedachten te kampen hadden, door erg verschillende persoonlijke problemen. twee keer een slot dat me erg deugd deed, een soort van bevestiging. haar laatste repliek: "dankuwel, u bent een erg lief persoon." de zijne: "heel erg bedankt voor het gesprek. u heeft mij deugd gedaan. wat ik u daarnet zei... het zal dus zeker nog niet voor de eerste dagen zijn."
en toen daalde ik de vier trappen af van de tweede verdieping naar de begane grond. ik liep naar buiten en nachtduister huilde ik naar huis. natuurlijk weet ik het niet zeker, hoe mensen denken over de dingen die ik doe. alleen meen ik wel in alle eerlijkheid te kunnen zeggen dat ik in alles wel mijn best gedaan heb.
dat ik slecht te been ben, daar bestaat unanimiteit over. ik voel ook niet de neiging om dat te betwisten, meer nog, ik vertel het spontaan als ik iemand op bijvoorbeeld het internet leer kennen. doordat ik ook de FOD sociale zaken hiervan heb weten te overtuigen, bezorgden zij mij ook een parkeerkaart voor mindervaliden. hier in de buurt zijn een zestal parkeerplaatsen die voorbehouden zijn voor eigenaars van zo'n kaart. niet voor mijn deur, inderdaad, maar als ik niet spontaan parking vind voor mijn deur, rijd ik die parkeerplaatsen af. zoals ik in een eerder bericht vermeldde, bel ik de politie als er mensen ongeoorloofd parkeren op de voorbehouden plekken.
die avond kwam ik rond elf uur thuis van het vrijwilligerswerk. geen plaats in mijn straat, na twee toertjes reed ik naar de dichtstbijzijnde plek, die vrij bleek. ik maneuvreerde mijn auto vlotjes binnen de lijnen, zodat er ook nog een plek voor en na die afgelijnde parkeerplaats was. plots daagt er achter mij een kleine auto op die meer dan assertief met zijn grootlicht gaat knipperen. ik doe niks, had ook niet geweten wat ik had moeten doen en waarom. na wat meer lichtspel rijdt de auto wat vooruit en gesticuleert een vrouw op leeftijd met haar parkeerkaart. ik neem de mijne ter hand om haar te pareren, wat geen succes bleek, afgaand op haar giftige blik. ik zoek de sleutel, draai hem in het contact om om mijn raam open te kunnen schuiven.
"dat is hier mijn plaats." "nou, ik heb ook een invalidenparkeerkaart, mevrouw." "ik heb deze plaats gekregen." "die plaatsen staan niet op naam mevrouw." "maar enfin, dit is echt heel belachelijk." "nee, mevrouw, iedereen die zo'n parkeerkaart heeft, mag hier parkeren." "ik woon hier." "en dan, mevrouw?" "ok, 't is goed, ik rijd naar de politie." "u doet maar wat u niet laten kan" wou ik antwoorden, maar de lichten waren al de hoek om gedraaid. zelf even met de politie gebeld, de blauwe lijn, om bevestigd te horen dat die parkeerplekken helemaal niet persoonlijk zijn. zoals ik vermoed had, maar goed, beter zeker dan overtuigd.
wanneer ik de hoek met mijn straat bereik, merk ik dat de vrouw daar een parkeerplek vond. "sorry voor daarnet, mevrouw, het was zeker niet kwaad bedoeld." oostindische doofheid en slecht stappen. benieuwd of ze daar twee parkeerkaarten voor krijgen zou, dan.
brusselse middelbare school die de naam mater dei draagt. in sint-pieters woluwe, maar vlakbij kraainem, sterrebeek, tervuren. een leerlingenpubliek van vooral beter begoede burgerij, van erg belgische komaf, zowel frans- als nederlandstalig geboren. toch erg attente collega's en leerlingen: het schoolgebouw is toegankelijk en gangen worden leerlingvrij gemaakt wanneer ik nader, deuren ook geopend. alles rozengeur en manenschijn, tot...
kerstexamens. ik stel streng maar rechtvaardig vragen op, geef de leerlingen ook op die manier punten. een aantal mensen halen minder dan 50%. ik weet het niet zeker, maar vermoedelijk zorgde dat voor een ommekeer. op een of andere manier kreeg ik het gevoel uitgekotst te worden, alsof ze mij nu rauw lusten, me niet meer moesten hebben. ik word op het matje geroepen door de directeur. gesprek nummer 1: er zijn klachten. vooral over het op 'verkeerde' websites surfen in de klas en de leraarskamer. en dat dat een explosieve situatie was. ik hoor van een aantal leerlingen ook dat andere klassen in mijn zak gezeten zouden hebben, mac eruitgenomen, opgestart, homoporno gezien te hebben. as if. zoals ik ook in de klas zei: als ik porno wil kijken, ken ik veel beter plekken dan op school. en profielsites zijn iets totaal anders dan porno. een paar weken later, gesprek met directie nummer 2: roddels over internet in de klas breidt zich uit als een olievlek. ik zeg dat ik amper een week mijn mac gebruikte in de klas, meer bepaald toen ik de examenleerstof, of in feite de examenvragen besprak. dan ook de vraag om mijn puntenboekje te kunnen inkijken, omdat ik te weinig toetsen en taken zou geven en zomaar punten gaf. kopie van puntenlijsten richting directrice. in sommige klassen wordt orde erg moeilijk: er wordt met boekentassen en ballen gegooid, iets waar ik weinig mee kan. elke keer ik in de leraarskamer toef, word ik bang wanneer de deur openzwaait, de directie praat niet tegen mij, wat dus wederzijds is. nog maand later weer gesprek, nummer drie nu. er bleek na een vergadering van de ouderraad weer gepraat te zijn over mij. de directrice beweert het voor mij opgenomen te hebben, met als tegenwerping dat waar rook is, toch ook vuur moet zijn. besluit van de directrice: dat het haar voor zowel de school als mij best lijkt dat ik op zoek ga naar een andere werkplek. ik ga meteen vacatures zoeken en solliciteren. ik heb nog niks gevonden wanneer vroege krokussen hun kopje uit de aarde prikken. bijna vakantie. in gesprek drie had ik de belofte gekregen om toch tot maandag na de vakantie in dienst te mogen blijven, maar dat als er een opvolger zou zijn, dat niet mogelijk zou zijn. twee dagen voor de vakantie in kwestie ga ik zelf aankloppen bij de directrice, omdat ik graag duidelijkheid wil... gesprek nummer vier, deze keer op mijn initiatief. of ik nu zoals beloofd tot maandag na de vakantie kon blijven... of dat ze al iemand nieuw gevonden hadden. dat een paar mensen in de running waren en ik dus beter mijn werk op MDI de dag erna kon afronden. die namiddag komt de onderdirecteur naar mij in de leraarskamer: "als ge dit eens wilt bekijken, of dat klopt. nu ja, het klopt wel hoor." waarop hij me twee vellen in de hand duwt en meteen weer verdwijnt. de volgende dag kom ik enkel even naar school om mijn boeken terug in de kast te duwen en weer te verdwijnen richting een sollicitatiegesprek. het heeft minder lang dan negen maanden geduurd, dus zou ik wel kunnen zeggen dat de moeder gods een miskraam had waarbij ik uit haar lijf viel. intussen heb ik wel weer een nieuwe schoot gevonden. schoot, inderdaad. geen katholieke schoot deze keer, wel een gemeentelijke, in brasschaat, dat tot mijn verrassing amper veertien kilometer van mijn deur vandaan bleek te liggen, waar geen NT2'ers schoollopen, waar ik enkel lesgeef aan vierdejaars, dus minder aan kinderen, waar ik zeker langer zal kunnen blijven dan oorspronkelijk gepland was in MDI. of ze daar al een andere interimaris vonden, weet ik niet zeker. and to be honest, baby...
"ik ben misschien te vroeg geboren, of in een land met ander licht." (naar R. Shaffy)
het eerste blogbericht dit jaar en gelijk het uitkotsen van mijn eerste frustratie of gal. als kind kreeg ik een opvoeding waarin eerlijkheid en openheid heel belangrijke waarden waren. vandaag de dag leef ik in een andere wereld, met blijkbaar ook heel andere normen en waarden. toen ik geboren werd, bestond internet nog niet eens, nu is de helft van mijn leven, tijd en wereld cyber: op facebook heb ik meer 'vrienden' dan een mens sociologisch gesproken mensen zou kennen - vraag me niet waar ik het vandaan heb, was best wel een interessant programma, waarin de mens gekwantificeerd werd. ok, ik verkeer veel op het internet. deels uit luiheid, deels uit immobiliteit - veel cafés en resto's hebben trapjes aan de ingang -, deels uit gebrek aan gezelschap, ook uit gebrek aan hobby's of bezigheden naast het werk, als meeting place voor mensen heel algemeen, ergens ook uit gebrek aan guts om op iemand af te strompelen en een gesprek met hem of haar te beginnen. edoch, wat mij frappeert op het internet, is de voor mij hatelijke vrijblijvendheid van de contacten. en dan bedoel ik niet dat ik me gelijk aan iemand wil binden of zo. ik snap maar al te goed dat een eventuele relatie of vriendschap de vrucht is van een lang groei- en rijpproces. wat ik wel bedoel is dat mensen op het internet met elkaar omgaan alsof het een televisie is. ze leren een nieuw iemand kennen, op een bepaald moment zegt die persoon iets wat hen niet bevalt, en de bruggen worden snel en eenvoudig opgeblazen, ze zappen weg. iets wat ik persoonlijk - vanuit mijn opvoeding maar ook mijn persoonlijkheid - vind getuigen van een elementair gebrek aan respect. lieve lezer, ik richt me even rechtstreeks tot jou, omdat jij naar alle waarschijnlijkheid iemand bent met wie ik op een of andere manier in contact ben. als je mij of ons contact op een dag beu bent, zeg het me dan voor je me verwijdert en blokkeert op msn, sms'en en telefoons onbeantwoord laat en mij voor stalker verslijt en mij eventueel ook zo kenschetst in je omgeving. ik ben immers geen stalker, maar - en zeker als ik iemand leuk vind - wel een doorzetter. toch is mijn respect groter dan dat, dus als je zegt dat het contact met mij voor jou genoeg geweest is, respecteer ik je daarin. verder wil ik je toch ook nog even het allerbeste wensen voor het nog ovenwarme jaar 2010. drie kussen en een knuffel.
aan de twee bezorgde lezers die een reactie postten, maar ook aan de anderen die het zich mogelijk wel al afvroegen: mijn mac book pro kan wel hoofdletters tikken (zie de titel van deze post), alleen schrijf ik die bewust amper ooit: hoofletters kunnen immers ergens ook gezien worden als een schreeuw om aandacht of het manifesteren van een ego dat uit zijn voegen barst. wat natuurlijk niet meer dan een uitleg om de uitleg is: eigenlijk vind ik persoonlijk dat een gedrukte of getikte tekst zonder hoofdletters vlotter leest. ten slotte lijkt het me ook iets spannends hebben om wel te weten waar de hoofdletters thuishoren, maar er toch vierkant je voeten aan te vegen. een milde daad van rebellie, dus, als het ware. om me alvast in te dekken tegen pedante leerlingen van mij, die spellingsfouten onder hetzelfde motto goedpraten en het verlies van punten door misspellen aanvechten: op de middelbare school schreef ik als een mak lam alle hoofdletters, en de meeste mensen uit mijn omgeving zullen me staven in mijn stelling dat ik het gebruik van hoofdletters ken en beheers. verder nog even de kanttekening dat ik het natuurlijk leuk vind dat jullie mijn blog lezen en bezoeken. ook reacties zijn wel leuk, al zou het soms fijn zijn om iets duidelijker te weten van wie een reactie afkomstig is, zodat ik desgewenst ook op die reactie kan reageren naar een bepaald persoon. vermeld bijvoorbeeld je mailadres, als je niet al in een of andere database van mij zit. ik maak ook alvast even van dit bericht gebruik om jullie van harte een fijn oudejaar en een nog fijner nieuwjaar toe te wensen...all the best!
nooit wordt die nog zo rood als de tiende december
grappige tv. man bijt hond, de week voor kerstmis. over hoe de mensen hu, huis decoreren in kerstsferen. en hoe het "slechte weer" die decoratie parten speelt. één man doet zijn beklag over de rode loper die hij hollywoodsgewijs van de stoep naar zijn voordeur uitgerold had. dat die ongelooflijk vuil werd door die sneeuw en hij nooit meer zo rood zou zijn als hij was bij het uitrollen op tien december. ik stond versteld van zo'n bijna economisch denken in verband met de kerstdagen, die ik als kind nog steevast wit hoopte. het zou nog erger worden... een paar shots later kloeg (denk ik) dezelfde man dat met dat weer zijn sneeuwkanonnen niet functioneerden. dat hij vorig jaar een laag van tien centimeter valse sneeuw geproduceerd had voor zijn voortuin, wat nu door de weersomstandigheden onmogelijk was. o tempora o mores!
het is nu iets na twee uur en ik zit in mijn auto die ik best illegaal op een stoephoekpunt geparkeerd heb, te wachten op de politie. ik maak er echt een gewoonte van: als ik in de omgeving van mijn woonst geen parkeerplek vind, rijd ik naar de invalidenparkeerplaatsen twee straten verder en wanneer die ingenomen zijn door gewoonvaliden - hoe heet anders de tegenhanger van de modern eufemistische andersvalide? - bel ik de blauwe lijn, een groen nummer van de antwerpse politie voor minder urgente hulpvragen en zo aan de arm der wet, die wel voltijd bemand dan wel bevrouwd wordt. dat ze iemand langs zullen sturen en hoe mijn naam was - voor het daadwerkelijke gesprek een bandje dat me waarschuwde dat teneinde de hulpverlening te verbeteren het gesprek opgenomen zou worden (een mens zou wel heel erg op zijn uitspraak gaan letten en heel beleefd zijn tegen meneer of mevrouw aan de andere kant van de lijn) - en dat de wachttijd afhing van eventuele dringende oproepen, die dus voorrang moesten krijgen. nu zit ik dus hier in mijn fiat te verkleumen van de kou en te hopen dat er snel iemand in uniform komt opdagen - nee, ze verschijnen steevast in duo... dan walkie-talkieën ze eerst met het commissariaat en wordt de nummerplaat opgezocht in de computer daar, waarna ze eerst proberen aan te bellen indien de misdrijver in de buurt gevestigd is. wordt de deurbel niet door openen ener deur gevolgd, wordt de sleepfirma gebeld en komen die mijn plaats ruimen - nu ja, heel persoonlijk is ze ook weer niet, maar goed... gelukkig gaat de batterij van mijn mac lang genoeg mee om het wachten wat surfend door te brengen, nog gelukkig is hier onder de naam 'werkplek' een onbeveiligd en dus makkelijk torgankelijk netwerk te vinden. koud blijft het echter wel - ach ja, een mens moet er wat voor over hebben om zijn medemens een geweten te schoppen, of in concreto een geweten te laten slepen, en ik hoop maar dat ik er anders dan louis paul boon niet de bijhorende gedachte 'wat heeft het nog voor zin' op zal moeten laten volgen...
ik loop dus door een erfelijke zenuwziekte moeizamer dan de gemiddelde medemens. va,daag was er een oudere, van hondje voorziene madame die me graag wou helpen om de straat over te steken. heel vriendelijk en attent, niks van opdringerigheid. ik zei haar dus vriendelijk maar beslist dat ik me wel naar de overkant zou redden. 'ah ok, dat is van een auto-accident of zo.' 'nee hoor, een erfelijke zenuwziekte.' 'aiaiai.' 'ja, elke mens heeft zo wel zijn problemen hè.' (met een mewarige blik in haar ogen) 'ja, maar ge ziet er wel heel goed uit ze, voor de rest.' ik stapte vertederd in mijn auto, zo lief.
andere keer, ongeveer een half jaar terug. een aar weken voor ik mijn rolstoel ging ophalen. ik wankel van een sollicitatie terug naar de parkeerplek die wellicht niet echt nog een parkeerplaats was, maar waar mijn auto toch op me blijven wachten was. een vrouw die naast mijn auto op haar bus wacht, schudt beslist van nee, terwijl ik mijn portier open. 'is er een probleem, mevrouw?' 'ah oei, ik dacht da ge dronken waart.' 'neenee, mevrouw, helaas stap ik altijd op deze manier. slecht werkende benen.' 'oeioeioei, sorry hoor meneer, dat had ik niet door.' de gêne van die vrouw was echt aandoenlijk. gelukkig was mijn rolstoel al op komst, ter bestrijding van verkeerde interpretaties der omstaanders...
over het algemeen heeft een hadicap of een rolstoel een vervriendelijkend effect op mensen. je wordt inderdaad ook aangestaard. op het moment dat iemand zich van zijn of haar staren bewust wordt, ruimt dat baan voor een vriendelijke begroeting en erg vaak ook voor attente hulpvaardigheid. alsof men zichzelf afstraft voor dat nastaren. deuren worden massaal opengehouden, ik word hellinkjes opgeduwd of krijg toch voorstellen in die zin, niemand anders krijgt meer goeiedags te verwerken - de begroeting, niet het middeleeuwse wapen - en eigenlijk hoef ik mijn rolstoel niet echt zelf uit de auto te halen, omdat voorbijganger of zelfs chauffeurs de vriendelijkheid hebben hulp aan te bieden. zoals johan cruijf ooit zei, heeft elk nadeel ook zijn voordeel (of klonk het omgekeerd bij hem?), maar voor een handicap en rolstoel geldt dat zeker.
hoe je hier terechtkomt, weet ik niet, en grosso modo doet dat er ook niet toe. leuk vind ik het wel. om het met multatuli te zeggen, wil ik immers gelezen worden. dit is mijn tweede poging tot blog. ik koester de stille hoop dat deze beter van de grond geraakt, en een aantal factoren nopen mij dat ook te denken. ten eerste voel ik mij op dit moment wat energieker dan vorige keer, ik ben ook aan het werk nu - weliswaar als interim leerkracht maar, al weet je nooit of dat niet verlengd wordt of zo. zoals ik verder nog zal uitleggen, is werken om een heel aantal reden enorm belangrijk voor mij. dus dan heb ik liever een interim job dan fulltime te stempelen, wat mijn leven vooral met leegte vullen zou. daarnaast gebeuren er op dit moment ook een aantal zaken in mijn persoonlijke leven, die best wel ingrijpend genoemd mogen worden. laat ik hier enkel vermelden dat ik momenteel niet zo fanatiek op zoek ben naar een relatie of een lief, dat ik mezelf wel weet bezig te houden en te vermaken, dat ik me vollediger voel nu, ook al heb ik geen significant other. niet dat ik niet open sta voor een liefde, maar momenteel is het eerder iets wat mij kan overkomen of overvallen, ik zit niet meer naast de brievenbus te wachten om te kijken of er post komt. nog een futiliteit die gewijzigd is in mijn dagdagelijks bestaan, is dat ik tot de groep van macgebruikers gaan behoren ben. iedereen die op apple werkte - of om correct te zijn toch bijna iedereen van hen - vertelde me laaiend enthousiast dat ze nooit weer zouden keren naar pc. nu ik hem pas een kleine maand heb, weet ik zeker dat dat geen fabel of marketing is, maar echt klopt. de toetsen zijn zo anders en echt veel comfortabeler in gebruik dan op pc. toegegeven, het nummervierkantje rechts van de lettertoetsen mis ik geregeld en dan zeker voor de vooral wiskundige paswoorden, maar het went best snel. toegegeven, ik had even tijd nodig om vertrouwd te raken met de vensters waar bovenaan geen menu te zien was, aangezien dat helemaal bovenaan het scherm hing, maar daar ben ik intussen al aan gewend. toegegeven, gisteren heb ik er de computerman, netwerkbeheerder of weet ik veel wat, bijgeroepen omdat ik merkte dat ik de verlichting van mijn toetsen niet kon instellen en ik vreesde dat die er al de brui aan gegeven had - koop ik dan eens een apple die op zichzelf al een soort kerstverlichting is, werkt die na twee weken al niet meer. toen bleek dat die mac dus ook voelt wanneer het donker wordt en dan pas zijn koud, wit licht uitstraalt, wellicht om wat zuinig te zijn met zijn batterij. nu ik het toch over die batterij heb: een geheugen van maar liefst zeven uur. waanzinnig lang in vergelijking met mijn laptop pc, die na een uur of hooguit twee al ging smeken om opgeladen te worden. bij mijn rode apple verschijnt het rode lichtje ook wel, maar dan heb ik nog bijna een uur te gaan. maar goed, dit is geen noodzakelijke onderbreking, dit is geen advertentie of reclametekst, maar ik ben dus wel een zeer groot appleliefhebber geworden. laat ik maar terugkeren naar de essentie van dit eerste bericht: een inleiding, een begroeting van de lezer, ook wel een beetje een captatio benevolentiae. wees alsjeblieft indulgent wanneer de stijl van mijn schrijfsels je niet bevalt en besef dat een mens al lerend leert, leef in de hoop dat de kwaliteit van mijn teksten erop vooruit mag gaan, dat mijn stijl minder barok wordt en meer die van de nieuwe zakelijkheid mag gaan benaderen, of dat die stijl toch wat variëren mag. maar zoals ik dit bericht betitel: begroet ik jullie, mijn lezers, of in elk geval jou, mijn lezer, en schrijf ik je binnenkort meer.
