dat ik slecht te been ben, daar bestaat unanimiteit over. ik voel ook niet de neiging om dat te betwisten, meer nog, ik vertel het spontaan als ik iemand op bijvoorbeeld het internet leer kennen. doordat ik ook de FOD sociale zaken hiervan heb weten te overtuigen, bezorgden zij mij ook een parkeerkaart voor mindervaliden. hier in de buurt zijn een zestal parkeerplaatsen die voorbehouden zijn voor eigenaars van zo'n kaart. niet voor mijn deur, inderdaad, maar als ik niet spontaan parking vind voor mijn deur, rijd ik die parkeerplaatsen af. zoals ik in een eerder bericht vermeldde, bel ik de politie als er mensen ongeoorloofd parkeren op de voorbehouden plekken.
die avond kwam ik rond elf uur thuis van het vrijwilligerswerk. geen plaats in mijn straat, na twee toertjes reed ik naar de dichtstbijzijnde plek, die vrij bleek. ik maneuvreerde mijn auto vlotjes binnen de lijnen, zodat er ook nog een plek voor en na die afgelijnde parkeerplaats was. plots daagt er achter mij een kleine auto op die meer dan assertief met zijn grootlicht gaat knipperen. ik doe niks, had ook niet geweten wat ik had moeten doen en waarom. na wat meer lichtspel rijdt de auto wat vooruit en gesticuleert een vrouw op leeftijd met haar parkeerkaart. ik neem de mijne ter hand om haar te pareren, wat geen succes bleek, afgaand op haar giftige blik. ik zoek de sleutel, draai hem in het contact om om mijn raam open te kunnen schuiven.
"dat is hier mijn plaats." "nou, ik heb ook een invalidenparkeerkaart, mevrouw." "ik heb deze plaats gekregen." "die plaatsen staan niet op naam mevrouw." "maar enfin, dit is echt heel belachelijk." "nee, mevrouw, iedereen die zo'n parkeerkaart heeft, mag hier parkeren." "ik woon hier." "en dan, mevrouw?" "ok, 't is goed, ik rijd naar de politie." "u doet maar wat u niet laten kan" wou ik antwoorden, maar de lichten waren al de hoek om gedraaid. zelf even met de politie gebeld, de blauwe lijn, om bevestigd te horen dat die parkeerplekken helemaal niet persoonlijk zijn. zoals ik vermoed had, maar goed, beter zeker dan overtuigd.
wanneer ik de hoek met mijn straat bereik, merk ik dat de vrouw daar een parkeerplek vond. "sorry voor daarnet, mevrouw, het was zeker niet kwaad bedoeld." oostindische doofheid en slecht stappen. benieuwd of ze daar twee parkeerkaarten voor krijgen zou, dan.
brusselse middelbare school die de naam mater dei draagt. in sint-pieters woluwe, maar vlakbij kraainem, sterrebeek, tervuren. een leerlingenpubliek van vooral beter begoede burgerij, van erg belgische komaf, zowel frans- als nederlandstalig geboren. toch erg attente collega's en leerlingen: het schoolgebouw is toegankelijk en gangen worden leerlingvrij gemaakt wanneer ik nader, deuren ook geopend. alles rozengeur en manenschijn, tot...
kerstexamens. ik stel streng maar rechtvaardig vragen op, geef de leerlingen ook op die manier punten. een aantal mensen halen minder dan 50%. ik weet het niet zeker, maar vermoedelijk zorgde dat voor een ommekeer. op een of andere manier kreeg ik het gevoel uitgekotst te worden, alsof ze mij nu rauw lusten, me niet meer moesten hebben. ik word op het matje geroepen door de directeur. gesprek nummer 1: er zijn klachten. vooral over het op 'verkeerde' websites surfen in de klas en de leraarskamer. en dat dat een explosieve situatie was. ik hoor van een aantal leerlingen ook dat andere klassen in mijn zak gezeten zouden hebben, mac eruitgenomen, opgestart, homoporno gezien te hebben. as if. zoals ik ook in de klas zei: als ik porno wil kijken, ken ik veel beter plekken dan op school. en profielsites zijn iets totaal anders dan porno. een paar weken later, gesprek met directie nummer 2: roddels over internet in de klas breidt zich uit als een olievlek. ik zeg dat ik amper een week mijn mac gebruikte in de klas, meer bepaald toen ik de examenleerstof, of in feite de examenvragen besprak. dan ook de vraag om mijn puntenboekje te kunnen inkijken, omdat ik te weinig toetsen en taken zou geven en zomaar punten gaf. kopie van puntenlijsten richting directrice. in sommige klassen wordt orde erg moeilijk: er wordt met boekentassen en ballen gegooid, iets waar ik weinig mee kan. elke keer ik in de leraarskamer toef, word ik bang wanneer de deur openzwaait, de directie praat niet tegen mij, wat dus wederzijds is. nog maand later weer gesprek, nummer drie nu. er bleek na een vergadering van de ouderraad weer gepraat te zijn over mij. de directrice beweert het voor mij opgenomen te hebben, met als tegenwerping dat waar rook is, toch ook vuur moet zijn. besluit van de directrice: dat het haar voor zowel de school als mij best lijkt dat ik op zoek ga naar een andere werkplek. ik ga meteen vacatures zoeken en solliciteren. ik heb nog niks gevonden wanneer vroege krokussen hun kopje uit de aarde prikken. bijna vakantie. in gesprek drie had ik de belofte gekregen om toch tot maandag na de vakantie in dienst te mogen blijven, maar dat als er een opvolger zou zijn, dat niet mogelijk zou zijn. twee dagen voor de vakantie in kwestie ga ik zelf aankloppen bij de directrice, omdat ik graag duidelijkheid wil... gesprek nummer vier, deze keer op mijn initiatief. of ik nu zoals beloofd tot maandag na de vakantie kon blijven... of dat ze al iemand nieuw gevonden hadden. dat een paar mensen in de running waren en ik dus beter mijn werk op MDI de dag erna kon afronden. die namiddag komt de onderdirecteur naar mij in de leraarskamer: "als ge dit eens wilt bekijken, of dat klopt. nu ja, het klopt wel hoor." waarop hij me twee vellen in de hand duwt en meteen weer verdwijnt. de volgende dag kom ik enkel even naar school om mijn boeken terug in de kast te duwen en weer te verdwijnen richting een sollicitatiegesprek. het heeft minder lang dan negen maanden geduurd, dus zou ik wel kunnen zeggen dat de moeder gods een miskraam had waarbij ik uit haar lijf viel. intussen heb ik wel weer een nieuwe schoot gevonden. schoot, inderdaad. geen katholieke schoot deze keer, wel een gemeentelijke, in brasschaat, dat tot mijn verrassing amper veertien kilometer van mijn deur vandaan bleek te liggen, waar geen NT2'ers schoollopen, waar ik enkel lesgeef aan vierdejaars, dus minder aan kinderen, waar ik zeker langer zal kunnen blijven dan oorspronkelijk gepland was in MDI. of ze daar al een andere interimaris vonden, weet ik niet zeker. and to be honest, baby...
