twee dingen die me erg onlangs overkwamen en die me wel raakten. ik geef de feiten, het verhaal kan elke bezoeker eventueel op eigen houtje schrijven.
man bijt hond, waarin in een of ander dorp van de ene persoon naar de andere gezapt wordt. floris is een jongen van een jaar of twaalf die niet gespeend van een regionaal accent met zijn moeder praat op de dag van zijn vormsel en in het bijzijn van de toch licht penetrante camera.
M het was wel een mooie dag toch hè? F inderdaad, ik ben nu heel dicht bij god gekomen. (...) alleen wel spijtig dat vake het niet heeft mogen meemaken. M floris, weet ge nog wat ik u een tijd geleden eens verteld heb over sterven? F (...) M wanneer is iemand echt dood. wanneer is iemand er echt niet meer. F als niemand meer over die persoon praat? M ja, inderdaad. is vake dan echt dood? F nee dan, zeker? M ik weet trouwens zeker dat uw vake trots op u zou zijn, floris. F misschien wel ja, ik denk het wel eigenlijk.
een avond waarop ik vrijwilligerswerk gedaan had. meer dan een uur was ik langer gebleven, al even na middernacht, doordat ik twee meteen op elkaar volgende oproepen kreeg. een wat oudere vrouw en man, die allebei met zelfmoordgedachten te kampen hadden, door erg verschillende persoonlijke problemen. twee keer een slot dat me erg deugd deed, een soort van bevestiging. haar laatste repliek: "dankuwel, u bent een erg lief persoon." de zijne: "heel erg bedankt voor het gesprek. u heeft mij deugd gedaan. wat ik u daarnet zei... het zal dus zeker nog niet voor de eerste dagen zijn."
en toen daalde ik de vier trappen af van de tweede verdieping naar de begane grond. ik liep naar buiten en nachtduister huilde ik naar huis. natuurlijk weet ik het niet zeker, hoe mensen denken over de dingen die ik doe. alleen meen ik wel in alle eerlijkheid te kunnen zeggen dat ik in alles wel mijn best gedaan heb.
